ΠΡΙΝ αναφερθώ σε μια παλιά «ιστορία» που επέλεξα να πω δυο λόγια, είμαι υποχρεωμένος να ξεμπερδέψω και με μία πρόσφατη.

ΠΡΙΝ, όμως, αρχίσετε να διαβάζετε τα όσα έχω να πω, θα σας ικέτευα να μετακομίσετε για ένα τρίλεπτο στη στήλη της αλληλογραφίας (στη σελίδα 20) και να διαβάσετε πολύ προσεκτικά την επιστολή του Πάνου Σταματόπουλου.

ΚΑΙ σας θερμοπαρακαλώ να διαβάσετε πρώτα την επιστολή του… κόκκινου Πάνου, για δύο λόγους: πρώτον, για να είναι ξεκάθαρο το μυαλό σας και ανεπηρέαστη η κρίση σας από τα γραφόμενά μου, και…

ΔΕΥΤΕΡΟΝ: μήπως, με τη βοήθεια του… Θεού, καταλάβετε εσείς ό,τι δεν κατάλαβα εγώ: δηλαδή, τι ήθελε να πει ο «αρχιερέας» της κομμουνιστικής σέχτας (του ΚΚΕ) και πού αποσκοπούσαν τα επιχειρήματα που επιστράτευσε προκειμένου να απαντήσει στα όσα έγραψα.

ΩΣ εκ τούτου και αφού σας καλωσορίσω για την επιστροφή σας στα γνώριμα νερά της στήλης και ευχαριστήσω όσους από εσάς καταφέρατε να διαβάσετε την «κόκκινη» απαντητική επιστολή, επανέρχομαι στην «ιστορία».

ΚΑΙ αυτό το κάνω, ελπίζοντας ότι θα γίνει στοιχειωδώς κατανοητή από τον επιστολογράφο η δεύτερη προσπάθειά μου για να μας βοηθήσει όλους να βγάλουμε μια άκρη και να μην τον αδικήσουμε, αφού στο κάτω-κάτω της γραφής, δεν φταίει τίποτα ο χριστιανός που εμείς δεν… καταλαβαίνουμε.

ΚΑΤ’ ΑΡΧΗΝ, να πω, ότι είχε πέρα για πέρα δίκιο στην περίπτωση του Μαυραγάνη. Όντως τον λένε Βλάση και όχι Βασίλη και απ’ όσα έγραψα ήταν και το μόνο που κατάλαβε. Κάτι είναι και αυτό…

ΕΠΙ της ουσίας τώρα: αν πιστεύεις φίλε Πάνο, ότι πήρα την πρωτοβουλία να γίνω… νονός σου, για να αισθάνεσαι περήφανος και να με ευχαριστείς κάθε τόσο, κάνεις λάθος και σε πληροφορώ, ότι για τους ακριβώς αντίθετους λόγους -από αυτούς που πιστεύεις εσύ- σε… βάφτισα «κόκκινο Πάνο».

ΣΕ πληροφορώ, επίσης, ότι δεν ήταν ανάγκη να πεις «τι πιστεύεις, ποιες απαιτήσεις έχεις από τη ζωή σου και πώς φαντάζεσαι τους μελλοντικούς ανθρώπους», γιατί τα όσα γράφεις μιλούν από μόνα τους και κολαούζο δεν θέλουν. 

ΚΑΙ τώρα στο ψαχνό: επειδή με ενδιαφέρει, όπως θα έχεις καταλάβει, ο εμφύλιος και επειδή, απ’ όσα λες και γράφεις συμπεραίνω ότι θα πρέπει να έχεις περισσότερα στοιχεία, ντοκουμέντα και αποδείξεις, θα σε παρακαλούσα να με φωτίσεις και να αναφέρεις δημόσια τρεις-τέσσερις πόλεις και χωριά στα οποία οι χίτες και ταγματασφαλίτες «έπαιζαν ποδόσφαιρο με τα κεφάλια των αγωνιστών». 

ΕΓΩ μόλις «πρόλαβα» και γεννήθηκα στον εμφύλιο και δεν έτυχε να ακούσω ή να δω «ποδοσφαιρικούς αγώνες με κεφάλια αγωνιστών», εσύ που ήσουν τότε πιο μεγάλος και αντιστασιακός όλο και κάτι θα άκουσες ή είδες.

ΚΕΦΑΛΙΑ νεκρών ανταρτών έχω δει σε φωτογραφίες, όπως έχω δει και τα κεφάλια του Άρη Βελουχιώτη και του Τζαβέλα καρφωμένα σε δυο πασσάλους στην πλατεία των Τρικάλων.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ, όμως, ή «φάσεις από ποδοσφαιρικούς αγώνες με κεφάλια αγωνιστών», δεν έχω δει. 

ΓΡΑΦΕΙΣ, επίσης, ότι «συνέβη το να βλέπουμε κεφάλια αγωνιστών κρεμασμένα σε φανοστάτες πόλεων». Σε ποιες πόλεις είδες εσύ κεφάλια σε φανοστάτες; 

ΚΑΙ επειδή δεν αμφιβάλω -μιας και το λες εσύ- ότι στη βάρβαρη και αδελφοκτόνα εκείνη εποχή μπορεί να είχαν λάβει χώρα και τέτοιες φρικαλεότητες, πολύ θα το εκτιμούσα να αναφερθείς στις πηγές σου και να δημοσιοποιήσεις τα στοιχεία που έχεις, για να ψάξω την όλη ιστορία λίγο περισσότερο. 

ΟΣΟ για την εκτίμησή σου ότι: «αυτά δεν θα συνέβαιναν αν η νίκη ήταν αντίστροφη» δεν την παίρνω τοις μετρητοίς, γιατί και οι αγωνιστές του Δημοκρατικού Στρατού προέβαιναν σε απαράδεκτες φρικαλεότητες. 

ΚΑΙ αυτά, προς δική σου ενημέρωση, τα έχω ακούσει και από πρώην αντάρτες και από αυτόπτες μάρτυρες.

ΣΥΝΕΠΩΣ, όπως όλα τα νομίσματα, έτσι και αυτό του εμφυλίου είχε δύο όψεις, οι οποίες ελάχιστες διαφορές είχαν μεταξύ τους,

«ΑΘΩΑ» πλευρά σε κανέναν πόλεμο δεν έχει υπάρξει. Πόλεμος στην ουσία, σημαίνει ότι σκοτώνω όποιον προλάβω και με όποιον τρόπο μπορώ. Και οι εμφύλιοι πόλεμοι ήταν οι χειρότεροι και πιο βάρβαροι. 

ΓΡΑΦΕΙΣ, επίσης, ότι: «δεν επιτρέπω λοιπόν στον κάθε ρίψασπι Καστοριάδη να μου υποδεικνύει εμένα από το χουζούρι του εξωτερικού πώς θα έπρεπε να είναι η Ελλάδα που εγώ έζησα».

ΩΠΑ, ρε μεγάλε… Για μια στιγμή: αν ο Καστοριάδης που αγωνίστηκε, ενδιαφέρθηκε, έγραψε και έζησε στην Ελλάδα περισσότερα χρόνια από εσένα, δεν είχε άποψη για τη χώρα, γιατί θα πρέπει να έχεις εσύ που «χουζουρεύεις» στο εξωτερικό 60 χρόνια; 

ΣΤΟ κάτω-κάτω ο Καστοριάδης, όχι μόνο έζησε στην Ελλάδα (συνολικά) περισσότερα χρόνια από εσένα, αλλά παράλληλα, ήταν και ένας από αυτούς που αγωνίστηκε εκεί τα κρίσιμα χρόνια, έγραφε, μιλούσε (με καλά ελληνικά…) πρόβαλε τον ελληνικό πολιτισμό και πάντα ενδιαφερόταν για την Ελλάδα.

ΑΥΤΟ που θέλω να κατανοήσεις είναι ότι αν κάποιος «χουζούρευε» στο εξωτερικό αυτός είσαι εσύ και όχι ο Καστοριάδης που παρήγαγε συγγραφικό έργο παγκόσμιας ακτινοβολίας και πρόβαλε ό,τι καλύτερο είχε η αριστερή διανόηση να επιδείξει.

ΤΟ ότι η Αριστερά σήμερα στην Ελλάδα -και όχι, βέβαια, μόνο- βρίσκεται σε κάθετη πτωτική πορεία και πρωτόγνωρη παρακμή, αυτό οφείλεται στην έλλειψη παιδείας (πάνω απ’ όλα) των μεταπολεμικών ηγεσιών της, που αρκούνταν στα ιδεολογικά τσιτάτα και ανθρώπους σαν εσένα που τα πίστευαν και συνεχίζουν να τα πιστεύουν. 

ΓΕΛΟΙΟΙ και αμαθείς τύποι ήταν τα περισσότερα υψηλόβαθμα στελέχη του ΚΚΕ, που οδήγησαν το κόμμα που εσύ πιστεύεις ακόμα, στον εμφύλιο. Το ίδιο γελοίοι και απαράδεκτοι, όπως και οι ηγέτες της αντίπαλης παράταξης.

ΠΑΨΕ, λοιπόν, να «χουζουρεύεις» και προσαρμόσου στην πραγματικότητα. Ρίξε μια ματιά τι έλεγε και έγραφαν τότε ο Βλαντάς, ο Ρούσσος, ο Ιωαννίδης και τα άλλα μέλη της ηγεσίας του ΚΚΕ και θα καταλάβεις γιατί έγιναν όλα όσα έγιναν.

ΟΧΙ για κανέναν άλλο λόγο, αλλά, για να ξέρουμε τι λέμε και τι γράφουμε μήπως και καταφέρουμε -επιτέλους- να συνεννοηθούμε.

ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΩ: μπες στον κόπο και διάβασε το «Το κιβώτιο» του Άρη Αλεξάνδρου, που αναφέρεται κυρίως στην ψυχολογία των κομμουνιστών τη δεκαετία του 1940 και στην απόλυτη και άνευ ερωτηματικών αφοσίωση στη κομματική γραμμή. 

ΑΣ αφήσουμε, όμως, την Αριστερά και τους αριστερούς στους… προβληματισμούς τους και ας πούμε δυο λέξεις για μια άλλη παλιά «ιστορία» που μας βασανίζει. 

ΛΟΙΠΟΝ, μετά όσα έγραψα πριν δύο μέρες στα «Ξυράφια», για τη διαχρονική δύναμη της ελληνικής γλώσσας και τους «κρυμμένους» -για τους απαίδευτους- θησαυρούς της, σχεδίαζα να επανέλθω πάλι στο θέμα και να το «πιάσω» από εκεί που το άφησα σε τούτη τη στήλη πριν δύο βδομάδες.

ΜΕ μια ματιά όμως στον προχθεσινό «Νέο Κόσμο» και διαβάζοντας το άρθρο της συναδέλφου, Ευγενίας Παυλοπούλου, με τίτλο: «Υπάρχει μέλλον για το πρόγραμμα σπουδών νεοελληνικών στο La Trobe (;)» άλλαξα γνώμη. 

ΚΑΙ άλλαξα γνώμη γιατί δεν είχα να προσθέσω ή να αφαιρέσω ούτε λέξη από αυτά που έγραψε η Ευγενία. Ήταν τόσο καλογραμμένο και εύστοχο το άρθρο της για το πού βρίσκεται το πρόγραμμα και η γλώσσα μας γενικότερα, σε πανεπιστημιακό επίπεδο και όχι μόνο. 

ΣΤΗΝ πραγματικότητα, ήταν ένα «σάλπισμα» για την αφύπνιση, κυρίως για ολόκληρη την παροικία και όχι μόνο για τους εκπαιδευτικούς μας και όσους ασχολούνται επαγγελματικά ή εθελοντικά με αυτή.

ΑΝΤΙ, λοιπόν, να επαναλάβω και να παπαγαλίσω αυτά που έγραψε και έθιξε η συνάδελφος, θα πρότεινα, όχι μόνο σε εσάς αλλά και σε όλους όσοι ενδιαφέρονται για τη γλώσσα μας και τον ελληνικό πολιτισμό, να το διαβάσουν δυο φορές. Και γιατί όχι και μια τρίτη φορά -στα Αγγλικά- στη σελίδα 2!

ΑΝ δεν κινητοποιηθούμε και δεν κάνουμε κάτι στον περιορισμένο χρόνο που απομένει το πρόγραμμα θα πάψει να υπάρχει και τελικά μαζί του δεν αποκλείεται να παρασύρει στο βυθό της αφάνειας και το ελληνικό αρχείο που τόσες προσδοκίες τρέφαμε…