Έχω γίνει φοβικός. Έβαλα καινούρια πόρτα με διπλή σιδεριά, είμαι κουκουλωμένος με το πάπλωμα ανοιξιάτικα και κάτω από το μαξιλάρι υπάρχει πολύτιμος θησαυρός, χαρτονόμισμα δέκα ευρώ, που του αλλάζω θέσεις πρωί και βράδυ. Έξω οι κλέφτες και οι δολοφόνοι, έξω οι τρομοκράτες και ο ρατσισμός. Μέσα εγώ και ο κ. Πρετεντέρης στις οκτώ.
Πώς κατήντησα έτσι αγοραφοβικός, έντρομος και πένης και νοικοκύρης καρατζαφερικός; Εμείς είμασταν μια χαρά εδώ, ηλιόλουστοι, ανέμελοι, μία τυπική μεσογειακή χώρα, κοιτίς των Ολυμπιακών Αγώνων, μια υποδειγματική τίγρις των Βαλκανίων, χωρίς τις μαύρες χήρες της Μόσχας, με εξαρθρωμένη «17 Νοέμβρη» (Χρυσοχοΐδης). Τι έγιναν και ήλθαν τα πάνω κάτω; Και με ξεσκίζουν στις αγορές και με οδηγούν σιδηροδέσμιο στο ΔΝΤ. Και πατάω Πάνω σε ωρολογιακές βόμπες στα Κάτω Πατήσια. Τις πταίει;
Μήπως έχω κι εγώ τις ευθύνες μου ως δανειζόμενος και ως αριστερός άνθρωπος; Διότι τι το ήθελα εγώ το αυτοκίνητο με την πουσαρισμένη μηχανή, ενώ η χώρα μου δεν παράγει αυτοκίνητα με πουσαρισμένες μηχανές, ούτε το Ιόνιο, το Αιγαίο και ο Πρίνος του, πετρέλαια. Τι τα θέλω εγώ τα δεκαπέντε πουκάμισα ενώ φοράω μόλις δύο; Τι τρέχω και δανείζομαι από τις αιματορουφήχτρες Τράπεζες για ψύλλου πήδημα; Ή μήπως είναι συνολικότερη η ευθύνη; Mια και δεν ξέρω, κατά πόσο ο υπερδανεισμός μου (για την ικανοποίηση ανομολόγητων καταναλωτικών αναγκών), οδηγεί στην οικονομική κατάρρευση της χώρας. Κείνο που ξέρω βέβαια, είναι, ότι η αριστερά δεν έχει (μάχιμη) θέση για την τρομοκρατία και γενικότερα η ελληνική κοινωνία. Μάλλον με συμπάθεια βλέπει τους ανώνυμους δολοφόνους, κάτι σαν Ζορό, ας πούμε..
Το θέμα της τρομοκρατίας σύνθετο, με άπειρες παραμέτρους για να τολμήσεις να το συζητήσεις σοβαρά σε ένα σύντομο (παιγνιώδες) σημείωμα. Όμως σε συμβολικό επίπεδο:
Όταν ο ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού, Μήτρογλου, σημαδεύει μετά την επιτυχία τέρματος το κοινό με τα φανταστικά πιστόλια του κι όλοι καγχάζουν… Όταν στην παρέλαση της 25η Μαρτίου το επίλεκτο σώμα των Βατραχανθρώπων χαίρεται και απειλεί τραγουδώντας ότι θα πιει το αίμα των Αλβανών και θα κάνει ρούχα από το δέρμα των Σκοπιανών και δεν καθαιρείται οα του Στρατού και δεν υποβάλλει στον πρωθυπουργό την παραίτησή του ο υπουργός Άμυνας, για να δοθεί επιτέλους ένα μήνυμα στην κοινωνία, όταν τέλος ο ίδιος ο πρωθυπουργός της χώρας και ο υπουργός του, θέλουν ένα Γεμάτο Πιστόλι στο τραπέζι για να διαπραγματευθούν στα ξένα, τότε ο κάθε πικραμένος «ιδεολόγος» μπορεί να φαντασιώνεται την επανάσταση με ένα περίστροφο ή ένα καλάζνικοφ και να βγει τη νύχτα στους δρόμους και να βαράει όπου δη.
Ναι, υπάρχουν πολλών ειδών τρομοκρατίες, ναι, το κράτος τρομοκρατεί, ναι, με το δολοφονημένο Λάμπρου θα μπορούσαμε να ανταλλάξουμε απόψεις, αν ζούσε και να υπερθεματίζαμε κιόλας, γιατί είμαστε εναντίον του Συστήματος, αλλά δεν θα μπορούσαμε να ανταλλάξουμε πυροβολισμούς γιατί μισούμε τα περίστροφα, γιατί είμαστε εναντίον του Συστήματος της ένοπλης βίας.
Η επανάσταση δεν γίνεται με περίστροφα και ωρολογιακές βόμπες που σκοτώνουν προσφυγόπουλα τώρα, καθώς ψάχνουν στα σκουπίδια, που αφήνουν τυφλή μία 11χρονη, -δύσμοιρη δεν θα μπορείς πια να ψάχνεις στα σκουπίδια. Δεν γίνεται επανάσταση στα μουλωχτά, με βόμπες δειλών, που αύριο θα σκοτώνουν γηγενείς καθώς θα ψάχνουν φορολογικές αποδείξεις και αποδείξεις υπάρξεως στη χαβούζα. Η επανάσταση δεν γίνεται συνωμοτικά, με εκρηκτικά, αλλά αυθορμήτως, με ιδέες και ανθρώπινα σώματα που είναι εκρηκτικότερα πάντων.