Πως λένε «Όνειρα Θερινής Νυκτός», λόγω εποχής, τα δικά μου θεωρούνται… φθινοπωρινής τοιαύτης. Δεν ξέρω αν υπάρχει ερμηνευτικό βοήθημα ονειροκρίτη ή ονειρο-εξηγητή και, μάλιστα, εποχιακό, γι’ αυτό, σας παρακαλώ, αν έχει πέσει τίποτα στην αντίληψή σας ή έχετε κάτι σχετικό στη βιβλιοθήκη σας, ενημερώστε με.

Πολλά όνειρα. Κάθε βράδυ ένα, δύο και τρία φθινοπωρινά όνειρα, μεγάλης σχετικά διάρκειας, με υπόθεση, σύγχρονα, έγχρωμα και σινεμασκόπ.

Και δεν είναι μόνο η υπόθεση των ονείρων με τα καταπληκτικά σενάρια, αλλά και μερικές σκηνές από το όνειρο της επομένης ή μιας κάποιας άλλης ημέρας προσεχώς.
Θυμάστε που βλέπαμε στον κινηματογράφο ένα έργο κατασκοπίας και πριν αρχίσει το φιλμ και στο διάλειμμα, μας έδειχνε μερικές σκηνές από το έργο της επόμενης ή μεθεπόμενης εβδομάδας; Έτσι ακριβώς.

Βλέπω ένα όνειρο, στο οποίο συνήθως πρωταγωνιστώ και… ξαφνικά σταματάει η δράση και πέφτουν σκηνές από το όνειρο που θα δω την επομένη ή τα ξημερώματα της παραπάνω Κυριακής. Θα σας εξηγήσω αργότερα.

Το πρόβλημα των «μερικών σκηνών» είναι ότι όταν μού αρέσει το έργο που θα… παίξω ή κάποιο «ακατάλληλο δι’ ανήλικους», πέφτω για ύπνο από τις επτά το απόγευμα, κι όταν δεν μού αρέσει ο ρόλος μου, τότε κάθομαι ξάγρυπνος μέχρι το ξημέρωμα.

Την περασμένη Τετάρτη, τη νύχτα, ήμουν, λέει, ηγέτης των Ελλήνων ποντιακής καταγωγής της Αυστραλίας.

Μόλις είχα γυρίσει από την Ελλάδα όπου είχα μιλήσει με τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον Καραμανλή, τον πρόεδρο της Βουλής και τους αρχηγούς των άλλων κομμάτων, για την επιτυχία μας, σχετικά με την αναγνώριση της Γενοκτονίας από την Βουλή της Αδελαΐδας.

Τους είχα πείσει να προσκαλέσουν σύσσωμη τη Βουλή στην Ελλάδα, να τους ευχαριστήσουν, να τος γυρίσουν, να τους φιλοξενήσουν και να τους τιμήσουν. Μου υποσχέθηκαν ότι θα ετοίμαζαν και ένα άγαλμα, της Αθηνάς, της Αφροδίτης ή του Αλεξάνδρου, ως ένδειξη ευγνωμοσύνης, δώρο της Ελληνικής Βουλής για να στηθεί στη Βουλή της Αδελαΐδας για να μας θυμόνται τα καλά και τίμια παιδιά της, τώρα και στο μέλλον.

Μόλις γύρισα στην Αυστραλία (όνειρο κι αυτό) ξεσήκωσα όλους τους Έλληνες, γεμίσαμε κάπου διακόσια λεωφορεία και ξεκινήσαμε για την Αδελαΐδα, τραγουδώντας, «δεν θα την πάρουνε ποτέ τη γη των Μακεδόνων» (με ρωτήσανε, λέει, τι τραγούδι να πούμε αρχηγέ; Και επειδή δεν έβρισκα άλλο καταλληλότερο, τους είπα το μόνο που θυμόμουνα από τα εμβατήρια). Τα δύο φορτηγά που ακολουθούσαν ήταν γεμάτα λουλούδια και κόκκινο Μακεδονίτικο κρασί.

Φθάσαμε, λέει, στην Αδελαΐδα, πήγαμε στη Βουλή, τους ευχαριστήσαμε, τους φιλήσαμε, τους δώσαμε λουλούδια και κρασί και ξεχυθήκαμε στους δρόμους για να συνεχίσουμε το μοίρασμα των λουλουδιών, τα φιλιά και το κέρασμα. Χειροκροτήματα. Όχι δεν ήταν χειροκροτήματα. Είχα ξυπνήσει. Η δυνατή βροχή που έπεφτε έμοιαζε με χειροκρότημα.
Την περασμένη Παρασκευή, είδα στον ύπνο μου, ότι ήμουν καλεσμένος στον Λευκό Οίκο, εκπρόσωπος, λεει, της ελληνικής παροικίας (εφιάλτης σκέτος), για να υπογράψω το Βιβλίο των εκατό ημερών του Ομπάμα, να τον συγχαρώ και να γράψω τη γνώμη μου για τον Πλανητάρχη. Τι μού ήρθε κι έγραψα ότι ο σκούρος Πρόεδρος θα μας βγει «πατάτα», η προεδρία Ομπάμα θα είναι, όπως έλεγε η γιαγιά μου η Βάσω, «πολύ λάδι και σάλτσα τίποτα» και να προσέξει μη μας ξεπεταχτεί καμιά καινούργια Κου Κλουξ Κλαν μαύρη και άραχλη και ψαχνόμαστε. Φεύγοντας, μ’ ευχαρίστησε η CIA και το FBI και με ρώτησαν να τους πω σε ποιο νεκροταφείο… μένει η γιαγιά η Βάσω. Ευτυχώς, ξύπνησα μόλις προσγειωθήκαμε στη Μελβούρνη.

Την ίδια ημέρα (τι σου είναι τα όνειρα…) βρέθηκα στη Ελλάδα και εξέτασα το θέμα «ψήφος κατά συνείδηση». Προσπάθησα να διευκρινίσω αν η συνείδηση, αυτή που ψηφίζουν είναι γνωστή συνείδηση, αυτή που γεννιόμαστε ή η άλλη η… φορητή. Την απάντηση θα την πάρω στο όνειρο της ερχόμενης Πέμπτης
Σύμφωνα, πάντως, με τις πληροφορίες μου, την τελευταία εικοσαετία στην Ελλάδα έχει εμφανιστεί (όπως η γρίπη των πτηνών και των χοίρων) και μία φορητή συνείδηση, που μοιάζει με αδιάβροχο, την έχεις κρεμασμένη στον καλόγερο και την φοράς όποτε χρειαστεί.

Στο χτεσινοβραδινό μου όνειρο είχα ανοίξει μαγαζί στην Ελλάδα. Τι λέω μαγαζί, ολόκληρη αποθήκη, έξι χιλιάδων τετραγωνικών. «Συστήματα ασφαλείας κατά των κλεπτών και των διαρρηκτών».

Πόρτες εισόδου και παράθυρα σαν αυτές των χρηματοκιβωτίων. Μηχανήματα εξωτερικής και εσωτερικής χρήσης που ρίχνουν καυτό λάδι. Αυτόματες μηχανές εκτόξευσης θανατηφόρου οξέως που μπορούν να εγκατασταθούν σε σπίτια επιχειρήσεις και αυτοκίνητα. Ηλεκτροφόρα ατσάλινα κάγκελα ασφαλείας, και αόρατα συστήματα συναγερμού.
Το ακριβότερο προϊόν των επιχειρήσεών μου είναι οι «αστυφύλακες-ρομπότ», με μπαταρία διαρκείας (η μπαταρία χρεώνεται χωριστά) και τα φθηνότερα τα τελευταίας τεχνολογίας γκαζάκια, βόμβες Μολότοφ σε σχήμα πακέτου τσιγάρων και κουκούλες με λεπτή ατσάλινη επένδυση για κουκουλοφόρους. Χρυσές δουλειές…
Τόσο πολύ μου αρέσουν τα όνειρά μου, που πολύ με προβληματίζει το ξύπνιο μου.

Ολόκληρη ζωή έψαχνα, στο ξύπνιο μου, για μια «ονειρεμένη ζωή» έστω και μικρής διάρκειας. Τώρα που την βρήκα στον ύπνο μου, θα την κρατήσω. Μην με ξυπνάτε παρακαλώ.