Η παγκόσμια επικαιρότητα της Αφροδίτης της Μήλου ήρθε μέσα από τα δύο εξώφυλλα του γερμανικού περιοδικού «Focus». Το πρώτο το Φεβρουάριο του 2010, παρουσιάζοντάς την να κάνει τη γνωστή χειρονομία με το μεσαίο δάχτυλο, και το δεύτερο τον Μάϊο με το ίδιο χέρι να ζητάει βοήθεια. Και στις δύο περιπτώσεις, παρουσιάζεται το κάτω μέρος του σώματος της Αφροδίτης περιτυλιγμένο με μια κουρελιασμένη ελληνική σημαία.
Η πρώτη ανταπόκριση την Ελλήνων ήταν άκρως θορυβώδης: Μα, έχουν δικαίωμα να μας σατιρίζουν και να υποβιβάζουν την εικόνα της Ελλάδας τόσο βάναυσα και τόσο άγαρμπα; Η απάντηση εδώ πρέπει να είναι άκρως καταφατική: Ασφαλώς και το έχουν!
Η Γερμανία, η Ελλάδα και όλος ο Δυτικός κόσμος, ζούμε σε ένα δημοκρατικό καθεστώς όπου υπάρχει η ελευθερία του Τύπου, όπως και τόσες άλλες ελευθερίες, αλλά κάτω από διάφορους κοινούς κανόνες που εξυπακούεται ότι ακολουθούμε όλοι και ειδικά εδώ δεν καταπατείται η έννοια της δημοσιογραφικής δεοντολογίας. Εάν δεν είχαμε αυτή την ελευθερία, ο κόσμος μας θα ήταν ανυπόφορος γιατί όλοι θα ζούσαμε κάτω από την μπότα μιας καταπιεστικής και στυγνής δικτατορίας.
Ευτυχώς που σήμερα έχουμε δημοκρατία και οι Γερμανοί μάς δείχνουν έναν δρόμο μέσα στη χαλαρή μας Ευρωπαϊκή Ένωση, που εμείς ούτε καν τον είχαμε σκεφτεί. Μήπως με τις «γροθιές» αυτές της Αφροδίτης στο πρόσωπό μας, μας ξυπνήσουν από το μάγκικο λήθαργο της απραξίας μας και την απαίτηση να μας τα δίνουν όλα οι άλλοι και εμείς μόνο να σκεφτόμαστε πώς να κλέψουμε ο ένας τον άλλο και να φανούμε πιο μάγκες και επιπλέον να χαιρόμαστε για αυτό. Την κατ’ ευφημισμόν, πλέον, ελληνική διαφθορά την αναγάγαμε σε τρόπο ζωής, χωρίς να σεβόμαστε καθόλου την πατρίδα και το συνάνθρωπό μας Έλληνα. Με τι αρχές και αξίες θα βαδίσει εμπρός η Ελλάδα;
Μήπως οι Γερμανοί σήμερα που μάς έκαναν τη ζωή ευκολότερη έχουν δίκιο, έστω και μόνο κατά 0,05%; Εάν στην Ελλάδα όλα γίνονταν δίκαια, όμορφα και ωραία θα μας εξέθεταν έτσι οι Ευρωπαίοι οι οποίοι απολαμβάνουν όλα τα αγαθά του αρχαίου μας Ελληνικού πολιτισμού, πάνω στον οποίο χτίσανε το δικό τους σήμερα;
Βλέπετε οι Γερμανοί μάς «χτυπούν» σήμερα με το πιο εξαίσιο έργο της αρχαιότητας, την Αφροδίτη της Μήλου. Αυτοί ίσως το εκτιμούν περισσότερο από εμάς. Ίσως πάλι θα ήθελαν να είναι ένα δικό τους δημιούργημα. Από την άλλη μεριά η άσεμνη χειρονομία και το χέρι της ζητιάνας γίνεται με το χέρι που δεν έχει σήμερα η Αφροδίτη. Αυτό χάθηκε για πάντα και έμεινε στην Ελλάδα, και αυτό γιατί η ίδια δεν θα ήθελε ποτέ να «μουντζώνει» έτσι το δικό της γένος, εάν πράγματι είμαστε εμείς η δική της ελληνική συνέχεια.
Οι Γερμανοί, όμως, μας δίνουν και μία άλλη ευκαιρία να κοιταχτούμε στον καθρέφτη και να σκεφτούμε για λίγο την αυτογνωσία μας. Πόσοι από μας γνωρίζουμε την ιστορία αυτής της ίδιας της Αφροδίτης, αλλά και την ιστορία της Μήλου; Καταπληκτικό έργο τέχνης το άγαλμα, αλλά μαύρη κηλίδα στην ιστορία μας τα πάθη των κατοίκων της Μήλου. Όλα διδάσκουν πολλά.
Η Αφροδίτη της Μήλου, το περίφημο άγαλμα της Ελληνιστικής Εποχής, βρέθηκε στη Μήλο το 1820. Είναι άγνωστος ο καλλιτέχνης που το έκανε μια και το όνομά του χάθηκε με το αποκόπηκα της βάσης του αγάλματος. Το βρήκε κάποιος γεωργός και λέγεται πως μη γνωρίζοντας την αρχαιολογική του αξία «το έκανε φράχτη στο χωράφι του» λένε οι πηγές. Όταν το είδαν οι Γάλλοι το αγόρασαν με 400 γρόσια. Το αριστούργημα φορτώθηκε άρον-άρον σε πλεούμενο και στη μεταφορά τούτη έχασε το φημισμένο πλέον σήμερα «νοούμενο» χέρι της η Αφροδίτη. Το κράτησε η θάλασσα της Μήλου και περιμένει και αυτό κάποτε να ενωθεί με τον κορμό του, όπως τα γλυπτά του Παρθενώνα. Σήμερα βρίσκεται στη μεγαλύτερη αίθουσα του Μουσείου του Λούβρου στο Παρίσι, όπου ελεύθερα την βλέπουν οι χιλιάδες επισκέπτες υπενθυμίζοντάς τους πως το ανθρώπινο πνεύμα δημιουργεί θαυμαστά έργα όταν έχει ελευθερία. Η Μόνα Λίζα στην επόμενη αίθουσα στενάζει κάτω από το χοντρό γυαλί από ασφυξία με εκείνο το διστακτικό και προσποιητό ύφος της.
Η Μήλος είναι το νησί των Κυκλάδων κοντά στην Πελοπόννησο. Κατοικήθηκε από τους Δωριείς και οι κάτοικοί της έλαβαν μέρος στη ναυμαχία της Σαλαμίνας. Κατά τον Πελοποννησιακό Πόλεμο, όμως, ήταν με το μέρος της Σπάρτης. Αυτό τους έκανε εχθρούς των Αθηναίων. Το 416 π.Χ. οι Αθηναίοι ήθελαν να τους υποτάξουν και έστειλαν πρέσβεις για την «υποταγή δια διαλόγου». Ο ιστορικός Θουκυδίδης έχει διασώσει τους σημαντικότατους διαλόγους, στο 5ο βιβλίο της ιστορίας του, και σήμερα έχουν παγκόσμιο ενδιαφέρον ως κείμενα πολιτικού ρεαλισμού ή και κυνισμού επίσης. Είναι οι μόνοι διάλογοι στην ιστορία του Θουκυδίδη.
Οι Μήλιοι δεν ήταν σύμφωνοι με την αδιάλλακτη στάση των Αθηναίων και αναγκάστηκαν να παραδοθούν. Τότε οι δημοκράτες Αθηναίοι κατέσφαξαν όλους τους ενήλικους άνδρες και τα γυναικόπαιδα τα πούλησαν ως δούλους. Ύστερα οι κατακτητές έστειλαν πεντακοσίους Αθηναίους και εποίκησαν τη Μήλο. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μία από τις σκληρότερες γενοκτονίες της αρχαίας Ελληνικής ιστορίας είχε συντελεστεί. Για τους πολιτισμένους Αθηναίους, αλλά και για την Αθηναϊκή Συμπολιτεία, τούτο προεξέχει ως το μελανότερο στίγμα. Κατά τη διάρκεια ενός πολέμου, ο πολιτισμός και η ηθική εγκαταλείπονται, όπως και σήμερα φαίνεται από τους πολιτικούς και στρατιωτικούς των μεγάλων δυνάμεων. Ξανακούγονται τα ίδια λόγια, όπως μας τα απαθανάτισε ο μεγάλος Θουκυδίδης.
Δεν νομίζετε εάν τότε υπήρχαν περιοδικά σαν το «Focus», η Αφροδίτη θα μούντζωνε με τα δυο της χέρια την Αθηναϊκή δημοκρατία; Και τότε πώς θα νιώθαμε ως έλληνες και μάλιστα δημοκράτες; Οι Γερμανοί σήμερα με το φακό τους (από εδώ έκαναν τη λέξη τους Focus) μάς υπενθυμίζουν – μάλλον ευγενικά – «Έλληνες σουλουπωθείτε γιατί η χώρα σας βουλιάζει!». Και έχουν το δικαίωμα να μας το πουν για να συνέλθουμε ΟΛΟΙ μας, πράγμα που όλοι μας λογικά το λέμε στους εαυτούς μας. Τότε θα τους ευγνωμονούμε εάν χτίσουμε ένα νέο και πολιτισμένο ελληνικό κράτος. Να γιατί χρειαζόμαστε το ταξίδι για την Ιθάκη όπως το είπε ο ποιητής μας Κ. Καβάφης και το επαναλαμβάνει ο σημερινός Έλληνας καραβοκύρης και πρωθυπουργός της Ελλάδας.
Έτσι θα αποκτήσει και τη συμβουλευτική της αξία και η παροιμία μας: «Ουδέν κακόν αμιγές καλού».