Πώς, αλήθεια, θα καταφέρω να συστήσω στους αναγνώστες του «Νέου Κόσμου» τον πρύτανη του Victoria University of Technology, κ. Γιώργο Παππά; Το βιογραφικό του ολόκληρη…  εγκυκλοπαίδεια, που λένε, και ο χώρος, όπως συνήθως, φωνάζει ο αρχισυντάκτης, περιορισμένος. Απ’ την άλλη, οι επιτυχίες του Γιώργου Παππά αμέτρητες.

Ας ξεκινήσουμε, όμως, από την αρχή και βλέπουμε. Ο Γιώργος Παππάς είναι σήμερα ο πρώτος και ο μοναδικός Έλληνας πρύτανης αυστραλιανού πανεπιστημίου. Η καταγωγή του κατά το ήμισυ μικρασιατική. Ο πατέρας του γεννήθηκε στο Λιβίσι της Τουρκίας και η μητέρα του στο Καστελόριζο. Αυτός γεννήθηκε στη Ρόδο και μετανάστευσε στη Αυστραλία σε ηλικία έξι ετών το 1952. Η αγάπη του για την γνώση τον οδήγησε μία δεκαετία αργότερα στο Πανεπιστήμιο Monash και τη Σχολή Οικονομικών. Με το που τελειώνει τις σπουδές του στη Μελβούρνη, κάνει αίτηση για να πάρει υποτροφία σε κάποιο ξένο πανεπιστήμιο προκειμένου να κάνει το Master του. Το Harvard ανοίγει τις πόρτες του για να δεχθεί τον νεαρούλη Γιώργο, σε ηλικία μόλις 23 χρόνων.

Η πορεία του μετά την αποφοίτησή του, το 1971, συνοδεύεται μόνο από επιτυχίες. Μέσα σε λίγους μήνες, ο ταλαντούχος Ροδίτης γίνεται στέλεχος της «The Boston Consulting Group (BCG)», εταιρίας που προσφέρει συμβουλευτικές διοικητικές υπηρεσίες σε μεγάλες επιχειρήσεις.

Οι ικανότητές του αναγνωρίζονται και από την Βοστόνη βρίσκεται στο Τόκυο να ηγείται του εκεί παραρτήματος της BCG.

Το 1979 επιστρέφει στην Αυστραλία και ιδρύει τη δική του συμβουλευτική εταιρία διοίκησης επιχειρήσεων. Είναι η Pappas Carter Evans and Koop (PCEK) που για τα επόμενα δέκα χρόνια μετατρέπει σε μία από τις δυναμικότερες επιχειρήσεις της Αυστραλίας στον τομέα της, και συνεργάζεται με τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις της χώρας. Το 1990 η PCEK καταλήγει στα χέρια της BCG και ο κ. Παππάς αναλαμβάνει εκ νέου την διεύθυνση της BCG.

Παραιτήθηκε από τη θέση του το 2002 και από τότε αφιερώνει την ζωή του, όπως μου λέει ο ίδιος στο να προσφέρει στην κοινωνία που τον έφτασε εδώ που είναι σήμερα.

Από το 2003 -2005 από τη θέση του βοηθού γραμματέα, βοηθά ειδική επιτροπή του τότε πρωθυπουργού της Βικτώριας να καταστρώσει την οικονομική στρατηγική της Πολιτείας. Το 2005 λαμβάνει την θέση του προέδρου στην Επιτροπή για τη Μελβούρνη, όπου μαζί με άλλους επιφανείς ανθρώπους των Γραμμάτων, αλλά και επιχειρηματίες δουλεύουν ακόμα και σήμερα για την οικονομική και πολιτιστική ανάπτυξη της πόλης. Το 2008 η κυβέρνηση Ραντ, τον προσκαλεί να αναλάβει την προεδρία του Συμβουλίου που έχει αναλάβει την εφαρμογή προγράμματος Εξοικονόμησης Πόρων στον τομέα της Εθνικής Άμυνας. Εν τω μεταξύ και από το 2000 είναι μέλος του Δ.Σ. της ομάδας φούτι Bulldogs.

Τα παραπάνω είναι μόνο μερικά από όσα κατάφερε να κάνει στα 40 χρόνια καριέρας ο κ. Παππάς. Η λίστα με τα επιτεύγματά του θα μπορούσε από μόνη της να είναι ένα μεγάλο άρθρο. Ο ίδιος θεωρεί τον εαυτό του, πάνω από όλα, σύζυγο, πατέρα και παππού. Παρά τις μύριες επιτυχίες του όμως ο κ. Παππάς παραμένει ένας ταπεινός άνθρωπος, αν κρίνει κανείς από τα όσα μοιράζεται μαζί μας στη συνέντευξη που ακολουθεί.

Τον συνάντησα στο γραφείο του στο VUT να απολαμβάνει την θέα της υπέροχης Μελβούρνης που όπως μου είπε υπεραγαπά και θεωρεί το σπίτι του. Την Ρόδο την έχει στην καρδιά του και κάθε φορά που την επισκέπτεται ξαναγίνεται παιδί, μου λέει.

Σου δίνει, αρχικά, την εντύπωση ανθρώπου χαμηλών τόνων αλλά αυτή η εικόνα εξανεμίζεται καθώς η κουβέντα μας εξελίσσεται και διαπιστώνω ότι απέναντί μου βρίσκεται ένας διορατικός άνθρωπος με ατσάλινη θέληση και μυαλό… «ξυράφι».

Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

– «Η μόρφωση είναι το πολυτιμότερο δώρο που σας χάρισαν οι γονείς σας, σύμφωνα με τα λεγόμενά σας. Πως νοιώθετε αυτή τη στιγμή που είστε «το αφεντικό» ενός μεγάλου πανεπιστημίου, ενός οίκου γνώσης;
– Με τιμά το γεγονός ότι βρίσκομαι σε αυτή τη θέση αλλά μη με αποκαλείται «αφεντικό» γιατί αυτό επιτρέψτε μου να πω, αποτελεί υπερβολή. Όλα τα εκπαιδευτικά ιδρύματα διοικούνται από μία σειρά επιτροπών που αποτελούνται από σημαντικούς ανθρώπους. Ο ρόλος μου είναι καθαρά συμβουλευτικός και αυτό που κάνω δεν απέχει μακράν από αυτό που έκανα τόσα χρόνια τώρα. Δεν πιστεύω στην ιεραρχία και στην ιεραρχική διοίκηση. Κανένας μεγάλος οργανισμός δεν μπορεί να επιτύχει αν δεν υπάρχει συλλογική δουλειά. Όλοι πρέπει να εισακούγονται γιατί μόνο έτσι επιτυγχάνεται μία πραγματική ισορροπία που για μένα αποτελεί το κύριο συστατικό επιτυχίας κάθε οργανισμού. Συνεπώς, είμαι αν θέλετε ένας συμβουλάτορας ή μέντορας, όχι αυτός που κάνει την πολλή δουλειά αλλά αυτός που αξιολογεί την πολλή και θαυμαστή δουλειά άλλων.

– Το 2002 κλείσατε την πόρτα στον επαγγελματικό σας βίο. Μία θέση όπως αυτή του πρύτανη, σίγουρα συνοδεύεται από πολλές ευθύνες και υποχρεώσεις. Τι σας ώθησε στην ανάληψη αυτής της απαιτητικής από κάθε άποψη θέσης;
– Με το τέλος της επαγγελματικής μου καριέρας, άνοιξε ένας άλλος κύκλος για μένα. Μεγάλωσα, εργάστηκα, απέκτησα ό,τι απέκτησα σ’ αυτή την πόλη, ως μέλος αυτής της κοινότητας της Μελβούρνης. Όλες μου οι μέχρι τώρα δραστηριότητες αποτελούν την πρακτική έκφραση της ευγνωμοσύνης μου σε αυτή τη κοινότητα που με βοήθησε να φτάσω εδώ που έφτασα. Αυτός είναι και ο λόγος που όταν μου προτάθηκε η θέση του πρύτανη την αποδέχθηκα. Το όραμα του VUT συμπορεύεται, αν θέλετε, με το δικό μου όραμα. Το 20% των φοιτητών του πανεπιστημίου προέρχονται από μη προνομιούχες οικογένειες. Είναι παιδιά μεταναστών, πρόσφυγες και, γενικότερα, παιδιά φτωχών οικογενειών. Πιστεύω ότι το δικαίωμα στη μόρφωση ανήκει σε όλους, ανεξάρτητα από την καταγωγή τους ή την οικονομική τους κατάσταση. Και εγώ παιδί μεταναστών ήμουν από φτωχή οικογένεια με τον πατέρα μου να κάνει δύο δουλειές για να μας μεγαλώσει και να μας σπουδάσει. Εκείνο που, δυστυχώς, συμβαίνει είναι ότι πολλά παιδιά φοβούνται το πανεπιστήμιο. Το VUT καταφέρνει, όπως χαρακτηριστικά λέει ένας συνεργάτης μου εδώ, να «μεταμορφώνει» ανθρώπους μέσα από την μόρφωση. Αυτό το όραμα με ώθησε στο να αναλάβω αυτή τη θέση».

– Ποια ήταν η κινητήρια δύναμη που σας οδηγούσε στη ζωή;
Αλλάζουν αυτά τα πράγματα με τα χρόνια. Διαφορετικά πράγματα με ενέπνεαν και με κατεύθυναν στα νιάτα μου και διαφορετικά τώρα. Αλλάζουν οι προτεραιότητες. Όταν ήμουν νέος εκείνο που ήθελα να πετύχω ήταν επιτυχία και αναγνώριση. Σήμερα η κινητήρια δύναμη πίσω από όσα κάνω είναι η προσφορά.

– Τα χρήματα;
Μπορεί να έκανα χρήματα, αλλά ποτέ δεν ήταν η επιδίωξη. Ήθελα να καταφέρω να ζω άνετα και να προσφέρω μία άνετη διαβίωση στην οικογένειά μου, αλλά όχι, τα χρήματα ήταν απλώς «παράπλευρη συνέπεια».
Τον ρωτάω να περιγράψει τον εαυτό του με πέντε λέξεις. Προβληματίζεται και αποφεύγει, λέγοντάς μου ότι είναι από τις πιο δύσκολες ερωτήσεις που του έχουν κάνει. Τον πιέζω και διαπιστώνω από την απάντηση του ότι ο Γιώργος Παππάς είναι, τελικά, άνθρωπος του καθήκοντος.
– «Είμαι σύζυγος, πατέρας, παππούς», λέει, καθώς απαριθμεί ρόλους, και μάλιστα ρόλους ζωής όχι όμως και στοιχεία του χαρακτήρα του.

– Θα μπορούσα να υποθέσω ότι ο κ. Παππάς είναι ισχυρογνώμων και τολμηρός;
Ισχυρογνώμων! Ίσως να είμαι λίγο ισχυρογνώμων ή, μάλλον, σταθερός στις απόψεις μου θα έλεγα, αλλά όχι χωρίς λόγο. Αν υιοθετήσω μία συγκεκριμένη άποψη θα το κάνω μετά από πολλή και σοβαρή σκέψη, γι’ αυτό και είναι κάπως δύσκολο να με μεταπείσουν. Όσο για το τολμηρός αφήνω άλλους να το κρίνουν. Είμαι ένας καθημερινός άνθρωπος όπως όλοι. Φοβάμαι τις αποτυχίες και σίγουρα μπρος στα δύσκολα ή το άγνωστο με πιάνει που και που καμιά τρεμούλα.

– Κάπως έτσι νοιώσατε την πρώτη σας μέρα στο Harvard;
Χαμένος, συγκλονισμένος.

– Έχετε προσφέρει τη γνώση σας και την εμπειρία σας τόσο στην πολιτειακή Εργατική Κυβέρνηση όσο και στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση Ραντ. Να υποθέσω ότι ψηφίζετε Εργατικό;
 Να υποθέσετε ό,τι θέλετε. Δεν συζητώ τις πολιτικές μου πεποιθήσεις.

– Σε παλαιότερη συνέντευξή σας έχετε πει ότι απολαμβάνετε να δουλεύετε με νέους ανθρώπους. Η θέση του πρύτανη σας δίνει πλέον την ευκαιρία να το κάνετε επί καθημερινής βάσης. Μία συμβουλή που δώσατε στα παιδιά σας και θα δίνατε και στους σημερινούς νέους;
 Πρώτα από όλα, πρέπει να γνωρίσουν καλά τους εαυτούς τους. Να καταλάβουν τι τους αρέσει και τι τους εμπνέει, αλλά να ξέρουν και τι δεν τους αρέσει. Από τη στιγμή που ένας άνθρωπος καταλάβει τι θέλει και τι του αρέσει να κάνει, θα επιτύχει. Το πάθος είναι το μυστικό της επιτυχίας. Εμένα μου άρεσε να δίνω συμβουλές, ήμουν καλός σ’ αυτό και πέτυχα. Κάποιες φορές που ξέχασα ποιο ήταν το πάθος μου και βγήκα από τον δρόμο μου το μετάνιωσα. Πιστεύω ότι όταν αγαπάς αυτό που κάνεις δεν υπάρχει περίπτωση να αποτύχεις.

– Ως επαγγελματίας σύμβουλος διοίκησης επιχειρήσεων, έχετε δουλέψει με μερικές από τις μεγαλύτερες εταιρίες του κόσμου και τις έχετε ξελασπώσει πολλές φορές. Ποια συμβουλή θα δίνατε σήμερα στην κυβέρνηση Παπανδρέου ενόψει της οικονομικής κρίσης;
Ένας φίλος μου και παλιός συνάδελφος είχε πει κάποτε ότι… η δωρεάν συμβουλή είναι κακή συμβουλή, γιατί δεν αξίζει τίποτα. Κοιτάξτε το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας είναι πολύπλοκο. Αν δεν μελετήσεις το πρόβλημα δεν μπορείς να βρεις τη σωστή του λύση, δεν μπορείς να δώσεις τη σωστή συμβουλή. Δεν θέλω να δείξω το δάχτυλο σε κανέναν και δεν θα ήταν σοφό. Αυτά που βλέπουμε και ακούμε είναι μέρος του προβλήματος, αλλά είναι η επιφάνειά του. Μπορεί να είναι μέρος της ουσίας, αλλά υπάρχουν πολλοί παράμετροι που πρέπει να λάβει υπόψη του ένας καλός σύμβουλος.

– Είστε ίσως ένας από τους πιο επιτυχημένους ομογενείς στη Μελβούρνη, αλλά μείνατε μακριά από την οργανωμένη παροικία. Γιατί;
Δεν θεώρησα απαραίτητο να ανακατευθώ με την οργανωμένη παροικία, δεν είδα ποτέ τον λόγο. Από την άλλη δεν μου ζητήθηκε και ποτέ. Συνεπώς δεν βρέθηκα ποτέ στο δίλλημα. Είμαι μέλος των Καστελοριζίων, λαμβάνω το newsletter τους και ειλικρινά το χαίρομαι, αλλά μέχρι εκεί φτάνει η ανάμειξή μου με την οργανωμένη παροικία.

– Αν σας προσκαλούσαν να αναμειχθείτε τώρα θα το αποφασίζατε;
Εξαρτάται. Θα φρόντιζα πρώτα να μάθω τις δραστηριότητές τους και αν το θεωρούσα απαραίτητο, ίσως. Βλέπετε δεν γνωρίζω πολλά.

– Πέσατε ποτέ θύμα ρατσιστικής αντιμετώπισης;
Όχι. Επιτρέψτε μου, βέβαια, να κάνω μία διευκρίνηση. Προσωπικά, δεν ένοιωσα ποτέ θύμα ρατσισμού, ακούγοντας τις όποιες φθηνές κουβεντούλες μου έλεγαν. Τον σκληρό ρατσισμό αυτόν που συνοδεύεται με βία δεν τον γνώρισα ποτέ.

– Πιστεύετε ότι η αυστραλιανή είναι ρατσιστική κοινωνία;
Ρατσισμός υπάρχει, αλλά δεν πιστεύω ότι είναι μείζον πρόβλημα στην κοινωνία της χώρας. Δεν νομίζω ότι υπάρχουν κοινωνίες πάνω στον πλανήτη Γη που είναι εντελώς απαλλαγμένες από φαινόμενα ρατσισμού. Μπορεί να το θέλαμε, αλλά είναι ανέφικτο.

– Μία τελευταία ερώτηση. Μιλάτε ελληνικά;
Μιλάω, αλλά όχι τόσα όσα θα χρειάζονταν για να κάνουμε αυτή τη συζήτηση.

– Σας ευχαριστώ και σας εύχομαι κάθε επιτυχία στο έργο σας.