«Κατώτερη των προσδοκιών η Εθνική» γράφει η «Ελευθεροτυπία» στην ηλεκτρονική της έκδοση, αμέσως μετά την πρώτη ήττα της Ελλάδας στο φετινό «μουντιάλ». «Χωρίς σχέδιο, χωρίς ψυχή», γράφουν «Τα Νέα», που σε ανύποπτο χρόνο, εν μέσω μουντιάλ, πάνε ένα βήμα πιο πέρα, ανεβάζοντας αρθράκι με τίτλο: «η Εθνική χρειάζεται προπονητή»! «Άσχημη εμφάνιση και μοιραία ήρθε η ήττα», συμπληρώνει «Το Βήμα».
Ενώ το «Έθνος» συνεχίζει: «πρεμιέρα με… λάθη μοιραία και ήττα από τη Ν. Κορέα»… Τώρα, για την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου γράφουν αυτές οι εφημερίδες, ή… πάνω σε αυτήν την ομάδα, με αφορμή αυτήν την ήττα, προβάλλουν τη δική τους ανάγνωση και ερμηνεία για την γενικότερη κατάσταση της Ελλάδας αυτό το καλοκαίρι του 2010;
Με τόση μιζέρια, με τόση κατήφεια, με τόση απαισιοδοξία, με τόση ηττοπάθεια σε αυτήν εδώ τη χώρα, πώς να παίξει με τσαμπουκά και αυτοπεποίθηση από το πρώτο λεπτό του αγώνα της με τη Νότια Κορέα, χωρίς τρύπες στο κέντρο και στην άμυνα, η εθνική Ελλάδας; Κάτοικοι αυτής εδώ της χώρας είναι οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές της, έστω και καλοπληρωμένοι…
ΠΑΟΚτζής, συνταξιούχος, μετανάστης για τα δύο τρίτα της ζωής του στην άλλη άκρη του κόσμου ο θείος μου, ειδικά για αυτό το «μουντιάλ», λόγω και της συμμετοχής της εθνικής Ελλάδας, «για να τη χαρεί» όπως μου είπε στο τηλέφωνο, αγόρασε μια τεράστια τηλεόραση τοίχου πλάσμα… Νότια Κορέα-Ελλάδα 2-0, θείο…
Μαθήτρια στην πρώτη τάξη του δημοτικού ήταν η βιβλιόφιλη αδερφή μου όταν έφυγε και αυτή μαζί με την υπόλοιπη οικογένειά μας στο εξωτερικό. Εγώ γύρισα στην Ελλάδα, η Αθηνά έμεινε εκεί, σε μια άλλη πατρίδα… Και σήμερα, φόρεσε τα «καλά» της, μάζεψε τις εργένισσες φίλες της που κατάγονται από την Ιρλανδία, από την Μάλτα, από την Κύπρο και από άλλες χώρες του ντουνιά και όλες μαζί πήγαν στο μεγάλο καζίνο της πόλης τους, σε ένα μεγάλο λιμάνι του νότου, για να υποστηρίξουν, για να γλεντήσουν, για να χαρούν με μια ενδεχόμενη νίκη της εθνικής Ελλάδας… Ανταλλάσσαμε μηνύματα στα κινητά μας κατά τη διάρκεια του αγώνα, με πρωτοβουλία της Αθηνάς… Σάββατο μεσημέρι στην Ελλάδα, Σάββατο βράδυ στην άλλη άκρη του κόσμου. «Γαμώτο! Μας παίζουν!», μου έγραψε στα αγγλικά, στη λήξη του πρώτου ημιχρόνου…
Γεννημένος σε άλλη χώρα ο Δημήτρης, φίλος από τα χρόνια του πανεπιστημίου… Επιτυχημένος επιστήμονας, οικογενειάρχης, ποδοσφαιρόφιλος, μεγαλωμένος με τη φωνή του Καζαντζίδη, αγαπημένου τραγουδιστή του πατέρα του. Όταν ο Καζαντζίδης μπαινόβγαινε στα νοσοκομεία, λίγο πριν πεθάνει, ο Δημήτρης μπαινόβγαινε στο διαδίκτυο για να μαθαίνει την πορεία της υγείας του, γιατί ο πατέρας του ανησυχούσε, ανησυχούσε και τον ρωτούσε συνέχεια: «πώς πάει ο Στέλιος» ;
Αυτός ο Δημήτρης, με αυτή τη διαδρομή ζωής, που ακούει ανάμεσα σε άλλους Σωκράτη Μάλαμα, Νίκο Ξυδάκη, Νίκο Παπάζογλου και Ελένη Καραΐνδρου, το μόνο που περίμενε σήμερα από την εθνική Ελλάδας του ποδοσφαίρου ήταν να παίξει μπάλα… Λίγο πριν αρχίσει ο αγώνας μου έστειλε και αυτός γραπτό μήνυμα στο κινητό: «Pame paidia!!! To peiratiko!!!! Xairetismous apo Melbourni»…
Ελλάδα και Έλληνες παντού… Ικανοί για τα καλύτερα αλλά και για τα χειρότερα… Από το Σίδνεϊ και τη Μελβούρνη στο Πορτ Ελίζαμπεθ της Νότιας Αφρικής…
Η αθλητική συγκίνηση και ταύτιση ως σημαντικό στοιχείο μιας ευρύτερης ελληνικότητας. Ως μέρος μιας πολυσυστατικής ταυτότητας… Ρίζες «κοινές», διαδρομές ατομικές, αφηγήσεις, ακούσματα, αναγνώσματα, μνήμες, βιώματα από μια «άλλη» πατρίδα… Χαμένα στο βάθος του χρόνου, στο συνειδητό, στο ασυνείδητο, στο υποσυνείδητο όλα αυτά, διάσπαρτα στα πέρατα της γης…
Η αίσθηση, η ανάγκη του συνανήκειν και σε κάτι ευρύτερο… Σε μια οικογένεια, σε μια φιλική παρέα, σε έναν «άλλο» πολιτισμό και κόσμο…
Η διαμεσολάβηση της τηλεόρασης, το «κοινό» βίωμα, το παγκόσμιο χωριό…
Υβριδικός, φαντασιακός πατριωτισμός και κοσμοπολιτισμός, στην εποχή του μουντιάλ, στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, στην εποχή της (μετα) νεωτερικότητας, στην άλλη άκρη του κόσμου, στη Μελβούρνη της Αυστραλίας…
* Ο Κώστας Καραμάρκος είναι κοινωνικός επιστήμονας.