ΑΣ αρχίσουμε από εκεί που τελειώσαμε την περασμένη εβδομάδα.

ΓΡΑΦΑΜΕ, λοιπόν (για όσους δεν θυμούνται), ότι μετά την εκλογή του Μπαράκ Ομπάμα στην προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών, άρχισε να πνέει άλλος αέρας στην Αμερική.

ΛΕΓΑΜΕ ότι ο νέος πρόεδρος φαίνεται να είναι αποφασισμένος να αποκαταστήσει στον παγκόσμιο χάρτη την αξιοπιστία και το κύρος της Αμερικής που είχε καταρρακωθεί επί προεδρίας Μπους.

ΚΑΙ όλα αυτά τα λέγαμε, λαμβάνοντας υπόψη μας τις προεκλογικές του δεσμεύσεις και τα όσα έκανε τις πρώτες 100 μέρες της προεδρίας του, όταν ανακοίνωσε ότι θα κλείσει το κολαστήριο του Γκουαντανάμο και όταν επέτρεψε τη δημοσκοποίηση απόρρητων εγγράφων που επιβεβαίωναν την ανάμιξη της CIA σε βασανιστήρια κρατουμένων.

ΜΕΤΑ, μάλιστα, από τις πιο πάνω πρωτοβουλίες, ελπίζαμε ότι θα ακολουθήσουν και άλλες προς την ίδια κατεύθυνση.

ΔΕΝ χρειάστηκαν, όμως, παρά μόνο 100 μέρες για να «ωριμάσει» και ο Ομπάμα και να αποδείξει ότι η εξουσία είναι αυτή που αλλάζει τους ανθρώπους και όχι οι δεύτεροι την εξουσία.

ΝΑΙ, μόνο 100 μέρες χρειάστηκαν να γίνει και αυτός πιο «ρεαλιστής» και να ακολουθήσει την καταστημένη ιδεολογία και τις πρακτικές των προκατόχων του, που, σύμφωνα με τους «καταξιωμένους» αναλυτές, είναι «must» για να παραμείνει η Αμερική υπερδύναμη.

ΜΕΣΑ σε μία νύχτα, ο νέος πρόεδρος, που τόσες ελπίδες γέννησε, έκανε στροφή 180 μοιρών παίρνοντας πίσω τις δεσμεύσεις και την υπογραφή του για το κλείσιμο του Γκουαντανάμο, ενώ, παράλληλα, έδωσε εντολή να μη δημοσιευτούν οι φωτογραφίες που αποτελούν ντοκουμέντα για τα βασανιστήρια κρατουμένων στο Γκουαντανάμο, το Ιράκ, το Αφγανιστάν και σε άλλα κολαστήρια που διατηρούσε η CIA σε χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και Μέσης Ανατολής.

ΚΑΙ η απίστευτη στροφή έγινε, όπως δήλωσε ο ίδιος ο πρόεδρος την περασμένη Παρασκευή, για χάρη της ασφάλειας των Αμερικανών πολιτών και των ενόπλων δυνάμεων της χώρας που ακόμα πολεμούν στον παγκόσμιο πόλεμο που κήρυξε ο Μπους κατά της… τρομοκρατίας.

ΜΑΛΙΣΤΑ… Τόσο απλά είναι τα πράγματα που μιλούν από μόνα τους: για χάρη των παγκόσμιων συμφερόντων της Αμερικής, της κυριαρχίας της και την ασφάλεια των πολιτών της μπορεί η CIA να συνεχίσει να βασανίζει τους εχθρούς της αυτοκρατορίας, χωρίς να λογοδοτεί πουθενά!

ΚΑΙ, όπως είπαμε και την περασμένη εβδομάδα, το περιβόητο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, συστάθηκε αποκλειστικά για τους παρακατιανούς (και βάρβαρους) Βαλκάνιους που στρέφονται κατά της έννομης παγκόσμιας τάξης και τους άγριους (και απολίτιστους) φυλάρχους της Αφρικής.

ΟΙ μεγάλοι ηγέτες της… πολιτισμένης (και δημοκρατικής) Δύσης βρίσκονται στο απυρόβλητο, όπως στο απυρόβλητο βρίσκεται η ντροπή και η διεθνής υποκρισία. Αυτά και πάμε πιο κάτω σε μια δική μας ιστορία ντροπής (και μοναδικού) ελληνικού κάλλους.

ΟΠΩΣ θα έχετε παρατηρήσει, όσοι από εσάς διαβάζετε αυτή την στήλη, πάνε πολλά χρόνια από τότε που σταμάτησα να καταπιάνομαι και να σχολιάζω παροικιακά θέματα.

ΚΑΙ αυτό το έκανα, γιατί κάποια στιγμή κατέληξα (ως όφειλα) στο συμπέρασμα ότι δεν αξίζει ο κόπος, αφού τζάμπα έχανα τα λόγια, τον χρόνο μου και ενίοτε τη διάθεσή μου.

ΑΣΕ που οι περισσότεροι από τους… ηγέτες μας, όχι μόνο δεν χαμπάριαζαν από κριτική, αλλά την εκλάμβαναν και ως διαφήμιση, αφού όλη τους η έννοια ήταν να δουν να αναφέρεται το όνομά τους στην εφημερίδα.

ΟΠΩΣ έχουμε ξαναπεί, πολλά πράγματα σ’ αυτή την παροικία γίνονται για το «εγώ» των… ηγετών και για μια φωτογραφία με την φάτσα τους στο «Νέο Κόσμο».

ΣΗΜΕΡΑ, μετά τα όσα τραγικά και ευτράπελα λαμβάνουν χώρα στους κόλπους της Κοινότητας Μελβούρνης την τελευταία διετία, είπα να γράψω δυο κουβέντες για «την τιμή των όπλων» παρ’ ότι θα στενοχωρήσω «εχθρούς» και «φίλους».

ΤΙ να γίνει, όμως, αυτά έχει η ζωή. Άλλωστε, εδώ δεν είμαστε για να ευχαριστούμε όλους. Άσε που δεν υπάρχει και τέτοια ανάγκη.

Η κριτική δεν είναι προσωπική, αφού ούτε ανταγωνιστικές φιλοδοξίες έχω ούτε τίποτα να μοιράσω με τους ανθρώπους.

ΚΑΙ ακόμα: δεν θα ασχολούμουν μαζί τους αν οι τελευταίοι δεν ασχολούνταν με τα κοινά για τα οποία όλοι οφείλουμε να έχουμε λόγο, από την στιγμή που κάποιο θέμα μας ενδιαφέρει.

ΑΠΟ αυτή τη γωνιά της εφημερίδας έχουμε αρκετές φορές γράψει, τις τελευταίες δεκαετίες, ότι η κακοδαιμονία που μαστίζει την Κοινότητα οφείλεται κυρίως σε δύο λόγους:

ΠΡΩΤΟΝ, στην συστηματική (και μαζική) στρατολόγηση μελών από τους μνηστήρες της κοινοτικής εξουσίας και τα τσιράκια τους (που απάρτιζαν τα Δ.Σ. των τελευταίων 35 χρόνων) και, δεύτερον, στη νοοτροπία μας, που ουδεμία σχέση έχει με το δημοκρατικό ήθος.

ΚΥΡΙΩΣ τα δύο πιο πάνω κακά, είχαν ως αποτέλεσμα να… τρυπώνουν στο Διοικητικό Συμβούλιο του αρχαιότερου παροικιακού μας Οργανισμού, παντελώς ανίκανοι και άσχετοι άνθρωποι, που το μόνο που προσέφεραν ήταν να στρατολογούν μέλη και να σηκώνουν το χέρι τους ψηφίζοντας ό,τι πρότειναν οι κατά καιρούς πρόεδροι και οι κολλητοί τους.

ΟΛΑ ανεξαιρέτως τα Διοικητικά Συμβούλια από το 1974 και έπειτα, στο όνομα (δήθεν) της δημοκρατίας και της ελεύθερης εγγραφής μελών, παραβίαζαν συστηματικά (και ασύστολα) το Καταστατικό που ορίζει ρητά, ότι όποιος θέλει να γίνει μέλος της Κοινότητας θα πρέπει να πηγαίνει στο γραφείο αυτοπροσώπως και να παίρνει την σχετική αίτηση εγγραφής.

ΑΥΤΟ από μόνο του εξασφάλιζε το ελάχιστο ενδιαφέρον για τον Οργανισμό, από κάποιον που ήθελε να γίνει μέλος του. Να επαναλάβω ότι παρά τις άναρθρες… δημοκρατικές φωνές «να ανοίξουν οι πόρτες της Κοινότητας», οι πόρτες ποτέ δεν ήταν κλειστές, αφού ποτέ (κανένα Δ.Σ.) δεν είχε αρνηθεί να δώσει αίτηση εγγραφής σε κάποιον που πήγε στο γραφείο.

ΤΟΤΕ, προς τι οι κραυγές για περισσότερη… δημοκρατία και πιο… ανοιχτές πόρτες; Απλά για να μπορούν (οι φιλόδοξοι) μνηστήρες να στρατολογούν συγγενείς, φίλους και κουμπάρους προκειμένου να εκλέγονται στο Δ.Σ. και την ηγεσία.

ΑΠΟ αυτήν τη σκοπιά, όλα τα συμβούλια που εκλέχτηκαν μετά το 1974 είναι ώς ένα βαθμό «παράνομα», αφού καταστρατήγησαν, όχι μόνο το Καταστατικό, αλλά και τη βούληση των πραγματικών μελών (με τους «φυτευτούς» που στρατολογούσαν) ακυρώνοντας κάθε έννοια δημοκρατίας.

ΑΣ δώσουμε, όμως, στις εξελίξεις ονόματα, όχι μόνο για να γίνει η ιστορία πιο κατανοητή, αλλά για να ξέρουμε και τι λέμε.

ΔΕΝ ξέρω τι ακριβώς γινόταν πριν το 1974, αλλά η στρατολόγηση μελών θα πρέπει να είναι ακόμα παλαιότερη και βαθιά ριζωμένη στην Κοινοτική κουλτούρα. Το σίγουρο είναι ότι η παροικιακή «αριστερά» (που μόνο αριστερά δεν είναι) την ανήγαγε σε επιστήμη και την άφησε ως «κληρονομιά» στη δεύτερη γενιά.

ΟΙ πρώτες μαζικές στρατολογήσεις έγιναν από τις δύο αντιμαχόμενες παρατάξεις της «αριστεράς», τουλάχιστον όσον αφορά τις εκλογές του 1974 και 1976, τις οποίες και διεκδίκησαν με πρωτόγονο πείσμα.

Ο πρώτος μεγάλος «μάστορας» των στρατολογήσεων ήταν ο Χρήστος Μουρίκης, που στις εκλογές του 1976 (έχοντας ως «επιτελάρχη» τον Νίκο Βουρνάζο, που είχε στρατολογήσει τότε 300 νοματαίους!) κέρδισε κατά κράτος τους πρώην «αριστερούς» συμμάχους του και, αργότερα, αντιπάλους του.

ΕΤΣΙ, ανέλαβε την προεδρία, τοποθετώντας τον Βουρνάζο ταμία και μοιράζοντας τις υπόλοιπες θέσεις της εκτελεστικής σε δικούς του ανθρώπους. Στο Διοικητικό Συμβούλιο εκείνο «υπηρέτησα» – για πρώτη και τελευταία φορά – και εγώ και γνωρίζω από πρώτο χέρι τι ακριβώς συνέβη.

ΛΕΓΟΝΤΑΣ αυτά, θα πρέπει να ομολογήσω ότι ο Μουρίκης ήταν, ίσως, ο μόνος άνθρωπος που πέρασε από την προεδρία με πραγματικό όραμα για την Κοινότητα. Στις προθέσεις του ήταν να αποκτήσει η Κοινότητα πάνω από 10.000 μέλη για να ακούγεται απ’ όλους η φωνή της και να μπορεί να μιλά με αξιοπιστία εκ μέρους όλης της παροικίας.

ΟΝΕΙΡΟ του Μουρίκη ήταν, να βρεθεί τρόπος να μπορεί να ψηφίζει ελεύθερα όλη η παροικία στις κοινοτικές εκλογές, ώστε να καταστεί ο Οργανισμός μαζικός φορέας της ομογένειας. Για πολλούς λόγους (που δεν είναι της ώρας) αυτό δεν έγινε.

ΕΠΙ προεδρίας Μουρίκη (που, όντως, ήταν επιτυχημένη) έγινε επίσης και η πρώτη προσπάθεια εκσυγχρονισμού του Καταστατικού (που πολεμήθηκε από την υπόλοιπη «αριστερά») και τελέσθηκε και η πρώτη «αμαρτία» στην ελεύθερη (δήθεν) εγγραφή μελών.

ΤΟ 1978 η τότε αντιπολίτευση της «αριστεράς» και των ευρύτερων «προοδευτικών» δυνάμεων, με ηγέτη τον Θόδωρο Σιδηρόπουλο, κατέφυγε στη δικαιοσύνη για τον τρόπο που έγινε στην Γενική Συνέλευση η εκλογή της Εφορευτικής Επιτροπής, ενώ στην ουσία κατέφυγαν στο δικαστήριο γιατί το Δ.Σ. Μουρίκη-Βουρνάζου είχε μεταθέσει την έγκριση 250 στρατολογημένων μελών της αντιπολίτευσης για την «επόμενη» συνεδρίαση, ώστε οι τελευταίοι να μην μπορούν να λάβουν μέρος στις εκλογές.

ΤΗ δίκη την κέρδισε η αντιπολίτευση, οι εκλογές έγιναν με 6 περίπου μήνες καθυστέρηση και τις κέρδισε και πάλι η παράταξη Μουρίκη, για να αναδειχθεί, όμως, πρόεδρος ο Δημήτρης Κτενάς που ήταν… επιστήμονας.

Ο Κτενάς, ο πρώτος «μαϊντανός» πρόεδρος της Κοινότητας, δεν άργησε μαζί με τον αείμνηστο Σάββα Παπασάββα, το Νίκο Βουρνάζο (που, στο μεταξύ, είχε αλλάξει στρατόπεδο, εγκαταλείποντας τον δάσκαλό του Μουρίκη!) και τον, αργότερα πρόεδρο, Γιώργο Φουντά να κάνουν την δική τους ομάδα και να αρχίσουν νέο κύκλο στρατολογήσεων, με αποτέλεσμα στο μητρώο της Κοινότητας, στις αρχές της δεκαετίας του 1980 να υπάρχουν 6.000 μέλη! Όποιος προλάβαινε έγραφε.

Η πιο πάνω ομάδα που κυριάρχησε εκείνα τα χρόνια, διασπάστηκε λίγο αργότερα όταν ο Παπασάββας με «επιτελάρχη» τον Φουντά, ανέτρεψε πραξικοπηματικά τον Κτενά και ανέλαβε την εξουσία.

ΤΑ χρόνια εκείνα ήταν που άρχισε ο Φουντάς (ως γραμματέας που ήταν) να οργανώνει τη δική του αυτοκρατορία με εμπροσθοφυλακή τους Λάκωνες που στρατολογούσε ομαδικά.

ΜΕΤΑ την απόσυρση Παπασάβα και Κτενά (που, ας σημειωθεί, ότι με σύμμαχο τον Βουρνάζο είχε επιστρέψει για να εκδικηθεί!) το τιμόνι της Κοινότητας ανέλαβε ο Φουντάς το 1990, ο οποίος, στη συνέχεια, φρόντισε με μεθοδικότητα να ελέγχει το μητρώο μελών και να κρατά υπό τον έλεγχό του την αντιπολίτευση, η οποία μάταια κατέφυγε στη δικαιοσύνη για να αλλάξει τα πράγματα.

ΣΤΗΝ αυτοκρατορία Φουντά, που είχε ήδη κλονιστεί στις τελευταίες εκλογές, έβαλε τέλος το πραξικόπημα Ιακωβάκη, για να έλθει στο προσκήνιο η ομάδα Παπαστεργιάδη, που, ουσιαστικά, αποτελείται από πρώην πιστούς συνεργάτες του Φουντά.

ΕΤΣΙ πορεύονταν τα πράγματα, μέχρι που ο Δικαίος, αλλάζοντας στρατόπεδο και συμμαχώντας με την ομάδα Φουντά, προέβη σε νέο πραξικόπημα για να βάλει στο χέρι την γραμματεία και να αρχίσει νέες μαζικές στρατολογήσεις μελών, προκειμένου να έλθει κάποια ισορροπία δυνάμεων. Ήδη, η παράταξη Παπαστεργιάδη είχε στρατολογήσει πάνω από 1200 μέλη.

ΕΤΣΙ έφτασαν τα πράγματα εδώ που έφτασαν, δηλαδή πάλι στα σκαλοπάτια των δικαστηρίων με τους νέους (και παλαιούς) μνηστήρες να σφάζονται μεταξύ τους για την κοινοτική ηγεσία.

ΣΤΟ μεταξύ, τα πάντα στην Κοινότητα έχουν και πάλι παραλύσει, αφού οι εραστές της πρώτα πρέπει να ξεκαθαρίσουν τους μεταξύ τους «λογαριασμούς» και έπειτα να ασχοληθούν μαζί της.

ΜΙΛΑΜΕ, δηλαδή, για μια πραγματική ντροπή που έχει αντίκτυπο σε όλη την παροικία και που ήλθε ο καιρός να σταματήσει. Αυτά και γεια χαρά.