Ο κόσμος μας, τελικά, είναι πολύ μικρός. Και όσο περισσότερο ταξιδεύεις τόσο μικρότερος γίνεται.
ΔΕΚΑΤΕΣΣΕΡΙΣ μόνο ώρες από την Αθήνα (με αεροπλάνο, βέβαια) και βρίσκεσαι σ’ έναν εντελώς διαφορετικό και απόμακρο τόπο, αλλά τόσο κοντινό χρονικά.
ΕΠΕΙΔΗ, μάλιστα, ακολουθήσαμε και την πορεία του ήλιου (ταξιδεύαμε δυτικά) φτάσαμε, αντί σε 14 ώρες, μόνο σε 7!
ΣΤΙΣ 7 το πρωί πίναμε καφέ στην Αθήνα και στις 3 στην Μπογκοτά της Κολομβίας. Και είχαμε και αρκετό χρόνο στη διάθεσή μας να πιούμε άλλον ένα (ενδιάμεσα) στη Μαδρίτη!
ΠΑΝΩ από 20 χρόνια περίμενε τούτο ταξίδι. Όπως έχω ξαναγράψει, είχα κάνει άλλες δυο απόπειρες (μία το 1994 και μία το 2004) που για διάφορους λόγους δεν στέφθηκαν με επιτυχία.
ΑΛΛΟ να κάνεις τους υπολογισμούς με την άνεση που σου προσφέρει ο καναπές του σαλονιού σου και άλλες οι χρονοβόρες δυσκολίες (και κακουχίες) των δρόμων.
ΑΡΓΗΣΑ να κατανοήσω αυτές τις «λεπτομέρειες» και χρειάστηκαν εμπειρίες δεκάδων χιλιάδων χιλιομέτρων για να μάθω να «διαβάζω» τους χάρτες, όχι μόνο χιλιομετρικά, αλλά και χρονικά.
ΑΛΛΑ, όπως έγραφε και ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές (από την πατρίδα του οποίου γράφω τούτες τις αράδες) στο βιβλίο του «Ο συνταγματάρχης δεν είχε κανέναν του γράψει», όποιος έχει μάθει να περιμένει πολύ, μπορεί να περιμένει και λίγο ακόμα.
ΚΑΙ εγώ περίμενα, γιατί αυτό ταξίδι έμελλε να γίνει (και) με την Τζουλιάνα, με την οποία τα τελευταία 16 χρόνια έχω μοιραστεί πολλά αξέχαστα ταξίδια. Αυτό είναι το δεύτερο ταξίδι μας στη Νότια Αμερική.
Η προετοιμασία τούτου του ταξιδιού, που θα διαρκέσει από δύο ώς τρεις μήνες (σύμφωνα με τους υπολογισμούς που ισχύουν για την ώρα), είναι από μόνη της μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία, την οποία (κάποτε θα) γράψω. Επειδή δεν έφτασε, όμως, ακόμα η ώρα της, μπορεί να περιμένει…
ΤΟ σχέδιο προβλέπει να ακολουθήσουμε από τον Βορά προς το Νότο την οροσειρά των Άνδεων. Τη μεγαλύτερη οροσειρά του πλανήτη που καλύπτει μια απόσταση 8.000 χιλιομέτρων! Ξεκινάει από την Κολομβία (που βρίσκομαι) και τελειώνει στην Γη του Πυρός!
ΔΙΑΣΧΙΖΕΙ την Κολομβία, το Εκουαδόρ, το Περού, τη Βολιβία και είναι τα φυσικά σύνορα μεταξύ Αργεντινής και Χιλής. Αν κρίνω από το μικρό κομμάτι που κάναμε το 2008, όταν επισκεφθήκαμε την Αργεντινή, το ταξίδι αυτό θα είναι, από κάθε άποψη, συναρπαστικό.
ΜΙΛΑΜΕ για μια οροσειρά, που πραγματικά σου κόβει την ανάσα, αφού η ψηλότερη κορφή της ξεπερνά τα 7.500 μέτρα, ενώ διαθέτει χιονισμένα ενεργά ηφαίστεια σε υψόμετρο 5.550 μέτρων (!), μεγάλες λίμνες, τις πιο άνυδρες ερήμους και τροπικά δάση σε πρωτοφανή υψόμετρο!
ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ κυριολεκτικά για τη ραχοκοκαλιά της Νότιας Αμερικής, όπου έχει τις πηγές του και ο Αμαζόνιος. Το μεγαλύτερο, επίσης, ποτάμι του πλανήτη που διακινεί το ένα πέμπτο του νερού που διακινούν όλα μαζί τα υπόλοιπα ποτάμια της γης!
ΓΙΑ όλα αυτά θα γράψουμε όταν έλθει η ώρα τους και αφού πρώτα τα «περπατήσουμε». Τώρα είναι η ώρα της Κολομβίας και της Μπογκοτά στην οποία και βρισκόμαστε εδώ και λίγες μέρες.
ΤΗΝ Κολομβία, των 43 εκατομμυρίων κατοίκων, αρχικά τη γνώρισα μέσα από τα βιβλία του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, που μιλούσαν για το βίαιο παρελθόν τούτης της χώρας, που βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση εδώ και 200 σχεδόν χρόνια!
ΣΕ καμιά άλλη χώρα της Νότιας Αμερικής δεν χύθηκε τόσο πολύ αίμα όσο στην Κολομβία. Όλα άρχισαν το 1812 όταν οι Νοτιοαμερικανικοί εξεγέρθηκαν εναντίον των Ισπανών που είχαν αποικήσει ολόκληρη την Λατινική Αμερική (Κεντρική και Νότια) από τις αρχές του 16ου αιώνα.
ΣΤΗΝ αιματοβαμμένη ιστορία των Ισπανών τυχοδιωκτών που αφάνισαν τους πολιτισμούς των Μάγια και Ίνκας (που άκμασε στις Άνδεις), δεν θα επανέλθουμε σήμερα, αφού έχουμε αρκετές φορές αναφερθεί στο παρελθόν.
ΜΕΤΑ την ανακήρυξη της Ανεξαρτησίας από τον ήρωα της Λατινικής Αμερικής, Σιμόν Μπολιβάρ, ιδρύθηκε η Μεγάλη Κολομβία. Μια τεράστια χώρα, στην οποία και ανήκαν η σημερινή Κολομβία, μέρος του Περού, το Εκουαδόρ, η Βενεζουέλα και ο Παναμάς.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ της μεγάλης αυτής χώρας (αμέσως μετά την ανεξαρτησία της το 1819) ανακηρύχτηκε ο Μπολιβάρ, ο οποίος αργότερα παραιτήθηκε, οπότε και η Μεγάλη Κολομβία διαλύθηκε το 1830.
ΛΙΓΑ χρόνια αργότερα και μετά τη σκληρή αντιπαράθεση των δύο μεγάλων κομμάτων (Συντηρητικών και Φιλελευθέρων), άρχισε και ο πρώτος εμφύλιος, για να ακολουθήσουν άλλοι οκτώ μέχρι το 1900!
ΦΤΑΝΕΙ να αναφέρουμε ότι από το 1863 μέχρι το 1885 έγιναν 50 κινήματα κατά των κυβερνήσεων που εναλλάσσονταν στην εξουσία! Το 1899, όταν οι Φιλελεύθεροι εξεγέρθηκαν και πάλι, ξέσπασε νέος αιματηρός εμφύλιος που στα τρία χρόνια που διήρκεσε άφησε πίσω του πάνω από 100.000 νεκρούς.
Ο εμφύλιος αυτός στον οποίο αναφέρθηκε και ο Μάρκες στο επικό βιβλίο του «Εκατό χρόνια μοναξιάς» – που κυκλοφόρησε το 1967 και έκανε διάσημο τον Κολομβιανό συγγραφέα σε όλο τον κόσμο, χαρίζοντάς του μάλιστα και το βραβείο Νόμπελ στη Λογοτεχνία – πέρασε στην ιστορία ως ο πόλεμος των 1000 ημερών.
ΣΤΑ «Εκατό χρόνια μοναξιάς», ο μικρόκοσμος του θρυλικού Μακόντο, που συμβολίζει ολόκληρη την Κολομβία, δίνει την ευκαιρία στον Μάρκες να περιγράψει τη μοναξιά του μίσους, του πολέμου και τη σκληρή απομόνωση ενός ολόκληρου λαού, μιας ηπείρου που εξακολουθεί, όμως, να ελπίζει ότι θα ξεπεράσει επιτέλους τα εκατό χρόνια μοναξιάς «και θα έχει μια δεύτερη ευκαιρία πάνω στη γη», όπως είπε και ο ίδιος ο συγγραφέας στην ομιλία του κατά την απονομή του βραβείου Νόμπελ.
ΓΙΑ όποιον έχει διαβάσει τον Γκάμπο (όπως αποκαλούν τον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες στην Λατινική Αμερική) θα πρέπει να θυμούνται τον ένδοξο στρατηγό Αουρελιάνο Μπουενδία, που ηγήθηκε των δυνάμεων των Φιλελευθέρων στον πόλεμο των 100 ημερών.
ΣΤΟΝ στρατηγό αυτό παρέδωσε το ξίφος του μετά τη νικηφόρα λήξη του πολέμου (για τους Φιλελεύθερους και ο Συνταγματάρχης που δεν είχε κανέναν να του γράψει.
ΣΤΑ δύο αυτά βιβλία, τα οποία και αρχίζουν από τότε «που μη ξέροντας τα ονόματα των πραγμάτων τα έδειχναν με το δάχτυλο» και τελειώνουν με τον Συνταγματάρχη να περιμένει μάταια για δεκαετίες να πάρει την σύνταξη για την προσφορά στο Έθνος, ο Γκάμπο περιγράφει ολόκληρο το δράμα της ταραγμένης Κολομβίας, που είναι παράλληλα και το δράμα ολόκληρης της Λατινικής Αμερικής που ακόμα δεν έχει βρει το δρόμο της.
ΤΟΝ πόλεμο των 100 ημερών ακολούθησε μια περίοδος σχετικά ήρεμη, που, όμως, δεν έμελλε να διαρκέσει, αφού το 1948, μετά τη δολοφονία στην Μπογκοτά, του ηγέτη των Φιλελευθέρων, Χόρχε Ελιέσε, ξέσπασε ένας νέος εμφύλιος, ακόμα πιο αιματηρός, που άφησε πίσω του πάνω από 300.000 νεκρούς.
Ο εμφύλιος αυτός «γέννησε» καινούργιες αντάρτικες ομάδες (αριστερές και δεξιές) που κάθε μια είχε το δικό της στρατό, στρατηγική και στόχους που έβαλαν τη χώρα σε ένα καινούργιο τούνελ συμφορών, από το οποίο δεν έχει βγει ακόμα.
ΝΑ σημειώσουμε ότι το 1953, προκειμένου να διατηρηθούν στην εξουσία, Φιλελεύθεροι και Συντηρητικοί συμμάχησαν και στήριξαν τον στρατό ο οποίος και στράφηκε κατά των αριστερών αντάρτικων ομάδων.
ΤΗ συμμαχία αυτή ακολούθησε στρατιωτικό πραξικόπημα και ο στρατός έμεινε στην εξουσία μέχρι το 1957, οπότε και τα δύο μεγάλα κόμματα υπέγραψαν νέα συμφωνία και διατηρήθηκαν εναλλασσόμενα την εξουσία για άλλα 16 χρόνια.
ΤΙΣ δεκαετίες του 1950 και 1960, στην Κολομβία γεννήθηκαν πάνω από μια ντουζίνα αντάρτικες ομάδες με κυριότερες το FARC (Fuerzas Armadas Revolucionarias de Colombia), το ELN (Ejercito de Liberation Nacional) την M-19 (Movimiento 19 de April) και άλλες.
ΠΑΡΑ τις διαπραγματεύσεις που ακολούθησαν το FARC (που ασπαζόταν την αριστερή ιδεολογία) και το ELN (τη δεξιά) συνεχίζουν να υπάρχουν στα βουνά της Κολομβίας (που σχεδιάζουμε να επισκεφτούμε) και να ελέγχουν το 35 με 40% της χώρας.
ΟΙ ειρηνευτικές προσπάθειες δεν έχουν μέχρι στιγμής αποδώσει, ενώ και οι δύο αυτές ομάδες έχουν αρχίσει τα τελευταία χρόνια να ελέγχουν και το λαθρεμπόριο κοκαΐνης.
ΣΤΟ αιματοβαμμένο και άγριο αυτό παρελθόν οφείλει και την φήμη της η Μπογκοτά ως η πιο βίαιη πόλη του πλανήτη τις τελευταίες δεκαετίες. Τα σκήπτρα τα πήρε το 2003 η Βαγδάτη μετά την εισβολή των Αμερικανών.
ΓΙΑ τη στρατοκρατούμενη Μπογκοτά, την κοκαΐνη, τον Πάμπλο Εσκομπάρ, τα λαϊκά παζάρια και πολλά άλλα, την ερχόμενη βδομάδα. Να είστε όλοι καλά και γεια χαρά από τη μακρινή (και άγρια) Μπογκοτά.