Χιλιάδες προσκυνητές παρακολούθησαν και φέτος στην Τραπεζούντα την πατριαρχική Θεία Λειτουργία που πραγματοποιήθηκε για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά στη Μονή της Παναγίας Σουμελά.
«Εδώ σε πιάνουν τα κλάματα. Όποιος δεν το έχει αισθανθεί δεν ξέρει από θαύματα» είπε ο οικουμενικός πατριάρχης, κ. Βαρθολομαίος, ο οποίος συλλειτούργησε με τον αρχιεπίσκοπο Αμερικής, κ. Δημήτριο, και τον μητροπολίτη Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως, κ. Βαρνάβα.
Η Μονή ήταν κλειστή από το 1922 και πέρυσι δόθηκε άδεια από το τουρκικό Κράτος στο οικουμενικό πατριαρχείο για να τελεστεί η λειτουργία για την γιορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.
Φέτος οι περίπου 700 προσκυνητές που χώρεσαν στον περίβολο της Μονής (χιλιάδες άλλοι είχαν συγκεντρωθεί απ’ έξω) άκουσαν τον πρωτοψάλτη του Αγίου Νικολάου Καλαμαριάς να ερμηνεύει έναν ύμνο προς την Παναγία υπό τη συνοδεία ποντιακής λύρας.
Η Παναγία Σουμελά είναι ένα από τα σύμβολα του ποντιακού ελληνισμού. «Σας χαιρετούμε από τον τόπον όπου ευρίσκονται οι ρίζες σας. Παρχαρομάνα ελάλησαν και εμείς, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμά της ήλθαμε εδώ εκ μέρους όλων σας, των απανταχού Ποντίων», τόνισε ο Οικουμενικός Πατριάρχης. Και πρόσθεσε ότι το μοναστήρι «μιλάει στα τρίματα της ψυχής και συγκλονίζει την ύπαρξή σας όπου και εάν ευρίσκεται».
Ανάμεσα στους προσκυνητές ήταν και ένα Ελληνόπουλο της Αυστραλίας. Ο Κωνσταντίνος Λειβαδίτης, πολεοδόμος από την Αδελαΐδα, που τα τελευταία χρόνια εργάζεται στο Άμπου Ντάμπι.
Μετά από πρόσκληση του «Νέου Κόσμου» ο Κωνσταντίνος Λειβαδίτης μοιράστηκε μαζί μας τις εντυπώσεις και την συγκίνησή του και μας έστειλε και μερικές χαρακτηριστικές φωτογραφίες που ο ίδιος τράβηξε. Μεταξύ άλλων μας έγραψε:
«Αρχίσαμε να ανεβαίνουμε τον πολύ απότομο ανηφορικό δρόμο με το τουριστικό λεωφορείο, η φύση γύρω θαυμάσια, το πράσινο ψηλά στα έλατα και να νιώθεις το φρέσκο και γλυκό αέρα μέσα στα πνευμόνια σου. Η μέρα ήταν 15η Αυγούστου, η μεγάλη γιορτή της Παναγίας και πηγαίναμε στο πανέμορφο μοναστήρι της Παναγίας Σουμελά, που είναι λίγο πιο έξω από την Τραπεζούντα, στον Πόντο (βόρεια Ανατολία και σημερινή Τουρκία).
Το λεωφορείο μας άφησε σε ένα σημείο και η συνέχεια με τα πόδια ήταν ανηφορική και μετά από αρκετή ώρα φτάσαμε στην κορυφή που βρίσκεται το μοναστήρι. Η θέα ήταν πάλι μοναδική. Έλατα και βουνοκορφές κουλουριασμένα με ομίχλη, βρισκόμασταν πραγματικά κοντά στο Θεό. Ένιωσα να ξεφεύγω από τον επίγειο κόσμο και την καθημερινότητα της ζωής στην πόλη.
Μπαίνοντας μέσα στον περιβάλλοντα χώρο του μοναστηριού, έβλεπες γύρω σου την υπέροχη εκκλησιαστική τέχνη και αγιογραφίες στο ναό. Στεναχωρήθηκα όμως όταν διαπίστωσα τη ζημιά από χέρια που είχαν σκάψει τα μάτια των Αγίων και άλλες αγιογραφίες, σα να θέλανε να τους τυφλώσουν για κάποιο λόγο. Στάθηκα για μια στιγμή παγωμένος και, ταυτόχρονα, συγκινημένος καθώς ήταν η δεύτερη φορά σε διάστημα 90 χρόνων περίπου, που ξαναγίνεται λειτουργία σ’ αυτό το μέρος που παλιά ήταν συνεχές και ελεύθερο. Πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται πώς έκτισαν το μοναστήρι εδώ ψηλά, πώς το στερέωσαν στο βράχο και πώς το κατοίκησαν αυτοί που μόνασαν εδώ και έζησαν μέχρι την καταστροφή του 1923. Δυστυχώς και μετά από λίγο καιρό μια φωτιά έκανε μεγάλες ζημιές, αλλά όχι πιο μεγάλη από αυτή που προκάλεσε η κακία των ανθρώπων που σκάλισαν και έβγαλαν τα μάτια των αγιογραφιών.
Δίπλα στο ναό έχει ένα βράχο πάνω από την εκκλησία, όπου βρίσκεται η πηγή αγιασμού αφιερωμένη στην Παρθένο Μαρία. Εδώ φαίνεται ότι κάποιοι το πρόσεξαν και έχτισαν τοίχους γύρω-γύρω από το κάτω μέρος που πέφτει ο αγιασμός για να το προστατέψουν. Οι τοίχοι, όμως, είναι κατατρυπημένοι από σφαίρες και μαύροι από καπνό, μάλλον από πόλεμο όταν πήραν το μοναστήρι από τα χέρια των μοναχών.
Αυτοί που επισκέπτονται σήμερα την Τραπεζούντα πηγαίνουν κυρίως για το Μοναστήρι Παναγία Σουμελά. Τα τελευταία χρόνια μπορεί οποιοσδήποτε να επισκεφτεί το μοναστήρι ως μουσείο, αλλά μόνο μια φορά το χρόνο είναι ανοικτό γι’ αυτή την κατανυκτική λειτουργία. Είναι και αυτό ένα πολύ μεγάλο δώρο από τον Θεό και μεγάλο προσκύνημα για αυτούς που κάνουνε το ταξίδι να δούνε την υπέροχη και θαυμαστή Παναγία Σουμελά».