ΗΤΑΝ ένας από τους πιο γλυκούς, πιο ήρεμους και πιο ασκητικούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει.
ΗΤΑΝ η προσωποποίηση της μεγαλοψυχίας, της καλοσύνης και της ανθρώπινης βαθύτητας.
ΑΝ ήταν χριστιανός ή αξιωματούχος της Εκκλησίας σίγουρα θα είχε ανακηρυχτεί «άγιος» όσο ήταν ακόμα στη ζωή.
ΑΛΛΟ δρόμο διάλεξε, όμως, να ακολουθήσει ο Λεωνίδας Κύρκος για να υπηρετήσει την άκαμπτη πίστη του για έναν καλύτερο κόσμο.
ΚΑΙ αυτός, ο δρόμος της Αριστεράς, έγινε αιτία να τον γνωρίσω από κοντά, πριν 35 χρόνια.
Η συνάντηση μαζί του ή, μάλλον, τα όσα διαδραματίστηκαν τις μέρες εκείνες, στάθηκαν αφορμή να κλονίσουν συθέμελα και ανεπανόρθωτα την (παιδική μου) πίστη μου στην Αριστερά.
ΝΑΙ, όσο παράδοξο και αν φαίνεται, όσο αντιφατικό και αν ακούγεται, η γνωριμία μου με τον Λεωνίδα σήμανε την αντίστροφη μέτρηση για την απομάκρυνσή μου από την οργανωμένη Αριστερά.
ΗΤΑΝ η εποχή που άρχισα να ψυχανεμίζομαι ότι κάτι λείπει από την κομμουνιστική «συνταγή» για έναν καλύτερο κόσμο.
Η συνάντησή μου με τον Λεωνίδα Κύρκο μου έδωσε την ευκαιρία να επιβεβαιώσω την πιο πάνω (βασανιστική) υποψία.
ΜΕΧΡΙ τότε πίστευα ότι η κομμουνιστική ιδεολογία ήταν από μόνη της ικανή να «παράγει» ανιδιοτελείς αγωνιστές και ακέραιους ανθρώπους που θα άλλαζαν (προς το καλύτερο) τον κόσμο.
ΜΕ λίγες κουβέντες, σκεπτόμουν σαν θρησκευόμενος και έβλεπα την Αριστερά όπως οι χριστιανοί την Εκκλησία.
ΧΡΕΙΑΣΤΗΚΕ να γνωρίσω τον Κύρκο (και πολύ περισσότερο τον «σύντροφο» Ν. Γουργιώτη που τον συνόδευε στο ταξίδι του στην Αυστραλία) για να ξελαμπικάρει το μυαλό μου και να βάλει σιγά-σιγά τα πράγματα στη θέση τους.
ΤΟΤΕ κατάλαβα ότι η ιδεολογία από μόνη της δεν επαρκεί για να αλλάξει τους ανθρώπους και κατ’ επέκταση την κοινωνία.
ΑΣ αναφερθώ όμως στη (σημαδιακή) γνωριμία μου με τον Κύρκο και μιας και έχουν περάσει 30 (και πλέον) χρόνια από τότε μπορώ να αναφερθώ και στα «απόρρητα» της συνάντησης.
ΤΗΝ εποχή εκείνη (μετά την μεταπολίτευση) ήμουν γραμματέας των Φίλων του ΚΚΕ Εσωτερικού στην Αυστραλία και είχα επικοινωνία με την ηγεσία του κόμματος στην Ελλάδα.
ΟΤΑΝ ήταν να οργανώσουμε κάποια εκδήλωση, οικονομικής κυρίως υποστήριξης εδώ, μιλούσα που και που τηλεφωνικά με τους εκεί υπεύθυνους του κόμματος.
ΜΕΤΑΞΥ αυτών με τους οποίους είχα γνωριστεί τηλεφωνικά ήταν ο Λεωνίδας Κύρκος, ο Μπάμπης Δρακόπουλος, που τότε ήταν γραμματέας του ΚΚΕ Εσωτερικού, ο Αντώνης Μπριλάκης που ήταν υπεύθυνος της «Αυγής» και άλλους.
ΝΑ προσθέσω ότι την ίδια εποχή ήμουν και μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Αυστραλίας, το οποίο (όπως και το ελληνικό) είχε διασπαστεί.
ΑΠΟ την μια πλευρά παρέμειναν οι «σταλινικοί» όπως αποκαλούσαμε τότε τους φιλοσοβιετικούς και από την άλλη οι ευροκομμουνιστές, που υποτίθεται ότι προσέβλεπαν σε ένα σοσιαλισμό με «ανθρώπινο πρόσωπο».
ΤΑ κόμματα που είχαν ξεκόψει από το σοβιετικό μαντρί, ήταν απομονωμένα (έως ένα σημείο) από το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα και στα Συνέδριά τους δεν λάμβαναν μέρος οι εκπρόσωποι της κομμουνιστικής ορθοδοξίας.
ΣΤΗΝ προσπάθειά τους να διατηρήσουν τον διεθνιστικό τους χαρακτήρα έδιναν μεγάλη έμφαση στη συμμετοχή ξένων αντιπροσωπειών από άλλα αδελφά κόμματα.
ΜΕΤΑΞΥ των κομμάτων που είχαν κληθεί να λάβουν μέρος στο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Αυστραλίας ήταν και το ΚΚΕ Εσωτερικού.
Ο εδώ γραμματέας του κόμματος, Μπέρνι Ταφτ, μου είχε ζητήσει να τηλεφωνήσω στην Ελλάδα και να βεβαιωθώ ότι στην αντιπροσωπεία που θα σταλεί θα ήταν, εκτός από τον Λεωνίδα Κύρκο, και ο Μπάμπης Δρακόπουλος.
Η απάντηση στην αρχή ήταν θετική και για τους δύο, αλλά τελικά για λόγους υγείας ο Δρακόπουλος δεν κατάφερε να έλθει. Τον Μπάμπη αντικατέστησε ο «σύντροφος» Νίκος Γουργιώτης, που ήταν και μέλος του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΕ Εσωτερικού.
ΝΑ προσθέσω εδώ ότι τα οικονομικά και των δύο κομμάτων ήταν τότε σε άθλια κατάσταση οπότε εμείς εδώ αναλάβαμε να πληρώσουμε και τα αεροπορικά τους εισιτήρια και να τους φιλοξενήσουμε.
ΤΟ πρώτο βράδυ κοιμήθηκαν και οι δύο σπίτι μου, ενώ την επόμενη μέρα οι εδώ σύντροφοι έκαναν «ουρά» για να φιλοξενήσουν τον Κύρκο.
«ΔΕΝ θα σε πειράξει Μπάμπη που θα χωρίσουμε για λίγο», μου είπε ο Λεωνίδας, με το αφοπλιστικό του χαμόγελο, κοιτάζοντάς με στα μάτια.
ΕΤΣΙ για ένα τριήμερο, μέχρι να αναχωρήσουμε για το Σίδνεϊ, όπου έγινε το Συνέδριο, μου έμεινε ο στριφνός Γουργιώτης. Το ακριβώς αντίθετο από τον Κύρκο.
ΣΤΟ αεροπλάνο για το Σίδνεϊ έλαβε χώρα η πρώτη ρήξη μου με τον «σύντροφο» Γουργιώτη. Με ενόχλησε φοβερά ο τρόπος που απαιτούσε να στείλουν στο Σίδνεϊ τα γυαλιά του, που είχε ξεχάσει στη Μελβούρνη.
ΦΤΑΝΟΝΤΑΣ στο αεροδρόμιο, μας περίμενε ένας Αυστραλός σύντροφος ο οποίος και μας οδήγησε στο ξενοδοχείο όπου θα μέναμε το τριήμερο του Συνεδρίου.
ΤΟ ξενοδοχείο καταμεσής του «κακόφημου» τότε King Cross και ακριβώς δίπλα σε ένα στριπτιζάδικο με πελώριες αφίσες ημίγυμνων κοριτσιών, ήταν φτωχικό και εναρμονισμένο με τις οικονομικές δυνατότητες του εδώ κόμματος.
ΜΕ το που κατεβήκαμε από τα ταξί, γυρίζει ο Γουργιώτης και μας λέει: «Μα είναι δυνατόν να μας φέρουν να μείνουμε ανάμεσα στα μπουρδέλα Λεωνίδα;».
Ο Κύρκος δεν απάντησε, οπότε έκανε την ίδια ερώτηση σε μένα. Εγώ, μη γνωρίζοντας ακόμα με ποιον είχα να κάνω, του απαντώ ότι «αυτή είναι η καλύτερη συνοικία του Σίδνεϊ». Με στραβοκοίταξε χωρίς να πει άλλη κουβέντα.
ΣΤΗ συνέχεια, ακολούθησαν δύο ακόμα επανωτά σοκ με τον Γουργιώτη, πριν έλθει η δική μου σειρά να σοκαριστώ.
ΜΕ το που μπήκαμε στο ασανσέρ μπήκαν μαζί μας και δύο κορίτσια «ελαφρώς» ντυμένα, πράγμα που ανάγκασαν τον «σύντροφο» Νίκο να βγει από τα ασανσέρ και να μας πει ότι θα ανέβει με το επόμενο.
ΤΟ δεύτερο σοκ ήταν το δωμάτιο του ξενοδοχείου όπου θα μέναμε και οι τρεις μαζί. Με το που το είδε «έπαθε» και όταν αντιλήφθη ότι δεν είχε μέσα ούτε τουαλέτα ούτε μπάνιο, έγινε άγριο θηρίο.
ΣΕ κάποια στιγμή και ενώ τακτοποιούσαμε τα πράγματά μας, λέει ο Λεωνίδας: «Θα θυμηθούμε τα χρόνια της εξορίας Νίκο, που μέναμε όλοι μαζί σε ένα θάλαμο και περπατούσαμε ένα πεντάλεπτο για να πάμε στην τουαλέτα».
Ο Νίκος δεν απάντησε, οπότε για να σπάσει ο πάγος ρώτησε εμένα ο Λεωνίδας πώς μου φαίνεται το δωμάτιο, που ας σημειώσω είχε θέα στο εκπληκτικό λιμάνι του Σίδνεϊ.
«ΜΙΑ χαρά Λεωνίδα, και εγώ σε θάλαμο μεγάλωσα στο Ζάννειο Ορφανοτροφείο, που ήταν δίπλα στα μπουρδέλα της Τρούμπας στον Πειραιά. Και εκεί οι τουαλέτες στην άκρη του διαδρόμου ήταν όπως και εδώ».
ΑΦΟΥ ηρέμησαν λίγο τα πράγματα, ο Λεωνίδας μου ζήτησε να διαβάσω για να το πω πώς μου «φαίνεται» πέντε κουβέντες που είχε γράψει για να εκφωνήσει το ίδιο βράδυ στα εγκαίνια του Συνεδρίου.
«ΜΙΑ χαρά είναι» του λέω. Δεν πρόλαβα να τελειώσω και στη συζήτηση μπήκε ο Γουργιώτης που μέχρι τότε παρακολουθούσε χωρίς να μιλά.
ΜΕ ύφος που δεν επιδεχόταν αμφισβήτηση, είπε τα εξής φοβερά και σημαδιακά για μένα πράγματα.
«ΘΑ πρέπει να θυμάσαι Λεωνίδα, ότι το Πολιτικό Γραφείο του κόμματος έχει αποφασίσει ότι στα Συνέδρια και τις μεγάλες εκδηλώσεις θα πρέπει να μιλούν εκ περιτροπής όλοι οι σύντροφοι. Σήμερα είναι η σειρά μου να απευθύνω εγώ τον χαιρετισμό».
ΚΑΙ συνέχισε χωρίς να προλάβει κανείς να πει οτιδήποτε: «Επειδή όμως δεν τα καταφέρνω με τα αγγλικά θα κάνω τον χαιρετισμό στα ελληνικά και θα μεταφράζει ο Μπάμπης στα αγγλικά»
ΟΤΑΝ του είπα εγώ ότι δεν μπορώ να κάνω κάτι τέτοιο γιατί μετά βίας καταλαβαίνω τα μισά από αυτά που ακούω έγινε θηρίο και επιτέθηκε στον Κύρκο, κατηγορώντας τον ότι τον «υπονομεύει» και του «κλέβει» την απαραίτητη προβολή που χρειάζονται όλα τα στελέχη για να αναδειχτούν.
ΕΙΠΑ και άλλα πολλά και ανείπωτα στη συνέχεια που με άφησαν με ανοιχτό το στόμα μιας και δεν μπορούσα ούτε στα άγρια όνειρά μου να διανοηθώ ότι ηγετικά στελέχη της Αριστεράς σκέπτονται έτσι και συζητούν τέτοια πράγματα στο Πολιτικό Γραφείο.
ΕΠΑΘΑ το ίδιο σοκ που θα πάθαινε και ένας πραγματικός χριστιανός αν μάθαινε ότι ο Χριστός έδερνε τη… μάνα του!
ΤΗΝ επόμενη μέρα (κατά τη διάρκεια του Συνεδρίου) ο Νίκος Γουργιώτης, έδωσε στην αριστερή μου πίστη το τελειωτικό χτύπημα.
ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΣ μια συμπατριώτισσά μας από την Αδελαΐδα να μιλά για τα δικαιώματα των γκέι, γυρνώντας προς εμένα και μου λέει: «Αν αυτή ήταν στο δικό μας κόμμα θα την… κρεμάγαμε χωρίς δεύτερη κουβέντα»!
(ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ: Τη δεκαετία του 1970 που ήλθα και εγώ στην Αυστραλία, το Κομμουνιστικό Κόμμα ήταν το μόνο κόμμα στη χώρα, που προσέφερε πολιτική πλατφόρμα στους υπό διωγμό τότε ομοφυλόφιλους συμπολίτες μας για να αγωνιστούν για τα δικαιώματα του και να εξομολογηθούν τον πόνο τους).
ΣΤΟ μεταξύ, ο Λεωνίδας είχε καταλάβει τα επανωτά σοκ που είχα δεχτεί και πιάνοντας μου το χέρι μου λέει ψιθυριστά: «Σε παρακαλώ πολύ ρε Μπάμπη, κάνε υπομονή και μη λες τίποτα…».
ΕΚΑΝΑ πράγματι υπομονή μέχρι την τελευταία μέρα του Συνεδρίου, οπότε και κάποιο μεγαλόσχημο στέλεχος του εδώ κόμματος πήγε την ελληνική αντιπροσωπεία (εμάς τους τρεις δηλαδή) σε κάποιο ελληνικό εστιατόριο να μας κάνει το τραπέζι και να μας ευχαριστήσει.
ΤΟ γκαρσόνι που σας σερβίριζε μας ρώτησε από πού είμαστε και πιάσαμε την κουβέντα για να ανακαλύψει στη συνέχεια ο Λεωνίδας ότι είχε κάνει εξορία κάποια περίοδο με τον μεγάλο του αδελφό.
ΣΕ λίγο γκαρσόνια και ιδιοκτήτες γίναμε μια παρέα και ο Λεωνίδας έβγαλε τη φυσαρμόνικά του και έπαιξε για περισσότερο από μια ώρα πολλά από τα αγαπημένα του τραγούδια.
ΕΠΙΣΤΡΕΦΩΝΤΑΣ τα μεσάνυχτα στο ξενοδοχείο, στο King Cross γίνονταν «το έλα να δεις». Σε κάποιο στιγμή και ενώ περπατούσαμε, λέω στον Λεωνίδα για πλάκα: «Πάμε σε ένα μαγαζί να πιούμε κανένα ουίσκι με τα κορίτσια Λεωνίδα;».
ΜΕ το που το άκουσε ο Γουργιώτης άρχισε να φωνάζει και να μας λέει ότι πρέπει να «ντρεπόμαστε». Στη συνέχεια έκανε στροφή και μας άφησε.
ΟΤΑΝ μείναμε μόνοι είπα στο Λεωνίδα ότι δεν μπορώ να πιστέψω ότι είμαστε και οι τρεις στο ίδιο κόμμα και αν είναι έτσι εγώ δεν έχω θέση στο κόμμα αυτό.
ΚΑΤΕΒΗΚΑΜΕ δίπλα στη θάλασσα και μιλήσαμε για το ποιόν των ανθρώπων και τα προβλήματα του κόμματος. «Ο κόσμος δεν αλλάζει εύκολα Μπάμπη. Αν ήταν να διώξουμε από το κόμμα ανθρώπους σαν τον σύντροφο Νίκο θα μέναμε εντελώς μόνοι! Εγώ ο Δρακόπουλος, ο φίλος σου ο Παπαλεξίου και πέντε-έξι ακόμα. Δυστυχώς…».