Ποιος δεν έχει ερωτευτεί με Χαρούλα, ποιος δεν έχει χωρίσει, δεν έχει απογειωθεί και ποιος δεν έχει κλάψει! Χρόνια τώρα μας συνοδεύει στις ωραίες μας και ιδιαίτερές μας στιγμές όπου και να ήταν αυτές και όπου και αν είμαστε. Ιδιαίτερα γνωστή και αγαπημένη στην ομογένεια, παλιά μας γνώριμη η Χαρούλα Αλεξίου, με πρώτη της εμφάνιση στην Αυστραλία το 1977, στις αρχές της καριέρας της, έχει να θυμάται τα καλύτερα από την Αυστραλία, με τις κατάμεστες αίθουσες και τον παλμό του κοινού. Με άλλες δύο εμφανίσεις στην Αυστραλία, αν και άργησε το επόμενό της ταξίδι μετά από το τελευταίο, ωστόσο μάς έρχεται το Νοέμβριο με ‘χτυποκάρδι’ όπως χαρακτηριστικά λέει η ίδια για να ανταμώσει το κοινό της.
Ο κόσμος τη θυμάται από το άλμπουμ «ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ» μουσικό έργο ιστορικής αξίας που τη δεκαετία του ’70 θα μπει σε κάθε ελληνική δισκοθήκη. Έκτοτε, έχει συνεργαστεί με μεγάλους τραγουδιστές, μουσικοσυνθέτες και στιχουργούς, παλαιότερους και νεότερους, είτε δισκογραφικά, είτε σε μουσικές σκηνές και έχει τραγουδήσει πολλά και διαφορετικά είδη τραγουδιού (δημοτικά, ρεμπέτικα, παλιά, σύγχρονα και έντεχνα λαϊκά, μπαλάντες) κάτι που αποδεικνύει την αδιαμφισβήτητη προσφορά της Χαρούλας Αλεξίου στα μουσικά δρώμενα καθώς και τη συνεπή και αδιάλειπτη επαφή της με τον κόσμο όλα αυτά τα χρόνια.
Στη μακρόχρονη και αξιόλογη καριέρα της, η Χαρούλα Αλεξίου έχει πουλήσει πάνω από πέντε εκατομμύρια δίσκους, έχοντας στο ενεργητικό της 30 πλατινένιους και 13 χρυσούς. Στην Ελλάδα πάνω από τρία εκατομμύρια κόσμου έχουν παρευρεθεί στις συναυλίες της ενώ στο εξωτερικό πάνω από ένα εκατομμύριο. Η Χαρούλα Αλεξίου έχει εμφανιστεί στις κορυφαίες αίθουσες του κόσμου και έχει τιμηθεί με σημαντικές διακρίσεις. Το Μάιο τιμήθηκε στη Φλωρεντία για την προσφορά της στη μουσική και η Liberation έγραψε «Εάν η Ουμ Καλσούμ ήταν η επονομαζόμενη ‘Τέταρτη Πυραμίδα’, τότε μπορούμε να πούμε, ότι η Χάρις Αλεξίου είναι ‘ο Δεύτερος Παρθενώνας’».
Και στην «ανθρώπινη» ζωή της όμως, όπως τη χαρακτηρίζει η ίδια χαριτολογώντας, έχει πολλά πράγματα να θυμάται και να χαίρεται γι’ αυτά με αποκορύφωμα το Μάνο, «έναν υπέροχο γιο, 28 ετών, και μπορώ να πω ότι έχω ζήσει υπέροχες στιγμές και εύχομαι σε κάθε άνθρωπο να ζήσει αυτά που έχω ζήσει εγώ» καταλήγει.
Είναι σε κάποια από τα τραγούδια της που νομίζω ότι μου ‘μιλάει’! Τόσο πολύ με αγγίζουν οι στίχοι και η ερμηνεία της. Το να την έχω όμως απέναντί μου σε πραγματικό χρόνο και να μου μιλάει… νομίζω ότι θέλω να βάλω τα κλάματα. Το πηγαίο της χαμόγελο μας ‘σώζει’ και ξεκινάμε χαμογελαστές την κουβέντα μας.
Κυρία Αλεξίου, το 2011 είναι μια ξεχωριστή χρονιά στην ιδιαίτερα διακεκριμένη και πολύχρονη καριέρα σας. Είχατε μια σημαντικότατη διάκριση στη Φλωρεντία, ακολούθησαν πολλές συναυλίες στην Ευρώπη και η κυκλοφορία ενός νέου άλμπουμ στο εξωτερικό και το ταξίδι συνεχίζεται… Πείτε μας, όμως, τι σημαίνει αυτή η διάκριση της Φλωρεντίας για εσάς;
Κάθε φορά που με τιμούν αισθάνομαι πολύ συγκινημένη. Το έργο μου, τα τραγούδια μου έχουν επικοινωνήσει με περισσότερο κόσμο και όταν αυτό έρχεται από το εξωτερικό καταλαβαίνεις ότι είναι ακόμη μεγαλύτερο το ταξίδι που έχουν κάνει αυτά τα τραγούδια και αισθάνομαι όμορφα, αισθάνομαι περήφανη και είναι μια δικαίωση όπως και να το κάνουμε.
Μια επίσης πολύ σημαντική διάκριση ανάμεσα στις πάρα πολλές που έχετε κερδίσει ήταν και αυτή της Σμύρνης πέρσι το Μάιο όπου μάλιστα δόθηκε το όνομά σας σε κεντρικό δρόμο προαστίου της Σμύρνης, απ’ όπου κατάγονται και μέλη της οικογένειάς σας. Θα πρέπει να ήταν ξέχωρη η συγκίνησή σας.
Αυτό ήταν πραγματικά κάτι που δεν το περίμενα, ούτε το είχα φανταστεί ποτέ ότι θα συμβεί. Συνήθως οι καλλιτέχνες όταν περνάνε, όταν δεν υπάρχουν πια, τότε γίνονται αυτά. Το να είσαι λοιπόν ακόμη στην πρώτη γραμμή και να είσαι παρών όταν συμβαίνει αυτό, είναι κάτι που τίμησε, φαντάζομαι, πρώτα τους προγόνους μου που ήρθαν από τη Σμύρνη και βεβαίως και εμένα.
Έχει υποστηριχθεί από πολλούς -και πολλές φορές- ότι η σύγχρονη ελληνική μουσική πραγματικότητα χαρακτηρίζεται από τη φωνή και τα τραγούδια σας. Πώς τα καταφέρνετε;
Δεν υπάρχει μια συνταγή γι’ αυτό. Εγώ κάνω τη δουλειά μου, τραγουδάω, κάνω κάτι που αγαπάω πάρα πολύ. Αισθάνομαι ότι τώρα μπορώ να το πω πια: Έχω γεννηθεί για να τραγουδάω, δηλαδή το τραγούδι είναι η ζωή μου. Αυτό το χάρισμα που σου δίνει η φύση, ο θεός, η ζωή, σε μένα ήταν αυτό. Να μπορώ με τη φωνή μου να επικοινωνώ με τους ανθρώπους, να τους κάνω να συγκινούνται και να περνάω από γενιά σε γενιά, γιατί πρέπει να πω ότι είναι πλέον πολλές οι γενιές που έρχονται να με ακούσουν, από νέα παιδιά μέχρι μεγάλους ανθρώπους και να ζω αυτή την ευτυχία της επικοινωνίας και της ομορφιάς που έχει η μουσική και το τραγούδι.
Εκείνο που προκαλεί ξέχωρη εντύπωση είναι ότι σε μια εποχή που βομβαρδιζόμαστε από φτηνά τραγούδια της στιγμής, που η δισκογραφία διέρχεται μεγάλη κρίση, εσείς φαίνεστε να είστε πάνω από όλα αυτά. Φοβάστε μήπως, αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση θα χτυπηθεί και το καλό τραγούδι; Ή μήπως πάλι το καλό τραγούδι αντέχει, είναι παντός καιρικών συνθηκών;
Δεν υπάρχει περίπτωση να τελειώσει το τραγούδι. Το τραγούδι γεννήθηκε μαζί με τον άνθρωπο που έχει ανάγκη για τραγούδι και η ανάγκη για καλό τραγούδι υπάρχει πάντα. Ευτυχώς υπάρχει πάντα δημιουργία, υπάρχουν νεότεροι άνθρωποι, νεότεροι δημιουργοί που απευθύνονται πια στις ηλικίες τις δικές τους και δεν το φοβάμαι καθόλου αυτό, μα καθόλου. Δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς το τραγούδι. Βεβαίως τα μέσα έχουν αλλάξει, πρέπει να βρούμε καινούριους ρυθμούς και να συμβαδίσουμε με την εποχή μας και να πολεμάμε μέσα από αυτό, αλλά η δημιουργία είναι δημιουργία, δεν μπορεί ένας ζωγράφος να σταματήσει να ζωγραφίζει, ένας μουσικός να παίζει μουσική, ένας ποιητής να γράφει ποίηση. Άρα, λοιπόν, και το τραγούδι θα συνεχίσει να υπάρχει.
Εμφανιστήκατε στη δεκαετία του ’70, κάνατε αμέσως αισθητή την παρουσία σας, αλλά δείχνετε να διατηρείτε εκείνη την αρχική φρεσκάδα στην προσέγγιση του κοινού. Αρχικά με τις ερμηνευτικές ικανότητες και στη συνέχεια με τους στίχους και τη μουσική σας. Τι είναι εκείνο που σας εμπνέει; Όταν ερμηνεύετε ένα τραγούδι πάντα το ζείτε;
Ναι, το ζω, κάθε τραγούδι το ζω. Αυτό που με πληροί είναι ο ίδιος ο άνθρωπος, είναι τα συναισθήματά μας, είναι η ζωή μας. Είμαι ένας άνθρωπος που μπαίνει βαθιά μέσα στη ζωή. Δεν έχω κρατήσει ποτέ την απόσταση του σταρ ή της βεντέτας ώστε να βλέπω τα πράγματα αφ’ υψηλού ή την ίδια τη ζωή και αυτό είναι που με εμπνέει, που με κάνει να δημιουργώ. Αυτό φέρνει και κοντά μου καλής ποιότητας ακροατήριο. Ξέρετε είναι πολύ σημαντικό να ξέρεις ότι το ακροατήριό σου έχει ποιότητα, είναι άνθρωποι, δεν ζητάνε μια διασκέδαση εύκολη, δεν ζητάνε ένα ‘πανηγύρι’ με την κακή έννοια, γιατί τα πανηγύρια είναι πάρα πολύ ωραία μέσα στη δημοτική μας μουσική, ο χορός είναι εξαιρετικό πράγμα που συμβαίνει με τα τραγούδια μας.
Αυτό λοιπόν που ζω είναι η ποιότητα των ανθρώπων που έρχονται να με ακούσουν και μιλάω για ποιότητα καρδιάς. Είναι άνθρωποι με αισθήματα, είναι άνθρωποι που φέρνουν τα παιδιά τους, είναι νέοι άνθρωποι, δηλαδή από φοιτητές μέχρι τους απλούς ανθρώπους, τους εργάτες, αυτοί που είναι το κοινό μου όλο, απολαμβάνουν με τον ίδιο τρόπο τη μουσική μου και εγώ απολαμβάνω τη δική τους συμμετοχή και όταν πια ενώνονται οι φωνές μας και εγώ κλείνω τα μάτια και γίνομαι κοινό, εκείνη τη στιγμή κι εγώ ζω αυτή την ανθρωπιά του τραγουδιού.
Και όταν γράφετε στίχους ή και μουσική τι είναι εκείνο που σας ευαισθητοποιεί; Κι ακόμα, είναι η δική σας ανάγκη να εξωτερικεύσετε συναισθήματα, αλλά και να τα μοιραστείτε;
Η δημιουργία είναι κάτι που δεν ξέρεις ποτέ πώς αναβλύζει από μέσα σου. Βεβαίως κάτι έχουμε να πούμε όλοι και έρχεται η στιγμή που εκφράζεται αυτό και εγώ έχω το προνόμιο μιας και είμαι καταρχήν τραγουδίστρια, ερμηνεύτρια, να γράφω μόνο τις στιγμές που έχω έμπνευση και όχι κατά παραγγελία.
Έχετε όντως κάνει μια συναρπαστική πορεία, συνεργαστήκατε με τους κορυφαίους συνθέτες, στιχουργούς και ερμηνευτές. Κερδίσατε πολλές διακρίσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Σας αρέσουν οι προκλήσεις; Και αν ναι, ποια είναι η επόμενη πρόκληση για εσάς στο χώρο του τραγουδιού;
Η πρόκληση είναι να ανοίγομαι στο νέο που έρχεται, στο καινούριο, στους νέους ανθρώπους και νέους δημιουργούς. Να μη φοβάμαι το κατεστημένο που ήδη έχει φτιάξει η φωνή μου και το όνομά μου, γιατί είναι ένα μεγάλο κατεστημένο αυτό μετά από τόσα χρόνια που τραγουδάω. Πάντοτε είχα την πρόκληση μέσα στη διαδρομή μου και στις επιλογές μου και αφήνω τον εαυτό μου ελεύθερο. Αν εμένα μου αρέσει ένα τραγούδι, μια μουσική, το κριτήριο είναι η δική μου αντίληψη και ευχαρίστηση από αυτό που κάνω. Έτσι και αλλιώς ο καλλιτέχνης είναι αυτός που προσλαμβάνει πρώτος τα μηνύματα και μετά τα μεταδίδει στους ανθρώπους. Η πρόκληση λοιπόν είναι να μη φοβάσαι, να ακολουθείς το νεότερο δημιουργό, να πεις νέα τραγούδια και να κάνεις πράγματα που είναι έξω από αυτό που έχει εγκατασταθεί σαν image στη δουλειά σου.
Έχετε συνδεθεί ιδιαίτερα και με την ομογένεια και μάλιστα από τα πρώτα χρόνια της καριέρας σας. Με τι προσδοκίες και διάθεση επιστρέφετε στην Αυστραλία;
Με χτυποκάρδια πηγαίνω πάλι γιατί κάθε φορά που έχουμε να συναντήσουμε αγαπημένα πρόσωπα, επειδή το κοινό δεν είναι κάτι αφηρημένο, το κοινό είναι όπως ένας άνθρωπος που αγαπάμε και μας περιμένει να μας ακούσει, να μας πάρει στην αγκαλιά του. Έχεις λοιπόν αυτό το χτυποκάρδι που θα συναντήσεις πάλι κάποιον που αγαπάς, κάποιον που σε περιμένει. Είναι πολύ σημαντικό αυτό και ξέρω ότι με περιμένουν με λαχτάρα, με αγάπη και αυτό θέλω να το ξαναζήσω πάλι. Είναι μακρινό ταξίδι και είναι ακόμη πιο σημαντικό αυτό, όσο πιο μακριά πας, απ’ όσο πιο μακριά έρχεται, η αγάπη του κόσμου είναι πολύ πιο σημαντική.
Δεν πάτε όμως μόνη, ποιο είναι το μουσικό σχήμα;
Συνεργάζομαι με τη Λιζέτα Καλημέρη και το Μάκη Σεβίλογλου. Είναι δύο καλλιτέχνες οι οποίοι έχουνε αρκετά χρόνια μέσα στο ποιοτικό τραγούδι και έχουνε προσφέρει πάρα πολλά. Με το Μάκη Σεβίλογλου έχουμε κάνει συνεργασία σε δίσκο, έχω τραγουδήσει τραγούδια του, το ‘Βύσσινο και Νεράντζι’, αλλά και σε δικό του δίσκο. Με τη Λιζέτα Καλημέρη έχουμε ξανατραγουδήσει μαζί και έχουμε κάνει και δίσκο.
Έτσι λοιπόν χαίρομαι πάρα πολύ που θα τους συστήσω στο κοινό της Αυστραλίας αυτή τη φορά. Και βέβαια οι μουσικοί μου που έχουμε ταξιδέψει μαζί σ’ όλο τον κόσμο και τώρα, και στην Αθήνα, βέβαια, συνεργαζόμαστε πολλά χρόνια και υπολογίζω πολύ σ’ αυτούς γιατί οι μουσικοί είναι τα πρόσωπα που δίνουν όλη την ενέργεια επάνω στη σκηνή.