Παρακαλώ τον αγαπητό μου υπουργό Πολυπολιτισμού και Ιθαγένειας, Νίκο Κότσιρα, να βαθμολογήσει επιεικώς την αδυναμία μου να αφομοιώσω την ουσία της πολιτικής «αυστραλοποίησης» των μεταναστόπουλων της Βικτωρίας, που φιλοδοξεί να εισαγάγει στα σχολεία της Πολιτείας.
Προβληματίζεται, δήλωσε ο υπουργός μας, από το σημαντικό ποσοστό παιδιών σχολικής ηλικίας της Πολιτείας -δεν είναι σε θέση να το προσδιορίσει επακριβώς- που «δεν αισθάνονται Αυστραλοί» και θέλει να τα κάνει όλα μέλη «της εθνικής ομάδας Αυστραλίας», δηλαδή θέλει να τα κάνει όλα να αισθάνονται Αυστραλοί και να το ομολογούν.
Τον ανησυχεί τον υπουργό μας η ομολογία ποσοστού μαθητών και μαθητριών μεταναστευτικής καταγωγής, ότι δεν νοιώθουν Αυστραλοί, ότι δεν νοιώθουν μέλη της εθνικής ομάδας και θέλει να βοηθήσει τα παιδιά αυτά να ενσωματώνονται στον εθνικό κορμό.
Πώς; Με εντατικά μαθήματα πολιτικής αγωγής, βασικότερο των οποίων θα είναι η συμμετοχή όλων των μαθητών και μαθητριών στην ομαδική απαγγελία του εθνικού ύμνου της Αυστραλίας στην αρχή κάθε σχολικής εβδομάδας.
Αυτό δυσκολεύομαι να καταλάβω, υπουργέ μου. Πώς η απαγγελία του εθνικού ύμνου θ’ αλλάξει τα αισθήματα του μεταναστόπουλου από το Σουδάν, το Αφγανιστάν, την Κίνα, την Κορέα, τη Μαλαισία που, όταν μιλά για πατρίδα, εννοεί την πατρίδα που άφησε πίσω του ή την πατρίδα που φύτεψαν στη μυαλοθήκη του και καλλιεργούν οι ξεριζωμένοι γονείς του.
Δυσκολεύομαι να καταλάβω, υπουργέ μου, πώς η απαγγελία του εθνικού ύμνου μία φορά την εβδομάδα θα δημιουργήσει ή θα ενισχύσει το αίσθημα του «ανήκειν» σε μία ομάδα η οποία αγνοεί ή παραμερίζει το μεταναστόπουλο, επειδή είναι μελαψό ή κίτρινο, επειδή πιστεύει στο Μωάμεθ, στο Βούδα, στο Χριστό, επειδή φορά τσαντόρ ή μπούργκα, επειδή μυρίζει σκόρδο ή κάρι;
Αν είναι, υπουργέ μου, τόσο εύκολη η «αυστραλοποίηση» των μεταναστών, προτείνω να αντιγράψουμε τη συνήθεια της καθημερινής προσευχής των μουσουλμάνων, και να καθιερώσουμε καθημερινή, μαζική απαγγελία του εθνικού ύμνου στα σχολεία, στους χώρους εργασίας, αναψυχής, ανάπαυσης και οπουδήποτε αλλού συχνάζουν άνθρωποι πασών των ηλικιών.
Μόνον έτσι θα βεβαιωθούμε, ότι τους πιάνουμε όλους, ότι τους κάνουμε όλους περήφανους Αυστραλούς, μέλη της εθνικής ομάδας Αυστραλίας.
Διότι, υπουργέ μου, αν το περιορίσουμε στη ράτσα μας, υπάρχει μεγάλο ποσοστό ομογενών μας, που μετά από 50 χρόνια στην Αυστραλία και αφού έχουν ορκιστεί στη βασίλισσα της Αγγλίας -επεξήγηση, εννοώ στη συνταγματική κεφαλή της Αυστραλίας- εξακολουθούν να δηλώνουν «Έλληνες». Τουτέστιν, ότι δεν έχουν «αυστραλοποιηθεί». Και το χειρότερο, έχουν πείσει τα παιδιά τους, τα εγγόνια τους και τα δισέγγονά τους -που σημειωτέον, τα περισσότερα δεν γνωρίζουν τον εθνικό ύμνο της Ελλάδας, αλλά απαγγέλλουν όλα τακτικά τον εθνικό ύμνο της Αυστραλίας στα σχολεία που φοιτούν- ότι είναι «Έλληνες».
Για να’ αλλάξουμε τους Έλληνες και τους άλλους -μη αυστραλοποιημένους- υπουργέ μου, προτείνω να καθιερώσουμε καθημερινή απαγγελία του εθνικού ύμνου.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο, υπουργέ μου, θα ικανοποιήσουμε και τους κοκκινοτράχηλους εθνικιστές, διότι οι μόνοι που χάρηκαν την ανακοίνωσή σας, υπουργέ μου, είναι οι βαμμένοι εθνικιστές. Η εξτρεμιστική μερίδα του αυστραλιανού λαού, που απαιτεί την άμεση αφομοίωση του μετανάστη από την αυστραλιανή κοινωνία.
Αν και δεν ήταν πρόθεσή σου, το γνωρίζω πολύ καλά υπουργέ μου, αυτοί που σε έπεισαν να μιλήσεις στη Herald Sun και εκείνοι που «έβαλαν λόγια στο στόμα σου» σε κατέστησαν ιδιαίτερα αγαπητό στα ακραία στοιχεία της κοινωνίας μας, αλλά απωθητικό στην πλειοψηφία των μελών της κοινωνίας μας, που επιμένει, όπως και εσύ, ότι «στην πολυπολιτισμική κοινωνία μας ο Αυστραλός πολίτης μεταναστευτικής καταγωγής πρέπει να διατηρεί τα πολυπολιτισμικά χαρακτηριστικά του».
Σαν κατακλείδα, υπουργέ μου, θεωρώ ότι θα αυξήσουν την αποτελεσματικότητα των εντατικών μαθημάτων πολιτικής αγωγής στους μετανάστες δύο, βασικά, κατά τη γνώμη μου, πράγματα.
Το ένα πράγμα είναι ο καθορισμός του ύμνου που θα πρέπει να απαγγέλλουν οι μαθητές και οι μαθήτριες, διότι από προχθές που δημοσιοποιήθηκαν οι δηλώσεις σου έχουν μπερδευτεί. Οι κοκκινοτράχηλοι, φιλομοναρχικοί που κέντρισες με τις δηλώσεις σου, βγήκαν στα ραδιόφωνα και απαιτούσαν την απαγγελία του “God Save the Queen”. Οι αντιμοναρχικοί πρότειναν τον ύμνο «Advance Australia Fair» και οι ρομαντικοί το “Waltzing Matilda”.
To άλλο πράγμα, υπουργέ μου, είναι ο σαφής καθορισμός των αξιών της αυστραλιανής κοινωνίας. Διότι μηρύκασες τις αξίες που είχε αραδιάσει προ ετών ο Τζον Χάουαρντ, χωρίς να μπορείς να τις τεκμηριώσεις με κίνδυνο να κατηγορηθείς, ότι δεν πιστεύεις απόλυτα όσα είπες, όπως δεν πίστευε και ο Τζον Χάουαρντ όσα έλεγε, όταν προσπαθούσε να αιτιολογήσει τις δόλιες αλλαγές του περιβόητου τεστ για την αυστραλιανή υπηκοότητα (citizenship test).
Επειδή, υπουργέ μου, οι έπαινοι των εθνικιστών και οι χυδαίες ραδιοφωνικές επιθέσεις του Neil Mitchell «απορώ ποιος έκανε βουλευτή, πολύ δε περισσότερο ποιος έκανε υπουργό τον Κότσιρα» πληγώνουν πολλούς από τους Έλληνες ομογενείς σου, πρόσεχε πού μιλάς, σε ποιους μιλάς, και τι λες. Έτσι για να μακροημερεύσεις ως υπουργός και για να εξακολουθούμε να υπερηφανευόμαστε και εμείς, ότι μας έμεινε ένας υπουργός.