ΕΧΩ τόσα πολλά να σχολιάσω σήμερα που μπλοκάρισε το μυαλό μου –όσο, τέλος πάντων, έχει απομείνει- και δεν ξέρω από πού να αρχίσω.
ΚΑΙ επειδή τα θέματα είναι πολλά και ενδιαφέροντα και για το καθένα θα μπορούσα να γράψω ολόκληρη στήλη για να το καλύψω σφαιρικά, αποφάσισα να τα σχολιάσω χιουμοριστικά προκειμένου να τα προλάβω όλα.
ΕΠΕΙΔΗ το χιούμορ λειτουργεί σε πολλά επίπεδα, σου δίνει την ευκαιρία να συμπυκνώσεις τα νοήματα των γραπτών σου χρησιμοποιώντας λιγότερες λέξεις.
ΣΕ ορισμένες περιπτώσεις, μάλιστα, το χιούμορ λειτουργεί όπως και μια καλή φωτογραφία, που «λέει» χίλιες λέξεις, με την προϋπόθεση, βέβαια, ότι ο αποδέκτης είναι ενήμερος, σκαμπάζει λίγο από χιούμορ και δεν χρησιμοποιεί μόνο το μυαλό του για να κάνει τον σταυρό του.
ΣΥΝΕΠΩΣ, δείξτε κατανόηση για τα θρησκευτικά και εθνικιστικά σχόλια και μην τα… μεταφράζετε αυτολεξεί και τα εκλαμβάνετε ως έχουν. Αφήστε λίγο ελεύθερη τη φαντασία σας.
ΣΤΟ κάτω-κάτω της γραφής, ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με την Ορθοδοξία και τον αρρωστημένο πατριωτικό εθνικισμό μας και όσοι παρακολουθούν την τριακονταετή πορεία της στήλης οφείλουν να το έχουν εμπεδώσει.
ΚΑΙ αρχίζω με την… ναυαρχίδα των εθνικών μας θεμάτων, το… «Μακεδονικό», παραφράζοντας δύο στίχους από την «Ορέστεια» του ατελείωτου Αισχύλου:
ΜΗΝ τάχα αδιαφορήσαμε\ το υπόμνημα να υπογράψουμε\ ακολουθώντας κάποιον αόρατο προστάτη μας\ που βλέποντας ό,τι δεν βλέπουμε εμείς\ προνοεί το πεπρωμένο\ και οδηγεί το χέρι στο σωστό;
ΚΑΙ αν έτσι έχουνε τα πράγματα\ και αυτό οι θεοί το ξέρουν\ το κρίμα βαραίνει την Παμμακεδονική\ και όλους τους πατριώτες\ που στης υπογραφής το δίλημμα μας έβαλαν\ φορτώνοντάς μας με νέες συμφορές\ και αχρείαστους μπελάδες.
ΜΕ άλλα λόγια: μήπως η παροικία «αδιαφόρησε» γιατί κατάλαβε ότι εδώ και 23 χρόνια ό,τι δεν έχουν καταλάβει οι ηγέτες των Παμμακεδονικών και όλοι όσοι αγωνίζονται για το όνομα της Μακεδονίας;
ΔΗΛΑΔΗ, ότι το «παιχνίδι» της «αποκλειστικότητας» του ονόματος, είναι από χέρι χαμένο, γιατί στηρίζεται σε γυάλινα ιστορικά πόδια: δεν περπατάει…
ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ, μήπως ζουν στον δικό τους εθνικιστικό μικρόκοσμο και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι, για το ποιος απ’ όλους τους λάτρεις της… αποκλειστικότητας, θα κερδίζει τα περισσότερα παράσημα πατριωτισμού; Άλλη εξήγηση δεν έχω.
ΝΑ αναρωτήθηκαν, άραγε, με τη σειρά τους, για το πώς η εδώ πολύ μικρή παροικία των Σκοπιανών, κατάφερε να συγκεντρώσει 10.097 υπογραφές και η δική μας παροικία των 800.000 και βάλε ατόμων, μόνο 2.600;
ΣΥΓΝΩΜΗ, που επικαλέστηκα την ίδια μεγάλη… απογραφή, που χρησιμοποίησε πριν πέντε εβδομάδες ο Έλληνας δήμαρχος Monash, αλλά το έκανα για να υπογραμμίσω την αστρονομική διαφορά μεταξύ των δύο παροικιών, επειδή γουστάρουμε τις υπερβολές και τα μεγάλα νούμερα.
Ο,ΤΙ δεν κατάφερε η παροικία μας να κάνει με το υπόμνημα, για να τονώσει την εθνική μας υπερηφάνεια, το κατάφεραν οι τρεις νεαροί συμπατριώτες μας στην Ελλάδα: πήραν σβάρνα τις βραχονησίδες των Φούρνων και ύψωναν την ελληνική σημαία σε πέντε από αυτές, για να υπογραμμίσουν την ελληνικότητά τους.
ΟΠΩΣ δήλωσε ένας από τους νεαρούς την απόφαση να το κάνουν την πήραν… πίνοντας καφέ, μετά το ατύχημα του πιλότου Μπαλταδόρου για να δείξουν τον πατριωτισμό τους.
ΤΟ τι συνέπειες θα είχε η… πατριωτική τους αυτή ενέργεια για την ασφάλεια της χώρας, δεν το έλαβαν υπόψη τους γιατί, προφανώς, το μόνο που θα το σκέφτηκαν ήταν να δείξουν, ότι όχι μόνο είναι πατριώτες, αλλά και τσαμπουκάδες…
ΚΑΤΙ παρόμοιο έκανε στις 25 Ιανουαρίου του 1996 και ο… πατριώτης δήμαρχος Καλύμνου, Δημήτρης Διακομιχάλης, που ύψωσε την ελληνική σημαία στα Ίμια, για να την κατεβάσουν δύο μέρες αργότερα δύο Τούρκοι δημοσιογράφοι της «Χουριέτ», για να κατεβάσουν την τουρκική την επόμενη μέρα άνδρες του Πολεμικού μας Ναυτικού και να υψώσουν τη δική μας, χωρίς να έχουν τέτοια εντολή.
Η συνέχεια είναι γνωστή, ενώ την τελευταία στιγμή αποφεύχθηκε ένα θερμό επεισόδιο με απρόβλεπτες συνέπειες και για τις δύο χώρες.
ΑΥΤΑ συμβαίνουν όταν ο… ιδιωτικός πατριωτισμός του κάθε ψώνιου παραμένει ανεξέλεγκτος και τα εθνικά σύμβολα τα χρησιμοποιεί ο καθένας όπως γουστάρει, λες και είναι αντικείμενα του σαλονιού του.
ΤΩΡΑ θα μου πείτε ότι, εδώ οι Παμμακεδονικές για πατριωτικούς λόγους και χωρίς να μας ρωτήσουν, εξέδωσαν θανατικές καταδίκες και απείλησαν με θάνατο τον πρωθυπουργό της χώρας και τον υπουργό Εξωτερικών, στον ιδιωτικό πατριωτισμό των πιτσιρικάδων θα κολλήσουμε; Πάμε πιο κάτω:
ΑΝ η Ελληνική Κοινότητα Μελβούρνης έκανε σωστά τη δουλειά της και αντιμετώπιζε τα προβλήματα του εδώ Ελληνισμού στη ρίζα τους, δηλαδή αμέσως όταν παρουσιάζονται και όχι εκ των υστέρων, όπως έκανε με αυτά των ταξιτζήδων, δεν θα έστελνε την πύρινη επιστολή διαμαρτυρίας η αναγνώστριά μας, Φωτεινή Μαυρίδου-Τρουπή, και δεν θα ανάγκαζε κοτζάμ γενικό γραμματέα της Κοινότητας να της απαντήσει λεπτομερειακά…
ΑΚΟΜΑ καλύτερο και πιο αποτελεσματικό θα ήταν, αν το συμβούλιο και οι υπάλληλοι της Κοινότητας, αντί να ασχολούνται με Φεστιβάλ, εκκλησίες, σχολεία, πολιτισμό και όποια άλλη δράση τους κάτσει, να λαμβάνουν τα απαραίτητα προληπτικά μέτρα και να λύνονται τα προβλήματα όλων των συμπαροίκων πριν εκδηλωθούν.
ΑΝ, για παράδειγμα (λέω) είχε φροντίσει η Κοινότητα να αποζημιώσει όλους όσοι είχαν πάνω από τρία ταξί, μέχρι έναν μικρό στόλο, πριν η πολιτειακή κυβέρνηση ανακοινώσει τις αλλαγές του κλάδου, δεν θα έβγαινε η κ. Τρουπή «έξω από τα ρούχα της» για να υποστηρίξει τους ταξιτζήδες ούτε θα έχανε τον πολύτιμο χρόνο του ο γραμματέας, να εκλαϊκεύει τι έκανε για τους… δύστυχους αυτούς βιοπαλαιστές η Κοινότητα και ο πρόεδρός της.
ΤΟ γεγονός, βέβαια, ότι ελάχιστοι σχετικά συμπατριώτες μας ταξιτζήδες ήταν διαχρονικά μέλη της Κοινότητας και ούτε ποτέ ενδιαφέρθηκαν για δαύτη δεν έχει σημασία. Η Κοινότητα είναι υποχρεωμένη να τους φροντίζει όλους και να τους λύνει τα προβλήματα.
ΚΑΝΟΝΙΚΑ, θα έπρεπε να απαιτούμε να πληρώνει τα στεγαστικά μας δάνεια και τα ναύλα μας να επισκεπτόμαστε την Ελλάδα, αλλά ας μην το παρατραβήξω…
ΝΑ προσθέσω εδώ, ότι συνήθως παραπονούνται και τα βάζουν με την Κοινότητα, ολόκληρη την παροικία, την Πολιτεία και την… άδικη κοινωνία, όσοι δεν προσφέρουν τίποτα. Ως φυλή, είμαστε μανούλες στην κλάψα και φειδωλοί στην προσφορά.
ΣΑΝ σήμερα, πριν 51 χρόνια -όταν δηλαδή είμαστε ακόμα αμούστακα παιδιά και φορούσαμε κοντά παντελόνια- έλαβε χώρα το πραξικόπημα των συνταγματαρχών. Ήταν Άνοιξη, οι κόκκινες παπαρούνες στην ακμή τους και ένα τριήμερο πριν την Μεγάλη Δευτέρα της 21 Απριλίου 1967.
ΣΑΝ όνειρο μου φαίνεται όταν με ξύπνησε χαράματα ένας υπολοχαγός στην Νέα Ορεστιάδα και μου ζήτησε να του παραδώσω το όπλο που μου είχαν δώσει για να φυλάω την πατρίδα.
ΣΗΜΕΡΑ, λόγω έλλειψης χώρου, δεν θα γράψω κουβέντα εναντίον του άθλιου και σχιζοφρενή Παπαδόπουλου -του μεγάλου αυτού πατριώτη- για να μη χαλάσω τη διάθεση ορισμένων αναγνωστών μας, που πίνουν νερό στο όνομα της… επανάστασης της 21ης Απριλίου.
ΚΑΙ κράτησα το καλύτερο για το τέλος. Πάνω που είχα σταματήσει να βλέπω τους ιερούς σεξουαλικούς εφιάλτες της δεκαετίας του 1990 και νόμιζα ότι ησύχασα από τα εδώ ροζ σκάνδαλα του Ησύχιου, ο μητροπολίτης του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων ξαναχτύπησε και μάλιστα πιο αποτελεσματικά.
ΚΑΙ ενώ όταν ήλθε στη Μελβούρνη να υπηρετήσει την πρώην Σταυροπηγιακή Μονή του αρχιμανδρίτη Κουρτέση, σύναπτε κατ’ εξακολούθηση σεξουαλικές σχέσεις με χήρες, ζωντοχήρες και διψασμένες για έρωτα παντρεμένες, επιστρέφοντας στα Ιεροσόλυμα άλλαξε προτιμήσεις…
ΚΟΥΡΑΜΕΝΟΣ απ’ ό,τι φαίνεται με τις ετερόφυλες σχέσεις, άρχισε να «βόσκει» σεξουαλικά και τα ενδιάμεσα βοσκοτόπια και κατά υποτίμηση να του αρέσει ο παιχνιδιάρης και γεμάτος εκπλήξεις έρωτας με τρανσέξουαλ.
ΔΕΝ ξέρω αν είχε παρόμοιους ερωτικούς παρτενέρ και στη Μελβούρνη, ξέρω, όμως, ότι πολλές ζωντοχήρες και πικραμένες παντρεμένες γυναίκες της Μελβούρνης κατέφυγαν στον Ησύχιο για μια εμπιστευτική σεξουαλική εξομολόγηση.
ΜΠΟΡΕΙ ο Ησύχιος να μην έλυσε το εκκλησιαστικό πρόβλημα της παροικίας μας, που μας έκαιγε τότε, προσέφερε όμως σεξουαλική ψυχοθεραπεία σε πολλές στερημένες γυναικούλες…
ΑΙΘΕΡΟΒΑΜΩΝ