Το πρελούδιο της συνέντευξης που παραχώρησε στο «Νέο Κόσμο» ο νεότερος, ελληνικής καταγωγής ομοσπονδιακός πολιτικός Πίτερ Γεωργίου, ήταν γραμμένο στο πληροφοριακό φυλλάδιο που διανέμεται από το πολιτικό του γραφείο στους πολίτες της Δ. Αυστραλίας, τους οποίους και αντιπροσωπεύει στη Βουλή ως γερουσιαστής του κόμματος της Pauline Hanson «Ένα Έθνος».

Εκτός από τo πολιτικό του πρόγραμμα, τη δέσμευσή του ότι θα προασπιστεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα συμφέροντα των πολιτών της Δ. Αυστραλίας, σ’ αυτό συμπεριλαμβάνεται και η υπόσχεση ότι είναι έτοιμος να βοηθήσει όποιον του το ζητήσει σε θέματα φορολογικά, περίθαλψης, συνταξιοδοτικά και (οποία έκπληξη!) μεταναστευτικά.

Είναι άξιο απορίας και σίγουρα «ανορθόδοξο», το ότι ένας γερουσιαστής του κόμματος που δημιουργήθηκε και έκτισε ένα σημαντικό μέρος της πολιτικής του δύναμης πάνω στην αντιμεταναστευτική του πολιτική, να επιλέγει να συμπεριλάβει στο πληροφοριακό του φυλλάδιο την προθυμία του να βοηθήσει κατοίκους της Πολιτείας του σε μεταναστευτικά ζητήματα.

Ακόμα πιο ανορθόδοξο είναι το ότι ο Πίτερ Γεωργίου δεν περιορίζεται μόνο στο να γράφει αυτές τις υποσχέσεις αλλά και να τις υλοποιεί την ίδια στιγμή που η αρχηγός του κόμματός του, συνεχίζει να θεωρεί και να διαλαλεί ότι το μεταναστευτικό πρόγραμμα της Αυστραλίας ευθύνεται για κάθε δεινό. Μόλις ένα μήνα μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, ο Πίτερ Γεωργίου, ο μοναδικός γερουσιαστής του κόμματος «Ένα Έθνος» από τη Δ. Αυστραλία, δεν δίστασε να πάρει την πρωτοβουλία να βοηθήσει έναν μετανάστη από την Σρι Λάνκα. Ο Edwin Asariyas που ήρθε στην Αυστραλία το 2011 με βίζα 457 (βίζα με άδεια εργασίας) εργαζόταν από τότε ως ηλεκτρολόγος στο Kalgoorlie. Ήταν Μάιος του 2017 και ο Edwin που είχε κάνει αίτηση για βίζα μόνιμης εγκατάστασης (permanent residency visa), μόλις είχε πληροφορηθεί ότι η αίτησή του απορρίφθηκε και η απέλασή του ήταν ζήτημα εβδομάδων. Το γιατί ο Edwin απευθύνθηκε στον Πίτερ Γεωργίου που εκλέχθηκε σε ένα κόμμα που θέλει να «γονατίσει» το μεταναστευτικό πρόγραμμα της Αυστραλίας για να ζητήσει βοήθεια ας το αφήσουμε στην άκρη. Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι ο Edwin χτύπησε (οποία έκπληξη) τη σωστή πόρτα και σήμερα ζει μόνιμα στην Αυστραλία μαζί με μέλη της οικογένειάς του.

Με την ευκαιρία της συμπλήρωσης ενός έτους από τότε που ανέλαβε τα καθήκοντα του γερουσιαστή, μετά από την καθαίρεση του γαμπρού του Rod Culleton η εκλογή του οποίου ακυρώθηκε από το Ανώτατο Δικαστήριο, ο ανορθόδοξος γερουσιαστής του κόμματος «Ένα Έθνος», Πίτερ Γεωργίου, απάντησε σε ερωτήσεις του «Νέου Κόσμου».

ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ ΤΟ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ

«Γεννήθηκα στο Perth και είμαι ένα από τα τέσσερα παιδιά της οικογένειας Γεωργίου. Οι γονείς μου μετανάστευσαν στην Αυστραλία το 1972. Ο πατέρας μου ήρθε πρώτος και λίγο καιρό αργότερα έφτασε και η μητέρα μου με τις δύο μεγάλες αδερφές μου. Εγώ γεννήθηκα το 1974. Η ιστορία της οικογένειάς μου είναι παρόμοια με πολλές άλλες ιστορίες Ελλήνων μεταναστών που έφτασαν στην Αυστραλία την δεκαετία του ’70. Το ταξίδι με το «Πατρίς», η εγκατάσταση σε μία ξένη χώρα, οι προκλήσεις και δυσκολίες αυτής της διαδικασίας, η προσπάθεια των γονιών μου να μορφώσουν τα παιδιά τους, το ελληνικό σχολείο που με ανάγκαζαν να πηγαίνω κάθε Παρασκευή βράδυ και Σάββατο πρωί που δεν το ήθελα γιατί μου στερούσε το αγαπημένο μου ποδόσφαιρο. Έτσι μεγάλωσα» λέει όταν τον ρωτάω για την οικογένειά του.

«Οι γονείς μου κατάγονται από την Εύβοια και την Αιτωλοακαρνανία, αλλά μεγάλωσαν στην Αθήνα, την οποία και επισκέπτομαι τουλάχιστον κάθε δύο χρόνια» προσθέτει σε άπταιστα ελληνικά, λέγοντας ότι μέχρι σήμερα η ελληνική είναι η γλώσσα που μιλά με τους γονείς του. «Μας απαγορεύουν να τους μιλάμε στα αγγλικά» λέει εμφατικά. «Ο πατέρας μου ήταν ηλεκτρολόγος. Από μικρός πήγαινα κοντά του στην δουλειά και μου άρεσε. Κάπως έτσι κατέληξα στο να ακολουθήσω το επάγγελμα του ηλεκτρολόγου. Ξεκίνησα την ‘Georgiou Electrical’ πριν από μερικά χρόνια». Ο Πίτερ Γεωργίου είναι «σπάνιος» πολιτικός. Και το “σπάνιος” έχει να κάνει με το ότι είναι ένας εργατοτεχνίτης που έγινε πολιτικός και μόλις το 0,5% των σημερινών μας πολιτικών προέρχεται από τις τάξεις των εργατοτεχνιτών και οι λόγοι που είναι λίγοι είναι… πολλοί. Κάποιοι από αυτούς έχουν να κάνουν με το ότι είναι πολύ δύσκολο να βρει κάποιος την «Κερκόπορτα» στα αδιαπέραστα τείχη που έχει χτίσει γύρω της η πολιτική τάξη προκειμένου να ενταχθεί σ’ αυτή ενώ είναι γεγονός ότι η πολιτική καριέρα δεν είναι κάτι που πολυενδιαφέρει τον μέσο ‘tradie’.

Ο Γεωργίου, εντούτοις, δεν είναι ο tradie της διπλανής πόρτας και όχι μόνο επειδή κατάφερε να βρει την “Κερκόπορτα”.

«Από παιδί ακόμα με ενδιέφερε η πολιτική. Οι συζητήσεις στο βραδινό μας τραπέζι είχαν πολύ συχνά ως αντικείμενο πολιτικά θέματα. Μεγάλωσα παρακολουθώντας στην τηλεόραση τον Hawke, τον Keating, που είναι και ο αγαπημένος μου πολιτικός, τον Howard και κάποια στιγμή ομολογώ ότι ονειρεύτηκα να γίνω πολιτικός».

Η κάθε απάντηση του Γεωργίου στις ερωτήσεις που του υποβάλλω γεννά 10 νέες ερωτήσεις, όπως για παράδειγμα το πώς είναι δυνατόν να θαυμάζει κάποιος τον Keating και να προσχωρεί στο «Ένα Έθνος».

ΑΠΟ ΠΑΙΔΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΓΕΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ ΑΝΤΙΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ

Αφήνω στην άκρη την παραπάνω ερώτηση για να τον ρωτήσω πώς είναι δυνατόν ένα παιδί μεταναστών να ξεχνά την καταγωγή του και να προσχωρεί σε ένα κόμμα που θεωρεί τους μετανάστες ως την μεγαλύτερη μάστιγα της σημερινής Αυστραλίας.

«Το κόμμα μας δεν είναι κατά της μετανάστευσης, είναι υπέρ της ελεγχόμενης μετανάστευσης. Όταν είχα την δική μου ηλεκτρολογική εταιρία αυτό που άκουγα καθημερινά από συναδέλφους ήταν ότι δεν μπορούσαν να αντεπεξέλθουν στις οικονομικές τους υποχρεώσεις γιατί οι αμοιβές τους έπεφταν κάθε μέρα και περισσότερο λόγω των ξένων χεριών που δούλευαν με πενιχρά ημερομίσθια. Αυτό με έκανε να βάλω υποψηφιότητα με το κόμμα της Hanson. Πιστεύουμε ότι πρέπει να φροντίσουμε πρώτα τους κατοίκους της χώρας και μετά να ανοίξουμε την πόρτα μας σε νέους μετανάστες. Ποιος μετανάστης δεν θέλει να έρθει στην Αυστραλία; Όλοι θέλουν αλλά πρέπει πρώτα να εξασφαλίσουμε ένα βιώσιμο μέλλον για τους πολίτες μας. Προς αυτήν την κατεύθυνση πάει και η κυβέρνηση του Turnbull».

Έχει δίκιο όταν λέει ότι η κυβέρνηση Turnbull έχει αρχίσει αργά και σταθερά να προωθεί τη μείωση του αριθμού των μεταναστών που δέχεται η Αυστραλία αλλά όσο και αν προσπαθεί να «στολίσει» με μετριοπαθείς όρους τον ρατσισμό και την έχθρα της Pauline Hanson προς τις μεταναστευτικές κοινότητες της χώρας, η αλήθεια είναι μία. Την εκστόμισε η ίδια στον παρθενικό της λόγο στην Γερουσία το 1996 όταν είπε ότι η «Αυστραλία κινδυνεύει να πνιγεί από Ασιάτες» και την επανέλαβε πάλι στην ίδια αίθουσα το 2016 όταν είπε ότι τα όσα δήλωσε στον πρώτο της λόγο συνεχίζουν να ισχύουν.

Του αντιπαραθέτω την υπόθεση του μετανάστη από τη Σρι Λάνκα για τον οποίο ο ίδιος και παρά την πολιτική του κόμματός του, φρόντισε να «ανοίξει την πόρτα» ώστε ο Edwin να καταφέρει να εγκατασταθεί στην Αυστραλία.

«Η υπόθεση του Edwin ήταν διαφορετική. Και δεν είχα κανένα πρόβλημα με την ηγεσία του κόμματός μου που τον βοήθησα» απαντά.

Του υπενθυμίζω μία ακόμα απόκλισή του από την πολιτική γραμμή του κόμματός του. Είναι στάση που κράτησε στα λεγόμενα της Pauline Hanson για την απαγόρευση υποδοχής μεταναστών από μουσουλμανικές χώρες. Ήταν δύο μέρες μετά όταν ο ομογενής γερουσιαστής μιλώντας στην δημόσια τηλεόραση, δήλωσε ευθέως ότι ο ίδιος δεν είναι κατά της υποδοχής μεταναστών από μουσουλμανικές χώρες αρκεί η διαδικασία εξέτασής τους και επεξεργασίας των αιτήσεών τους να είναι σύμφωνη με τους κανονισμούς.

«Το πιστεύω αυτό. Η Αυστραλία είναι μία ευλογημένη χώρα και όπως οι γονείς μου και άλλοι μετανάστες είχαν την ευκαιρία να έρθουν εδώ στο παρελθόν και να χτίσουν ζωή τους, έτσι πρέπει να δοθεί η ευκαιρία και σε νέους μετανάστες, αλλά με σύνεση και με κριτήριο το να θέλουν να χτίσουν τη ζωή τους εδώ» ανταπαντά.

Στα παραπάνω οξύμωρα έρχεται να προστεθεί ένα ακόμα όταν τον ρωτώ για τα ευχάριστα της νέας του δουλειάς.

«Η μεγαλύτερη ανταμοιβή μου είναι η χαρά που δίνω σε κάποιον όταν καταφέρνω να τον βοηθήσω. Να, όπως τον Edwin. Δεν μπορώ να περιγράψω την ικανοποίησή μου όταν τον συνάντησα και μοιράστηκε μαζί μου την χαρά του και την ευγνομωσύνη του. Αυτή είναι η δουλειά μου, να βοηθώ τους πολίτες της Δ. Αυστραλίας, να υπερασπίζομαι το συμφέρον της Πολιτείας μας και να διεκδικώ ευνοϊκότερες συμφωνίες για αυτήν και τους κατοίκους της» δηλώνει με αποφασιστικότητα.

«Ακόμα και αν πρέπει να πας ενάντια στην πολιτική του κόμματός σου» τον ρωτώ για να μου απαντήσει με μία δροσερά ασυνήθιστη για πολιτικό, ευθύτητα.

«Ναι, ακόμα και αν πάω ενάντια στην πολιτική του κόμματος. Η πρωταρχική μου υποχρέωση είναι να φροντίζω για την καλύτερη αντιπροσώπευση της Πολιτείας και των πολιτών μας και αυτό το γνωρίζει η αρχηγός του κόμματός μας και δεν το αντικρούει. Δεν είναι κάθε Πολιτεία ίδια. Είναι διαφορετικά τα ζητήματα που έχουν προτεραιότητα στο Κουίνσλαντ και διαφορετικά αυτά που έχουν προτεραιότητα στην Δ. Αυστραλία».

ΘΕΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΛΙΓΟ… KEATING;

Του ζητώ να σχολιάσει τα της ελληνικής οικονομίας.

«Βρέθηκα στην Ελλάδα πριν από μερικούς μήνες και βλέπω κάποια βελτίωση. Αυτό όμως που θέλω να επισημάνω είναι αυτό που διαπίστωσα από τις συζητήσεις μου με συγγενείς και φίλους της οικογένειάς μου, τους γείτονές τους. Ότι δηλαδή αν οι Έλληνες δεν αλλάξουν την νοοτροπία τους, δεν πρόκειται να βγουν από αυτήν την κρίση που εκτός από οικονομική είναι κυρίως κρίση ιδεών. Το βλέπουμε σε όλες τις πτυχές της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας, στην πολιτική, στο ποδόσφαιρο, στον δημόσιο τομέα. Η διαφθορά είναι παντού και είναι αυτή που εμποδίζει την ελληνική οικονομία και κοινωνία να αναρρώσει και αναπτυχθεί».

Από την Ελλάδα επιστρέφουμε στην Αυστραλία και στον ένα χρόνο της θητείας του.

«Δεν είναι καθόλου εύκολη δουλειά είναι ένα λειτούργημα που, ναι μεν, απαιτεί πολλές ώρες δουλειάς, αλλά σε ανταμείβει ουσιαστικά γιατί ξέρεις ότι έχεις την ευκαιρία να δημιουργήσεις, να αλλάξεις την ζωή πολλών ανθρώπων προς το καλύτερο. Μπορεί την πρώτη μέρα που μπήκα στην Γερουσία να ένοιωσα χαμένος, αλλά όχι πλέον».

Θα ήταν άσκοπο να τον ρωτήσω αν θα ήθελε μία μέρα να γίνει πρωθυπουργός. Όλοι οι πολιτικοί λίγο-πολύ το ονειρεύονται άσχετα από το αν το παραδέχονται. Μιας και η συνέντευξη κινήθηκε από το ένα ανορθόδοξο στο άλλο του δίνω το αξίωμα του πρωθυπουργού και του ζητάω να μου περιγράψει με σύντομες προτάσεις, όπως εξάλλου συνήθιζε και συνηθίζει να κάνει με απερίγραπτο πνεύμα και χιούμορ το ίνδαλμά του, o Paul Keating, την εντύπωση που έχει για κάποια πολιτικά πρόσωπα.

Γελάει με αμηχανία αλλά δέχεται την πρόκληση.

Γίνε για λίγο Keating και δώσε μου την άποψή σου για… τον Malcolm Turnbull…

«Έχασε τον δρόμο του».

Τον Bill Shorten…

«Προσπαθεί σκληρά»

Τον Donald Trump…

«Δεν έχει αποδείξει τι μπορεί να κάνει»

Τον Vladimir Putin…

«Δυναμικός ηγέτης»

Τον Αλέξη Τσίπρα

«Τον λυπάμαι»

Τον Ταγίπ Ερντογάν…

«Προσπαθεί να γίνει δικτάτορας»