Εάν ανήκετε στην κατηγορία των ανθρώπων που η οκτάωρη πενθήμερη απασχόληση στο γραφείο τους προξενεί φαγούρα, τότε είναι πολύ πιθανό η ιστορία της Έλλης Μαρδά να σας δώσει την απαραίτητη έμπνευση για να ξεφορτωθείτε αυτό το ενοχλητικό συναίσθημα χωρίς… να μείνετε άφραγκοι!

Για την ίδια, η πολυπόθητη αλλαγή στην καθημερινότητά της ήρθε στα μέσα της περασμένης χρονιάς, όταν είχε συμπληρώσει περίπου τρία χρόνια σε εταιρεία της Μελβούρνης, όπου εργάζεται έως και σήμερα ως graphic designer.

Η επιθυμία να αποδράσει από τη ρουτίνα και να πραγματοποιήσει για πρώτη φορά ένα ταξίδι μεγάλης διάρκειας μόνη της, μετατράπηκε σε εξάμηνη παραμονή στη Νοτιοανατολική Ασία, με την Έλλη να δηλώνει χωρίς δισταγμό ότι πρόκειται για την καλύτερη εμπειρία που έχει βιώσει μέχρι τώρα.

Το ταξίδι της, όμως, δεν ήταν αναψυχής ή, τουλάχιστον, όχι μόνο, καθότι συνέχιζε κανονικά με την ίδια δουλειά που έκανε ενώ βρισκόταν στη Μελβούρνη.

Αναπόφευκτα, μια από τις πρώτες ερωτήσεις στην κουβέντα μας ήταν το τι είπε στον εργοδότη της για να επιτύχει τον διακανονισμό της εργασίας εξ αποστάσεως.

“Ότι χρειάζομαι μια αλλαγή και πρέπει να ομολογήσω πως ήταν πολύ ανοιχτοί και δεκτικοί στην ιδέα.

Στην αρχή τους πρότεινα να το δοκιμάσουμε για τρεις μήνες και οι τρεις μήνες έγιναν έξι, που σημαίνει ότι δούλευε πολύ καλά και για τις δύο πλευρές.

“Λόγω της φύσης της δουλειάς μου δεν χρειάζομαι παρά ένα λάπτοπ, μια καλή σύνδεση στο ίντερνετ και έναν χώρο για να δουλεύω” εξηγεί η Έλλη μιλώντας στον “Νέο Κόσμο”.

Το μόνο που έπρεπε να προσέξει, όπως αναφέρει γελώντας, ήταν τα hostels που επέλεγε για τη διαμονή της να μην απευθύνονται αποκλειστικά σε τουρίστες που έρχονται για ατελείωτο πάρτι, ώστε να μπορεί να εργαστεί ανενόχλητη.

ΕΞΙ ΜΗΝΕΣ – ΠΕΝΤΕ ΧΩΡΕΣ

Το ταξίδι της ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο και επέστρεψε στη Μελβούρνη στα τέλη του φετινού Φεβρουαρίου, έχοντας ζήσει στο μεσοδιάστημα σε πέντε διαφορετικές τοποθεσίες: στο Βιετνάμ, την Ιαπωνία, το Χονγκ Κονγκ, την Ταϊβάν και την Ταϊλάνδη.

Μοναδικό κριτήριο για τη διάρκεια διαμονής στο κάθε μέρος, η διάθεσή της.

“Δεν είχα σχεδιάσει όλο το ταξίδι, είχα φτιάξει απλώς ένα έγγραφο με το ποιες χώρες θέλω να επισκεφθώ. Πήγα δηλαδή αρχικά στο Βιετνάμ χωρίς εισιτήριο επιστροφής, γιατί σκέφτηκα ‘ας ξεκινήσω και βλέπουμε’. Όποτε είχα διάθεση για τον επόμενο προορισμό, έκλεινα εισιτήριο και έφευγα.

“Τον περισσότερο χρόνο τον πέρασα στο Βιετνάμ και την Ιαπωνία” λέει για τους δύο αγαπημένους προορισμούς της.

“Και νομίζω ότι ειδικά από την Ιαπωνία, που πέρασα σχεδόν μήνες, δεν θα έφευγα αν δεν ερχόταν ο χειμώνας!”

ΕΝΑΣ ΑΞΙΟΖΗΛΕΥΤΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

Η Έλλη είχε συμφωνήσει με την εργοδότριά της να δουλεύει τέσσερις ημέρες την εβδομάδα αντί για πενθήμερο, ενώ το ωράριο, αν και σχετικά προκαθορισμένο, ήταν ευέλικτο, συνθήκες τις οποίες περιγράφει ως ιδανικές.

“Το ότι δούλευα με ανάγκαζε να μειώσω τους ρυθμούς μου να γνωρίσω το κάθε μέρος σιγά-σιγά […]

“Παρ’ ότι μένοντας σε hostels έβλεπα διαφορετικό κόσμο να έρχεται κάθε δύο-τρεις μέρες, εγώ ήμουν σταθερή […] και κατέληξα να κάνω πολλές φιλίες” εξηγεί και περιγράφει πώς γιόρτασε τα 30ά της γενέθλια με ένα πάρτι-έκπληξη που της διοργάνωσαν φίλοι σε hostel της Ιαπωνίας.

Δεν ήταν λίγες φορές που ντόπιοι και τουρίστες της έλεγαν ότι θα ήθελαν και αυτοί μια δουλειά που να προσφέρει τέτοια ευελιξία, αποκαλώντας την digital nomad.

Ο όρος αναφέρεται σε επαγγελματίες που δουλεύουν εξ αποστάσεως χρησιμοποιώντας τεχνολογικά μέσα, ενώ ταξιδεύουν συνήθως από χώρα σε χώρα.

Σύμφωνα με την Έλλη, πρόκειται για ιδανικό τρόπο εργασίας για όσους επιθυμούν να γυρίσουν τον κόσμο χωρίς απαραίτητα να έχουν στην άκρη πολλά χρήματα.

“Πιστεύω είναι το επάγγελμα του μέλλοντος και στο κάτω-κάτω, όπως το βλέπω εγώ, είμαστε ενήλικες, που σημαίνει ότι τη δουλειά μας την κάνουμε είτε είμαστε στο γραφείο είτε κάπου αλλού”.
Αρκεί, όπως λέει, να πιστεύεις στον εαυτό σου και να διαχειρίζεσαι σωστά τον χρόνο, ενώ απαραίτητα συστατικά για την επιτυχία της “συνταγής” είναι η εμπιστοσύνη από την πλευρά του εργοδότη και η τακτική επικοινωνία με τους συνεργάτες, προϋποθέσεις που η Έλλη φρόντισε να υπάρχουν στην περίπτωσή της.

Μάλιστα για την ίδια, η εργασία εκτός γραφείου επέδρασε και θετικά στην απόδοσή της.

“Ήμουν πολύ παραγωγική” λέει για το εξάμηνο που πέρασε ταξιδεύοντας.

“Όταν ζεις σε μια ρουτίνα στην πόλη από ένα σημείο και μετά οι μέρες φαντάζουν ίδιες, ενώ εκεί ήμουν πολύ κινητοποιημένη […] ήξερα ότι θα σηκωθώ το πρωί να δουλέψω και μετά θα έχω όλο το υπόλοιπο της ημέρας να γνωρίσω κάτι καινούριο, να ζήσω την πόλη στην οποία βρισκόμουν κάθε φορά”.

ΤΑΞΙΔΙ ΜΕ ΤΗ ΜΗΧΑΝΗ

Για πρώτο σταθμό του ταξιδιού της, επέλεξε το Βιετνάμ, καθότι η χώρα ενδείκνυται για να τη διασχίσει κανείς με μοτοσικλέτα.

“Οδηγώ μηχανή από τα 16 μου, αρχικά είχα ένα σκούτερ και σταδιακά ανέβαινα σε κυβικά. Αποφάσισα, λοιπόν, να γνωρίσω έτσι τη χώρα.

“Πρόκειται για μια διαδρομή που την κάνουν πολλοί, ξεκινώντας από τον βορρά και καταλήγοντας στον νότο ή το αντίστροφο, που ακολούθησα κι εγώ, ξεκινώντας από το Ho Chi Minh και ανεβαίνοντας ως το Ανόι, αλλά και ακόμη πιο πάνω στα σύνορα με την Κίνα”.

Στην πορεία 6 εβδομάδων με τη μοτοσικλέτα συνάντησε και άλλους, με τη διάθεση για περιπέτεια να τους ανοίγει τον δρόμο σε απρόσμενες εμπειρίες.

“Σε κάποια φάση είχα γνωρίσει άλλα τρία παιδιά και ταξιδεύοντας μαζί περάσαμε από ένα χωριό όπου γινόταν ένας γάμος. Μας έφεραν μέσα στη γιορτή και δεν μας άφηναν να φύγουμε προτού φάμε και πιούμε μαζί τους στο τραπέζι”.

Η φιλοξενία των ντόπιων στο Βιετνάμ την κέρδισε από το πρώτο λεπτό.

“Είναι πολύ ανοιχτόκαρδοι άνθρωποι και αυτό που παρατήρησα είναι ότι είναι ευγενικοί, όχι με τους όρους της ευγένειας όπως τους θεωρούμε σε δυτικές χώρες, λέγοντας δηλαδή τυπικά ‘παρακαλώ’ και ‘ευχαριστώ’. Είναι πολύ φιλόξενοι και πρόθυμοι να σε βοηθήσουν”.

Αναφέρει ενδεικτικά ένα περιστατικό, όπου η μηχανή ενός φίλου παρουσίασε βλάβη στη μέση μιας διαδρομής.

“Ενώ δεν ξέραμε τι να κάνουμε, σταματάει ένας άνθρωπος με το φορτηγάκι του και χωρίς δεύτερη κουβέντα μας ανεβάζει όλους και τις μηχανές στο όχημα και μας μεταφέρει στο κοντινότερο χωριό όπου υπήρχε συνεργείο. Δεν δέχτηκε να του δώσουμε ούτε λεφτά ούτε τίποτα”.

Ανάμεσα στους πέντε σταθμούς της ξεχωρίζει και την Ιαπωνία, την οποία περιγράφει ως έναν “εντελώς ξεχωριστό πλανήτη” όπου πέρα από τα φυσικά τοπία, αυτό που καθιστά τη χώρα τόσο όμορφη είναι οι κάτοικοί της.

“Είναι πολύ φιλικοί, ευγενικοί, φιλόξενοι και καθόλου θορυβώδεις, αν και μοναχικοί όπως είναι εύκολο να παρατηρήσεις.

“Επίσης, είναι εξαιρετικά συνεπείς, βλέπεις δηλαδή ότι το τρένο δεν αργεί ούτε ένα δευτερόλεπτο και άμα αργήσει, έστω και λίγο, βγάζουν κατευθείαν ανακοίνωση ζητώντας συγνώμη για την ταλαιπωρία. Έχοντας μεγαλώσει στην Ελλάδα, αυτό που έκανε φοβερή εντύπωση!”, μας λέει γελώντας.

ΕΤΟΙΜΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΠΟΜΕΝΟ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟ 

Η Έλλη έχει καταγωγή από τη Μυτιλήνη και πριν από επτά χρόνια, μετά το πέρας των σπουδών της σε σχολή καλών τεχνών στα Γιάννενα, μετακόμισε στη Μελβούρνη όπου μεγάλωσε η μητέρα της.

Αφότου ολοκλήρωσε μεταπτυχιακές σπουδές στη γραφιστική, ξεκίνησε να εργάζεται στον χώρο, αποκτώντας εξειδίκευση στον σχεδιασμό ιστοσελίδων και τη διαμόρφωση εταιρικού προφίλ επιχειρήσεων.

Την ώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, η Έλλη βρίσκεται ήδη στο αεροπλάνο με προορισμό την Ελλάδα, προκειμένου να επισκεφθεί αρχικά την οικογένειά της και να συνεχίσει να εργάζεται για την εργοδότρια εταιρεία της στη Μελβούρνη, γυρίζοντας αυτή τη φορά την Ευρώπη.

Στα προσεχή σχέδιά της είναι να πραγματοποιήσει ένα αντίστοιχο πολύμηνο ταξίδι στη Λατινική Αμερική.

Οι γονείς της αλήθεια πώς αντιδρούν στην απόφασή της να γυρίσει τον κόσμο;

“Μου λένε ‘κάτσε παιδάκι μου λίγο στα αυγά σου!’ Για να πω την αλήθεια, δυσκολεύτηκαν λίγο, η μαμά μου για παράδειγμα μου αποκάλυψε ότι στους έξι μήνες που ταξίδευα, ως γνωστή Ελληνίδα μάνα, δεν κοιμήθηκε! Ήταν αγχωμένοι αλλά αισθάνονταν και υπερηφάνεια.

Με επισκέφτηκαν στο Τόκυο, ενώ ο μπαμάς μου -συνταξιούχος ναυτικός- μου έλεγε συνέχεια ‘κόρη μου από μένα πήρες’ και τελευταία του έχει κολλήσει στο μυαλό να πάμε στο Βιετνάμ για να ξανακάνω μαζί του τη διαδρομή με τη μηχανή”.

Αν και τη διαδρομή με τη μοτοσικλέτα το κατατάσσει στις πιο κορυφαίες εμπειρίες, όπως μας λέει η Έλλη, της είναι δύσκολο να ξεχωρίσει τα καλύτερα κομμάτια του ταξιδιού, δεδομένου ότι κάθε ημέρα και κάθε τοποθεσία ήταν εξίσου ξεχωριστή.

“Ήταν ένα ταξίδι ανακάλυψης, αλλά και αποκάλυψης για τον εαυτό μου.

“Όταν γνωρίζεις μια καινούρια κουλτούρα, συναντάς μια νέα χώρα, καινούριους ανθρώπους επιστρέφεις σε αυτό το συναίσθημα που είχες όταν ήσουν παιδί, όπου έβλεπες κάτι και άρχιζες να κάνεις πειράματα για να δεις πώς λειτουργεί. Ακριβώς αυτό είναι το συναίσθημα που σου δίνει την εμπειρία από κάτι συναρπαστικό…”