Μια πρόχειρη δημοσκόπηση μεταξύ γνωστών και φίλων επιβεβαίωσε την υποψία μου, ότι η κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος καταβρόχθισε τουλάχιστον 20% από το εφάπαξ που αποταμιεύει κάθε εργαζόμενος για τα γεράματά του. Η δημοσκόπηση επιβεβαίωσε, επίσης, ότι όσο πιο μεγάλη είναι η αποταμίευση ενός πολίτη τόσο μεγάλη είναι η απώλειά του, ιδιαίτερα αν ο πολίτης αυτός επενδύει «επιθετικά» επιδιώκοντας υψηλά κέρδη.

  Γι’ αυτό, οι περισσότεροι συνταξιούχοι και πολίτες συντάξιμης ηλικίας δεν πανηγυρίζουν για τη δήθεν «ανάκαμψη» των ταμείων εφάπαξ μετά τις αστρονομικές απώλειες, που προκάλεσαν οι φίλοι μας οι Αμερικανοί.

Οι πανηγυρικές ανακοινώσεις των ταμείων, ότι τον Μάρτιο οι επενδύσεις των ταμείων εφάπαξ απέδωσαν κέρδος από 1,8% μέχρι 7%, άφησαν διαφόρους τους περισσότερους εργαζομένους και συνταξιούχους, διότι γνωρίζουν ότι η μέση απώλεια των ταμείων εφάπαξ κατά το τρέχον οικονομικό έτος θα ανέλθει σε 16%.

Γνωρίζουν, εργαζόμενοι και συνταξιούχοι, ότι θα απαιτηθούν οκτώ χρόνια, τουλάχιστον, θετικής απόδοσης των επενδύσεών τους για να καλύψουν το παθητικό τους με την προϋπόθεση, πάντα, ότι ξεπεράσαμε τα χειρότερα και οι τιμές των μετοχών θα ανεβαίνουν δεν θα κατεβαίνουν, όπως συνέβη τους περασμένους μήνες.

Οι εισφορές μας στα ταμεία εφάπαξ πλήττονται καίρια από τις αρνητικές διακυμάνσεις των τιμών των μετοχών και την άνοδο της τιμής του δολαρίου Αυστραλίας.

Ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσης, οι αποδόσεις των επενδύσεων μειώνονται αν συμπέσει η τιμή του δολαρίου Αυστραλίας να ανεβαίνει. Σε μία τέτοια συγκυρία κερδίζουν μόνο οι επενδυτές που έχουν λάβει μέτρα προστασίας των επενδύσεών τους από την ανατίμηση του εθνικού μας νομίσματος. Οι υπόλοιποι ζημιώνουν από την ανατίμηση.

Αλήθεια, πόσοι συνταξιούχοι θα ζήσουν δέκα και είκοσι χρόνια ακόμη για να καλύψουν το παθητικό τους. Ή πόσοι εργαζόμενοι θα αντέξουν να εργαστούν άλλα δέκα ή είκοσι χρόνια για να καλύψουν το παθητικό τους και να αυξήσουν τα χρηματικά τους αποθέματα για να μπορέσουν να ζήσουν ως μελλοντικοί συνταξιούχοι; Σίγουρα, πολλοί λίγοι. Αυτοί που θα επιζήσουν θα είναι οι καλοπερασμένοι που αντέχουν στη φθορά του χρόνου. Οι βασανισμένοι, φιλάσθενοι συμπολίτες μας θα εγκαταλείψουν τα εγκόσμια με πικρό παράπονο για την αφαίμαξη των αποταμιεύσεών τους από τα οργανωμένα συμφέροντα.

Η τάξη των πολιτών που θα υποχρεωθεί να εργάζεται μέχρι τα βαθιά γηρατειά της είναι οι άποροι εργαζόμενοι. Οι πολίτες με χαμηλά εισοδήματα και περιορισμένες δυνατότητες αποταμίευσης. Αυτοί θα ψήνονται μέχρι να βγει η ψυχή τους από τη φτώχια και τη μιζέρια.

Το σύστημα προσπαθεί να μας καθησυχάσει με εξαγγελίες για δήθεν αναδιάρθρωση του συστήματος εφάπαξ για να μας προστατεύσει, δήθεν, μελλοντικά από άλλες, τεχνικές κρίσεις που θα δημιουργήσει το κεφάλαιο για να καρπωθεί τον ιδρώτα μας.

 Μία είναι, κατά τη γνώμη μου, η αλλαγή που πρέπει να γίνει και για την οποία οφείλουμε να παλέψουμε ενωμένοι όλοι οι εργαζόμενοι. Να διασφαλίσουμε το δικαίωμά μας να χρησιμοποιούμε το εφάπαξ μας όποτε θέλουμε και όπως θέλουμε, όχι όποτε και όπως θέλει το σύστημα. Μόνον τότε θα μπορούμε να ζούμε σαν άνθρωποι στα γεράματά μας. Η διαιώνιση του ισχύοντος συστήματος θα αυξάνει τα κέρδη των οργανωμένων συμφερόντων και του κράτους, ενώ ο μέσος συνταξιούχους θα συνεχίζει να πεινά.