ΕΝΤΑΞΕΙ, από την γρίπη των χοίρων μάλλον θα την γλυτώσουμε, από την επιδημία των ηλιθίων, όμως, δεν υπάρχει σωτηρία.

ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΩ και εγώ – προσπαθώντας ταυτόχρονα να μη συγχυστώ – το ξεφτισμένο από τα χρόνια λαϊκό πανηγύρι, που στην πατρίδα συνεχίζουν να αποκαλούν προεκλογική περίοδο.

ΣΗΜΑΙΕΣ, φωνές, αντιπαραθέσεις και άναρθρες κραυγές, χωρίς νόημα και ουσία, είναι η όλη ιστορία.

ΜΙΑ ιστορία που συνεχίζεται για δεκαετίες τώρα, χωρίς να διδάσκει τίποτα και σε κανέναν.

ΣΤΗΝ Ελλάδα – και όχι, βέβαια, μόνο εκεί – δεν υπάρχουν ψηφοφόροι, αλλά οπαδοί! Το κόμμα να είναι καλά και όλα τα άλλα μπορούν να περιμένουν.

ΟΙ σημαίες οι φωνές, οι φωτοβολίδες, οι ύβρεις και οι κραυγές (που τα κομματόσκυλα αποκαλούν «συνθήματα»!) κυριαρχούν σε όλες τις προεκλογικές συγκεντρώσεις και, ιδιαίτερα, σε αυτές των δύο μεγάλων κομμάτων που τρέφονται αποκλειστικά από την εξουσία.

ΧΩΡΙΣ ίχνος ντροπής, τα επιτελεία των κομμάτων (όλων των αποχρώσεων) δεν κρύβουν ότι στόχος τους δεν είναι η κατανόηση εκ μέρους των ψηφοφόρων της πολιτικής τους, αλλά η «συσπείρωση»!

ΜΕ άλλα λόγια, δηλαδή, το μάντρωμα των οπαδών τους στην κομματική στρούγκα! Αν είναι δυνατόν να μην τους ξεφύγει κανείς. Ούτε μία ψήφος!

ΚΑΙ η «συσπείρωση» είναι γνωστό ότι επιτυγχάνεται μόνο με την πόλωση και τον φανατισμό της κομματικής εξέδρας.

ΑΠΟ τα μαλλιά τους, σας λέω, πιάνονται, προκειμένου να βρουν κάτι. Ό,τι και αν είναι αυτό, μια φράση, ένα άστοχο σύνθημα, ένα ολίσθημα στη γλώσσα του αντιπάλου τους.

ΚΑΙ όταν, βέβαια, ψάχνεις στο βούρκο, όλο και κάτι θα βρεις. Και «δόξα τω Θεώ», ένας ατελείωτος βούρκος είναι όλη η πολιτική ζωή της χώρας.

ΑΚΟΜΑ, όμως, πιο εντυπωσιακό είναι το γεγονός, ότι παρά την οικονομική κρίση, την ύπαρξη τόσων πρωτοφανών σκανδάλων, την κακοδιαχείριση, τη σκανδαλώδη ανεπάρκεια του κρατικού μηχανισμού, τη μόνιμη γραφειοκρατική αγκύλωση, την ανοργανωσιά και το γενικότερο ξεχαρβάλωμα που επικρατεί από την μια άκρη της χώρας μέχρι την άλλη, τα δύο μεγάλα κόμματα διάλεξαν την «βαρβαρότητα» και τα «παπαγαλάκια» να δώσουν τη μάχη της «συσπείρωσης».

ΟΙ μεν ΠΑΣΟΚοι ενοχλήθηκαν από τα πράσινα «παπαγαλάκια» που αναγγέλλουν την καταστροφή, (που έχει ήδη συντελεσθεί και με τη δική τους συμμετοχή), ενώ τους γαλάζιους τους ενόχλησε η «βαρβαρότητα», την οποία και προωθούν (εμπορευόμενοι) από τη γέννηση του κόμματος τους.

Η «ενόχληση» βέβαια και των δύο είναι τεχνητή και, ως εκ τούτου, στην ουσία ακίνδυνη για την υπόληψη των κομμάτων της εξουσίας που ευθύνονται, εξ ίσου, για το μπάχαλο που επικρατεί στη χώρα.

ΩΣ εκ τούτου, «κοντά στο νου και η γνώση»: η επιλογή οποιουδήποτε άλλου θέματος δεν προσφερόταν για αντιπαράθεση γιατί θα τους εξέθετε στα μάτια, έστω και των λίγων νοημόνων ψηφοφόρων.

ΤΙ να πουν για τα σκάνδαλα, την κακοδιαχείριση και όλα τα υπόλοιπα οι αιώνιοι αντίπαλοι; Τι να πουν για τη «Ζήμενς» τη στιγμή που τα έχουν «πιάσει» και οι δύο και το Βατοπαίδι που μοιράζονται την ευθύνη για τα όσα απαράδεκτα συνέβησαν;

ΑΣΕ που έχουν γίνει και οι οπαδοί «σκληρόπετσοι» και δεν ενοχλούνται από κάτι τέτοια, αφού και οι ίδιοι τον ίδιο ηθικό κώδικα ακολουθούν και έχουν μυηθεί εδώ και δεκαετίες στην «αρπαχτή», το «λάδωμα» και το «βόλεμα».

ΑΝ δεν ήταν ο λαός αυτός που είναι, σίγουρα και δεν θα είχε τους πολιτικούς που έχει και δεν θα ψήφιζε τους ίδιους και τους ίδιους τόσα χρόνια. Ο ένας «βολεύεται» με τον άλλο. Πολύ απλά.
ΤΩΡΑ, όσον αφορά τα «παπαγαλάκια», πιστεύω ότι είναι μια πολύ έξυπνη προεκλογική διαφήμιση, με τη διαφορά ότι τα «παπαγαλάκια», αντί για «πράσινα», θα μπορούσαν άνετα να είναι και «γαλάζια» και να παπαγαλίζουν το ακριβώς αντίθετο.

ΑΠΟ την άλλη πλευρά, όσον αφορά το «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα», που είπε (χωρίς να το καλοσκεφτεί και να έχει συνείδηση του τι λέει) ο Γιωργάκης, μού θυμίζει το σοφό γνωμικό που λέει «δυό γαϊδάροι μαλώνανε για ξένο αχυρώνα»!

ΑΜΦΙΒΑΛΩ, επίσης, αν κανείς από τους οπαδούς των δύο κομμάτων και τα «παπαγαλάκια» των Μέσων Ενημέρωσης που το «παπαγαλίζουν» τις τελευταίες μέρες ξέρει τι λέει.

ΓΙΑ την ιστορία, να πούμε ότι το «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα» ήταν ο τίτλος ενός περιοδικού που έβγαζε στην ελπιδοφόρα δεκαετία του 1950 στο Παρίσι, ο Κορνήλιος Καστοριάδης, με άλλους επιφανείς διανοούμενους της αριστεράς μέσα από τις σελίδες του οποίου πρέσβευε (χοντρικά) την αυτοθέσμιση της κοινωνίας έξω από τα παραδοσιακά κομματικά σχήματα κάθε ιδεολογικής απόχρωσης.

ΝΑ προσθέσουμε, επίσης, ότι ο όρος «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα», χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από την Ρόζα Λούξεμπουργκ, (την «κόκκινη Ρόζα», όπως είναι ευρύτερα γνωστή), σε θεωρητικό κείμενο που έγραψε λίγο πριν την μπολσεβίκικη επανάσταση του 1917, διαφωνώντας με τον Λένιν για τον ηγετικό ρόλο του κόμματος (ως εκφραστή του προλεταριάτου) στην επανάσταση.

ΤΩΡΑ, τι δουλειά έχει ο όρος αυτός, όπως χρησιμοποιήθηκε από τον Γ. Παπανδρέου, με τον τριτοκοσμικό «σοσιαλισμό» που «εφάρμοσε» το ΠΑΣΟΚ στα 20 χρόνια που διακυβέρνησε τη χώρα και με το «σοσιαλισμό» που πρεσβεύει ο Γιωργάκης και ο οποίος δεν διαφέρει σε τίποτα (πρακτικά) από τον συντηρητικό νεοφιλελευθερισμό της γαλάζιας Νουδούλας δεν μπόρεσα ακόμα να καταλάβω.

ΚΑΙ «μαλώνουν» για μια διαστρέβλωση που δεν καταλαβαίνουν, θα με ρωτήσετε. Βεβαίως, γιατί αν γνώριζαν τον όρο όπως χρησιμοποιήθηκε από τη Ρόζα και τον Καστοριάδη (ως τίτλος περιοδικού συγκεκριμένης αριστερής κατεύθυνσης) δεν θα μάλωναν, γιατί και τα δύο κόμματα είναι με την πλευρά της «βαρβαρότητας».

ΑΛΛΑ τι μπορεί να περιμένει κανείς από πολιτικά ημιμαθείς και πολιτιστικά βάρβαρους;

ΑΠΟ αυτή την πλευρά, προφητικό για την κατάντια των Ελλήνων ψηφοφόρων (που συνεχίζουν να ψηφίζουν τους ίδιους και τους ίδιους) μπορεί να χαρακτηριστεί το ποίημα «Περιμένοντας τους Βαρβάρους» του Κωνσταντίνου Καβάφη, αν και εμένα σήμερα με ενέπνευσε ένα άλλο ποίημά του, το οποίο και αναδημοσιεύω. Πάμε πιο κάτω.

ΜΗ νομίζετε ότι και σε παγκόσμιο επίπεδο τα πράγματα είναι (πολύ) καλύτερα. Και εδώ επικρατεί η προχειρότητα, τα συνθήματα, η μεγαλοστομίες (χωρίς νόημα) και η βάρβαρη κακοποίηση της νοημοσύνης μας.

ΥΠΑΡΧΕΙ, άραγε, κανείς από τους «ηγέτες» του πλανήτη μας που να πιστεύει στα σοβαρά ότι ο κόσμος κινδυνεύει από τις ρουκέτες της Βόρειας Κορέας, που τεχνολογικά βρίσκονται στην δεκαετία του 1940;

ΥΠΟΘΕΤΩ όχι, γιατί διαφορετικά θα ήταν ακόμα χειρότερα τα πράγματα. Γιατί τότε θα είχαμε να κάνουμε με ανθρώπους που δεν μπορούν δεν ξέρουν ότι δύο και δύο κάνουν τέσσερα.

ΟΛΟΙ οι άνθρωποι με κοινή λογική, συμπεριλαμβανομένων και των Βορειοκορεατών, γνωρίζουν τούτο το απλό: σε περίπτωση που η Β. Κορέα εξαπολύσει μια από τις βραδύκαυστες ρουκέτες της εναντίον οποιουδήποτε στόχου, σε λίγα λεπτά της ώρας θα έχει αφανιστεί, ως χώρα, από τον παγκόσμιο χάρτη.

ΜΟΝΟ αν τόσα εκατομμύρια άνθρωποι θελήσουν να αυτοκτονήσουν ομαδικά, θα επιχειρήσουν κάτι τέτοιο. Άσε που ακόμα αμφισβητείται αν μπορούν να βρουν το στόχο που θα επιλέξουν.

ΤΟΤΕ, γιατί όλοι οι ηγέτες, στους οποίους συμπεριλαμβάνεται και το δικό μας το «παπαγαλάκι», ο Κέβιν Ραντ, έχουν «βγει στο κλαρί» και κελαηδούν ασταμάτητα για την καταστροφή του κόσμου;

ΓΙΑ τους ίδιους ακριβώς λόγους που ο… εξωγήινος ηγέτης της Βόρειας Κορέας έδωσε εντολή να εκτοξευτούν οι ρουκέτες: για να δείξει στους πολίτες της χώρας του ότι είναι έτοιμος να υπερασπιστεί την «ασφάλειά τους» και προκειμένου να εξαναγκάσει την παγκόσμια κοινότητα να τού δώσει κανένα φράγκο για να μη τον φάνε (από την πείνα) ζωντανό.

ΔΟΘΕΙΣΗΣ της ευκαιρίας, «προστασία» (με το αζημίωτο) μάς πωλούν και οι ηγέτες μας, ότι τάχα είναι αποφασισμένοι να κάνουν τα πάντα, προκειμένου να μας «σώσουν» από τον… φοβερό κίνδυνο!

ΑΝ θυμάστε, τα ίδια μας έλεγαν (και έκαναν ό,τι μπορούσαν!) για να μάς «σώσουν» από τα όπλα μαζικής καταστροφής του Ιράκ, τα οποία τελικά ουδέποτε υπήρξαν.

ΤΟ ίδιο ψεύτικη και τεχνητά κατασκευασμένη είναι και η απειλή από την Βόρεια Κορέα.

ΟΠΩΣ και στην περίπτωση του Ιράκ, έτσι και τώρα, ας μου πει κάποιος, έστω έναν σοβαρό λόγο γιατί να θέλουν οι Κορεάτες να καταστρέψουν τον κόσμο;

ΑΣΕ που και να θέλουν δεν μπορούν, σε αντίθεση με άλλους που διαθέτουν τέλεια πυρηνικά οπλοστάσια για τα οποία κανένα «παπαγαλάκι» δεν λέει κουβέντα.

ΑΥΤΑ για σήμερα να είστε όλοι καλά και μακριά από… χοιροστάσια. Γεια χαρά.