Σε μια σεμνή τελετή στο Royal College of Surgeons, ομάδα καρδιοχειρουργών με πρόεδρο τον Dr Michael Rowland και εξεταστή την Prof. Julie Mundy, μετά από εξαντλητικές εξετάσεις τριών ημερών, γραπτές και προφορικές την 25η Μαΐου 2009 απένειμε την άδεια καρδιοχειρουργού στον κ. Νικόλαο Ρούμπο.
Ο νέος καρδιοχειρουργός «μας» είναι γέννημα-θρέμμα της Μελβούρνης, ενώ η καταγωγή και από τους δύο γονείς του είναι η Μεσσηνία και συγκεκριμένα τα Κάτω Μηνάγια το χωριό του πατέρα, οι Ράχες το χωριό της μητέρας.
Οι υπερήφανοι και πανευτυχείς γονείς, Ιωάννης και Ρούλα Ρούμπου, πήραν το δρόμο της μετανάστευσης για την Πέμπτη ‘Ήπειρο τη δεκαετία του ‘60. Είναι και αυτοί από τις πολλές μονάδες της τότε χρυσής νεολαίας της πατρίδας μας (παππούδες και γιαγιάδες τώρα αυτής της σημερινής χρυσής νεολαίας μας) που ήλθε σε αυτή τη χώρα και αφού τράβηξε «γερό κουπί» για να μπορέσει να σταθεί στα πόδια της, κατόρθωσε να κερδίσει επάξια αυτή την έξωθεν καλή μαρτυρία, που είναι η σπουδαιότερη κατάκτηση για κάθε άνθρωπο.
Ο καρδιοχειρουργός «μας» είναι από τους τυχερούς, διότι με τους γονείς τους και τα αδέλφια του, Θεόδωρο και Μαρία, μπόρεσε να ταξιδεύσει στην Ελλάδα δύο φορές για μικρό χρονικό διάστημα, ταξίδια σε μικρή ηλικία να δει και να αγαπήσει τη χώρα καταγωγής του και ειδικά την καταπληκτική Μεσσηνία μας.
Τη βασική παιδεία του άρχισε στο Δημοτικό Σχολείο Elwood. Τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση έλαβε από το Brighton Grammar School. Παρακολούθησε μαθήματα Ελληνικών στο απογευματινό σχολείο των θείων του, Γεωργίου και Αναστασίας Ρούμπου, «Πυθαγόρας». Άρχισε με υποτροφία τις τριτοβάθμιες σπουδές του στο Πανεπιστήμιο Monash.
Κατά την πανεπιστημιακή του διαδρομή, δεν είχε χάσιμο χρόνου. Όχι μόνο δεν μετέφερε μαθήματα από το ένα πανεπιστημιακό έτος στο άλλο, αλλά περνούσε τις εξεταστικές περιόδους με πάρα πολύ καλή βαθμολογία. Το αξιοπρόσεκτο είναι ότι δεν ήταν μπροστάρης μόνο στην πανεπιστημιακή του πορεία, αλλά μπροστάρης και στους κοινούς οικογενειακούς προγραμματισμούς για δημιουργία και προκοπή. Αρκετοί ομογενείς της Μελβούρνης θα θυμούνται που είχαν καλέσει τον τότε μαθητή Γυμνασίου και αργότερα φοιτητή της Ιατρικής Σχολής, «τον Νικολάκη» όπως τον αποκαλούσαν τότε όλοι, και αυτός με την τεράστια Video camera στην πλάτη να τρέχει και με υπομονή, αλλά και με εκείνο το χαρακτηριστικό χαμόγελο του, να προσπαθεί να ευχαριστήσει όλους και να καταγράφει τις τότε ευχάριστες στιγμές της ζωής τους.
Μαζί με τις ευχές του πατέρα, της μητέρας, των αδελφών και συγγενών του, θέλω και εγώ να τον συγχαρώ για τα όσα έχει κατακτήσει. Θέλω να του ευχηθώ να έχει υγεία και να κάνει πράγματα που αγαπά, με τους ανθρώπους που αγαπά. Θέλω δε να τον παρακαλέσω να επιστρατεύσει τις ανεξάντλητες πνευματικές του δυνάμεις για να γίνει ένας κορυφαίος αυστραλογεννημένος Έλληνας καρδιοχειρούργος.
