Αν η Κοινότητα είχε στόμα, αν είχε φωνή, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι, θα καλούσε τα μέλη της, όπως η μάνα τα παιδιά της, να ψηφίσουν Ν α ι !, στις καταστατικές αλλαγές, για τις οποίες καλείται η Έκτακτη Συνέλευση της Κυριακής. Αλλά για χρόνια τώρα τής έχουν στερήσει και τη φωνή και την ψυχή της…
Μένει λοιπόν στα μέλη της, όσα έμειναν να πιστεύουν ακόμα στην αξία, τη χρησιμότητα και την αναγκαιότητά της, ως Οργανισμός του Ελληνισμού της Μελβούρνης. Μένει στον απλό μετανάστη, που την στήριξε σ’ όλη του τη ζωή, να υπερβεί τα εμπόδια, που θέτουν στο δρόμο του και να την στηρίξει, ακόμα μια φορά και ίσως την αποφασιστικότερη στη μακρά ιστορία της.
Η Κυριακή που έρχεται, είναι, πράγματι, μια ιστορική στιγμή για την Κοινότητά μας – την πρώτη ελληνική οργάνωση στην Πέμπτη Ήπειρο. Υπερψήφιση της πρότασης για αλλαγή του εκλογικού συστήματος, θα σημάνει μια νέα εποχή για τον Οργανισμό. Θα ξαναφέρει την ελπίδα, θα δημιουργήσει συνθήκες παράτασης ζωής. Θα του δώσει πίσω την πνοή και τη φωνή του…
***
Πάνε (συμπληρώνονται τον άλλο μήνα) 107 χρόνια από τότε που ψηφίστηκε το πρώτο Καταστατικό, βασικά σημεία του οποίου ισχύουν έως σήμερα. Όπως ο τρόπος εκλογής του Δ.Σ. Τότε, ακόμα, τα εκλογικά συστήματα ήταν υπό διαμόρφωση και, πάντως, κυριαρχούσε το «πλειοψηφικό». Όποιος έπαιρνε την πλειοψηφία τα έπαιρνε όλα. Αργότερα, άρχισαν να μπαίνουν τα αιτήματα περί αντιπροσωπευτικότητας, αναλογικότητας, δικαιωμάτων μειοψηφίας και άλλα.
Έτσι και οι κοινοτικοί πατέρες της εποχής, όρισαν όλοι οι υποψήφιοι να εγγράφονται σε ένα φύλλο χαρτί (κοινό ψηφοδέλτιο) και τα μέλη–ψηφοφόροι σταυρώνουν ίσο αριθμό υποψηφίων με τους τα μέλη του Δ.Σ. που έπρεπε να εκλεγούν, με αποτέλεσμα, αυτός που είχε σχετική πλειοψηφία έπαιρνε όλες τις θέσεις του Δ.Σ. Με αυτό το τρόπο, για παράδειγμα οι Θιακοί μονοπωλούσαν για χρόνια και χρόνια τη διοίκηση, κρατώντας τους «ξένους» μακριά!
Στη δική μας εποχή, από τους Θιακούς – που, όμως, είχαν την Κοινότητα μες στο αίμα τους – το μονοπώλιο πέρασε στους μονοπαραταξιακούς συνδυασμούς – συχνά χωρίς ίχνος ενδιαφέροντος για τον Οργανισμό, που μονοπωλούσαν την «εξουσία», από θέση, ουσιαστικά, μειοψηφίας. Παράδειγμα: Στις εκλογές του 1984 κατέβηκαν τέσσερις συνδυασμοί (του μακαρίτη Παπασάββα, του Βουρνάζου, του, επίσης μακαρίτη, Στάθη Ραυτόπουλου και του Πάσχου), όλοι με ηχηρές επιγραφές, όπως «Συνεργασία», «Πρόοδος», «Ένωση» και ουσία καμία.
Ο συνδυασμός του Παπασάββα (με «συντονιστή» τον Φουντά), πήρε λίγο παραπάνω από το 34% των ψήφων. Δηλαδή, πλειοψήφησε κατά τι έναντι των άλλων τριών συνδυασμών και, βεβαίως, πήρε και τις 19 θέσεις του Δ.Σ., ενώ όλοι οι άλλοι, με το 66%, περίπου, έμειναν έξω…
Αλλά και σε όλες τις αναμετρήσεις, αυτός που έχει το προβάδισμα τα παίρνει όλα. Πολύ λίγες φορές στα μεταπολεμικά χρόνια ένας συνδυασμός πλησίασε το 50%. Συνήθως, ο «νικητής», με 40% ή κάτι παραπάνω, κυριαρχούσε, ενώ οι υπόλοιποι πρέπει να περιμένουν την άλλη φορά. Αυτή είναι η «χάρη» του πλειοψηφικού συστήματος. Πλήρης αποκλεισμός της αντιπροσωπευτικότητας. Πλήρης μονοπώληση της εξουσίας από μια ομάδα. Με όλα τα συνεπαγόμενα…
***
Για την Κοινότητα, όμως, είναι θέμα ζωής ή θανάτου να φύγει, να απαλλαγεί από αυτό το ακραίο συντηρητικό, αντιδημοκρατικό καθεστώς της πολυσταυρίας και των αποκλεισμών. Στο παρελθόν προτάθηκε το σύστημα της απλής αναλογικής, αλλά, δυστυχώς, δεν «πέρασε».
Σήμερα προτείνεται η διατήρηση του κοινού ψηφοδελτίου, αλλά με δραστικά περιορισμένη τη σταυροδοσία, προκειμένου να αποκατασταθεί η αντιπροσωπευτικότητα. Να πάψει το «πάρτα όλα»! Να πάψει ο αυτοεξευτελισμός μας! Γιατί περί αυτού πρόκειται.
Πουθενά στην Αυστραλία ή στην Ελλάδα, δεν ισχύει το σύστημα που έχουμε εμείς στην Κοινότητα! Καμία συντεχνία (Union), επαγγελματικός ή οτιδήποτε άλλος φορέας δεν εφαρμόζει την «πολυσταυρία». Μόνο εμείς, οι απόγονοι των δημοκρατικών προγόνων μας, μείναμε στο σκοτάδι και στην καθυστέρηση.
***
Με αυτές τις σκέψεις προτάθηκε το σύστημα της ολιγοσταυρίας, που θα κληθούν να αποφασίσουν τα μέλη την Κυριακή.
Είναι το σύστημα που εφαρμόζεται σε όλο το δημοκρατικό κόσμο και ειδικά στην Ελλάδα και την Αυστραλία. Ακόμα και σε συνθήκες όπου εφαρμόζεται η απλή αναλογική, ισχύει – υποχρεωτικά – η ολιγοσταυρία. Μπορούμε να φέρουμε άπειρα παραδείγματα, όπως λ.χ., τον τρόπο εκλογής των Ελλήνων βουλευτών. Στην εκλογική περιφέρεια Β΄ Αθηνών, ας πούμε, που είναι η μεγαλύτερη εκλογική περιφέρεια της χώρας, αφού εκλέγει 42 βουλευτές, ο ψηφοφόρος σταυρώνει μόνο τέσσερις (4) υποψηφίους! Τέσσερις σταυροί στους 42! Ενώ εμείς υποχρεωνόμαστε να σταυρώνουμε 19 σε 19!
Επίσης, στην Α΄ Αθηνών, 17 βουλευτές, 4 σταυροί. Στο Υπόλοιπο Αττικής, 12 βουλευτές, 3 σταυροί, στην Α΄ Πειραιώς, 6 βουλευτές, 2 σταυροί κ.ο.κ.
Άλλο ένα παράδειγμα από επαγγελματικό χώρο. Πριν ένα μήνα έγιναν εκλογές για προεδρείο και 11μελές Δ.Σ. των δημοσιογράφων των Αθηνών (ΕΣΗΕΑ), όπου ισχύει η απλή αναλογική, με συνδυασμούς και ολιγοσταυρία, βεβαίως. Δυο από τους συνδυασμούς κατέβασαν 80 υποψηφίους ο ένας και 87 ο άλλος, ενώ και άλλοι συνδυασμοί είχαν αυξημένο αριθμό υποψηφίων, πράγμα επιτρεπτό από το νόμο και σύνηθες στην Ελλάδα. Το ερώτημα εδώ μπορεί να είναι, τι εξυπηρετούν οι παραπάνω υποψήφιοι; Απλούστατα, δίνεται η ευκαιρία και το δικαίωμα στον ψηφοφόρο να έχει μεγαλύτερη ε π ι λ ο γ ή. Τον ίδιο σκοπό εξυπηρετεί και ο περιορισμός των σταυρών. Όσο λιγότεροι είναι οι σταυροί τόσο περισσότερες πιθανότητες έχουν οι υποψήφιοι με προσωπικότητα και ικανότητες. Δεν σταυρώνονται σωρηδόν-19 επί 19! Ο ψηφοφόρος επιλέγει βάσει των δικών του κριτηρίων, και όχι ότι του πουν άλλοι. Η κατάληξη, βεβαίως, είναι, στο τέλος να αναδεικνύονται οι αξιότεροι, όπως είναι και το νόημα της εκλογής. Αυτό είναι το πλεονέκτημα της ολιγοσταυρίας. Και αυτό προτείνεται να κάνουν τα μέλη της Κοινότητας την Κυριακή.
Με το προτεινόμενο σύστημα γίνεται φανερό ότι, τελειώνει η περίοδος των «συνδυασμών». Αλλά αυτό εξυπακούεται από τη στιγμή που η βάση του εκλογικού συστήματος είναι το κοινό ψηφοδέλτιο. Κοινό ψηφοδέλτιο και συνδυασμοί είναι εφεύρεση εκείνων που το εκμεταλλευόντουσαν ως σήμερα για να βγάζουν τα «μονοκούκκια» και να διοικούν όπως διοικούσαν…
***
Αλλά, για να εγκριθεί η αλλαγή, απαιτείται όπως υπερψηφιστεί από το 75% των μελών που θα είναι στη συνέλευση. Πράγμα δύσκολο, που το κάνει ακόμα δυσκολότερο η στάση της πλειοψηφούσας ομάδας του συμβουλίου.
Οι αδελφοί Μάρκου για παράδειγμα και ο πρόεδρος Βασίλης Παπαστεργιάδης (με συμπαραστάτη τον κ. Ζάγκαλη!) χρησιμοποιούν κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσον για να μην «περάσει» η αλλαγή, να γίνουν πάλι εκλογές με το ισχύον ληστρικό σύστημα και να εκλέξουν στο τέλος συμβούλιο «19» και της «εμπιστοσύνης» τους. Πρέπει να το πούμε καθαρά, να το ακούσουν όλοι: Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να ξαναπάρουν τον έλεγχο στα χέρια τους. Να αποκτήσουν πάλι τη δύναμη που εξασφαλίζει η πολυσταυρία και το μονοπαραταξιακό συμβούλιο. Να έχουν το κεφάλι τους «ήσυχο», βγάζοντας και τους 19 δικούς τους και να κάνουν όπως τους βολεύει. Με λίγα λόγια, τα κίνητρα τους είναι ιδιοτελή. Γι’ αυτό άλλωστε, έχουν φροντίσει, με τις ασύλληπτης αθλιότητας εγγραφές που έκαναν το τελευταίο τρίμηνο να έχουν τα «νούμερα» για όλα…
Για την Κοινότητα, η Συνέλευση της Κυριακής αποτελεί μια μοναδική, μια ιστορική ευκαιρία να κάνει ένα μεγάλο βήμα προς τα εμπρός. Αν χαθεί αυτή η ευκαιρία, η Κοινότητα θα έχει δεχθεί ένα βαρύ πλήγμα, από το οποία ενδέχεται να μη συνέλθει ποτέ. Ας το σκεφτούν καλά αυτοί που αντιδρούν και ας αναλογιστούν και τις δικές προσωπικές ευθύνες. «Όχι» στην αλλαγή θα είναι ένα ασήκωτο «όχι» στην ίδια την Κοινότητα.
Αντίθετα, το Ναι θα είναι «ναι» για μια νέα ελπίδα και νέα πνοή για τον ιστορικό μας οργανισμό. Είναι χρέος όλων μας αυτό το ΝΑΙ! Χρέος όλων των παλιών και νέων κοινοτικών. Η Παροικία, η Ομογένεια ολόκληρη έχει ανάγκη την Κοινότητα και τον Κοινοτικό Θεσμό. Ας μην αφήσουμε την ελπίδα να σβήσει… Όλοι, γυναίκες κι άνδρες, με το χέρι στην καρδιά, στο ραντεβού της Κυριακής!