Κατά το γνωμικό «της αχαριστίας η αναισχυντία έπεται», η αδιαντροπιά (αναισχυντία) είναι φυσικό επακόλουθο της αχαριστίας. Ο αχάριστος (ο άνθρωπος που δεν αναγνωρίζει οποιοδήποτε καλό του έχουν κάνει) εξελίσσεται σε άνθρωπο που δεν νιώθει ντροπή για την αγνωμοσύνη του προς τους ανθρώπους που τον ευεργέτησαν.
Δείγματα αχαριστίας εκατοντάδες πρώην Αυστραλοί πολιτικοί, εκμεταλλεύονται αναίσχυντα τη γενναιοδωρία των φορολογουμένων συμπολιτών τους, αφαιρώντας από τον κρατικό κορβανά, κάνοντας εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια ετησίως για ταξίδια εντός και εκτός Αυστραλίας.
Η εφημερίδα «The Age», που τους ξεσκέπασε πρωτοσέλιδα προχθές Πέμπτη, κατέγραψε 27.087 πτήσεις πρώην βουλευτών και υπουργών, συζύγων και συντρόφων τους, από το 2001 μέχρι το 2008, το κόστος των οποίων επωμιστήκαμε οι φορολογούμενοι.
Κατά τους υπολογισμούς της αγγλόφωνης εφημερίδας, «ένας στους τέσσερις πρώην πολιτικούς έκανε πάνω από 110 πτήσεις, κατά την προαναφερόμενη οκταετία» και από αυτούς, 11 κόστισαν στους φορολογουμένους 1.110 χιλιάδες δολάρια έκαστος.
Οι πολιτικοί είναι η μόνη κατηγορία εργαζομένων που ρυθμίζουν τις αμοιβές τους και τα ευεργετήματα που απολαμβάνουν εν ενεργεία και μετά την εθελουσία έξοδό τους από την πολιτική ή την εκδίωξή τους από το εκλογικό σώμα.
Φροντίζουν επιμελώς, οι πατέρες του έθνους, να εξασφαλίζουν παχυλούς μισθούς, εφάπαξ, δωρεάν ταξίδια, δωρεάν γραφεία, οδηγούς και οτιδήποτε άλλο κρίνουν «αναγκαίο» για τον βίο τους μακριά από την πολιτική.
Οι παλαιές γενιές πολιτικών, ιδιαίτερα, κατοχύρωσαν γενναίο εφάπαξ για τους εαυτούς τους και τις ακόλουθες γενιές και απεριόριστο αριθμό ταξιδιών στο εσωτερικό και το εξωτερικό. Οι πολιτικοί που υπηρέτησαν πριν το 1994, δικαιούνται να ταξιδεύουν πρώτη θέση ή μπίζνες στο εσωτερικό μαζί με συζύγους και συντρόφους, δικαίωμα που κοστίζει εκατομμύρια ετησίως.
Οι μεταγενέστεροι δικαιούνται, θεωρητικά, 25 ταξίδια ετησίως. Και λέω θεωρητικά, διότι οι «πάνσοφοι» πρώην τρόφιμοι της Καμπέρας προγραμματίζουν ταξίδια με πολλούς προορισμούς που καταγράφονται ως ταξίδι στον τελικό προορισμό τους και μπορούν, κατ’ αυτόν τον τρόπο, να περιφέρονται σε διάφορες χώρες, χωρίς να χρεώνονται ταξίδια.
Αλήθεια, πόσοι εργαζόμενοι έχουν τέτοιο πλεονέκτημα; Ποιος εργάτης ή υπάλληλος του ιδιωτικού και του δημοσίου τομέα αποσύρεται από τη δουλειά του με αστρονομικό εφάπαξ και «χρυσή κάρτα» που του επιτρέπει να ταξιδεύει δωρεάν σε επιλεγμένους προορισμούς εντός και εκτός Αυστραλίας.
Για να είμαστε δίκαιοι, πρέπει να σημειώσουμε ότι κάποιοι από τους πρώην πολιτικούς επιτελούν φιλανθρωπικό και κοινωνικό έργο, που τους υποχρεώνει, συχνά, να ταξιδεύουν. Σίγουρα, όμως, καμία φιλανθρωπική ή κοινωνική προσφορά δεν δικαιολογεί τα 701 ταξίδια του πρώην αρχηγού του Νάσιοναλ Πάρτι και πρώην προέδρου του εθνικού κοινοβουλίου, Ίαν Σινκλέαρ, τα 427 ταξίδια της πρώην γερουσιαστή Μάργκαρετ Ρέϊνολντς, τα 361 ταξίδια του Μπάρι Τζόουνς και τα εκατοντάδες ταξίδια πολλών άλλων.
Πρόκειται, επαναλαμβάνω, για αναίσχυντη εκμετάλλευση της γενναιοδωρίας των φορολογουμένων από αχάριστους, φιλοτομαριστές πρώην πολιτικούς, που διαιωνίζεται από γενιά σε γενιά πολιτικών.
Σκέφτομαι πόσοι πεινασμένοι συνάνθρωποι θα χόρταιναν, πόσοι άστεγοι θα έβρισκαν στέγη, πόσοι άρρωστοι περίθαλψη, πόσοι αναξιοπαθούντες στήριξη, αν τα εκατομμύρια που δαπανούν οι πρώην πολιτικοί ταξιδεύοντας, διατίθεντο σε οργανισμούς παροχής κοινωνικών υπηρεσιών. Χιλιάδες. Μόνο που οι πολιτικοί, εν ενεργεία και συνταξιούχοι, δεν βλέπουν πέραν από τους εαυτούς τους και τις οικογένειές τους, συνήθεια που δεν πρόκειται ν΄ αλλάξει την αναίσχυντη συμπεριφορά τους.
