Η κρίση που μαστίζει τα ασφαλιστικά ταμεία αφορά άμεσα και τους Έλληνες της Αυστραλίας που δικαιούνται κάποια σύνταξη από την Ελλάδα, βάσει της Αμοιβαίας Συμφωνίας Κοινωνικών Ασφαλίσεων Αυστραλίας Ελλάδας που ενεργοποιήθηκε από την 1ηΟκτωβρίου 2009.
Πέρασαν δέκα μήνες από την ενεργοποίηση της συμφωνίας και αρκετοί μήνες από τότε που υπέβαλαν δικαιολογητικά οι πρώτοι Ελληνοαυστραλοί δικαιούχοι και ουδείς έχει πάρει απάντηση από την Αθήνα ή από τον αυστραλιανό φορέα παροχής Κοινωνικών Υπηρεσιών Centrelink για την ημερομηνία πληρωμής συντάξεων σε ομογενείς από το ΙΚΑ, συντεχνιακά ταμεία, ΟΓΑ.
Η δικαιολογία, ότι η διαδικασία επιβεβαίωσης των στοιχείων που υπέβαλαν ομογενείς είναι «χρονοβόρα» και, ως εκ τούτου, θα απαιτηθούν δώδεκα μήνες τουλάχιστον πριν καταβληθούν οι πρώτες συντάξεις ακούγεται πρόφαση εν πενία. Δικαιολογία λόγω φτώχειας των ασφαλιστικών ταμείων.
Η διαδικασία παροχής συντάξεων από το ελληνικό κράτος είναι, ούτως ή άλλως, χρονοβόρα διαδικασία λόγω των ογκωδών γραφειοκρατικών διαδικασιών και των μεγάλων ελλειμμάτων ασφαλιστικών φορέων, που τους υποχρεώνουν να δίνουν προτεραιότητα στους συνταξιούχους εσωτερικού.
Συνήθως, οι Έλληνες συνταξιούχοι περιμένουν μεγάλα χρονικά διαστήματα να πάρουν τις συντάξεις τους. Πολλοί λιμοκτονούν και άλλοι χρεώνονται για να επιβιώσουν μέχρι να εισπράξουν τη σύνταξή τους αναδρομικά. Οι Ελληνοαυστραλοί δικαιούχοι ελληνικής σύνταξης, που περιμένουν, ήδη, πολλές δεκαετίες μάλλον δεν θα πρέπει να ελπίζουν στη λήψη της σύνταξης αυτής στα αμέσως προσεχή χρόνια.
Η Centrelink υπολογίζει, ότι η διαδικασία επιβεβαίωσης των περιόδων απασχόλησης και ασφάλισης ομογενών στην Ελλάδα και ο υπολογισμός του ποσοστού της ελληνικής σύνταξης που δικαιούνται θα απαιτήσει δώδεκα, τουλάχιστον, μήνες. Σήμερα, ουδείς μπορεί να υπολογίσει πότε θα εξασφαλίσει το ελληνικό δημόσιο τα κονδύλια που απαιτούνται για την κάλυψη του ελλείμματος των ταμείων, ώστε να συμπεριληφθούν και οι Ελληνοαυστραλοί στις μελλοντικές δαπάνες τους.
Οι Ελληνοαυστραλοί πρέπει να ανησυχούμε και για τη συμπεριφορά της αυστραλιανής κυβέρνησης απέναντί μας. Είναι νωπός ακόμη ο εκβιασμός από τη Centrelink των ομογενών που απέφευγαν να υποβάλλουν στοιχεία για την εργασιακή τους ζωή στην Ελλάδα. Δεν πρέπει να αποκλείεται το ενδεχόμενο χρησιμοποίησης από τη Centrelink των Ελληνοαυστραλών δικαιούχων ελληνικής σύνταξης ως μοχλών πίεσης του ελληνικού κράτους για την επίσπευση της διαδικασίας παροχής των εγκεκριμένων συντάξεων.
Τα στοιχεία που παρουσίασε η Ομοσπονδία των Εργαζομένων στα Ταμεία είναι καταθλιπτική. Στα 2,7 δισεκατομμύρια ευρώ ήταν το χρέος του Δημοσίου το 2003. Στα 12,6 δισεκατομμύρια θα φτάσει στο σωτήριο έτος 2009. Στα 8,5 δισεκατομμύρια ανέρχεται το ύψος της εισφοροδιαφυγής εταιρειών και ιδιωτών. Με καμία συνέπεια. Καμία κύρωση. Ή καμία προσπάθεια ειλικρινούς αντιμετώπισης των τραυμάτων από το κράτος, που το ίδιο προκάλεσε με τις δικές του παρεμβάσεις.
Όλο και πιο βαριές γίνονται οι δαπάνες στον κλάδο της ασθένειας. Ανεξέλεγκτα δρουν μεγάλες φαρμακευτικές εταιρείες και από κοντά τα μεγάλα ιδιωτικά νοσοκομειακά συγκροτήματα. Μεγαλύτερα από ποτέ πια και τα κονδύλια που διαθέτουν τα Ταμεία για τα επιδόματα ανεργίας μέσα στη φρενήρη οικονομική κρίση. Πουθενά δεν συνδράμει το κράτος.
Αδυνατούν τώρα το ΙΚΑ, ο ΟΓΑ, ο ΟΑΕΕ, ο ΟΠΑΔ και το ΝΑΤ να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους. Γι’ αυτό και ζητούν από την κυβέρνηση να καταβάλει έστω ένα μέρος από τα χρωστούμενα -κάπου 5 δισεκατομμύρια ευρώ- για να μπορέσουν μέχρι το τέλος του έτους να καταβάλουν συντάξεις και δαπάνες για την υγεία.
Υπενθυμίζεται, ότι τρεις φορές τα τελευταία δεκάξι χρόνια «σώθηκε» το Ασφαλιστικό. Μία ανά οκταετία. Και τις τρεις φορές η επιχείρηση διάσωσης απέτυχε. Οι δύο απόπειρες έγιναν επί κυβερνήσεων της Ν.Δ. Η μία, επί ΠΑΣΟΚ.
Η κάθε μία είχε την αιτιολογία της. Και όλες μαζί αγνόησαν βασικούς παράγοντες του συστήματος. Ώστε είτε έμειναν αναποτελεσματικές είτε αποδείχτηκαν περισσότερο επιζήμιες από το αν τα πράγματα έμεναν ως είχαν. Ούτε ο νόμος Σιούφα του 1992 έλυσε το πρόβλημα σε βάθος χρόνου, όπως είχε διαφημίσει ο τότε υπουργός, ούτε ο νόμος Ρέππα το 2000 ούτε ο νόμος Πετραλιά το 2008. Γι’ αυτό και σήμερα τα ασφαλιστικά ταμεία, εκ των οποίων τα πέντε καλύπτουν το 93% του συνόλου των ασφαλισμένων, εκπέμπουν σήμα κινδύνου. Το πιο ηχηρό απ’ όσα έχουν εκπέμψει μέχρι τώρα.
