Θυμηθήκαμε και λυπηθήκαμε, αγανακτήσαμε και οργιστήκαμε όσοι βρεθήκαμε στην εκδήλωση για την Αμμόχωστο, την περασμένη Παρασκευή, παραμονή της μεγάλης γιορτής.
Παρά το ότι η άποψη του γράφοντος είναι ότι για να συνειδητοποιήσεις το μέγεθος της καταστροφής μιας πόλης ή ενός μνημείου θα πρέπει να έχεις γνώση της πρότερης κατάστασής του, να έχεις επισκεφθεί, να το έχεις ζήσει, εν τούτοις και εμείς οι μη γνωρίζοντες, ζήσαμε όλα τα παραπάνω συναισθήματα, αρκετά έντονα.
Ακούγοντας την Δόκτορα Jenny Webb, να περιγράφει την ιστορική διαδρομή της πανέμορφης πόλης, βλέποντας τις διαφάνειες, θαυμάζοντας την ομορφιά της Αμμοχώστου και αναλογιζόμενος ότι κάποιοι βάρβαροι ερήμωσαν και καταπάτησαν την αρχοντική πόλη, φρικιά η ψυχή σου και πλημμυρίζει από οργή.
Οργή για τους βάρβαρους και μεγαλύτερη γι’ αυτούς που την προκάλεσαν και ακόμη μεγαλύτερη γι’ όσους εξακολουθούν να την ανέχονται.
«Για να θυμηθούμε όσοι ζήσαμε και νοιώσαμε πολίτες της Αμμοχώστου, όσοι την γνωρίσαμε και την αγαπήσαμε, αλλά και για να μάθουν οι νεότεροι καθώς και οι μη ελληνικής καταγωγής φίλοι μας, την ιστορία και τον πολιτισμό της», είχαν δηλώσει οι οργανωτές.
Δεν συγκαταλέγομαι στους νεότερους και είδα και έμαθα αρκετά για την άγνωστη σε μένα πόλη, από τους ομιλητές.
Θα πρότεινα στους οργανωτές στο μέλλον και σε παρόμοιες εκδηλώσεις και παρά το ότι δεν θα φανεί πάρα πολύ ευγενικό στους ξένους που πιθανόν να παραβρεθούν, να σκιαγραφούν πιο έντονα τους βάρβαρους, παλαιούς γνωστούς των Αυστραλών από την… επίσκεψή τους στην… Καλλίπολη.
Άκρως συγκινητικό, παρήγορο και ελπιδοφόρο το γεγονός ότι τρεις από τους πέντε ομιλητές ήταν νεαρής ηλικίας και ελληνικής καταγωγής.
Τρεις όμορφες ελληνοπούλες, πολύ όμορφες, οι οποίες με άνεση και πολύ παραστατικά μας μετέφεραν στην πόλη, γνωρίσαμε τον πολιτισμό της, τις ομορφιές της, δακρύσαμε και νοιώσαμε χίλια δυο συναισθήματα βλέποντας τη σημερινή κατάστασή της.
Για την Δόκτορα Webb, θα πω πως εξακολουθεί να μαγνητίζει το ακροατήριό της με οποιοδήποτε θέμα και αν ασχοληθεί, ιδιαίτερα όταν τα θέματα άπτονται των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Για τις νεαρές και ευειδείς δεσποινίδες, Αγγελική Γιαννουλάτου, Δανάη Δημητροπούλου και Grace Πέτρου, θερμά συγχαρητήρια και εύχομαι να συνεχίσουν να προβάλουν τον πολιτισμό μας και να μάχονται για την αλήθεια και τη δικαιοσύνη. Συγχαρητήρια και στον φίλο Κώστα Κοσμά που η συγκίνηση που τον έπνιγε κατά τη διάρκεια της ομιλίας του, αποδεικνύει τις ευαισθησίες της γενιάς μας. Κολώνα (Δωρικού ρυθμού) της όλης οργάνωσης ο Ντίνος Τουμάζος. Θα τον συγχαρώ και θα εκφράσω τα υπόλοιπα δια ζώσης και κατ’ ιδίαν.
