Έπρεπε να φάνε ξύλο γενιές ολόκληρες για να έρθουν οι ψυχολόγοι και οι παντός είδους ειδικοί σήμερα να μας πουν «μακριά από το ξύλο». «Μη δέρνετε τα παιδιά γιατί καταστρέφετε τον ψυχικό τους κόσμο. Τούς δημιουργείτε τραύματα που δεν επουλώνονται ποτέ. Σήμερα τα χτυπάτε εσείς, αύριο θα σάς χτυπήσουν εκείνα. Αν όχι με τα χέρια, με τα λόγια, με τις βίαιες πράξεις που θα διαπράξουν μπροστά στα μάτια σας και θα ευθύνεστε εσείς».
Αυτά και άλλα τρομερότερα έχουν αφήσει τους σημερινούς γονείς σε απορία. Τι είναι καλό και τι δεν είναι. Πρέπει ν’ απλώνω χέρι ή να κάνω όπως συμβουλεύει η μοντέρνα Αγγλίδα νταντά που παίρνει στα χέρια της σωστά θηριάκια και δια της μεθόδου της «naughty corner», τα μετατρέπει σε αρνιά.
Αυτά, στη θεωρία. Γιατί στην πράξη τα παιδιά χτυπιούνται σαν τρελά μόνο που θ’ ακούσουν για τη «γωνία της αταξίας». Να ακούν τα αδέλφια τους να γελούν σε βάρος τους, να παίζουν μονόπολι, μασουλώντας τσιπς και σμάρτις, κι αυτά εκεί, ακίνητα, να πληρώνουν για αταξίες που ούτε καλά–καλά μπορούν να καταλάβουν. Ήταν που δεν μάζεψαν γρήγορα από το πάτωμα τα παιχνίδια τους, ή που έριξαν το χαρτί υγείας στο πάτωμα της τουαλέτας;
Πάλι, όμως, σε καλύτερη θέση από εκείνα που τρώνε ξύλο. Αυτά, στην πρώτη ευκαιρία, θα κάνουν το ίδιο στ’ αδέλφια τους, στους συμμαθητές τους στο σχολείο, σε όποιον τέλος πάντων βρεθεί μπροστά τους, εκτιμούν οι σύγχρονοι ψυχολόγοι, επιμένοντας ότι υπάρχουν άλλοι τρόποι, προκειμένου να συνετίσουμε ένα άτακτο παιδί. Σας ενδιαφέρουν; Ακούστε τους.
ΕΠΙΛΕΓΕΙ ΤΗΝ… ΤΙΜΩΡΙΑ ΤΟΥ
«Αφήστε το παιδί ν’ αποφασίσει ποια τιμωρία προτιμά. Πριν απ’ αυτό, εξηγείστε του, κοιτάζοντάς το στα μάτια, τι επιτρέπεται και τι όχι. Βάλτε του νοητά πλαίσια, μέσα στα οποία μπορεί να κινηθεί. Αν κάνει κάποια αταξία, για πρώτη φορά, δώστε του να καταλάβει, ήρεμα, αλλά σταθερά, ότι την επόμενη φορά που θα ξανασυμβεί, θα υπάρξουν συνέπειες. Ποιες;
Αυτό θα εξαρτηθεί από τη σοβαρότητα του παραπτώματος. Που σημαίνει ότι θα πρέπει να έχετε ετοιμάσει έναν μακρύ κατάλογο… εναλλακτικών τιμωριών. Ποτέ, μα ποτέ, μην έχετε μια μόνο τιμωρία για το συγκεκριμένο παράπτωμα. Γιατί το παιδί, λένε οι μοντέρνοι ψυχολόγοι, πρέπει να μπορεί να διαλέξει. Δηλαδή: Τι προτιμώ, να μη δω το αγαπημένο μου βίντεο ή να μη φάω σούσι για τρεις μέρες; Αν επιλέξει μόνο του την τιμωρία, λένε οι ψυχολόγοι, δεν αισθάνεται αδικημένο, δεν αναπτύσσονται μέσα του αρνητικά συναισθήματα για τον τιμωρό του (βλέπε γονείς) και δεν πληγώνεται».
Η ΒΙΑ ΤΡΕΦΕΙ ΤΗ ΒΙΑ
«Η βία τρέφει τη βία, γι’ αυτό και έχει εγκαταλειφθεί ως μέθοδος επιβολής πειθαρχίας», θα πει η γνωστή ψυχολόγος, Ελένη Καλαμπούκα. «Ο… ασφαλέστερος τρόπος να διδάξεις ένα παιδί πώς να υπερασπίζεται τον εαυτό του, αλλά και να αντιδρά αν κάτι δεν του αρέσει, είναι το ξύλο. Με το να τιμωρείται μ’ αυτόν τον αναχρονιστικό μέσο, μαθαίνει να λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο μόλις του δοθεί ευκαιρία. Στο σπίτι, με τα μικρότερα αδέλφια του, ή στο σχολείο με παιδιά που θα τον ενοχλήσουν, ή ακόμη και χωρίς αιτία, απλά και μόνο για να ξεσπάσει κάπου. Γιατί, ας μη μας διαφεύγει ότι υπάρχουν και οι γονείς που ξεσπούν στα παιδιά όταν οι ίδιοι είναι εκνευρισμένοι. Και αυτή είναι η χειρότερη μορφή επιβολής τάξης».
«Ο τόνος της φωνής κάνει θαύματα, όπως και η συνέπεια. Εξηγούμε καλά, σε ήπιους και σταθερούς τόνους, τι είναι αποδεκτό και τι όχι και από κει και πέρα, εφαρμόζουμε αυτά που είπαμε. Επίσης η τιμωρία θα πρέπει να είναι ανάλογη με την αταξία. Να μην αισθανθεί δηλαδή το παιδί, σε καμία περίπτωση, ότι αδικείται. Η επιλογή της τιμωρίας από το ίδιο το παιδί, είναι ενδεδειγμένο μέτρο γιατί κάνει το παιδί πιο υπεύθυνο και σίγουρο για τον εαυτό του και τις επιλογές του. Έγινε μια συμφωνία και ο καθένας οφείλει να «παίξει» σύμφωνα με τους όρους του παιχνιδιού. Σοβαρά, τίμια και υπεύθυνα. Αυτή είναι η τελευταία λέξη της επιστήμης για την επιβολή πειθαρχίας στο παιδί», θα πει η Ελένη Καλαμπούκα.
Πράγμα που, σίγουρα, θα κάνει τους παππούδες και τις γιαγιάδες των σημερινών παιδιών να τραβούν τα μαλλιά τους… όσα φυσικά τούς έχουν μείνει. Θυμάμαι τη μητέρα μου που μας υπενθύμιζε συνέχεια ότι «όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος» και αναρωτιέμαι τι θα έλεγε σήμερα με τις νέες μοντέρνες μεθόδους…
Ίσως «σημεία των καιρών παιδάκι μου»…