Λίγους μήνες μετά την τουρκική εισβολή, ο Κωνσταντίνος Προκοπίου έφυγε με την οικογένειά του – τη γυναίκα και τις δύο κόρες του – απογοητευμένος από την Κύπρο. «Πήγαμε προσωρινά, αλλά ουδέν μονιμότερο του προσωρινού… Το χωριό μου, το Τρίκωμο, είναι ακόμα τουρκοκρατούμενο, άρα δεν έχουμε λόγο επιστροφής» είπε στον «Πολίτη».
Με μόνο τους δύο μισθούς του καθηγητή στην τσέπη, που του χρωστούσε η κυβέρνηση από το καλοκαίρι της εισβολής, ο κ. Προκοπίου εγκαταστάθηκε στη Μελβούρνη για μια νέα αρχή. Και δεν τα πήγε καθόλου άσχημα.
«Ο Ελληνισμός της Αυστραλίας μάς βοήθησε πολύ, το ίδιο και η αυστραλιανή κυβέρνηση, η οποία έδινε κατευθείαν άδεια εισόδου σε άτομα με προσφυγική ταυτότητα από την Κύπρο. Είχα ήδη ζήσει για τρία χρόνια στο παρελθόν στην Αυστραλία διδάσκοντας, έτσι όταν ζήτησα διορισμό αυτός ήρθε με την αρχή της νέας σχολικής χρονιάς, στο πλαίσιο ενός δίγλωσσου πιλοτικού προγράμματος διδασκαλίας σε Ελληνόπουλα».
Έμεινε στη θέση αυτή για δύο χρόνια, ώσπου πήρε έδρα στο ελληνικό τμήμα του Πανεπιστημίου Deakin της Μελβούρνης – θέση στην οποία παρέμεινε ως διευθυντής για άλλα είκοσι χρόνια. «Οι Κύπριοι της Αυστραλίας, και ιδιαίτερα οι πρόσφυγες, τα πάνε πολύ καλά. Είναι χαρακτηριστικό ότι όλα τα αυστραλιανά Πανεπιστήμια είχαν Κύπριους πρόσφυγες ως διευθυντές τμημάτων!».
