Προσπαθώ απεγνωσμένα να βρω έναν – δυο λόγους να μοιραστώ μαζί σας κάποια αίσθηση αισιοδοξίας εν όψει της 5ης Οκτωβρίου. Ομολογώ ότι δυσκολεύομαι.
Είχα την ευκαιρία να δω από κοντά και να μιλήσω ώρα με τους δύο βασικούς μονομάχους. Σκεπτόμουν μετά τι θα ήθελα να τους ξαναρωτήσω αν είχα την ευκαιρία ενός follow up, εφόσον είχα τον χρόνο και τη διάθεση να ξεπεράσω τα όρια της πολιτικής ορθότητος.

Ας ξεκινήσουμε με τον κ. Καραμανλή. Το μεγάλο αναπάντητο ερώτημα είναι ένα: «Από την ώρα που διώξατε τον κ. Αλογοσκούφη και καταλάβατε την οικτρή πραγματικότητα στην οικονομία, γιατί δεν τολμήσατε να πάρετε όλα τα μέτρα που αναφέρατε στη ΔΕΘ για να αποτρέψετε τα χειρότερα; Γιατί συμφωνήσατε, γνωρίζοντας την κατάσταση, να δώσετε 600 εκατομμύρια στους αγρότες και 160 εκατομμύρια εκλογικά επιδόματα στις ευρωεκλογές, όταν ξέρατε ότι το δημόσιο ταμείο είναι σχεδόν άδειο; Γιατί δεν πήρατε τηλέφωνο τους κ. Παυλόπουλο, Αβραμόπουλο κ.λπ. και να τους πείτε: “΄Η κόβεις 20% τις δαπάνες μέχρι τον Σεπτέμβριο ή πας σπίτι σου.”» Και θα συνέχιζα: «Θα μου πείτε, κ. πρόεδρε, ότι θα σας έριχναν γιατί είχατε μόνο 151 βουλευτές ή ότι αν πηγαίνατε με αυτά τα μέτρα στις αναγκαστικές εκλογές του επόμενου Μαρτίου θα χάνατε με τεράστια διαφορά. Δηλαδή, πόσο μεγάλη θα ήταν αυτή η διαφορά; Και πόσο καλύτερη θα ήταν η θέση της Ν.Δ. και η δική σας που θα είχατε αποδείξει στην πράξη ότι μπορείτε να πάρετε σκληρές αποφάσεις; Αλλά ακόμη και να σας έριχναν ή να χάνατε τον Μάρτιο, πόσο καλύτερα θα ήταν τα πράγματα για την υστεροφημία τη δική σας και της παράταξης;».

Όσο για τον κ. Παπανδρέου τα μεγάλα αναπάντητα ερωτήματα είναι: «Κύριε πρόεδρε, είστε τόσο γενικολόγος και αόριστος στα οικονομικά γιατί έτσι σας συμβούλευσαν οι επικοινωνιολόγοι σας ή γιατί δεν έχετε αντιληφθεί πλήρως τον δημοσιονομικό εφιάλτη που σας περιμένει, αν εκλεγείτε; Αντιλαμβάνεσθε ότι σοσιαλιστικά πειράματα δεν αντέχονται από μια ημιχρεοκοπημένη χώρα που έχει στον κρόταφό της το πιστόλι των οίκων αξιολόγησης, των δανειστών της και της Κομισιόν; Είστε βέβαιος ότι θα βάλετε το μαχαίρι βαθιά και θα κόψετε τη διαφθορά και την κρατική σπατάλη, ακόμη και αν πέσετε σε “δικές” σας συντεχνίες, συνδικαλιστικά συμφέροντα, ακόμη και σκληρές μαφίες; Γνωρίζετε πως η πράσινη ανάπτυξη θέλει πολύ χρόνο για να φέρει χρήμα και θέσεις εργασίας, ενώ χρόνος δεν θα υπάρχει; Έχετε κάπου κλειδωμένο το πραγματικό πρόγραμμα των πρώτων 100 ημερών που απαιτούν οι Βρυξέλλες ή θα ψάχνεστε στις 5 Οκτωβρίου;».
Απάντηση γνωρίζω ότι δεν θα πάρω σε τίποτα από όλα αυτά πριν από τις εκλογές της επόμενης Κυριακής. Επειδή όμως είμαι φύσει αισιόδοξος άνθρωπος, θέλω να τελειώσω αυτήν τη στήλη με μια νότα αισιοδοξίας. Κοιτάξτε λοιπόν γύρω σας και ελπίζω να συμφωνήσετε μαζί μου ότι είχαμε την πιο ευρωπαϊκή προεκλογική περίοδο της μεταπολίτευσης. Λιγότερες γιγαντοαφίσες, λιγότερο χαρτομάνι, λιγότερη ηχορρύπανση, μικρότερες συγκεντρώσεις, ελάχιστος φανατισμός.

Και ταυτόχρονα δύο νέους ηγέτες, οι οποίοι έχουν φερθεί με ευγένεια και ευπρέπεια στην πολιτική αντιπαράθεσή τους, έστω και αν ξέρουν καλά ότι δίνουν τη μάχη της ζωής τους. Δυστυχώς, όμως, δεν φτάνει η ευπρέπεια και η ευγένεια για τις δύσκολες μέρες που έρχονται.