«Η υπεράσπιση της νομιμότητας του κράτους ισοδυναμεί με υπεράσπιση του ίδιου μας του εαυτού, της ασφάλειας, της αξιοπρέπειας και της προοπτικής ενός καλύτερου μέλλοντος για όλο τον κυπριακό λαό», είχε πει, χαιρετώντας την στρατιωτική παρέλαση με την ευκαιρία της επετείου της ανακήρυξης της Κυπριακής Δημοκρατίας, ο αείμνηστος πρώην πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, Τάσσος Παπαδόπουλος, τον Οκτώβρη του 2006.
Ας δούμε, όμως, τα γεγονότα από την αρχή. 16 Αυγούστου 1960. Μια μέρα μετά από τη γιορτή της Παναγιάς, που γιορτάζεται μεγαλόπρεπα στην Κύπρο με δημόσια αργία, η μεγαλόνησος έπαιρνε, επιτέλους, μια θέση στο χώρο των ανεξάρτητων κρατών.
Όσοι ζήσαμε τα γεγονότα, θυμόμαστε την ιστορική εκείνη μέρα που κυμάτισε στο κτίριο της Βουλής και σε όλα τα δημόσια κτίρια η σημαία της Κυπριακής Δημοκρατίας, ενώ ο εκλεγμένος πλέον πρώτος πρόεδρος και εθνάρχης Μακάριος, παρουσία του εκλεγμένου αντιπροέδρου Δρ Κουτσιούκ, παρελάμβανε την εξουσία από τον τελευταίο Άγγλο κυβερνήτη, Sir Hugh Foot.
Η παράδοση έγινε μετά τη λήξη του επαναστατικού αγώνα ‘55–‘59 κατά της αγγλικής αποικιοκρατίας και την υπογραφή της πολύκροτης συμφωνίας της Ζυρίχης και έγινε στις 11 του Φλεβάρη 1959 στο κυβερνείο, γνωστό στους περισσότερους σήμερα ως προεδρικό μέγαρο, παρουσία αντιπροσώπων των τριών εγγυητριών Δυνάμεων, Αγγλίας, Ελλάδας και Τουρκίας.
Η Συμφωνία εξασφάλιζε το Σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας και τις συνθήκες Εγγύησης και Συμμαχίας.
ΔΙΕΘΝΗΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ
Ένα σημαντικό βήμα για όλους τους κατοίκους του νησιού, που προκάλεσε ρίγος και συγκίνηση, έκανε πιστευτές τις υποσχέσεις για ένα νέο ξεκίνημα και ξύπνησε μέσα τους το όραμα για μέρες καλύτερες και ειρηνικές.
Αξίζει να αναφέρουμε ότι στις 21 Σεπτεμβρίου 1960 η Κυπριακή Δημοκρατία αναγνωρίστηκε από τα Ηνωμένα Έθνη ως κυρίαρχο και ανεξάρτητο κράτος, έγινε δεκτή στη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών και το 1961 έγινε, επίσης, ισότιμο μέλος του Συμβουλίου της Ευρώπης.
Σταθμό αποτελεί και το γεγονός ότι την 1η Σεπτεμβρίου 1961, εντάχθηκε επίσημα ως ιδρυτικό μέλος στο Κίνημα Αδέσμευτων με τη συμμετοχή του Προέδρου Μακαρίου στην πρώτη επίσημη Διάσκεψη των Αδεσμεύτων στο Βελιγράδι και την ένταξή της στην Βρετανική Κοινοπολιτεία – οργανισμός των χωρών πρώην αποικιών της Βρετανίας.
Ωστόσο, τα γεγονότα που ακολούθησαν στο τέλος του 1963 με 1964, δηλαδή η ανταρσία των Τουρκοκυπρίων και οι ταραχές ανάμεσα στις δύο κοινότητες Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, δημιούργησαν την λεγόμενη «νεκρή ζώνη».
Δυστυχώς, η εξτρεμιστική μερίδα που μηχανεύτηκε και προκάλεσε τα επεισόδια, βοήθησε την πολιτική του μετέπειτα ηγέτη Ραούφ Ντενκτάς, ο οποίος, προβάλλοντας ως αιτιολογικό την ασφάλεια της ζωής τους, πίεσε τους Τούρκους αξιωματούχους να αποχωρήσουν από την κυβέρνηση, τη βουλή και άλλες δημόσιες υπηρεσίες, ενώ εξανάγκασε τους κατοίκους μεικτών χωριών να τα εγκαταλείψουν και να συσπειρωθούν στους λεγόμενους τουρκικούς τομείς.
ΣΥΝΟΜΙΛΙΕΣ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΕΙΣ
1974. Δέκα χρόνια μετά, το προδοτικό πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου και η παράνομη εισβολή των Τούρκων στις 20 Ιουλίου, μεγάλωσε η νεκρή ζώνη και, δυστυχώς, μπήκε παράλληλα και η «πράσινη γραμμή» που μοίρασε γεωγραφικά τη γη της Αφροδίτης στα δυο.
Δυο κακά που ακολούθησαν άλλα τόσα. Η καταστροφή ολοκληρώθηκε με την κατάληψη κυπριακών εδαφών, τη σύλληψη αιχμαλώτων, τη δημιουργία καταλόγων αγνοουμένων, την εκδίωξη 200.000 και πλέον από τις πατρογονικές τους εστίες και την αναγκαστική εγκατάλειψη των περιουσιών τους, στην ίδια τη γη τους.
Επιπλέον, οι εισβολείς, κατέστρεψαν μέρος της πολιτιστικής κληρονομιάς, με αποτέλεσμα σημαντικός αριθμός εκκλησιών να έχουν μετατραπεί σε τόπους δικής τους θρησκευτικής εξυπηρέτησης και βάλθηκαν με μανία να αφανίσουν δείγματα που μαρτυρούν την μακραίωνη ελληνική ιστορία και πορεία του νησιού.
Ανησυχητική είναι και η εποίκηση των τουρκοκρατούμενων χωριών με έναν μεγάλο αριθμό από την Τουρκία, γεγονός που αλλάζει το δημογραφικό χαρακτήρα του.
Ακολούθησαν αμέτρητες συνομιλίες και διαπραγματεύσεις με προτάσεις και αντεγκλήσεις, τα αποτελέσματα των οποίων παρουσιάστηκαν στον Κυπριακό λαό το 2004 για Δημοψήφισμα μέσα από το σχέδιο Ανάν. Ένα σχέδιο που ως γνωστό καταψηφίστηκε.
Η Κύπρος, παρά τα όποια ξανοίγματα και την καλή θέληση που επέδειξαν οι ηγέτες μετά από πολύχρονες συζητήσεις, βρίσκεται σε μια δύσκολη καμπή επίλυσης του χρονίζοντος πλέον θέματος.
ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ
2009. Με τις απευθείας διαπραγματεύσεις του προέδρου Χριστόφια με τον τουρκοκύπριο ηγέτη Ταλάτ και τις Ομάδες Συνεργασίας και Τεχνικές Επιτροπές να επεξεργάζονται τα επιμέρους προκύπτοντα για την πολυπόθητη βιώσιμη λύση, το Κυπριακό παραμένει στάσιμο.
Μάλιστα σε κάποια στιγμή μας άφησαν να πιστέψουμε ότι θα γινόταν σταχυολόγηση των προτάσεων και θα καλείτο ο Κυπριακός λαός προς το τέλος του χρόνου σε δημοψήφισμα. Σε άρθρο μας («Ν.Κ.», 16/7/2009), θέσαμε και μερικά ερωτήματα στην Υπάτη Αρμοστεία Καμπέρας, όσον αφορά την ψήφο των Αποδήμων.
Περιμένουμε.
Ένα είναι σίγουρο. Ο πρόεδρος, κ. Δημήτρης Χριστόφιας, παρά το ότι «θα επιθυμούσε να είχαν γίνει περισσότερα» («Ν.Κ.», 20/7/2009) εξακολουθεί να είναι αισιόδοξος.
Θα ήταν, λοιπόν, άδικο αν δεν συμμεριζόμασταν την αγωνία της ηγεσίας της Κύπρου για την όσο το δυνατόν συντομότερη εξεύρεση λύσης.
Θα ήμασταν εκτός πραγματικότητας αν δεν παραδεχόμασταν ότι για την πολυπόθητη λύση πρέπει να γίνουν θυσίες. Και εδώ είναι που τίθενται τα ερωτήματα για τη διακυβέρνηση, το εδαφικό, την ασφάλεια και τόσα άλλα. Ωστόσο, ευελπιστούμε ότι θα βρεθεί η χρυσή τομή που να ικανοποιεί όλους τους κατοίκους για ομαλή και ειρηνική συμβίωση.
Σημείωση: Με απόφαση του υπουργικού συμβουλίου το 1963, η επέτειος της Ημέρας της Ανεξαρτησίας της Κύπρου ορίστηκε η 1η Οκτωβρίου.
Η Κυπριακή Κοινότητα οργανώνει ειδική γιορτή για να τιμήσει την Ημέρα της Ανεξαρτησίας με κύριο ομιλητή τον Ύπατο Αρμοστή κ. Γιάννη Ιακώβου και καλλιτεχνικό πρόγραμμα. Η εκδήλωση θα γίνει την Κυριακή ώρα 3.30μμ. στο οίκημα της Κυπριακής Κοινότητας, επί της 495 Lygon Street, στο Brunswick.
Η εκδήλωση είναι ανοικτή στο κοινό.