Όσοι πρόλαβαν να χτίσουν παλάτια, πρόλαβαν. Οι άλλοι που πιθανόν να βρίσκονται καθ’ οδόν, μάλλον έχουν μπροστά τους ανήφορο και το άσχημο ότι, μάλλον, δεν βγάζει σε ξέφωτο!

Κι αυτό γιατί η Πολιτεία άνοιξε ως φαίνεται τα μάτια της, ένα ωραίο πρωί και διαπίστωσε ότι «κάτι δεν πάει καλά εδώ».
Η όρεξη των επενδυτών είχε ανοίξει επικίνδυνα και αντί για «εξωτερικά προάστια», άρχισαν να τραβούν τον κόσμο στην εξοχή και, μάλιστα, χωρίς να το πάρει χαμπάρι.

Μόνο όταν έμπαιναν μέσα και έβλεπαν ότι το μόνο που μπορούσαν να δουν τη μέρα ήταν μερικές γελάδες και, μάλιστα, σε κάποια απόσταση, ενώ τη νύχτα – στην καλύτερη περίπτωση – ένα πόσουμ να κοιμάται ανάποδα στον απέναντι ευκάλυπτο, καταλάβαιναν ότι τα παλάτια μπορούν να χρησιμεύσουν ενίοτε και ως…  παγίδες.

ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΛΥΒΙΑ ΣΤΟ ΜΠΑΚΙΓΧΑΜ ΠΑΛΑΣ

Δεν είναι, μάλιστα, καθόλου δύσκολο για ανθρώπους που πριν έλθουν στη χώρα αυτή, έμεναν είκοσι σ’ ένα καλύβι, ξαφνικά να τους δίνεται η ευκαιρία να ζήσουν στο Μπάκιγχαμ Πάλας! Τρία με τέσσερα σαλόνια – αν βάλουμε το parents’ retreat – δύο με τρεις τραπεζαρίες, αν βάλουμε κι αυτή στο πάτιο, ένα υπνοδωμάτιο για το κάθε μέλος της οικογένειας, μαζί με ατομικό μπάνιο εννοείται, συν καζίμπο που, μάλλον, δεν ξέρουν τι είναι, αλλά αυτό δεν έχει και μεγάλη σημασία.

Ούτε είναι δύσκολο να πέσουν στην παγίδα των παλατιών, τα νέα ζευγάρια που μέχρι τώρα έπρεπε να βολευτούν σ’ ένα στούντιο – δηλαδή ένα δωμάτιο για τα πάντα – και τώρα τους δίνεται η ευκαιρία να ζήσουν σαν βασιλιάδες. Τουλάχιστον εκ πρώτης όψεως γιατί… κοντός ψαλμός αλληλούια!

Ξυπνούν την επομένη πρωία και διαπιστώνουν ότι για να πάνε στη δουλειά, αν δεν διαθέτουν δικό τους μεταφορικό μέσο, είναι αδύνατο, μιας και το τραίνο δεν είναι 15 λεπτά που είπε ο πειστικός ατζέντης, κι εκείνοι κατάλαβαν με τα πόδια, αλλά μια ώρα με το αυτοκίνητο. Μαγαζιά για τα απολύτως απαραίτητα, ούτε με το τηλεσκόπιο, για να μη πούμε τίποτε – που θα έπρεπε – για σχολεία, γιατρούς και θέματα άμεσης ανάγκης.

Μια εξήγηση είναι – εκτός από το πρόβλημα της γλώσσας – που εμποδίζει την επικοινωνία, πολλές φορές, ότι πολλά από τα παλάτια αυτά αγοράζονται από το σχέδιο, οπότε εκεί επικεντρώνεται η προσοχή των αγοραστών που παρακολουθούν το όνειρό τους να χτίζεται και όλα τα άλλα παίρνουν δευτερεύουσα σημασία.

ΤΡΑΒΟΥΝ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΤΟΥΣ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΩΦΕΛΕΙ

Μέχρι να έλθουν πρόσωπο με πρόσωπο, με το πρόβλημα και τότε τραβούν τα μαλλιά τους, χωρίς φυσικά αυτό να λύνει το πρόβλημα. Μάλλον, το επιδεινώνει θα έλεγε κανείς. Γιατί, αλλοίμονο αν χάνουμε την ψυχραιμία μας στα δύσκολα.

Έρχεται, λοιπόν, η Πολιτεία σήμερα – κάλλιο αργά παρά ποτέ – να μάς καθησυχάσει και να πει ότι «από εδώ και πέρα τα πράγματα θα είναι καλύτερα». Όχι για τους επενδυτές, βέβαια, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, αλλά για τον απλό κόσμο που ελκύεται από τη λάμψη των mansions, για να χρησιμοποιήσω τον ακριβή όρο.

Από δω και πέρα, λέει ο υπουργός Πολεοδομίας, Τζάστιν Μάντεν, όσοι ασχολούνται με αναπτυξιακά έργα, στα εξωτερικά προάστια, θα είναι υποχρεωμένοι να βάζουν – να «στριμώχνουν» ήθελε να πει – 25 σπίτια σ’ ένα εκτάριο.

Με έξυπνο σχεδιασμό – αυτό το λέω εγώ, αλλά αυτό θα εννοούσε – να χωράνε εκεί όλων των ειδών οι κατοικίες. Για ένα άτομο, για όσους επιθυμούν να εργάζονται από το σπίτι, για οικογένειες, όχι όμως αυτά που ξέρατε μέχρι τώρα. Α, αυλές ξεχάστε τις, επίσης, λέει ο κ. υπουργός.
Είναι βλέπετε και το νερό που τείνει να εξαφανιστεί, οπότε για άνθη τώρα θα μιλάμε; Εδώ κινδυνεύουμε να πεθάνουμε εμείς από τη δίψα ή, στην καλύτερη περίπτωση, να πιούμε νερό ανακυκλωμένο, να μη σας πω από πού, γιατί ενδέχεται να τρώτε την ώρα που διαβάζετε το κομμάτι αυτό…

ΟΧΙ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΑ

Σύμφωνα με τους νέους κανονισμούς της πολιτειακής κυβέρνησης της Βικτώριας, οι επενδυτές, εκτός του ότι υποχρεούνται να χτίζουν – όχι δεν θα πω «κοτέτσια» – συμπυκνωμένες κατοικίες που θα πηγαίνουν μάλλον προς τα σύννεφα παρά προς τους αγρούς, θα πρέπει να πληροφορούν τους ενδιαφερόμενους πόσο θα πρέπει να ταξιδέψουν για να πάνε οι ίδιοι στη δουλειά τους και τα παιδιά στο σχολείο τους. Κάλλιο αργά παρά ποτέ! Αυτό έχω να πω, καθότι δεν πιστεύω στο να κοιτάμε πίσω, αλλά μπροστά. Το «πάθημα, μάθημα» είναι ένα άλλο γνωμικό που ταιριάζει εδώ, αλλά ας πάμε παρακάτω.
Ο στόχος, λέει η κυβέρνηση, «είναι να δημιουργήσουμε ζωντανές κοινωνίες, με ευκαιρίες εύρεσης εργασίας και όχι ‘ησυχαστήρια’». (Dormitory subarbs)». Πολύ μ’ αρέσει ο παραλληλισμός. Τον βρίσκω spot on!…

Τα πράγματα σκουραίνουν, όμως, πολύ για τους μεγάλους. Τους ασχολούμενους με αναπτυξιακά έργα εννοώ. Ακούστε…
«Θα πρέπει να βεβαιωθούν ότι εκείνοι οι οποίοι αγοράζουν σπίτια στα εξωτερικά προάστια – αλήθεια, γιατί αποφεύγουν να πούνε «ύπαιθρο»; – μπορούν να πάνε με τα πόδια στα τοπικά κέντρα αγοράς, στη δουλειά τους και στη δημόσια συγκοινωνία, ώστε να μην είναι υποχρεωμένοι να έχουν αυτοκίνητο».
Αυτό λέει πολλά. Επίσης – οι των αναπτυξιακών έργων δηλαδή – θα πρέπει, μαζί με τα σχέδια που θα υποβάλουν στο Δήμο για έγκριση, να δείχνουν λεπτομερώς πόσες και τι είδους θέσεις εργασίας θα υπάρχουν με το νέο έργο στην περιοχή.

Οι αρχές – Growth Areas Authority – απαιτούν, επίσης, να συμπεριλαμβάνεται στα σχέδια και λεπτομερής αναφορά για τον τρόπο που θα χρησιμοποιηθεί ο δημόσιος χώρος και πότε ακριβώς θα γίνουν έργα υποδομής, όπως σχολεία, κοινοτικά κέντρα κλπ. Μέσα στο πακέτο είναι και οδηγίες αναφορικά με τη διατήρηση της χλωρίδας και πανίδας στις περιοχές αναπτυξιακών έργων, καθώς επίσης και η προστασία της πολιτιστικής παράδοσης των αμπορίτζινις.
Απαιτεί, δηλαδή, η Πολιτεία να μην επαναληφθούν τα λάθη των τελευταίων ετών που αν συνεχίζονταν μπορεί να φτάναμε και στο ποτάμι του Eildon Weir και να μην το παίρναμε είδηση. Να νομίζαμε ότι είμαστε ακόμη σε εξωτερικά προάστια!

Έπρεπε οι άνθρωποι να φύγουν νύχτα από το never never, για να αποφασίσει η Πολιτεία να κόψει την όρεξη του κάθε άπληστου που πουλούσε…   «φύκια για μεταξωτές κορδέλες». Να μένεις σε παλάτι και να πρέπει να φας «αέρα κοπανιστό». Και μην πείτε το κοινό «ας πρόσεχε». Γιατί, αν όλα αυτά που ζητά η Πολιτεία από αυτούς που χτίζουν σήμερα, τα ζητούσε και χθες, θα αποφεύγονταν πάρα πολλά, που, χωρίς υπερβολή, αγγίζουν τα όρια του κωμικοτραγικού!