Μια φορά το χρόνο τα μάτια όλου του κόσμου στρέφονται στη φτώχεια που μαστίζει τον μισό πληθυσμό της γης, με τις γυναίκες να αποτελούν το 70% του συνόλου των φτωχών.

Πριν 9 χρόνια, το 2000, 189 χώρες του κόσμου υπέγραψαν την Διακήρυξη της Χιλιετηρίδας (Millennium Declaration), υποσχόμενοι να καταβάλουν κάθε δυνατή προσπάθεια για να πολεμήσουν τη φτώχεια. Στη συνέχεια συγκρότησαν το σχέδιο με το οποίο μέχρι το 2015 δεν θα υπήρχε φτώχεια στον κόσμο.
Δέκα χρόνια σχεδόν αργότερα, 50.000 άνθρωποι πεθαίνουν κάθε μέρα στον κόσμο από τη φτώχεια, ενώ το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών συνεχώς διευρύνεται.
Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, 25.000 παιδιά πεθαίνουν τη μέρα από αίτια τα οποία θα μπορούσαν εύκολα να προληφθούν.

Στην πόλη μας, μεταξύ 16 και 18 Οκτώβρη, στο πλαίσιο μιας παγκόσμιας εκστρατείας, γίνεται μια μαζική κινητοποίηση κατά της φτώχειας με το σύνθημα «Κάνε τη φτώχεια παρελθόν». Κύριος στόχος να πάρουν δραστικότερα μέτρα οι αρχηγοί των κρατών για να εκλείψει η φτώχεια, αλλά και όλοι μαζί, ο καθένας, από τη δική του πλευρά, να συνεισφέρει μ’ όποιον τρόπο μπορεί. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση www.standupagainstpoverty.com.au δίνονται οδηγίες πώς μπορεί κανείς να βοηθήσει αποτελεσματικά σ’ αυτή την κατεύθυνση.

Το 2008, 117 εκατομμύρια σ’ όλον τον κόσμο, μεταξύ των οποίων 207.000. Αυστραλοί πήραν μέρος σε εκδηλώσεις που διοργανώθηκαν με σύνθημα «Stand Up Take Action». Η μαζική αυτή κινητοποίηση είχε ως αποτέλεσμα να ληφθούν άμεσα μέτρα και να γίνουν αλλαγές πολιτικής σε πολλές αναπτυσσόμενες χώρες, όπου οι αρχηγοί είδαν ότι οι άνθρωποι προσπαθούν πραγματικά να βάλουν τέλος στη φτώχεια.

Ο καθένας έχει μια επιλογή. Να σηκωθεί όρθιος και να κάνει κάτι ή να μείνει απαθής και να γυρίσει το πρόσωπό του αλλού.
Στην παροικία, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πολλοί δίνουν ακόμη και από το υστέρημά τους για να βοηθήσουν τη φτώχεια που μαστίζει τον μισό πληθυσμό της γης.
Πιο ευαισθητοποιημένοι εκείνοι οι οποίοι έζησαν άμεσα το πρόβλημα, στην γερμανική κατοχή ή την μεταπολεμική περίοδο.

Ανάμεσά τους ο γνωστός συμπάροικος, Γιώργος Κοτσές, ο οποίος δεν έχει πρόβλημα με το χαρακτηρισμό «φιλάνθρωπος».
«Είμαι φιλάνθρωπος και νοιώθω περήφανος γι’ αυτό. Με λυπεί το ότι στην ελληνική παροικία δεν υπάρχει ένα ταμείο ειδικό για τη βοήθεια ανθρώπων στις τριτοκοσμικές χώρες. Μπορούν να σωθούν χιλιάδες ζωές κάθε μέρα.

Με $4.800, για παράδειγμα, μπορεί να ανοιχτεί ένα πηγάδι, από όπου θα ζήσουν 2.000 άνθρωποι. Θα έχουν πόσιμο νερό και, επίσης, αρκετό για τις καλλιέργειές τους».

Το γραφείο του είναι γεμάτο από λιοντάρια και αετούς σε μπρούτζο μασίφ, από στάμνες πήλινες, σε αναγνώριση της συνεχούς οικονομικής στήριξης του έργου του οργανισμού Life Outreach International. Σ’ ένα πελώριο ντοσιέ οι ευχαριστήριες επιστολές. Υπάρχουν και άλλες πολλές αποδείξεις του φιλανθρωπικού του έργου που προτιμά να κρατά για τον εαυτό του μόνο.

Δεν κρύβει, όμως, ότι η απάθεια των εχόντων στη δυστυχία, τον «χτυπά το ίδιο δυνατά όπως και η δυστυχία των ανθρώπων»’.

Η ΦΤΩΧΕΙΑ ΤΩΝ…  ΠΛΟΥΣΙΩΝ

 «Ξέρω πλουσίους που δεν δίνουν στον άγιο τους θυμίαμα. Κάθε χρόνο μαθαίνουμε ποιοι είναι οι πλουσιότεροι της Αυστραλίας, αλλά και του κόσμου. Πόσα έχουν. Το βρίσκω μεγάλη πρόκληση. Εγώ θα ήθελα να μάθω τί προσφέρουν στους φτωχούς από τα εκατομμύριά τους. Αυτό θα είχε σημασία».
«Τα έργα πρέπει να γίνονται γνωστά για να προτρέπουν και άλλους να πράξουν το ίδιο», είναι η φιλοσοφία του γνωστού επιχειρηματία ο οποίος δηλώνει μετανοιωμένος πικρά για «τα εκατομμύρια που ξόδεψε σε χορηγίες , κυρίως στο ποδόσφαιρο».

Κάνει έναν πρόχειρο υπολογισμό πόσα πηγάδια θα μπορούσαν να είχαν ανοιχτεί, πόσοι άνθρωποι θα μπορούσαν να είχαν σωθεί και φαίνεται να φρικιά.
Τις εξηγήσεις τις δίνει μόνος του για να μην υπάρχουν τυχόν απορίες, ‘πώς γίνεται να είναι τόσο ευαισθητοποιημένος στη φτώχεια.
«Πονώ πραγματικά μπροστά στη δυστυχία των ανθρώπων, στην πείνα, γιατί τα έζησα από πολύ κοντά. Πρόσωπο με πρόσωπο. Στα παιδικά μου χρόνια, τη δεκαετία του ’50, οι περισσότεροι άνθρωποι στο νησί δυστυχούσαν. Η κατοχή και μετά ο εμφύλιος έκαναν καλά τη δουλειά τους. Ο κόσμος δεν είχε ούτε τα βασικά. Πεινούσε.

Όσοι είχαν χωράφια και ζώα ήταν καλά. Οι άλλοι όμως;
Θυμάμαι, ο παππούς μου ο Γιώργης, κάθε Σάββατο έσφαζε ένα κατσίκι, δαμάλι ή γουρουνόπουλο, η μητέρα μου, η γιαγιά μου και οι θείες μου ετοίμαζαν διάφορα φαγητά και την Κυριακή, μετά την εκκλησία, καλούσε στο σπίτι όσους ήθελαν να έλθουν να φάνε μεσημεριανό. Το τραπέζι ήταν πελώριο. Άνοιγαν οι πόρτες τριών δωματίων για να χωρέσει. Ευλογία Θεού. Η μάνα μου σέρβιρε και το πρόσωπό της έλαμπε από ευχαρίστηση. Ήταν σα να είχαμε γιορτή.
Θυμάμαι, ακόμη, τη φορά που ο παππούς μου, έδωσε το δεύτερο ζευγάρι παπούτσια που είχε σε κάποιον για να πάει στην εκκλησία. Τα βιώματα αυτά δεν σβήνουν. Αντίθετα, πιστεύω ότι έρχονται δυνατότερα στην επιφάνεια, με τον καιρό».

Μόλις τώρα γύρισε από την Καμπότζη ο Παναγιώτης Παναγιωτόπουλος, ψυχολόγος του Xavier College, που είχε πάει με την σύζυγό του Τζένη, τον μικρότερο γιο του Ζακ και δύο συμμαθητές του, για να στεγάσουν άλλη μία οικογένεια. Ήταν το δεύτερο ταξίδι εκεί και το δεύτερο σπίτι που χτίστηκε χάρη στη γενναιοδωρία συμπαροίκου που επιθυμεί να μείνει ανώνυμη. Το σπίτι, όμως, φέρει, σ’ ένδειξη αναγνώρισης της γενναιοδωρίας της, το όνομά της. Όπως ήδη έχουμε πει, τα σπίτια αυτά, στη ρημαγμένη από τον πόλεμο Καμπότζη, είναι απλής κατασκευής. Στην ουσία, πρόκειται για ένα δωμάτιο 3 x 5 μέτρων, από ξύλο και τσίγκο, ανυψωμένο για να μην το παρασύρουν οι πλημμύρες. Κάθε σπίτι του είδους αυτού στοιχίζει $1.500.

Τα σπίτια αυτά χτίζονται στο πλαίσιο του προγράμματος της οργάνωσης Tabitha Foundation Australia.
Ο Παναγιώτης θα πει ότι ο νέος διευθυντής του Xavier College, επιθυμεί να επεκτείνει το ανθρωπιστικό έργο του σχολείου, αναλαμβάνοντας πιο φιλόδοξα σχέδια, όπως είναι το χτίσιμο νοσοκομείων και σχολείων στα χωριά. «Πιστεύει ότι υπάρχουν οι άνθρωποι οι οποίοι, όταν πλησιαστούν σωστά, μπορούν να προσφέρουν».
Ο ίδιος θα πει ότι η ανταπόκριση που είχε από την παροικία, μετά τη δημοσιοποίηση του έργου της φιλανθρωπικής οργάνωσης Tabitha Foundation Australia, ήταν θετική, προερχόταν όμως κυρίως από ηλικιωμένους οι οποίοι ήθελαν να προσφέρουν, οι περισσότεροι, εθελοντική εργασία: «Μού έκανε εντύπωση ότι νέοι δεν ενδιαφέρθηκαν, ούτε και μεσήλικες, θα έλεγα. Το θέμα άγγιξε την τρίτη ηλικία. Ήταν οι άνθρωποι που στη γενέτειρα, υποθέτω, είδαν τη φτώχεια από κοντά, πιθανόν ορισμένοι να την έζησαν οι ίδιοι, γι’ αυτό είναι και περισσότερο ευαισθητοποιημένοι. Να πω, με την ευκαιρία, ότι η δεύτερη προσφορά για το χτίσιμο σπιτιού, είναι και αυτή τη φορά, από ηλικιωμένη συμπάροικο η οποία, επίσης, επιθυμεί να μείνει ανώνυμη».

Όσοι ενδιαφέρονται να πάρουν περισσότερες πληροφορίες για το θέμα αυτό, μπορούν να επικοινωνήσουν με τον Παναγιώτη Παναγιωτόπουλο στο Xavier College, όπου εργάζεται ως ψυχολόγος, στο τηλέφωνο 9854 5499 ή στην ηλεκτρονική διεύθυνση sportpsycho@yahoo.com
Εν τω μεταξύ, μη μείνετε έξω από τη μαζική κινητοποίηση των ημερών «Stand Up Take Action». Ξεκινά σήμερα Παρασκευή και ολοκληρώνεται το βράδυ της Κυριακής. Για πληροφορίες 92791805.