ΜΕΡΟΣ 3ο
Παρέκβαση: Τη Δευτέρα που πέρασε (9/11) συμπληρώθηκαν 20 χρόνια από την πτώση του τείχους του Βερολίνου, που χώριζε τον γερμανικό λαό σε δύο ιδεολογικά αντίθετα στρατόπεδα – το κομμουνιστικό και το καπιταλιστικό. Συγκεκριμένα, στις 9 του Νοέμβρη 1989, οι περιφραγμένοι Γερμανοί του ανατολικού Βερολίνου μπορούσαν ελεύθερα να δρασκελίσουν το κομμουνιστικό τείχος της ντροπής και να επισκεφτούν το δυτικό Βερολίνο. Η κατάρρευση του τείχους αυτού συνόδεψε και την κατάρρευση του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού» στην Ευρώπη. Σήμερα στη Ρωσία ο εορτασμός της επετείου της Οκτωβριανής Επανάστασης των Μπολσεβίκων και το σφυροδρέπανο βρίσκονται πεταμένα στα σκουπίδια. Το «κομμουνιστικό όραμα» ξεκρεμάστηκε από τα ματοτσίνορα του ρωσικού λαού (χωρίς να ματώσει μύτη), όπως ξεκρεμάστηκε και από τα ματοτσίνορα του σημερινού Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας. Τέλος παρέκβασης.
Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ . . .
»Το παλικάρι ζωσμένον το σπαθί από τα τυραννικά αίματα βαμμένον θα τον στολίζει με δάφναις, ο πολιτικός με εγκώμια, ο ποιητής γυρμένος εις την αρμονικώτατην ταφόπετράν του θα γίνεται ποητικώτερος. Τότε ανθοστεφανωμέναις αι παρθένοι της Ελλάδος, την μαγευτικήν ωραιότητα των οποίων έψαλεν ο πολυένδοξος συμπολίτης μας Μπάιρον εις πολλά του ποιήματα, τότε τα ωραία μας τέκνα, χωρίς πλέον να φοβούνται να μολυνθούν από τα αρπακτικά χέρια των τυράννων μας, θα σταίνουν χορόν τριγύρω του τάφου του, τραγουδούντες τα κάλλη της γης μας, τα οποία με τόσην χάριν και αλήθειαν ο ποιητής του αιώνος μας έψαλεν.
»Αλλά ποία ιδέα λυπηρή μου έρχεται τώρα εις τον νουν; Με επλάνεσεν η φαντασία μου. Ενόμισα ότι βλέπω όσα η καρδία μου επιθυμεί. Υπόθεσα ευλογίαις αρχιερέων, δαφνοστεφανώματα, ύμνους, χορούς τριγύρω του τάφου του ευεργέτου της Ελλάδος. Αλλά ο τάφος αυτός δεν θα έχει μέσα του τα πολύτιμα λείψανα αυτού του ευεργέτου! Άδειος θα μείνει ο τάφος! Το σώμα του ολίγαις ημέραις ακόμη μένει εις το πρόσωπον της γης μας, της νέας πατρίδος του, δεν παραδίδεται εις ταις αγκάλαις της, μεταφέρεται εις την γην, την οποίαν ετίμησεν η γέννησίς του.
»Αι εδικαίς σου αγκάλαις, ακριβή του και πολυαγαπητή κόρη, αι εδικαίς σου θα το δεχθούν, τα δάκρυα τα εδικά σου θα παρηγορήσουν τον σωματοφόρον τάφον του, και τα δάκρυα των ορφανών Ελλήνων θα χύνονται εις την πολύτιμην θήκην του πνεύμονός του και εις όλην την γην της Ελλάδος, επειδή όλη η γη της Ελλάδος είναι τάφος του. καθώς εις αυταίς ταις υστεριναίς στιγμαίς της ζωής του εσέ και την Ελλάδα είχεν εις την καρδίαν του και εις τα χείλη του, δίκαιον ήτον και ύστερα από τον θάνατόν του να λάβει και αυτή μερίδιον από τα μεγαλότιμα λείψανά του.
»Η πατρίς του, το Μεσολόγγι, σφιχταγκαλιάζει, ως σύμβολον της αγάπης του, τον μνεύμονά του. Δέξαι και συ, γλυκύτατε καρπέ της καρδίας του αποθανόντος, δέξαι το σώμα του, την καρδίαν του, τα εντόσθιά του. Σου τα ξεπροβοδεί η Ελλάς όλη μαυροφορεμένη, όλη απαρηγόρητη. Σου τα ξεπροβοδεί με όλην την εκκλησιαστικήν, την πολιτικήν και στρατιωτικήν τιμήν και παράταξιν και με όλον το πλήθος των συμπολιτών του Μεσολογγιτών και ομογενών του Ελλήνων. Σου τα ξεπροβοδεί στεφανωμένα με την ευγνωμοσύνην της, παρηγορημένα με τα δάκρυά της, συνωδευμένα με ταις θεόδεκταις ευχαίς και ευλογίαις του πανιερωτάτου μας Αρχιεπισκόπου, του αληθινού ζηλωτού της ελευθερίας του γένους, Κυρίου Πορφυρίου, του φιλοπάτριδος αγίου επισκόπου, Κυρίου Ιωσήφ και όλου του κλήρου.
»Μάθε, ευγενέστατη κόρη, μάθε ότι στρατηγοί τα εβάσταξαν εις τους ώμους τους και τα έφεραν εις την εκκλησίαν. Χιλιάδες Έλληνες στρατιώται εσκέπαζαν τα δεξιά και τα αριστερά μέρη του δρόμου, όθεν τα εδιάβαιναν, και τα στόματα των τουφεκιών, οπού εκατάφαγαν τόσους και τόσους τυράννους, ήσαν όλα γυρμένα κατά την γην, ωσάν να ήθελαν να πολεμήσουν την γην, οπού τους άρπαξε τον ειλικρινή φίλον τους.
»Όλα αυτά τα πλήθη των στρατιωτών με το σπαθί αυτήν την στιγμήν εις την μέσην, με το τουφέκι εις τον ώμον, και έτοιμοι να εκστρατεύσουν εναντίον του ασπόνδου εχθρού του Χριστού και του ανθρώπου περικυκλώνουν το νεκρικόν του κρεβάτι και ορκίζονται να μη λησμονήσουν ποτέ ταις θυσίαις του πατρός σου, και ποτέ να μην αφήσουν να πατηθεί από βάρβαρον και τυραννικόν ποδάρι ο τόπος, οπού ευρίσκονταί απομεινάρια του. Χιλιάδες στόματα χριστιανικά ανοίγονται αυτήν την στιγμήν, και ο ναός του Υψίστου αντιβοά όλος ύμνους, όλος ικεσίαις δια να κατευοδωθούν τα σεβάσμια λείψανά του εις την πατρικήν του γην, και να αναπαυθεί η ψυχή του όπου οι δίκαιοι αναπαύονται.»
ΣΧΟΛΙΑ
Δεν είναι μόνο ο επικήδειος του Τρικούπη και η ωδή του Διονυσίου Σολωμού που καταμαρτυρούν τον φιλελληνισμό του λόρδου Βύρωνα, αλλά και οι πρωτογενείς ιστορικές πηγές. Ο λόρδος Βύρων ξόδεψε 28.000 λίρες κατά τη διαμονή του στην Ελλάδα και πέθανε το 1824 στο ταλαίπωρο Μεσολόγγι, αγκαλιά με το όνειρο μιας αναγεννημένης, ελεύθερης Ελλάδας που να τιμά το αρχαίο δημιουργικό πνεύμα και τον πατρώο πολιτισμό, που τόσο πολύ γοήτευσε την καρδιά και τον νου του.
Είναι γεγονός ότι, πριν εκραγεί η Επανάσταση, ο Βύρων επέκρινε τους τότε νωθρούς και ράθυμους ραγιάδες – και είχε δίκιο. Για κάποιες απαράδεκτες συμπεριφορές των Ελλήνων, ο αυτόπτης μάρτυρας και ιστορικός Σπυρίδων Τρικούπης, σημειώνει: «Τα αθεμιτουργήματα των Ελλήνων είναι μαθήματα της Τουρκικής σχολής και αποκυήματα της δουλείας, τα δε των Τούρκων είναι έργα της θελήσεως και της εξουσίας των, και ως τοιαύτα ασυγκρίτω λόγω αξιομεπτότερα» (Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως, τόμ. Α΄, Προλεγόμενα, σ. 6).
Με την κατάρρευση μύθων δεν έχω πρόβλημα. «Ωφέλιμοι» μύθοι, όπως το «Κρυφό Σχολειό», ο Φειδιππίδης ο «Μαραθωνοδρόμος», ο Παλαιών Πατρών Γερμανός και η Αγία Λαύρα, ο αλλήθωρος «ελληνοχριστιανικός πολιτισμός», η «βυζαντινή αυτοκρατορία» κ.ά., υπήρξαν στόχοι επίθεσής μου. Αλλά όταν μιλάμε για τον φιλελληνισμό του λόρδου Βύρωνα, δεν μιλάμε για μύθο: μιλάμε για τεκμηριωμένη ιστορική πραγματικότητα.
