Διάβαζα μια αθηναϊκή εφημερίδα, της περασμένης Τρίτης, και έπεσε το μάτι μου σε δύο διαφημίσεις.
Η μία είχε ως θέμα τους πρόσφυγες και μού έκανε κυρίως εντύπωση το ότι η καταχώρηση είχε γίνει από το υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδας, με την συνδρομή της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες.

Αναφέρω ότι μού έκανε εντύπωση το γεγονός του ότι, σε ολόκληρη την Ευρώπη, αντιμετωπίζουν, εκτός των άλλων και το πρόβλημα των προσφύγων και χρειάζεται, απ’ ό,τι φαίνεται, να θυμίζουν (να μάς θυμίζουν) τι εστί προσφυγιά. Σάς μεταφέρω το κείμενο της διαφήμισης:
«Πρόσφυγες
Δεν είναι θέαμα. Είναι θέμα… θέμα ανθρωπιάς!
42 εκατομμύρια πρόσφυγες στον κόσμο ζητούν την προσοχή μας.

Ένας πόλεμος, ένας εμφύλιος, μια αναταραχή, διώξεις πολιτικές, θρησκευτικές, φυλετικές… ξεριζώνουν αθώους ανθρώπους από τον τόπο τους, ανθρώπους που απειλείται η ζωή τους για αυτό που είναι και για αυτό που πιστεύουν. Σήμερα η προσφυγιά είναι μια παγκόσμια κρίση.
Σαράντα δύο εκατομμύρια πρόσφυγες προκαλούν την ανθρωπιά μας.

Δεν είναι θέαμα. Είναι θέμα… για την ειρήνη, την ασφάλεια, τα ανθρώπινα δικαιώματα».

Η άλλη διαφήμιση δείχνει ένα τετράδιο, συνηθισμένο, ντυμένο με μπλε κόλλα και με την συνηθισμένη ετικέτα που γράφει το όνομα της μικρής Ελληνίδας μαθήτριας, της Αριάδνης. Κάτω από την ετικέτα με το όνομα της Αριάδνης, πάνω στην μπλε κόλλα, είναι γραμμένα αρκετά ονόματα κυρίως ξένα. Η διαφήμιση συμπληρώνεται με το μήνυμα «Με ένα τετράδιο UNICEF θα πάνε σχολείο περισσότερα παιδιά από όσα φαντάζεσαι. Αγόρασε σχολικά είδη της UNICEF και βοήθησε μας να βοηθήσουμε εκατομμύρια παιδιά που μας έχουν ανάγκη».

Σκεφτόμουνα πως με κάποιον σοβαρό ελληνικό φορέα ή με μερικούς από τους εκατομμυριούχους μας, θα μπορούσαμε να κυκλοφορήσουμε ένα τετράδιο, να το βαπτίσουμε με ένα ωραίο ελληνικό αρχαίο όνομα, να προσπαθήσουμε να το προωθήσουμε σε όλη την Αυστραλία και όχι μόνο και με τα έσοδα, να… βοηθήσουμε.
Διάβαζα, στην ίδια εφημερίδα ότι ο Ιάπωνας πρωθυπουργός, Γιούκιο Χατογιάμα, «ξέχασε» να δηλώσει στην Εφορία 500.000 ευρώ που ήταν τα κέρδη της περασμένης χρονιάς από το Χρηματιστήριο!  Έμαθα ότι τελικά πλήρωσε το φόρο που αναλογούσε στο… ξεχασμένο ποσό. Σκέφτομαι να του γράψω ένα γράμμα να τον συγχαρώ γιατί κατάφερε να γλιτώσει το πρόστιμο και να του ότι όταν… μεγαλώσω θα προσπαθήσω να του μοιάσω.
Και επειδή την προηγούμενη Πέμπτη στην ίδια στήλη, ήμουν λίγο σκληρός, άμα δε και υπερβολικός σε ορισμένους χαρακτηρισμούς μου, συμφωνώ απολύτως με το άρθρο του Στέλιου Σταυρίδη, που διάβασα, με τίτλο «Τα δύσκολα είναι μπροστά μας» («Εστία», 2/11/09), από το οποίο σάς μεταφέρω μια και μόνο παράγραφο: «….Όμως πόσο απογοητευτικό είναι για μια κοινωνία να εκτρέφει παιδιά με τόσο δολοφονικό μίσος ή παιδιά που να δηλώνουν φασίστες και να καλλιεργούν ξενοφοβία και απέχθεια στον συνάνθρωπο μετανάστη, που πολλές φορές είναι πιο προκομμένος και χρήσιμος για την κοινωνία, από πολλά δικά μας παιδιά της καφετερίας και των νυχτερινών κέντρων».

Διάβαζα και μού προκάλεσε αίσθηση, το σημείωμα της Α. Στεφανοπούλου, με τίτλο «Της μόδας η αρετή», όπου η εκλεκτή δημοσιογράφος …ξεκίνησε μια έρευνα, κάνοντας την ερώτηση «Τι περιμένετε από την σημερινή κυβέρνηση;» Περίμενε να ακούσει να μιλούν για αυξήσεις μισθών, για συντομότερο χρόνο συνταξιοδότησης, να μειωθούν οι φόροι τους, να διοριστούν στο δημόσιο κ.λπ. Οι απαντήσεις που συνέλεξε την εξέπληξαν γιατί όλοι ζητούσαν να καταργηθεί το φακελάκι, να μη δέχονται λαδώματα και να μη χτίζουν βίλες οι υπουργοί, να μην κλέβουν οι διοικητές, πρόεδροι και διευθύνοντες σύμβουλοι οργανισμών και γενικά να σταματήσει το πλιάτσικο! Το άρθρο της μέσα από το χιουμοριστικό ύφος του, μεταφέρει τις ελπίδες και τις προσδοκίες όλων των Ελλήνων που αγαπούν αυτή τη χώρα. «Σκέφτομαι μήπως είχαμε φτάσει στον πυθμένα της διαφθοράς, μήπως είχαμε συνηθίσει στην ιδέα ότι «όλοι κλέβουν» και δεν περνούσε καν από το μυαλό μας η σκέψη να ελπίσουμε ότι ήταν δυνατόν να μεταβληθεί η κατάσταση, μήπως είχαμε και οι ίδιοι οι πολίτες βολευτεί στις ισχύουσες συνθήκες της ανηθικότητας και είχαμε επινοήσει τρόπους για να συμβιώσουμε με αυτή ή και να επωφεληθούμε από το κλίμα της αυθαιρεσίας και της διαπλοκής και τώρα πλέον συνειδητοποιήσαμε ότι δεν πάει παρακάτω, ότι δεν αντέχουμε άλλο να αναπνέουμε τις δηλητηριώδεις αναθυμιάσεις της σαπίλας και θέλουμε να ξαναγίνει της μόδας η αρετή;»
Έχω παρατηρήσει και το έχω αναφέρει στο παρελθόν ότι όταν φτάσουμε στο παρά πέντε, όταν μένουν μερικά δάκτυλα που μας χωρίζουν απ’ τον γκρεμό και το βάραθρο, τότε κάνουμε θαύματα που θυμίζουν ημίθεους της Μυθολογίας μας και ήρωες της ιστορίας μας.

Διάβαζα τι έγινε πριν 80 χρόνια, το Νοέμβριο του 1929, στην Πάλμαν της νήσου Μαγιόρκας. Οι «Times» πληροφορούνται ότι στην εν λόγω πόλη πέθανε από ασιτία, ένας γέρος καμπούρης, γερμανοεβραϊκής καταγωγής, ονόματι Γεώργιος Μπερνστάϊν. Μετά τον θάνατο του Εβραίου, η αστυνομία κατάπληκτος ανακάλυψε ότι η καμπούρα ήταν πλαστή. Η ψευτοκαμπούρα, αποτελούμενη από μια καστόρινη θήκη, ήταν γεμάτη από χαρτονομίσματα και τίτλους συνολικής αξίας 450 εκατομμυρίων δραχμών!

Δεν θέλω σχόλια. Και αν με δει κανένας με την καινούργια καμπούρα μου στο δρόμο, κάντε πως δεν με γνωρίζετε. Δεν δέχομαι, συστάσεις, γνωριμίες, φωνές, συζητήσεις, ερωτήσεις, ζητωκραυγές και αλαλαγμούς. Να είστε καλά.