Πάνω στο τεράστιο λευκό τραπέζι του ατελιέ της, στην οδό Πουλοπούλου 22, μια ανάσα από τα πόδια της Ακρόπολης, η νεαρή σχεδιάστρια από το Σίδνεϊ της Αυστραλίας, παιδί μεταναστών, απλώνει σημειώσεις, εμπνεύσεις, σκέψεις και υφάσματα.
Έχοντας ήδη ομαδοποιήσει τα συναφή χρώματα, αρχίζει το φιλτράρισμα για να συγκροτήσει πρόταση. Θα είναι λιτή, αλλά εύγλωττη, με μικρές… γλύκες, όπως μια δαντελίτσα, ένα ρελάκι ή ένα κορδελάκι. Αν και τα πρώτα της βήματα στην ελληνική αγορά τα έκανε στον οίκο Kathy Heyndels, που έχει όνομα στα πιο «βαριά» ρούχα, η Sotos κάνει φορέματα που υπαινίσσονται την πολυτέλεια, έχουν στην κατασκευή την πειθαρχία που έμαθε όταν… θήτευσε στα ανδρικά πουκάμισα Manetti και κάτω από μια φρέσκια συσκευασία κρύβουν έναν ψίθυρο νοσταλγίας. Ίσως γι’ αυτό έχουν πολύ ικανοποιητικές πωλήσεις.

Τι είναι λοιπόν αυτό που η ίδια επιδιώκει στα ρούχα της;
«Πρώτα απ’ όλα, άνεση. Αλλά θέλω και τα ρούχα μου να φοριούνται πρωί-βράδυ. Η Ελλάδα είναι η χώρα του απροσδόκητου, του απρόβλεπτου. Ξεκινάς να πας στη δουλειά σου το πρωί και καταλήγεις το βράδυ κάπου να διασκεδάζεις. Το ρούχο σου λοιπόν πρέπει να σε κάνει να νιώθεις καλά. Το brand μου θεωρώ ότι συνδυάζει τον τρόπο ζωής της Αυστραλίας και της Ευρώπης. Εκεί υπάρχει μια απλότητα – θα φορέσεις ένα ωραίο κεντημένο τοπ με μια σαγιονάρα, εδώ η σαγιονάρα θα είναι με στρας! Από εδώ λοιπόν παίρνω την εκφραστικότητα. Το ονομάζω Euralian».

Σάς επηρεάζουν οι τάσεις, τι σχεδιάζεται διεθνώς;
«Όχι. Μάλιστα, αν δω ότι ένα χρώμα είναι μόδα τώρα, δεν θα το κάνω. Μια τάση δεν θα την ακολουθήσω. Βεβαίως και θέλω να έχω εμπορικότητα, αλλά να το νιώθω φρέσκο το ρούχο. Δουλεύω συνήθως νωρίς, όταν δεν έχουν βγει χρώματα, εκτός από την Premiere Vision στο Παρίσι. Γενικά δεν επηρεάζομαι από γραμμές και απ’ όσα είναι επίκαιρα στη μόδα. Μερικές φορές μάλιστα, επειδή στα περιοδικά μόδας γίνεται κάποτε κατάχρηση μιας τάσης, δεν τα συμβουλεύομαι».
Αυτό που με εκπλήσσει είναι ότι ενώ οι περισσότεροι ονειρεύονται να φύγουν, εσείς ήρθατε.
«Είχα έρθει στα 18 μου με τους γονείς μου χωρίς να θέλω, αλλά δεν είχα επιλογή. Είπα ωστόσο ότι θα το δοκιμάσω, γιατί η Αυστραλία είναι πολύ μακριά κι εδώ τέλος πάντων είναι Ευρώπη. Δεν μου άρεσε όμως τότε η Ελλάδα, γιατί εδώ με θεωρούσαν ξένη. Ήμουν μπερδεμένη. Στην Αυστραλία, ως ομογενής αγαπάς την Ελλάδα και θέλεις να τη ζήσεις, αλλά έρχεσαι εδώ και είσαι ξένη… Αν έμενα στην Αυστραλία μπορεί να μην έκανα ποτέ μόδα. Στην Ελλάδα άρχισα να τη σπουδάζω γιατί μια φίλη μου έκανε γραφιστική σε μια σχολή που είχε συνεργασία με αγγλικό πανεπιστήμιο. Πήγα, γιατί ήξερα ότι με σπουδές από την Αγγλία θα μπορούσα πάντα να επιστρέψω στην Αυστραλία. Στο Λονδίνο λοιπόν κατάλαβα ότι μου αρέσει η Ελλάδα. Οι Έλληνες εκεί είχαν εξαιρετική πορεία, γιατί όταν βάζεις τον Έλληνα σε ένα σύστημα που λειτουργεί, μπορεί να κάνει πολύ ωραία πράγματα. Γύρισα στην Αυστραλία, δούλεψα 2,5 χρόνια ως σχεδιάστρια, επέστρεψα στην Ελλάδα, συνεργάστηκα με δύο οίκους και το 2006 ξεκίνησα τη δική μου δουλειά».

Πώς έγινε αυτό το πέρασμα;
«Με ενδιέφερε πάντα η πορεία του ρούχου. Από τον σχεδιασμό μέχρι την παραγωγή και την πώληση, την επαφή. Ένιωσα έτοιμη δουλεύοντας στην ανδρική μόδα, γιατί είδα το γυναικείο ρούχο ως παρατηρητής. Τότε κατάφερα να απολαύσω τη μόδα και βρίσκοντας τον εαυτό μου, την αισθητική μου, άνοιξα το ατελιέ».

Απογοητεύσεις έχετε ζήσει;
«Κάτι που θεωρείς απογοήτευση ή κάτι που δεν πάει καλά, είναι προσωρινό νομίζω. Επιτρέπω στον εαυτό μου να αισθανθεί άσχημα μία ημέρα και την επομένη λέω: ΟΚ, έμαθες, τώρα προχωράς. Κάποιες φορές, και κυρίως στο ξεκίνημά σου, είναι βέβαιο ότι θα πεις “Τι το ήθελα αυτό;”. Γιατί τρελαίνεσαι με τη γραφειοκρατία, την έναρξη στην Εφορία… Η αρχή είναι πράγματι δύσκολη, αλλά συμφωνώ με αυτό που λένε: “Συγκεντρώσου στις επιτυχίες, όχι στις αποτυχίες” και “Κάθε όχι σε φέρνει πιο κοντά στο ναι”».

Δεδομένου ότι είστε άνθρωπος εξαιρετικά χαμηλού προφίλ, αναρωτιέμαι, πώς διεισδύετε στην αγορά;
«Προτιμώ το ρούχο να μιλάει για μένα και όχι εγώ γι’ αυτό. Μπορεί να αργήσει η ευρεία αναγνώριση σε σύγκριση με κάποιον που θα ξοδέψει για δημόσιες σχέσεις, όμως αυτό δεν με ενοχλεί. Δεν κυνηγάω το celebrity status, αλλά την εικόνα που θα βγάλει το ρούχο μου, στο οποίο πιστεύω. Δεν θέλω προσωπική δόξα».


Τι ονειρεύεστε;
«Τα ρούχα μου να βγουν πιο πολύ προς τα έξω, κάποια στιγμή να δημιουργήσω ένα κατάστημα και να συνεχίσω αυτό που κάνω και που αγαπώ».