Συζητώντας με τη γυναίκα του, Κορέττα, το τραγικό τέλος του Κέννεντι, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ είπε με παγερότητα: “Αυτό θα συμβεί και σε μένα. Σου το λέω και πάλι, αυτή η κοινωνία είναι άρρωστη”.
Και όντως, έτσι ακριβώς συνέβη. Και το χειρότερο, 41 χρόνια μετά τη δολοφονία του μαύρου νομπελίστα ηγέτη, η κοινωνία εξακολουθεί να νοσεί και μάλιστα βαριά. Μπορεί να ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και η Αμερική να ψήφισε μαύρο Πρόεδρο, μπορεί η Κου Κλουξ Κλαν να έχει τεθεί εκτός νόμου, μπορεί οι μαύροι να κάθονται πια δίπλα-δίπλα στα λεωφορεία με τους λευκούς και να έχουν (θεωρητικά) το δικαίωμα να φοιτούν στα ίδια σχολεία και Πανεπιστήμια μ’ εκείνους, όμως για ρίξτε μια ματιά στα γκέτο, ψάξτε να δείτε σε τι ποσοστό φοιτούν οι μαύροι στα πρωτοκλασάτα Πανεπιστήμια; Ποιους χτυπά η ανεργία περισσότερο, τους μαύρους ή τους λευκούς; Πόση πρόοδο έχουμε κάνει άραγε στο θέμα της ισότητας; Αρκετή, ασφαλώς, αλλά έχουμε ακόμα αρκετό δρόμο μπροστά μας.
Ας μην ξεχνάμε πάντως, ότι η αντίληψη περί ανωτερότητας της λευκής φυλής έναντι της μαύρης δημιουργήθηκε σκόπιμα από την εποχή της εκμετάλλευσης και της εμπορίας των δούλων της Αφρικής. Καλλιεργήθηκε επί αιώνες για καθαρά συμφεροντολογικούς λόγους της τότε άρχουσας τάξης της Β. Αμερικής, μέχρι που έφτασε πλέον στο πρόσφατο παρελθόν να θεωρείται φυσιολογική η ανωτερότητα της λευκής φυλής.
Περίπου 65 χρόνια έχουν περάσει από την πτώση του ναζισμού στη Γερμανία, που οδήγησε τον πλανήτη στον χειρότερο και πιο παρανοϊκό εφιάλτη και με τις θεωρίες περί ανωτερότητας της Αρίας Φυλής, διέπραξε απίστευτες γενοκτονίες στερώντας τη ζωή από εκατομμύρια ψυχές. Κι όμως, ο ρατσισμός αναβιώνει επικίνδυνα στο πρόσωπο των νεοναζί, που έχουν αρχίσει, οργανωμένοι σε συμμορίες, να διαπράττουν εγκλήματα εναντίον εύκολων κατ’ αρχήν στόχων, όπως είναι οι μετανάστες και να καλλιεργούν ξανά τον αντισημιτισμό. Εδώ είναι και το σημείο, όπου ο φασισμός μπορεί να ριζώσει βαθιά και να εξαπλωθεί ανεξέλεγκτα, όπως έγινε στη Γερμανία του Μεσοπολέμου.
Εκτός όμως από το φυλετικό και θρησκευτικό ρατσισμό, υπάρχει και ο κοινωνικός ρατσισμός, που συντηρεί προκαταλήψεις για τους ομοφυλόφιλους, τους φορείς του AIDS, τους πρώην κατάδικους, τους χρήστες ναρκωτικών, τους πνευματικά καθυστερημένους. Ας σημειωθεί εδώ, ότι η Σαρία, ο ισλαμικός νόμος δηλαδή, επιβάλλει την ποινή του θανάτου στους ομοφυλόφιλους άνδρες άνω των δεκατεσσάρων ετών, ενώ, όπως διάβασα πρόσφατα, στην Ουγκάντα υποβλήθηκε προς ψήφιση νομοσχέδιο, που ορίζει ισόβια ή θανατική ποινή για τους ομοφυλόφιλους!
Ο κοινωνικός αποκλεισμός συγκεκριμένων ομάδων πάντως, είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα υποκριτικών και ομφαλοσκοπικών κοινωνιών, που θεωρούν ότι κινδυνεύουν από τη διαφορετικότητα, ενώ στη πραγματικότητα ο κίνδυνος προέρχεται από τον ίδιο τον πυρήνα τους, που μοιραία θα τους οδηγήσει στην κατάρρευση. Δυστυχώς, πρέπει να ομολογήσουμε εδώ, ότι κάτι τέτοιο συνέβαινε και στη γεμάτη από δούλους αρχαία Ελλάδα, όπου «πας μην Έλλην, Βάρβαρος», αλλά και στην αρχαία Ρώμη και πολλές άλλες κοινωνίες ανά τους αιώνες.
Τα μάτια μας ανοιχτά λοιπόν κι ας ξεριζώσουμε το κακό, όσο προλαβαίνουμε, γιατί έτσι κι ο ρατσισμός αρχίσει ν’ απλώνει τα πλοκάμια του, τότε μοιάζει με τη Λερναία Ύδρα: Ένα κεφάλι κόβεις, δύο πετάγονται στη θέση του!
* Η Χριστιάννα Λούπα είναι δικηγόρος και συγγραφέας. Ιστολόγιο http://christiannaloupa.wordpress.com
