Η κλασική ελληνική ανικανότητα σε όλο της το μεγαλείο: μια μέρα μετά την εκδήλωση, πήραμε την πρόσκληση για να… παραβρεθούμε!
ΠΩΣ έγινε αυτό, θα με ρωτήσετε; Όπως γίνεται (σχεδόν) κάθε χρόνο, θα σας απαντήσω.
ΜΕΛΗ του προσωπικού της εφημερίδας έλαβαν πρόσκληση από την Κοινότητα Μελβούρνης για να παραβρεθούν στην χριστουγεννιάτικη εκδήλωση του Διοικητικού Συμβουλίου, για «το καλό της χρονιάς» και την τελετή βράβευσης μαθητών!
ΚΑΠΟΙΑ δικαιολογία θα υπάρχει, θα βρεθεί κάποιος να πει. Ενδεχομένως, να υπάρχει και είμαι διατεθειμένος να την πιστέψω.
ΕΚΕΙΝΟ που δεν μπορώ να πιστέψω είναι ότι αυτό γίνεται για δεκαετίες! Απίστευτοι στην ασυνέπειά τους οι τύποι! Δεν παίζονται…
ΣΥΜΒΟΥΛΙΑ έρχονται, συμβούλια φεύγουν, γενεές αλλάζουν, αλλά η «παράδοση» μένει! Συνεπέστατη στην ασυνέπειά της.
ΤΙ ωραίος είναι ο κόσμος όταν έχεις την ευχέρεια να κάνεις τα πράγματα στον δικό σου χρόνο, ακολουθώντας το κλασικό ελληνικό βιολογικό σου ρολόι.
ΕΝΑ «εσωτερικό» αυτόματο ρολόι, που ακολουθεί σχεδόν με (θρησκευτική) πίστη ο απανταχού Ελληνισμός.
ΤΙΣ «ώρες» αυτού του (παντοδύναμου) ρολογιού ακολουθεί η συντριπτική πλειοψηφία της φυλής μας, άσχετα αν κατοικεί στην Κοζάνη, τη Μελβούρνη, την Τρίπολη ή το Μπουένος Άιρες.
ΜΕ το ίδιο ρολόι εργάζονται και νταραβερίζονται μεταξύ τους οι πάντες. Από κυβερνήσεις και δημόσιες υπηρεσίες μέχρι βιομηχανίες και εργαζόμενοι.
Ε, τότε, πού είναι το πρόβλημα; Αν όλοι είναι συντονισμένοι, ακολουθώντας το «συγκεκριμένο» ρολόι, δεν υπάρχει πρόβλημα.
ΤΟ πρόβλημα αρχίζει από τη στιγμή που ο υπόλοιπος κόσμος (με τον οποίο είσαι υποχρεωμένος, επίσης, να νταραβερίζεσαι) ακολουθεί ένα εντελώς διαφορετικό (σε λεπτομέρειες!) ρολόι.
ΤΗΝ Κοινότητα την χρησιμοποίησα ως παράδειγμα, μιας και η επιστολή με την (καθυστερημένη) πρόσκληση, μού έδωσε το ερέθισμα την «τελευταία στιγμή» (κρατείστε το αυτό!) να ασχοληθώ σήμερα με το θέμα.
Η Κοινότητα δεν είναι, ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία οργάνωση της παροικίας μας που ασκείται στο σπορ της «τελευταίας στιγμής». Οι περισσότερες έτσι λειτουργούν.
ΕΠ’ ΑΥΤΟΥ, μάλιστα, δεν δέχομαι τον αντίλογο, επειδή (λόγω εφημερίδας) έχω «σπουδάσει» την όλη ιστορία «από μέσα» για δεκαετίες.
ΟΛΟΙ ανεξαιρέτως οι (αιώνια)… καθυστερημένοι, έχουν μια «σοβαρή» δικαιολογία, όταν έρχονται σε επαφή μαζί μας για να δημοσιευτεί κάποια διαφήμισή τους, ανακοίνωση συλλόγου τους ή οτιδήποτε άλλο θέλουν.
ΚΑΤΑ τον ίδιο τρόπο, συμπεριφέρονται οι αναγνώστες (δοθείσης ευκαιρίας) και πολλοί από τους επιστολογράφους μας.
ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ στιγμή θυμούνται τα πάντα! Τελευταία στιγμή σου έρχονται και σε παρακαλούν να το δημοσιεύσεις για τελευταία φορά!
ΟΛΟΙ, μέχρι τον τελευταίο, σου υπόσχονται ότι είναι η… τελευταία φορά, που έρχονται τελευταία στιγμή.
ΚΑΙ την ώρα που φεύγοντας σε χαιρετούν και σε ευχαριστούν για την «εξυπηρέτηση», εσύ γνωρίζεις ότι την συγκεκριμένη «τελευταία στιγμή», άλλες άπειρες θα ακολουθήσουν.
ΠΡΟΕΔΡΕ, μην τα αφήνεις όλα «την τελευταία στιγμή», έλεγα για χρόνια στον Φουντά. Ποτέ δεν με πίστεψε!
ΚΑΙ πώς να με πιστέψει, αφού μετά κάθε «τελευταία στιγμή» δική του, επαναλάμβανα και εγώ τις ίδιες «απειλές» για… τελευταία φορά.
ΠΩΣ θα μπορούσε, άλλωστε, μια εφημερίδα σαν τον «Νέο Κόσμο», που όλοι την θεωρούν και ως «δική τους» να αρνηθεί να δημοσιεύσει, αγγελία, διαφήμιση ή ανακοίνωση που έφτασε στα γραφεία μας την τελευταία στιγμή για… τελευταία φορά;
ΔΕΝ γίνεται αυτό το πράγμα όσο και αν «γκρινιάζουμε». Αισθανόμαστε και εμείς τους αναγνώστες μας «δικούς μας» ανθρώπους και όλες τις οργανώσεις μας «δικές μας» οργανώσεις.
ΩΣ μέλη της οικογένειάς μας τους βλέπουμε όλους. Άσε που με πάρα πολλούς πια, γνωριζόμαστε και προσωπικά.
ΣΥΝΕΠΩΣ, μια εφημερίδα της «τελευταίας στιγμής» είμαστε και εμείς και διαφορετικά δεν θα μπορούσε να γίνει για να γίνεται η δουλειά όλων.
ΠΑΡ’ ΟΤΙ, μετά μισό (και βάλε) αιώνα πλούσιων εμπειριών, έχουμε ειδικευτεί στις ελληνικές «δουλειές του ποδαριού» που αφήνονται να γίνουν «όπως κι όπως» την «τελευταία στιγμή», αντιμετωπίζουμε (ακόμα) προβλήματα.
ΚΑΙ τα προβλήματα έχουν να κάνουν με το γεγονός ότι, από την μια, είμαστε υποχρεωμένοι να εργαζόμαστε με το ελληνικό βιολογικό ρολόι (των αναγνωστών, και πελατών μας) και, από την άλλη, να είμαστε συνεπείς και με το ρολόι που λειτουργεί το τυπογραφείο και ο υπόλοιπος κόσμος.
ΜΙΛΑΜΕ, δηλαδή, για μια επαγγελματική «σχιζοφρένεια» που προκύπτει από την «συνάντηση» των δύο ρολογιών, μεταξύ των οποίων υπάρχει χρονικό χάσμα, που μόνο «μαγικά» μπορεί να γεφυρωθεί και να αποδώσει.
ΕΙΜΑΣΤΕ υποχρεωμένοι, τρεις φορές την εβδομάδα, να στέλνουμε μια συγκεκριμένη ώρα την εφημερίδα για τύπωμα για να μπορείτε όλοι εσείς (με τα ελληνικά σας βιολογικά ρολόγια!) να την βρείτε (με το ρολόι του υπόλοιπου κόσμου) στην ώρα της.
ΣΤΟ να ξεπεράσουμε (με επιτυχία) τα πιο πάνω προβλήματα, συνέβαλε, κυρίως, το γεγονός ότι διαθέτουμε και όλοι εμείς το ελληνικό βιολογικό μας ρολόι, το οποίο και έχουμε ρυθμίσει να συμπίπτει τις τρεις συγκεκριμένες ώρες της βδομάδας με το κοσμικό ρολόι.
ΕΤΣΙ, μια εφημερίδα της «τελευταίας στιγμής», με τις πιο έγκαιρες και έγκυρες ειδήσεις κυκλοφορεί για μισό αιώνα τώρα, ακριβώς στην ώρα της χωρίς ποτέ να αφήσει κανέναν «καθυστερημένο» παραπονούμενο!
ΕΧΟΥΜΕ, πλέον, ειδικευτεί σε δουλειές της τελευταίας στιγμής και όλα πάνε ρολόι (και μάλιστα) και με τα δύο ρολόγια! Βοηθά, βέβαια, το γεγονός ότι και το… τυπογραφείο είναι ελληνικό!
ΡΕ, σας λέω, όχι μόνο τους… καθυστερημένους της «τελευταίας στιγμής» προλαβαίνουμε, αλλά και αυτούς που καταφέρνουν να… σταματούν τον χρόνο!
ΜΕΧΡΙ και το… ποντιακό βιολογικό ρολόι του φίλου μου του Τάσου Δουβαρτζίδη προλαβαίνουμε σας λέω, που είναι από χρόνια… σταματημένο!
ΤΗΝ «τελευταία στιγμή» δίνεται κάθε βδομάδα (για δεκαετίες τώρα) και τούτη νη στήλη. Περίγελος της εφημερίδας έχω γίνει ως ο αιώνια… καθυστερημένος.
ΕΧΕΤΕ να κάνετε με μια ακόμα αυθεντική και… χρονικά διχασμένη προσωπικότητα. Το ελληνικό μου βιολογικό ρολόι (χωρίς συγκεκριμένο προορισμό και πρόγραμμα) ακολουθώ και στα ταξίδια μου, πράγμα που εξοργίζει τη «δική μου», η οποία και παραμένει με την (αιώνια) απορία, πως καταφέρνω και δεν «χάνομαι»;
ΟΛΑ τα πιο πάνω (αγαπητοί αδελφοί) συμψηφιζόμενα με τα όσα (οικονομικά και όχι μόνο) συμβαίνουν στη πατρίδα μας, με έβαλαν σε γκρίζες σκέψεις, τούτες τις χρονιάρες μέρες.
ΡΕ, λες (λέω στον εαυτό μου), να μη φταίει μόνο το διεφθαρμένο Βυζάντιο, η τουρκοκρατία και το τραγελαφικό νεοελληνικό έθνος, για την νοοτροπία μας και το (πρακτικά) εκφραστικό της όργανο: το βιολογικό μας ρολόι;
ΛΕΣ να υπάρχει και καμιά άλλη, πιο πειστική, απάντηση; Και τότε είναι αγαπητοί μου που σκέφτηκα τον επιστημονικό ορθολογισμό, που επιχειρεί να δώσει απάντηση στα πάντα.
ΜΗΠΩΣ σκέφτηκα, αναλογιζόμενος τη θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν και συγκρίνοντάς την με τη μοντέρνα θεωρία του χάους, έχει να κάνει με την αρχεγονία του πολιτισμού μας;
ΛΕΣ να επηρεάζει τους φορείς του συγκεκριμένου πολιτισμού καμιά ειδική ακτινοβολία που προέρχεται από τον «κυρτωμένο» συμπαντικό χώρο; (Για να καταλαβαίνετε κάτι «τέτοια» σας έκανα και τις «αναλύσεις», πριν δύο βδομάδες, πάνω στην «κυρτότητα» του χωροχρόνου).
ΛΕΣ (λέω), να μάς επηρεάζει κάτι τέτοιο και να ζούμε ταυτόχρονα και σε μια άλλη χρονική διάσταση, η οποία (ανάλογα με τα φεγγάρια) να κινείται σαν εκκρεμές, πότε στο παρελθόν και πότε στο μέλλον;
ΣΥΜΦΩΝΑ με τη θεωρία του χάους (που συμπεριλαμβάνει και την θεωρία των πάντων), τα πάντα είναι δυνατά, μιας και λειτουργούν δυνάμεις (που ούτε καν υποψιαζόμαστε) σε άλλες διστάσεις.
ΜΕ λίγα λόγια, η πατρίδα μας αντιμετωπίζει σήμερα αυτά τα προβλήματα, γιατί, με τους πολίτες που έχει, είναι υποχρεωμένη να ακολουθεί δύο ρολόγια: το διονυσιακό (το δικό μας) και το κοσμικό που ακολουθεί ο υπόλοιπος κόσμος, η Ευρώπη και οι… αγορές!
ΔΕΝ έχει καταφέρει ακόμα, αυτό που κατάφερε ο «Νέος Κόσμος»: να διαχειριστεί δημιουργικά (για να μιλάμε και με όρους των «αγορών») τον «συγκερασμό» των δύο ρολογιών. Να επιλύσει τις χρονικές διαφορές και να συγχρονίσει τα ρολόγια.
ΤΟ έργο της πατρίδας βέβαια (επειδή η πελατεία είναι πάρα πολύ μεγαλύτερη), είναι απείρως πιο δύσκολο.
ΠΩΣ να συγχρονιστεί ο Παπακωσταντίνου με τον Αλμούνια, όταν ο πρώτος (με το ελληνικό του ρολόι, αντιλαμβάνεται τα σημερινά χρέη ως ελλείμματα του μέλλοντος και ο δεύτερος ως απλήρωτους τόκους του παρελθόντος;
ΠΩΣ να εξηγήσει ο υπουργός Οικονομικών της πατρίδας μας ότι «τα παιδιά δεν έχουν τώρα να πληρώσουν τους φόρους και λέμε να μην τους ζορίσουμε, λόγω… εορτών!».
ΠΩΣ να καταλάβει ο Επίτροπος της Ευρωπαϊκής Ένωσης ότι οι Έλληνες φορολογούμενοι αφήνουν και τους φόρους απλήρωτους μέχρι την «τελευταία στιγμή». Μέχρι την… τελευταία τους πνοή σε τούτο τον κόσμο.
ΠΟΥ να καταλάβουν οι Ευρωπαίοι ότι το δικό μας ρολόι, που λειτουργεί στη «κυρτωμένη» διάσταση, ο χρόνος δεν κινείται πράγμα που σημαίνει ότι πάντα έχουμε και περισσευούμενο χρόνο.
ΤΕΤΟΙΟΣ «περισσευούμενος» χρόνος είναι και η «τελευταία στιγμή» που με τόση μαεστρία αξιοποιεί δημιουργικότητα η φυλής μας. Η «τελευταία στιγμή» μάς έχει βγάλει ασπροπρόσωπους από πολλές δύσκολές θέσεις.
ΚΑΙ το πιο σημαντικό: πάντα υπάρχει χρόνος για την «τελευταία στιγμή». Συναρπαστική ανακάλυψη και δικό μας κοπιράιτ και αυτό!
ΩΣ εκ τούτου, δεν πειράζει το αν η χώρα βρίσκεται (οικονομικά) στο χείλος του γκρεμού. Τελευταία στιγμή κάτι θα γίνει.
ΑΚΟΜΑ και αν χρειαστεί αυτό το «κάτι» να είναι δουλειά του ποδαριού. Σιγά και νη δεν προλάβουμε.
ΒΡΕ, θα προλάβουμε σας λέω και θα μας μείνει χρόνος, να κάνουμε και τίποτα άλλο την… τελευταία στιγμή!
ΚΑΛΑ Χριστούγεννα σε όλους και… σπάστε τα ρολόγια. Μια αυταπάτη είναι και ο χρόνος. Ένα ψέμα που συνεχίζει να επιζεί και μετά την… τελευταία μας στιγμή.
