Παραμονές Χριστουγέννων έκανα την «γνωριμία» μου με τον τρίτο Έλληνα Μελβουρνιώτη… Αη Βασίλη του Τρίτου Κόσμου. Στην ουσία, «είδα» το άλλο πρόσωπό του. Γιατί τον Κώστα Αναστασάκη τον γνώρισα ένα πρωί στο γραφείο μου, πριν κάποια χρόνια, όταν μόλις είχε πιάσει δουλειά, ως φωτογράφος του «Νέου Κόσμου». Στάθηκε θαρρετά στην πόρτα με τη μηχανή του στο χέρι και προσφέρθηκε να «αποθανατίσει», όπως είπε, τη στιγμή. Τον κοίταξα έκπληκτη, μέσα από τον κυκεώνα των χαρτιών μου και του είπα ένα γρήγορο και κοφτό «όχι».

Αν μπορούσα τότε, έστω και να υποψιαστώ, το δρόμο που θα’ παιρνε με τη μηχανή του, θα ήμουν παραπάνω από ευτυχής να δεχτώ. Και δεν μιλώ, φυσικά, για την επαγγελματική του καριέρα που έφτασε στα ύψη, αλλά για το φιλανθρωπικό του έργο που ξεκινά από το Θεό και αγγίζει τις καρδιές μας.
Πρόκειται για μια απίστευτη ιστορία, για τη θεϊκή έμπνευση ενός ανθρώπου να βάλει την τέχνη του να «δουλέψει» και για τα φτωχά παιδιά του κόσμου.
Πιστεύοντας ότι «τα παιδιά είναι ό,τι πιο πολύτιμο έχουμε» και ότι «οι πράξεις μας σήμερα θα προσδιορίσουν το δικό τους αύριο», όντας φιλεύσπλαχνος, όσο και πραγματιστής, θα πει: «Δεν πρέπει να ελπίζουμε ότι θα γίνει ένα θαύμα, κάποιος θα κάνει κάτι και θα λυθούν τα προβλήματα δεκάδων εκατομμυρίων παιδιών. Πρέπει ο καθένας από μας να ευαισθητοποιηθεί και να κάνει στάση ζωής την εξάλειψη της πείνας και της δυστυχίας. Ο καθένας και όλοι μαζί μπορούμε να κάνουμε καλύτερο το μέλλον των παιδιών».

Ο ίδιος έχει ήδη κάνει στάση ζωής την εξάλειψη της πείνας και της δυστυχίας των παιδιών, συνάμα δε, προσπαθεί με τον πλέον αποτελεσματικό τρόπο, να ευαισθητοποιήσει τον άνθρωπο όπου κι αν βρίσκεται. Να δώσει την πραγματική εικόνα των πραγμάτων, όχι μαύρη και θλιβερή που μπορεί να είναι κι αυτό, αλλά να υπογραμμίσει την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.

ΑΦΥΠΝΙΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Με δική του έμπνευση ιδρύθηκε ο οργανισμός Our Forgotten Children (Τα Ξεχασμένα Παιδιά μας) ο πρόεδρος του οποίου, David Lenigas, θα πει ότι «θα γίνει η αφύπνιση του κόσμου. Ο στόχος είναι να πέσει ο φακός στα παιδιά κάθε φυλής, γένους και καταγωγής, ειδικά σ’ αυτά που έχουν ανάγκη, στα σχολεία, τα νοσοκομεία και τις οικογένειες που καταβάλουν κάθε προσπάθεια για να τα στηρίξουν».
Ο φακός ανήκει, φυσικά, στον Κώστα Αναστασάκη, τον άνθρωπο που έχει δοθεί ολόψυχα στον αγώνα να κάνει τη ζωή των στερημένων παιδιών όσο το δυνατόν καλύτερη.

«Όπως ταξιδεύουμε, σε κάθε χώρα, έχουμε τη μοναδική ευκαιρία να δούμε το πρόβλημα στην πραγματική του εικόνα και να κάνουμε κάτι γι’ αυτό. Ο στόχος μας δεν είναι να υπερτονίσουμε τη δυστυχία, αλλά να υπογραμμίσουμε την ελπίδα. Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τη φοβερή κατάσταση αυτών των παιδιών, πρέπει όμως να νοιώθουμε περήφανοι για την ευκαιρία που μας δίνεται να κάνουμε κάτι», θα πει ο David Lenigas.
«Έχουμε ήδη επισκεφτεί 36 χώρες σε τρεις διαφορετικές ηπείρους. Τα αποτελέσματα είναι εντυπωσιακά. Η σκληρή πραγματικότητα, όμως, είναι ότι έχουμε ακόμη μπροστά μας περισσότερο από τον μισό κόσμο να καλύψουμε. Εκείνο που θέλουμε να σας παρακαλέσουμε είναι να έλθετε μαζί μας σ’ αυτό το ταξίδι. Μαζί μπορούμε πραγματικά να αλλάξουμε την εικόνα», θα καταλήξει ο Lenigas.

Ο Κώστας Αναστασάκης κάνει ένα ταξίδι στην υφήλιο, φωτογραφίζοντας παιδιά σε κάθε χώρα του κόσμου.
Το απίστευτο αυτό ταξίδι ξεκίνησε το καλοκαίρι του 2006 και ήδη έχει κυκλοφορήσει ένα βιβλίο με τις φωτογραφίες του, ενώ το World Children Fund, που εδρεύει στη Ν. Υόρκη και εστιάζει το έργο του στην παροχή εκπαίδευσης στα μη προνομιούχα παιδιά της Νότιας Αφρικής, οργάνωσε έκθεση φωτογραφίας του Αναστασάκη στο ξενοδοχείο Mandarin, η οποία απέφερε ενάμιση εκατομμύριο δολάρια.
Στο τέλος του μήνα, ο διακεκριμένος Έλληνας φωτογράφος θα κάνει ανάλογη έκθεση για το Ecolink, έναν φιλανθρωπικό φορέα της Νότιας Αφρικής που εκπαιδεύει τα παιδιά να δημιουργούν παράλληλα με την προστασία του περιβάλλοντος. Με τις φωτογραφίες του δίνει πρόσωπο στα παιδιά που η παγκόσμια κοινότητα παραβλέπει ή έχει ξεχάσει.

Οι εικόνες των παιδιών που αποθανατίζει σήμερα, ο Κώστας Αναστασάκης, ζωντανεύουν εικόνες από τη δική του παιδική ζωή.
«Θυμάμαι, όταν ήμουν παιδί, τις ζεστές μέρες του καλοκαιριού που έπαιζα με τα άλλα παιδιά της γειτονιάς. Στ’ αυτιά μου έρχονται οι απόμακρες φωνές των μαμάδων μας που μας καλούσαν να πάμε σπίτι αμέσως μόλις γινόταν δέκα η ώρα το βράδυ.
Θυμάμαι ότι γνώριζα όλους που έμεναν στον ίδιο δρόμο με μένα και τους μιλούσα κάθε φορά που τους έβλεπα. Θυμάμαι ακόμη ότι οι οικογένειες μαζεύονταν γύρω από το τραπέζι και έτρωγαν όλοι μαζί στις έξι το βράδυ. Θυμάμαι ότι η τηλεόραση ήταν κάτι ξεχωριστό και βλέπαμε μόνο δύο ώρες τη μέρα αν είμαστε φρόνιμοι.
Θυμάμαι ότι δεν είχα πολλά παιχνίδια, πάντοτε, όμως, υπήρχε κάτι να κάνω. Ένοιωθα ευτυχισμένος και ασφαλής.

Σήμερα, ζω σ’ έναν κόσμο όπου τα παιδιά δεν παίζουν πλέον ελεύθερα στο δρόμο. Σ’ έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι γυρίζουν το πρόσωπο αλλού, όταν περνάς δίπλα τους. Σ’ έναν κόσμο όπου τα μαγαζιά δεν κλείνουν ποτέ, η τηλεόραση είναι ανοιχτή συνέχεια και ο καθένας τρώει χωριστά, όταν βρει λίγη ώρα ελεύθερη.
Ζω σ’ έναν κόσμο όπου τα χρήματα μετράνε πιο πολύ από τον άνθρωπο. Όπου οι ανθρώπινες φωνές έχουν γίνει πιο αδύναμες, όπου τα δυσάρεστα νέα είναι κάτι πολύ συνηθισμένο. Ζω σ’ έναν κόσμο που προωθεί τη βία και το μίσος, όπου αυτό που έχεις είναι πιο σπουδαίο από αυτό που είσαι».

ΑΒΑΣΙΜΟΙ ΦΟΒΟΙ

Και ο Αναστασάκης συνεχίζει: «Ξεκινήσαμε το μεγάλο ταξίδι με φωνές να μας λένε ότι πρέπει να είμαστε πολύ προσεχτικοί. Συνέχεια μας λένε για τους κινδύνους που διατρέχουμε όταν πηγαίνουμε στις φτωχογειτονιές, από τους κακοποιούς, τους ναρκομανείς και τους βίαιους. Και όμως, αυτό που βλέπουμε μπροστά μας δεν είναι τίποτε άλλο από πρόσωπα γελαστά, πρόσωπα γεμάτα ειλικρίνεια. Τα παιδιά παίζουν ελεύθερα στους δρόμους τα βράδια. Οι γείτονες μιλάνε ο ένας στον άλλον, μας ρωτάνε για τον δικό μας κόσμο, παίζουν μουσική για μας από τον δικό τους.

Ένα μικρό κοριτσάκι κρατά τον αδελφό της από το χέρι και ζητά να μάθει αν μπορεί να ρωτήσει κάτι κι εκείνη. Τους λέω ότι μου θυμίζουν την παιδική μου ζωή. Αισθάνομαι ότι κάνω ένα ταξίδι στο χρόνο. Έχω ξεχάσει τη φτώχεια που με περιβάλλει. Νοιώθω ευτυχισμένος και ασφαλής ξανά. Για ακόμη μια φορά η ελπίδα μέσα μου ζωντανεύει». Είναι τα λόγια του Αναστασάκη στο βιβλίο φωτογραφιών του με τίτλο « The Journey So Far…» («Το Μέχρι Τώρα Ταξίδι»).
Σταματώ σε μια απίθανη φωτογραφία του. Από μια παράγκα–σχολείο, ο Αναστασάκης από μια τρύπα έχει συλλάβει τα γελαστά πρόσωπα των παιδιών, με τη λαχτάρα της μάθησης να φωτίζει τα πρόσωπά τους. Σας μεταφέρω τη λεζάντα της φωτογραφίας: «Κένυα, Ναϊρόμπι. Όταν βρέχει είναι δύσκολο ν’ ακούσεις τη φωνή του δασκάλου και η βροχή σβήνει την κιμωλία στον πίνακα».
Είναι από το Valley View Highschool.

ΣΕ ΛΙΓΟ ΜΑΖΙ

Στην αρχή του χρόνου ο Κώστας Αναστασάκης θα συναντήσει στην Αφρική, συγκεκριμένα στη Σιέρα Λεόνε, τον ιεραπόστολο, Θεμιστοκλή Αδαμόπουλο, προκειμένου να συνεργαστούν.

Το έργο του είναι τεράστιο και μια πολύ μικρή γεύση είχαμε πάρει τον περασμένο Σεπτέμβρη όταν επισκέφτηκε ξανά την πόλη μας και είχα την ευκαιρία να μιλήσω μαζί του.

Από την Κένυα, το 2007, ο νέος πατριάρχης Θεόδωρος, που παρακολουθεί από κοντά το έργο του ιεραπόστολου και ανθρωπιστή, Θέμη Αδαμόπουλου, του δίνει εντολή να πάει στη Δυτ. Αφρική, στη Σιέρα Λεόνε, όπου ο εμφύλιος πόλεμος 12 ολόκληρων χρόνων έχει ισοπεδώσει τον τόπο και έχει αφήσει πίσω του φρικιαστικές εικόνες. Παιδιά ακρωτηριασμένα, πρόσωπα και κορμιά παραμορφωμένα, ανθρώπους που ζουν στους δρόμους και αφήνουν την τελευταία τους πνοή εκεί. Ο θάνατος είναι μέρος της καθημερινής τους ζωής. «Ζει» εκεί δίπλα τους κι ανάμεσά τους.

Μου είχε πει: «Εκεί χτίζουμε ένα χωριό για 100 ανάπηρους που ζητιάνευαν στους δρόμους και η αστυνομία τους κυνηγούσε και τους έδιωχνε από παντού. Ξεκινήσαμε με την εκκλησία Άγιος Μωϋσής ο Αφρικανός, στην περιοχή Waterloo, Τεχνική Σχολή Ξυλουργικής και Ραπτικής, σπίτια, κλινική και σχολεία.
Στο Freetown, πρωτεύουσα της Σιέρα Λεόνε, ιδρύσαμε το πρώτο σχολείο για 1.200 παιδιά, όπου διδάσκουν 60 δάσκαλοι. Του χρόνου θα ιδρύσουμε Ορθόδοξο Πανεπιστημιακό Κολλέγιο για τους φτωχούς. Υπάρχουν παιδιά που έχουν τα προσόντα δεν έχουν, όμως, τη δυνατότητα να πάνε ούτε στο Δημοτικό. Οφείλουμε να τα βοηθήσουμε».

Οι γυναίκες στις φυλακές του Freetown είναι εκείνες που θα τραβήξουν στη συνέχεια την προσοχή του και θα φροντίσει για την αποκατάστασή τους μετά την αποφυλάκισή τους.
«Αν δεν έχουν μια δουλειά έντιμη, δεν αποκλείεται να καταλήξουν πάλι εκεί. Έτσι, φροντίζω να κάνουν εκεί μέσα μαθήματα ραπτικής και όταν βγουν, τους δίνω μια δική τους ραπτομηχανή».
Εκεί θα ενώσουν τις δυνάμεις τους οι δυο άντρες που εμπνέονται από την ίδια αγάπη για τον άνθρωπο. Που νοιώθουν ότι όλοι έχουν δικαίωμα για μια θέση στον ήλιο.

Από κάποια απόσταση, ακολουθεί ακόμη ένας Μελβουρνιώτης Έλληνας, ο Παναγιώτης Παναγιωτόπουλος, με τον οποίο έχετε ήδη γνωριστεί από αυτή τη στήλη.
Να υπενθυμίσω ότι είναι ψυχολόγος του Xavier College και μέσω του οργανισμού Tabitha, που υποστηρίζει το σχολείο του, έχει πάει με την οικογένειά του, τη γυναίκα του Τζένη και τα τρία αγόρια του, δύο φορές στην Καμπότζη, όπου έχτισαν δύο σπίτια και προμήθευσαν τους ντόπιους με ρουχισμό που εξασφάλισε ο ίδιος από τη Μελβούρνη.

Σήμερα, στην επικοινωνία που είχα μαζί του, θα πει ότι δρομολογούνται ακόμη «πιο μεγάλα πράγματα, τα οποία υποστηρίζονται από τον νέο διευθυντή του Κολλεγίου, όπως συνεισφορά στο χτίσιμο σχολείων και νοσοκομείων στην Καμπότζη. Στην ουσία, θα αναλάβουμε ένα ολόκληρο χωριό, στο χτίσιμο σπιτιών, εκπαιδευτηρίων και κλινικών».

Η παροικία έχει ήδη δείξει δείγματα στήριξης του έργου του, ιδιαίτερα η πρώτη γενιά. Στόχος του, θα πει, το νέο χρόνο θα είναι να ευαισθητοποιηθεί και δική του γενιά των Αυστραλογεννημένων Ελλήνων: «Απλώς, είναι θέμα πληροφόρησης και σωστής προσέγγισης. Ο άνθρωπος έχει πάντοτε την τάση να βοηθήσει τον συνάνθρωπό του. Όμως, στις περισσότερες περιπτώσεις, δεν ξέρει πώς. Δεν έχει δει την πραγματική εικόνα και ακόμη δεν γνωρίζει πώς να την αλλάξει. Γι’ αυτό, πρέπει να φροντίσουμε εμείς».

Αν το «Εμείς» συμπεριλαμβάνει και τους άλλους δύο άντρες που αναφέραμε, έχουμε κάθε λόγο να είμαστε αισιόδοξοι.
Καλές Γιορτές σε όλους!