Στα 82 της χρόνια άφησε, την Τετάρτη το απόγευμα, την τελευταία της πνοή, η οραματίστρια της παροικίας μας, Άννα Μάθιους. «Έφυγε μέσα στο σπίτι της», είπε ο Ιάκωβος Φρονίστας, μιλώντας για την Άννα Μάθιους, που τα τελευταία δυόμισι χρόνια βρισκόταν ως τρόφιμος στην Πρόνοια, το γηροκομείο που η ίδια έχτισε, με κύρια υλικά, την επιμονή της, την υπομονή της και την αγάπη της για τους «γέροντες» όπως αποκαλούσε τους ηλικιωμένους της παροικίας μας.
Πολλά, που άλλοι θα επιτύγχαναν σε δύο ζωές, η Αννούλα, όπως πολλοί την γνώριζαν στην παροικία μας, τα κατάφερε σε μία. Και κατάφερε πάρα πολλά η Άννα. Σε εποχές που η γυναικεία παρουσία στα δρώμενα τόσο της παροικίας όσο και της αυστραλιανής κοινωνίας γενικότερα, ήταν περιορισμένη, η Άννα Μάθιους πολέμησε δυναμικά για να εδραιώσει υπηρεσίες για ηλικιωμένα άτομα. Τότε λίγοι μοιράζονταν το όραμά της, λίγοι καταλάβαιναν πόσο μακριά έβλεπε…
Η Άννα Μάθιους γεννήθηκε στην Αθήνα και μετανάστευσε στην Αυστραλία το 1947. Στα 24 χρόνια της παντρεύτηκε και ένα χρόνο αργότερα απέκτησε την μοναχοκόρη της, Σούλα. Στα 43 της χήρεψε. Η ζωή της δραστήριας Άννας μπορεί να ήταν μοναχική σε προσωπικό επίπεδο, αλλά αυτή ήταν μία συγκυρία της τύχης που η Άννα μετέβαλε σε πλεονέκτημα. Στα μέσα της δεκαετίας του ’60 βρήκε διέξοδο για να διοχετεύσει την αστείρευτη ενέργειά της, αλλά και την μεγάλη της αγάπη που λεγόταν προσφορά. Διετέλεσε δασκάλα στα σχολεία της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης και Βικτωρίας και ήταν ένα από τα ιδρυτικά στελέχη της Αυστραλοελληνικής Πρόνοιας. Τιμήθηκε από την αυστραλιανή Πολιτεία με το μετάλλιο Order of Australia (ΟΑΜ) καθώς και με το Centenary Metal, αναγνωρίστηκε το 2000 σε ειδική έκδοση αφιερωμένη στις μεγάλες γυναικείες προσωπικότητες της χώρας ως μία από τις πλέον σημαντικές γυναίκες της Αυστραλίας, αλλά η Άννα παρέμεινε ταπεινός υπηρέτης της παροικίας, όπου αυτή την είχε ανάγκη.
Η Άννα δεν πολεμούσε για το παρόν. Πάντα αγωνιζόταν για το μέλλον της παροικίας. Ήταν κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ’60 όταν ξεκίνησε τον αγώνα της για τους γέροντες. Τότε μέσα από τον οργανισμό Greek Society for the Care of the Elderly. Ποτέ δεν σταμάτησε αυτόν τον αγώνα. Πριν από τέσσερα περίπου χρόνια, η Άννα χτυπήθηκε από την ασθένεια του αιώνα, την νόσο του Αλτσχάιμερ. Μόνο αυτή κατάφερε να σταματήσει την δραστήρια γυναίκα.
«Τής άρεσε να προσφέρει, να δίνει απλόχερα σε κάθε τομέα της ζωής. Ως μητέρα ήταν πάντα δίπλα μου, ως γιαγιά ήταν πάντα δίπλα στα εγγόνια της, ως εθελόντρια ήταν πάντα κοντά στους γέροντές της», μάς λέει η μοναχοκόρη της Άννας, Σούλα Καργάκη.
Η Άννα Μάθιους ήταν η ψυχή της «Φροντίδας», ο άνθρωπος που έβαλε το θεμέλιο λίθο για την δημιουργία των ελληνικών γηροκομείων στην Αυστραλία.
«Το μέγεθος της εθελοντικής της δουλειάς στην “Φροντίδα” τεράστιο», αναφέρει ο Ιάκωβος Φρονίστας, που για 30 χρόνια δούλεψε δίπλα στην Άννα και μοιράστηκε το όραμά της. Την περιγράφει με τα εξής λόγια: «Αλτρουίστρια, γεμάτη πάθος, ανεξάρτητη, καλοσυνάτη, οραματίστρια, οργανωμένη, αφοσιωμένη, έντιμη, ιδανική συνεργάτιδα, ήρεμη και πάντα χαμογελαστή. Ποτέ της δεν πήρε μισθό από την “Φροντίδα”. Ο οργανισμός αποφάσισε να της δώσει ένα αυτοκίνητο για τις μετακινήσεις της. Αυτή ήταν η μόνη της ανταμοιβή. Και αυτή από το πρωί ως το βράδυ εκεί στην Φροντίδα. Ακούραστη και χαμογελαστή».
«Κοινωνική και έτοιμη να προσφέρει, χωρίς ποτέ να αφήνει τα πάθη και τις κακίες των άλλων να την πτοούν. Δεν ήταν είδα μία φορά να θυμώσει. Σε όσους είχαν κακό λόγο να πουν, η Άννα απλώς δεν απαντούσε, συνέχιζε το έργο της. Αυτή ήταν πάντα η απάντησή της», λέει ο κ. Φρονίστας, συμπληρώνοντας «η μόνη της πικρία ήταν για το ότι δεν κατάφερε πολύ περισσότερα για την παροικία και πάντα πίστευε ότι σαν κοινότητα είχαμε την δυνατότητα να κάνουμε πολύ περισσότερα».
Αυτοί που την γνώρισαν θα την θυμούνται, όχι μόνο για την προσφορά της, αλλά και για το χαμόγελό της. Η κ. Άννα το χάριζε απλόχερα. Ήταν ένα χαμόγελο ζεστό, αξέχαστο, ειλικρινές, που το στερούσε από τους γύρω της μόνο όταν δεν το ένοιωθε.
Τα τρία της εγγόνια θα την θυμούνται πάντα για το ελεύθερο και προοδευτικό της πνεύμα. Η γιαγιά Άννα γινόταν η φιλενάδα Άννα με τα εγγόνια της.
Την πιο σημαντική στιγμή στη ζωή της, σύμφωνα με την κόρη της Σούλα, η Άννα την έζησε το 2004. Ήταν εκείνη την μέρα που η Ολυμπιακή Φλόγα έφτασε στην Μελβούρνη και η Άννα είχε την τιμή να κρατήσει την δάδα και να την μεταφέρει από το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη στην Μελβούρνη έως το Ελληνοαυστραλιανό Μνημείο. «Τα μάτια της δεν σταμάτησαν να τρέχουν λεπτό. Τα μάτια όλων μας υγρά από το θέαμα. Ένοιωθε περήφανη που ως Ελληνίδα μπόρεσε να μεταφέρει την Ολυμπιακή Φλόγα εδώ στη Μελβούρνη που τόσο πολύ αγάπησε. Ήταν η πιο ωραία στιγμή της ζωής της. Ο συμβολισμός εκείνης της εικόνας παντοδύναμος.
Σε όλη της την ζωή κρατούσε την δάδα της ελπίδας η μητέρα μου. Μοίραζε ελπίδα στην παροικία, στους γέροντές της, σε όσους την είχαν ανάγκη…», λέει η μοναχοκόρη της.
Αυτή ήταν και θα είναι η Άννα Μάθιους. Γιατί μπορεί το σώμα της να την πρόδωσε, η ψυχή της όμως θα ζει πάντα μέσα από τα έργα της.
H νεκρώσιμος ακολουθία θα ψαλεί την Τετάρτη 1.00μ.μ. από τον ιερό ναό Αγ. Αναργύρων στο Oakleigh.
