Γεια σας και να είστε καλά. Δεν σας ρωτάω αν περάσατε καλά γιατί ξέρω πως, για τους περισσότερους, της χρονιάς «οι άγιες ημέρες» κυλούν στο γλυκό, στο μαλακό και στο κάτι να τσιμπήσουμε, κάτι να πιούμε για να περάσουν τα Χριστούγεννα και να μπει και ο Καινούργιος να… ξεμπερδεύουμε.

 Χρόνια Πολλά. Να τα πούμε; Πείτε τα. Δεν έχουμε συνηθίσει να μας τα λένε σε τούτη εδώ την πόλη, τη χώρα, μα δεν σημαίνει πως τα ξεχάσαμε κιόλας. Πέστε τα.
«Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά κι’ αρχή καλός μας χρόνος…. Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά, ψιλή μου δεντρολιβανιά…»

Δεν του έβγαινε τίποτε άλλο του στιχουργού και για να του δέσει το… Αρχιχρονιά πέταξε μια δόση ψιλό δεντρολίβανο να το έχουμε για το ψάρι με λίγο σκόρδο στη σάλτσα («σαβόρι» το λέγανε; Δε θυμάμαι)
– Και του χρόνου, θείο, Χρόνια Πολλά. Υγεία, ευτυχία, ευημερία. Ευχαριστούμε.

Τι να πεις.  Παιδιά του σχολείου είναι.  Τι να τους πεις για τις ευχές τους; Υγεία, ευτυχία, ευημερία. Υπερβολές παιδιά. Πότε ήρθαν αυτά τα τρία μαζί και πόσο διήρκεσαν; Ρίχτε ένα χορταστικό «Χρόνια Πολλά» και τελείωσε.

Φίλες και φίλοι, θα την βγάλουμε και φέτος και θα έχει απ’ όλα μέσα. Μην ανησυχείτε καθόλου.

Θαύμα ήταν όλα από την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Ξεκίνησα με τρία ρεβεγιόν μαζεμένα, πρωί, μεσημέρι και βράδυ, σαν να ήταν αντιβιοτικό. Πολύ το ευχαριστήθηκα.

Υποσχέθηκα να τον πάω χαλαρά τον φετινό τον χρόνο και σας συμβουλεύω να με μιμηθείτε.

Άκουσα και είδα τη φιλαρμονική της Βιέννης (στην τηλεόραση), έκλεισα τα μάτια μου ακούγοντας τον «Γαλάζιο Δούναβη» και υποσχέθηκα στον καινούργιο Χρόνο πως θα τον αφιερώσω σε μένα. Χαλαρά, αλλά δικός μου ο χρόνος με ότι κι’ αν κουβαλάει. Στίχοι και μουσική δικά μου και τραγουδώ ο ίδιος. Κωστάκη από εδώ και πέρα «θα μεγαλώνεις χωρίς να γερνάς»,

Δεν ξέρω τι να πω. Στείλατε κάρτες αυτό το χρόνο; Τα έχω χάσει. Λίγοι εξακολουθούν να διαλέγουν, να γράφουν και να στέλνουν ευχετήριες κάρτες πλέον. Οι περισσότεροι έχουν βρει σαν λύση (μια κάποια λύση) τα ηλεκτρονικά μηνύματα και αυτά των κινητών τηλεφώνων και μοιάζει με εκείνο το… Ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε, όπως μας έλεγε η διαφήμιση του απορρυπαντικού.

Αν δεν τις έχετε πετάξει, φυλάξτε όσες κάρτες σας είχαν στείλει την εποχή που πρωτοήλθατε. Είχαν και θα έχουν μεγάλη συλλεκτική αξία.

«Αγαπητέ θείε Δημήτριε, οι γονείς μου και εγώ προσωπικώς σας ευχόμεθα αίσιον και ευτυχές το 1958, Ωσαύτως τας θερμάς ευχάς της μητρός σας η οποία και προσβλέπει εις την επάνοδον σας από την Ξένην, όσον ευρίσκεται εν ζωή. Έτη πολλά.  Μετ’ εκτιμήσεως και σεβασμού ο ανιψιός σας Μενέλαος».

Παιδιά, έτσι και έχετε κάρτες παλιές με το γραμματόσημο και τη σφραγίδα του ταχυδρομείου της Άνω Κρύας Βρύσης, η οποιασδήποτε άλλης πόλεως ή χωρίου, φυλάξτε τα και κάποια ημέρα, σε κάποιο σχετικό πλειστηριασμό, θα κάνετε την καλή.

«Άμα πάρεις λάθος τρένο όπου και να κατέβεις πάλι λάθος θα ‘σαι» Άσχετο με το θέμα μας αλλά καλό.

Αυτό και άλλα πολλά παρόμοια ωραία, τα έχουν συντάξει, απ’ ό,τι κατάλαβα, μια ομάδα στοχαστών, στην πατρίδα μας, που αυτοτιτλοφορούνται «Φίλοι του Ανθρώπου» Κάτω από τον προαναφερόμενο τίτλο υπάρχει μια έξυπνη επεξήγηση που λέει: «Ένα πολιτικό αίθριο για όσους δεν θέλουν πολιτική στέγη.» Σταλμένο με ευχές, από την Κρήτη, από το φίλο Γιάννη Μαράκη, τον ευχαριστώ.

Θα τελειώσω με το γάμο, ένα γάμο που πήγα το περασμένο Σάββατο. Καλοί μου φίλοι (η σύζυγος είναι συνάδελφος) πάντρευαν το γιο τους. Πολύ ωραία η τελετή στην εκκλησία, γήινος ο παπάς και στην ηλικία των νυμφευόμενων. Όμορφη η ατμόσφαιρα στην πολύ όμορφα στολισμένη αίθουσα δεξιώσεων.

Η χαρά είχε πλημμυρίσει το χώρο και οι χοροί, οι ευχές και τα τραγούδια έδιναν και έπαιρναν.

Καθόμουν στο ίδιο τραπέζι με τον πρώην συνιδιοκτήτη του «Νέου Κόσμου» και διευθυντή μας, τον φίλο Νώντα Πεζάρο και τη σύζυγό του Νίκη. Όταν σηκώθηκα να βγω για λίγο έξω, ο Νώντας ρώτησε:
– Κώστα φεύγεις;

– Όχι Νώντα μου, θα φύγω αφού βγουν και πουλήσουν τα λαχεία και γίνει η κλήρωση, θέλω να βοηθήσω.

– Για ποια λαχεία μιλάς άνθρωπέ μου; Δεν έχει λαχεία στους γάμους. Πού νομίζεις πως βρίσκεσαι στο χορό του συλλόγου Άνω –Κάτω Μακρινίτσας;

– Και εσύ μεγάλωσες, σπούδασες και πάντρεψες παιδιά κι εγώ το ίδιο και οι περισσότεροι απ’ όσους βρίσκονται εδώ μέσα το ίδιο έκαναν. Απ’ τον καιρό που γεννιόνται, κορίτσια κι αγόρια, μέχρι τον καιρό που θα παντρευτούν, δίνουμε και δίνουμε, το κατά δύναμη ο καθένας και πολλοί από μας, πάνω από τις δυνάμεις μας. Πολλά από τα παιδιά μας ξεχνούν τι πήραν, ποίοι τους τα έδωσαν και πως τους το δώσαμε.  Γι’ αυτό μίλησα για λαχείο. Έλεγα να καθιερωθεί ένα λαχείο που θα κληρώνεται την ημέρα του γάμου με δώρα από τα δώρα του ζευγαριού και με πλειστηριασμό ακριβών δώρων, μια δυνατή και επιτυχημένη προσπάθεια και τα έσοδα να τα παίρνουν (επιτέλους ) οι… γονείς. Αν πάλι έχουν πολλά χρήματα οι γονείς ας δώσουν τα έσοδα στα… εγγόνια. Εγώ θα παλέψω για την ιδέα μου. Πάει κι αυτό. Στις επόμενες εκδόσεις, από αυτή τη στήλη, θα γίνει επανάσταση.  Στα πλαίσια του δυναμισμού που θα με διακατέχει το 2010, θα γράψω πολλά. Θα γράψω και για ένα φίλο (μαύρο) που έχω, κάτοικο κάποιας νήσου του Ειρηνικού, πρώην ανθρωποφάγο (δεν το κρύβει) και νυν ιδιοκτήτη διυλιστηρίου πετρελαίου που ενώ κάποτε ισχυριζόταν ότι δεν με είχε φάει γιατί δεν… τρώγομαι με τίποτα, τώρα με θέλει για συνεργάτη του.

Θα σας μιλήσω, σε προσεχή έκδοση και για τη… Δημοκρατία. Όχι αυτή επί της οποίας έχουν ασελγήσει οι πολλοί, όχι, την άλλη. Την άλλη την μεγάλη την παλιά την δική μας. Καρτερείτε, θα σας πω που θα την βρείτε. Θα το χαρείτε.