ΣΗΜΕΡΑ λέω να κλείσω τη συζήτηση που αρχίσαμε πριν δύο βδομάδες για τις «ιδιαιτερότητες» της φυλής μας.
ΚΑΙ θα την κλείσω όπως την άνοιξα, φέρνοντας (πάλι) ως παράδειγμα τα τεκταινόμενα τον τελευταίο καιρό στην Ελληνική Κοινότητα Μελβούρνης.
ΤΟ κοινοτικό μπάχαλο δεν αποτελεί εξαίρεση. Στο γενικότερο ελληνικό know how έχει τις ρίζες του.
ΜΟΙΑΖΕΙ σαν σταγόνα νερού με τα όσα καθημερινά διαδραματίζονται στην (συγχυσμένη) πατρίδα, στην οποία μόνιμα «η μάνα χάνει το παιδί και το παιδί τη μάνα».
ΝΑ μην μπορούμε να συνεννοηθούμε για ζητήματα που διαφωνούμε, είναι κατανοητό. Συμβαίνει και σε άλλους.
ΑΥΤΟ που δεν συμβαίνει με άλλους, αλλά μόνο με εμάς, είναι ότι δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε (όπως ξαναείπαμε) και για ζητήματα που συμφωνούμε. Και εδώ αρχίζει ο ελληνικός τραγέλαφος.
ΑΣ επανέλθουμε, όμως, στην Κοινότητα, η οποία μάς έδωσε το ερέθισμα όταν λάβαμε την πρόσκληση για το χριστουγεννιάτικο πάρτι, την επόμενη της εκδήλωσης.
ΚΑΙ ξεκινάμε με τη διαπίστωση που, υποθέτω, όλοι συμφωνούμε: κανείς απ’ όσους μπαίνουν στο Διοικητικό Συμβούλιο δεν μπαίνει για να κάνει κακό στην Κοινότητα.
ΟΛΟΙ ανεξαιρέτως έχουν καλές προθέσεις και θέλουν να βοηθήσουν τον Οργανισμό και την παροικία γενικότερα με την προσφορά τους.
ΤΩΡΑ πώς γίνεται και όλοι αυτοί οι εθελοντές με τις καλές προθέσεις για προσφορά στα κοινά να γίνονται «μαλλιά κουβάρια», είναι κάτι που ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω.
ΚΑΙ αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην Κοινότητα, αλλά και στη συντριπτική πλειοψηφία όλων των οργανώσεών μας.
ΣΤΗΝ Κοινότητα αναφερόμαστε περισσότερο, όχι μόνο γιατί είναι η «ναυαρχίδα» των παροικιακών μας οργανώσεων, αλλά και γιατί η κατάσταση εκεί έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο τα 3 τελευταία χρόνια.
ΜΕΧΡΙ και πριν λίγα χρόνια ακόμα, όλοι πιστεύαμε ότι οι διασπάσεις, οι αντιπαραθέσεις, οι αναίτιοι διχασμοί, τα δικαστήρια και όλα τα δεινά, θα τελείωναν όταν θα αποχωρούσε από το «τιμόνι» των οργανώσεων η πρώτη ένδοξη (και για τους καυγάδες της) γενιά.
ΠΕΣΑΜΕ όλοι έξω. Δεν είχαμε λάβει υπόψη μας, ως οφείλαμε, την κληρονομικότητα και την παράδοση.
ΑΓΝΟΗΣΑΜΕ ακόμα και το σοφό λαϊκό γνωμικό που θέλει «τα μήλα να πέφτουν κάτω από τη μηλιά».
Η δεύτερη γενιά, όπως περίτρανα αποδείχθηκε στην περίπτωση της Κοινότητας, όχι μόνο κράτησε την (κακή) παράδοση ζωντανή, αλλά την ανάγαγε και σε νέα ύψη «δόξας».
ΣΤΗΝ περίπτωση αυτή, δεν λειτούργησε ούτε το «χάσμα», που συνήθως υπάρχει μεταξύ των γενεών. Τα «παιδιά» έβαλαν τα γυαλιά και στους γονείς και τους δασκάλους τους.
ΠΡΑΓΜΑ που σημαίνει ότι κάτι άλλο πιο βαθύ θα πρέπει να συμβαίνει. Κάτι, που θα πρέπει να συνδέεται με τον συλλογικό ψυχισμό μας και γενικότερα με τον χαρακτήρα μας.
ΓΙΑΤΙ δεν είναι δυνατόν να μπαίνεις σε μια οργάνωση με τις καλύτερες προθέσεις και με το «καλημέρα» να τα κάνεις μπάχαλο, αν δεν περνά (πέρα για πέρα) το δικό σου.
ΟΛΟΙ όσοι εξελέγησαν στο σημερινό Συμβούλιο, πριν 3 χρόνια, αν κρίνουμε από τα προεκλογικά τους προγράμματα, μιλούσαν για συνεργασία, ενότητα, διαφάνεια, δημοκρατικές διαδικασίες, αξιοποίηση της κοινοτικής περιουσίας, έργα και λοιπά.
ΜΕ το που τελείωσαν οι εκλογές (και εδώ μιλάμε για την ακριβώς την επόμενη μέρα), ξέχασαν τι επώνυμα είχαν υποσχεθεί, τράβηξαν τα «μαχαίρια» και άρχισε η «αιματοχυσία» που κρατά ακόμα!
ΣΤΗΝ κυριολεξία με το «καλημέρα» και πριν καν το νεοεκλεγέν Συμβούλιο συγκροτηθεί σε σώμα, άρχισαν οι αυθαιρεσίες, τα δικαστήρια οι πραξικοπηματικές ανατροπές και οι (ατελείωτες) αντιπαραθέσεις.
ΜΕ λίγες κουβέντες οι 19 που εξελέγησαν από τα μέλη στο νέο Συμβούλιο, έγιναν πριν καταμετρηθούν από την Εφορευτική οι ψήφοι, δύο Συμβούλια!
ΚΑΙ αυτό, παρά το γεγονός ότι οι προγραμματικές διακηρύξεις και των δύο συνδυασμών που διεκδίκησαν την εξουσία δεν διέφεραν μεταξύ τους.
ΟΛΟΙ, δηλαδή, συμφωνούσαν (χοντρικά) για το τι έπρεπε να γίνει για να πάει η Κοινότητα μπροστά.
ΠΑΡ’ ΟΛΑ αυτά, από την πρώτη στιγμή και πριν καν συζητήσουν ότι θα υλοποιήσουν αυτά που συμφωνούσαν, διαφώνησαν, όχι για ζητήματα που αφορούσαν την Κοινότητα, αλλά αποκλειστικά για προσωπικές τους υποθέσεις και επιλογές.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ, αλλά ακόμα δεν έχουμε καταφέρει να αφήνουμε έξω από τους οργανισμούς που λαμβάνουμε μέρος (εθελοντικά για να βοηθήσουμε) τα προσωπικά μας.
ΚΑΙ όχι μόνο δεν τα αφήνουμε απέξω, αλλά αφήνουμε να μάς κυριαρχήσουν κάνοντας τα σημαία μας και αφιερώνοντάς τους όλοι μας την ενέργεια και τον χρόνο.
ΕΤΣΙ αυτομάτως, όχι μόνο δεν προσφέρουμε τίποτα στον οργανισμό που υποτίθεται ότι μπήκαμε να βοηθήσουμε, αλλά τον χρησιμοποιούμε και από πάνω κατά το δοκούν, για να φέρουμε σε πέρας τις προσωπικές μας υποθέσεις και φιλοδοξίες.
ΚΑΤ’ ΑΥΤΟΝ τον τρόπο και από την πρώτη στιγμή, η Κοινότητα έγινε υποχείριο των ανθρώπων που εξελέγησαν για να προωθήσουν τα συμφέροντά της που είναι και συμφέροντα ολόκληρης της παροικίας.
ΓΙΑ να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, ο καυγάς άρχισε για το ποια παράταξη, όχι μόνο θα επικρατήσει κατά κράτος, αλλά και ποια θα αφανίσει (ολοκληρωτικά) από το Συμβούλιο την άλλη.
ΚΑΙ δεν έγιναν μόνο «από δυο χωριά», οι δύο αντίπαλες παρατάξεις, αλλά και άτομα της ίδιας παράταξης που επικράτησε, όταν ο Ιακωβάκης που είχε εκλεγεί με τον συνδυασμό Φουντά άλλαξε παράταξη, ανατρέποντας από την προεδρία τον Φουντά και φέρνοντας στην ηγεσία τον Βασίλη Παπαστεργιάδη.
ΣΤΗ συνέχεια διασπάστηκε η ομάδα Παπαστεργιάδη, όταν ο ταμίας, Κώστας Δικαίος, που στις εκλογές είχε κατέβει ως «συμπρόεδρος» με τον Παπαστεργιάδη, πέρασε στην ομάδα Φουντά, ανατρέποντας τη σύνθεση της Εκτελεστικής Επιτροπής.
ΚΑΙ αν έμεναν στο σημείο διεκδίκησης (και εκπλήρωσης) προσωπικών φιλοδοξιών τα πράγματα, θα λέγαμε ότι ήταν λίγο το κακό, αφού έχουμε πλέον γίνει «χοντρόπετσοι» σε κάτι τέτοια.
ΟΙ μνηστήρες της κοινοτικής εξουσίας, όμως, όπως χρησιμοποίησαν την Κοινότητα για να λύσουν τις προσωπικές τους διαφορές (που πηγάζουν από τις φιλοδοξίες τους) χρησιμοποίησαν και ολόκληρη την παροικία για τον ίδιο σκοπό.
ΜΕ το που ανέλαβε την προεδρία ο Παπαστεργιάδης, τα μέλη του Δ.Σ. που τον στήριξαν, παραβιάζοντας κάθε δημοκρατική διαδικασία, ξεχύθηκαν στους δρόμους και άρχισαν να στρατολογούν κοπάδια ψαφαρών που θα τους έδιναν τη δυνατότητα να επικρατήσουν πλήρως και να αφανίσουν την αντιπολίτευση.
ΜΕΣΑ σε λίγους μήνες επιστράτευσαν εκατοντάδες άτομα. Η αντίπαλη παράταξη, αρχικά, αιφνιδιάστηκε, αλλά στη συνέχεια με τον Δικαίο ως εκκολαπτόμενο ηγέτη και μελλοντικό πρόεδρο, αντέδρασε με τον ίδιο τρόπο.
ΕΤΣΙ, μέσα σε λίγους μήνες ο αριθμός των μελών της Κοινότητας αυξήθηκε κατά 3000. Από 2000 που ήταν, εκτινάχθηκε ξαφνικά στις 5000!
ΑΥΤΟ, όπως έχουμε ξαναγράψει αλλοίωσε τον χαρακτήρα της Κοινότητας, η τύχη (και το μέλλον) της οποίας πέρασε ξαφνικά σε μέλη που καμιά σχέση, μέχρι πρότινος, δεν είχαν με τον Οργανισμό.
ΓΙΑ να μη πολυλογούμε η Κοινότητα βρίσκεται αυτή τη στιγμή «αιχμάλωτη» στα χέρια των συμβούλων, οι οποίοι και πραγματοποίησαν τις μαζικές έγραφες για να λύσουν τις προσωπικές τους διαφορές.
ΜΠΡΟΣΤΑ σε αυτή την πρωτοφανή (και απαράδεκτη) κατάσταση βρίσκεται σήμερα η Κοινότητα, δύο μόλις μέρες πριν τις νέες εκλογές.
ΟΙ ίδιοι άνθρωποι μου για τρία χρόνια μαλώνουν και δεν μπορούν να συμφωνήσουν σε τίποτα, είναι υποψήφιοι και στις εκλογές της Κυριακής, που γίνονται κάτω από καθεστώς αυθαιρεσιών, αντικαταστατών ενεργειών και αντιδημοκρατικών μεθοδεύσεων, με πρωταγωνιστές τους 3000 στρατευμένους.
ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ στην κυριολεξία για εκλογές πέρα για πέρα στημένες, αφού η μεγάλη πλειοψηφία αυτών που θα κατέβουν να ψηφίσουν είναι άνθρωποι που θα ψηφίσουν τους υποψήφιους που θα τους υποδείξουν οι στρατολόγοι τους.
ΑΝ υπήρχε πραγματικά Διοικητικό Συμβούλιο στην Κοινότητα και όχι άνθρωποι που να ενδιαφέρονται (αποκλειστικά) για την προώθηση των προσωπικών τους φιλοδοξιών, το πρώτο που θα έκαναν ήταν να διαφυλάξουν την αξιοπιστία και το κύρος του Οργανισμού.
ΑΝ τους ενδιέφερε μόνο η Κοινότητα θα είχαν φροντίσει ώστε οι εκλογές της Κυριακής να είναι αδιάβλητες και νομικά απρόσβλητες.
ΑΚΟΜΑ και μία πιθανότητα να υπήρχε να τις ακυρώσει κάποιος, καταφεύγοντας στην Δικαιοσύνη, είναι υποχρεωμένοι να του στερήσουν αυτή τη δυνατότητα προκειμένου να προστατεύσουν το κύρος και το ταμείο της.
ΑΥΤΟΙ κάνουν εντελώς το αντίθετο: στήνουν τις εκλογές, παρά το γεγονός ότι ήδη αρκετά μέλη τους προειδοποιούν ότι θα καταφύγουν στο δικαστήριο.
ΑΥΤΟ που κάνουν είναι απαράδεκτο και για την Κοινότητα και για την παροικία.
ΑΠΟ τις εκλογές της Κυριακής τίποτα καλό δεν πρόκειται να προκύψει για τον άμοιρο οργανισμό.
ΤΟ μόνο που θα προκύψει θα είναι νέες αντιπαραθέσεις, συνελεύσεις, διαμάχες και δικαστήρια, τη στιγμή που πολλοί (καλώς η κακώς) αμφισβητούν τη νομιμότητά τους. Ο πλήρης διχασμός εγκυμονεί.
ΤΟ Συμβούλιο όσο διχασμένο και αν είναι πρέπει να δει τα πράγματα πιο ψύχραιμα αφήνοντας για μια στιγμή απέξω τα προσωπικά τους.
ΤΗ μεγαλύτερη ευθύνη, για ότι ακολουθήσει μετά τις εκλογές, θα την φέρει ο σημερινός πρόεδρος Βασίλης Παπαστεργιάδης. Αυτά και γεια χαρά.
