ΑΠΟ το περασμένο Σάββατο βρίσκομαι στη Δυτική Αυστραλία και τούτες οι αράδες που διαβάζετε είναι γραμμένες στην έρημο.
ΤΟ ταξίδι τούτο αποφασίστηκε μετά από μια συζήτηση που είχα με το γιο μου (πριν δύο μήνες), όταν τον επισκέφτηκα στο Περθ όπου βρίσκεται (κατά διαστήματα) λόγω της δουλειάς του.
ΣΤΗΝ πραγματικότητα, πρόκειται για ένα ταξίδι που ήταν να γίνει το 2007, αλλά έμεινε στη μέση, όταν έπεσα με τη μοτοσικλέτα στο Nullabor και, αντί να περάσω στην επιστροφή (όπως υπολόγιζα), από την Great Sandy Desert βρέθηκα να «παραθερίζω» στο νοσοκομείο του Kalgoorlie.
ΑΥΤΟ είναι το τέταρτο κατά σειρά ταξίδι μου στην ερημική Δυτική Αυστραλία, αλλά το πρώτο που ακολουθώ τη συγκεκριμένη διαδρομή του Great Northern Highway, που διασχίζει κάθετα την μεγαλύτερη Πολιτεία της Αυστραλίας.
ΑΥΤΗ είναι, επίσης, η πρώτη φορά που θα διαβάζετε «live» τη στήλη, από έναν τόπο όπου το πιο σπάνιο είδος είναι οι άνθρωποι.
ΚΑΙ αυτό, βασικά, οφείλεται στην τεχνολογία, που παρά τις σκοτεινές της πλευρές, είναι απελευθερωτική, αφού δίνει τη δυνατότητα σε ανθρώπους σαν εμένα να κάνουν (κυριολεκτικά από το… πουθενά), πράγματα, που πριν λίγα χρόνια ακόμα, μόνο από το γραφείο τους μπορούσαν να κάνουν.
ΑΣ είναι καλά οι άνθρωποι που επινόησαν τα δορυφορικά τηλέφωνα και τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές της «τσέπης», που σου παρέχουν τη δυνατότητα να επικοινωνήσεις με τον… πολιτισμό και να κάνεις τη δουλειά σου όπου και αν βρίσκεσαι.
ΕΙΝΑΙ, βέβαια, παράδοξο να βρίσκεσαι στην έρημο, για να γλυτώσεις από το άγχος και τα καλούδια του πολιτισμού και να είσαι διασυνδεμένος μαζί του. Τι να κάνουμε, όμως, αυτά έχει η ηλεκτρονική εποχή μας.
ΑΥΤΑ προκαταρκτικά, έτσι για να κρατάμε επαφή και ξέρετε πού βρίσκομαι, γιατί το θέμα μας σήμερα δεν είναι το ταξίδι, (που μόλις άρχισε), αλλά τα δελφίνια, οι ελέφαντες και οι καταραμένοι του Τρίτου Κόσμου.
ΟΙ εικόνες από την Αϊτή, με τα δεκάδες χιλιάδες πτώματα στους δρόμους, που τα «μάζευαν» μπουλντόζες (όπως τα μπάζα!) και τα έθαβαν σε λάκκους (όπως πριν χρόνια τις τρελές αγελάδες) ήταν συγκλονιστικές.
ΟΠΟΥ υπήρχε ακάλυπτος χώρος, στην ισοπεδωμένη από το σεισμό πρωτεύουσα του νησιού, ήταν γεμάτος πτώματα που περίμεναν τις μπουλντόζες να τα μαζέψουν.
ΚΑΝΕΙΣ ποτέ δεν θα μάθει ούτε τα ονόματά τους, ούτε τους τόπους που θάβονται να τους αφήσει ένα λουλούδι. Τίποτα δεν θα θυμίζει ότι κάποτε πέρασαν από τούτο τον κόσμο.
ΚΑΤΙ τέτοιες, όμως, φυσικές καταστροφές, δεν δείχνουν μόνο το πόσο μικροί (και αδύναμοι) είμαστε να αντιδράσουμε στα «καπρίτσια» της φύσης, αλλά και το χάσμα που επικρατεί ανάμεσα στις πλούσιες και… πολιτισμένες χώρες και τα εκατοντάδες εκατομμύρια των καταραμένων του τρίτου κόσμου.
ΑΝ όλα αυτά τα χρήματα, που (συγκινημένοι τέτοιες στιγμές) δίνουμε ως φιλανθρωπία, είχαμε φροντίσει να τους τα δώσουμε από πριν, για να αποκτήσουν και αυτοί κτίρια και σπίτια της προκοπής, υποδομές και νοσοκομεία, δεν θα βλέπαμε τις εικόνες που είδαμε.
ΔΕΝ το κάναμε, όμως, παρά το γεγονός ότι οφείλαμε να το κάνουμε, αν λάβουμε υπόψη μας ότι οι καταραμένοι (και ξεχασμένοι) τριτοκοσμικοί, συνέβαλαν τα μέγιστα στο να αποκτήσουμε πλούτη, βιομηχανίες, ανέσεις, τεχνολογία και… πολιτισμό.
ΣΤΑ νησιά της Καραϊβικής, όπως η Αϊτή, η Κούβα, η Τζαμάικα και άλλα, πρωτοπάτησαν το πόδι τους (πριν πέντε αιώνες), τα πρωτοπαλίκαρα του Κολόμβου και, στη συνέχεια, οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι αποικιοκράτες, που ευθύνονται για όσα ακολούθησαν και συνεχίζουν να συμβαίνουν, όχι μόνο στην Καραϊβική, αλλά σε ολόκληρη την Λατινική Αμερική, την Αφρική, σε πολλά νησιά του Ειρηνικού και άλλες χώρες.
ΣΤΗΝ Καραϊβική, αφού σχεδόν ξεπάστρεψαν με το «καλημέρα» τους λίγους (σχετικά) ιθαγενείς, στη συνέχεια ξεχύθηκαν σαν λυσσασμένα σκυλιά, στις πεδιάδες της Αφρικής και συγκέντρωναν (όπως τα άγρια άλογα) τους Αφρικανούς τους οποίους πουλούσαν στα σκλαβοπάζαρα με το κεφάλι.
ΑΠΟΓΟΝΟΙ των σκλάβων εκείνων, οι περισσότεροι από τους οποίους πέθαιναν δουλεύοντας στις διάφορες φυτείες, είναι όλοι αυτοί που ακόμα μαζεύουν και θάβουν (αδιάβαστους) οι μπουλντόζες.
ΟΤΑΝ μετά από τέσσερις αιώνες, η αποικιοκρατία έκλεισε τον κύκλο της, τα αφεντικά από την πλούσια και… πολιτισμένη Ευρώπη την «έκαναν» και τους άφησαν σαν στημένες λεμονόκουπες να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους.
ΠΩΣ, όμως, να ξεπεράσουν το μεγάλο κενό και τα προβλήματα (νοοτροπίας και συμπεριφοράς) που συσσώρευσε η σκλαβιά, η αγραμματοσύνη και η μέχρι θανάτου εκμετάλλευση;
ΤΕΣΣΕΡΙΣ αιώνες ήταν αυτοί. Πώς να καλυφθεί η «απόσταση» μέσα σε 50 χρόνια; Μην ξεχνάμε ότι μετά το 1950 άρχισαν να καταρρέει η αποικιοκρατία.
ΜΕΧΡΙ και το 1947 ακόμα, η Ινδία ήταν βρετανική αποικία, ενώ πολλές χώρες της Αφρικής ήταν ευρωπαϊκές αποικίες μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1960! Τα σημερινά προβλήματα της Αφρικής (και όχι μόνο) έχουν τις ρίζες τους στην αποικιοκρατία.
ΣΥΝΕΠΩΣ, όλοι αυτοί οι… καταραμένοι, δικαιούνται ένα πολύ μεγάλο μέρος του πλούτου, που με δικό τους αίμα και ιδρώτα έχει συγκεντρωθεί στις αναπτυγμένες χώρες της Δύσης.
ΕΛΠΙΖΩ ότι δεν θα αργήσει να έλθει η μέρα που οι… καταραμένοι (του Νότου) θα διεκδικήσουν οργανωμένα αυτά που δικαιούνται, με αποζημίωση μάλιστα!
ΚΑΙΡΟΣ να πάψουν οι εγκληματίες, οι κλέφτες και οι εκμεταλλευτές να το παίζουν και φιλάνθρωποι από πάνω. Πάμε πιο κάτω.
ΓΕΝΙΚΑ, οι βορειοευρωπαίοι και, κυρίως, οι Σκανδιναβοί, θεωρούνται άνθρωποι ζωόφιλοι και φυσιολάτρες με ιδιαίτερες κοινωνικές και οικολογικές ευαισθησίες.
ΧΩΡΑ-πρότυπο θεωρείται και η Δανία, όπου πριν τα Χριστούγεννα φιλοξένησε την παγκόσμια σύσκεψη για τις κλιματολογικές αλλαγές.
ΕΧΟΝΤΑΣ όλα τα πιο πάνω υπόψη μου, δεν πίστευα στα μάτια μου όταν είδα στο διαδίκτυο, φωτογραφίες που απεικόνιζαν εκατοντάδες (… πολιτισμένους!) Δανούς να δολοφονούν μαζικά χιλιάδες δελφίνια. Είχε κοκκινίσει ολόκληρος κόλπος από το αίμα τους!
ΜΕΧΡΙ τώρα (χάρη στα… αντικειμενικά δυτικά μέσα ενημέρωσης) πιστεύαμε ότι μόνο οι «άγριοι και απολίτιστοι» Ιάπωνες σκοτώνουν κατά τέτοιο (βάρβαρο) τρόπο δελφίνια και φάλαινες.
ΤΟ ίδιο κάνουν, όμως, οι επίσης… πολιτισμένοι Νορβηγοί, αλλά και οι Γερμανοί και οι Καναδοί με τις νεογέννητες φώκιες. Παρ’ όλα αυτά, στο στόχαστρο παραμένουν οι (Ασιάτες) Ιάπωνες και ουδείς ομιλεί για τους… ευαίσθητους βορειοευρωπαίους.
ΤΑ δελφίνια, όπως και οι ελέφαντες, θεωρούνται τα πιο κοντινά (σε ευαισθησία και ευφυΐα) στον άνθρωπο ζώα. Οι επιστήμονες, μετά από εκτεταμένες έρευνες, έχουν πειστεί ότι οι ελέφαντες έχουν και παρόμοια με εμάς μνήμη, γι’ αυτό και στέκονται για ώρες χαϊδεύοντας με τις προβοσκίδες τους τα κόκαλα των νεκρών ελεφάντων.
ΤΑ τελευταία 30 χρόνια, έχουν, επίσης, παρατηρήσει ότι αλλάζει η συμπεριφορά των ελεφάντων απέναντι στους ανθρώπους. Γίνονται όλο και πιο επιθετικοί. Μέχρι και τις αγελάδες των διωκτών τους σκοτώνουν για να τους εκδικηθούν.
ΑΠ’ Ο,ΤΙ λένε, μάλιστα, οι επιστήμονες που παρακολουθούν την συμπεριφορά τους τα έχουν πλέον πάρει στο κρανίο με τους ανθρώπους που συνεχίζουν να τους κυνηγούν και να τους διώχνουν από τη γη τους. Αυτά και μη χειρότερα. Γεια χαρά.
