ΤΟ συντομότερο ανέκδοτο που κυκλοφορεί τον τελευταίο καιρό στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης: Ελληνική Οικονομία!
ΚΑΤΙ, δηλαδή, παρόμοιο με το Αλβανός τουρίστας, που λέγαμε κάποτε (εμείς οι… Ευρωπαίοι) και γελούσαμε.
ΣΤΗΝ ελληνική οικονομία (και πώς μπορεί να βγει ανώδυνα από την κρίση) θα αναφερθούμε πιο κάτω και αφού πρώτα πούμε δυο λέξεις για τα δικά μας.
ΕΧΟΥΜΕ λοιπόν και λέμε: Από την κατάρτιση του νεοεκλεγέντος Διοικητικού Συμβουλίου της Κοινότητας Μελβούρνης σε σώμα, προέκυψε ένα ακόμα ανέκδοτο: Β’ αντιπρόεδρος!
ΜΕ άλλες κουβέντες, βοηθός και αντικαταστάτης (αν χρειαστεί) του πρώτου μεγάλου προέδρου, που είναι όλη η εξουσία (και η… δόξα!) είναι ο πρώτος αντιπρόεδρος και… βοηθός του πρώτου (αχρείαστου) αντιπροέδρου είναι ο δεύτερος αντιπρόεδρος.
ΚΑΙ αν η θέση του αντιπροέδρου (όπως αντιλαμβάνεστε) είναι διακοσμητική και δίνεται για τα μάτια του κόσμου και προκειμένου να κολακευτεί ο «ριγμένος», η θέση του… δεύτερου αντιπροέδρου είναι (το λιγότερο) κωμική.
ΑΥΤΗ, άλλωστε, είναι και η πρώτη φορά στην υπεραιωνόβια ιστορία της που η Κοινότητα αποκτά και… δεύτερο αντιπρόεδρο!
ΑΠ’ Ο,ΤΙ πληροφορήθηκα (από τον νέο πράκτορά μου εντός του Διοικητικού Συμβουλίου) η θέση επινοήθηκε από την τρόικα (αδελφοί Μάρκου και Παπαστεργιάδης) για δύο κυρίως λόγους.
Ο πρώτος λόγος είναι για να μη δυσαρεστηθεί και ξεστρατίσει από τη στρούγκα (της… ομοφωνίας και ομοψυχίας!) ο Ιακωβάκης, που με την περυσινή αλλαγή στρατοπέδου χάρισε την προεδρία στον Παπαστεργιάδη και ο δεύτερος, για να δώσει περισσότερο κύρος στη θέση του προέδρου.
ΑΛΛΗ αίγλη έχει η θέση του προέδρου με έναν αντιπρόεδρο και άλλη με δύο. Το ίδιο έκαναν και με τη θέση του… προέδρου του Φεστιβάλ «Αντίποδες».
ΜΕΧΡΙ τώρα είχαμε και εκεί έναν… πρόεδρο, χωρίς βοηθό. Τώρα και αυτός ο… πρόεδρος απέκτησε συμπρόεδρο, που σημαίνει ότι η Κοινότητα έχει αυτή τη στιγμή πέντε άτομα στο Δ.Σ. με… προεδρικά αξιώματα!
Η όλη εξουσία, βέβαια, παραμένει στα χέρια του… μεγάλου (και πρώτου τη τάξη) προέδρου και των άμεσων συνεργατών του, που είναι οι αδελφοί Μάρκου και μόνο αυτοί.
ΕΔΩ συνέβη και το εξής παράδοξο: από την μια, αυξήθηκαν κατακόρυφα οι (διακοσμητικές) θέσεις των… αντιπροέδρων και, από την άλλη, μειώθηκαν οι «στενοί» συνεργάτες της παλιάς ηγετικής ομάδας.
ΕΚΤΟΣ από τον Ιακωβάκη, στο… ψυγείο μπήκαν οι Καλλιάνης και Τσουμπάκος, που ήταν «στα μέσα και τα έξω» στο προηγούμενο Διοικητικό Συμβούλιο, που ήταν (καθοριστικά) απαραίτητη η ψήφος τους.
ΤΩΡΑ πια η ηγετική ομάδα δεν τους έχει ανάγκη, αφού στηρίζεται, κυρίως, στο… νέο αίμα, που εκτός από προεδρία και γραμματεία, πήρε όλες τις θέσεις της Εκτελεστικής.
ΑΠ’ Ο,ΤΙ μού είπε ο άνθρωπός μου, τα πιο πάνω μέλη του Δ.Σ. (και όχι μόνο) αισθάνονται «ριγμένα» και ενοχλημένα, αλλά για την ώρα (και μην μπορώντας να κάνουν διαφορετικά) δεν αντέδρασαν δημόσια.
ΑΥΤΟ θα γίνει εν καιρώ, όταν και το σημερινό Διοικητικό Συμβούλιο, θα αποκτήσει την εσωτερική του αντιπολίτευση, όπως γίνεται συνήθως στην Κοινότητα.
Ο ίδιος με πληροφόρησε, επίσης, ότι ο Ιακωβάκης πήρε τη «θέση», χάρη στα όσα έγραψα εγώ την περασμένη βδομάδα όταν προέβλεψα ότι θα μπει στο ψυγείο.
ΤΕΛΙΚΑ, μπήκε, αλλά με τον… τίτλο του δεύτερου αντιπροέδρου, ενώ η πρώτη αντιπροεδρία δόθηκε σε έναν «άγνωστο» στον κοινοτικό κόσμο, κατόπιν απαίτησης του ίδιου του προέδρου.
ΝΑ προσθέσω εδώ ότι ο Ιακωβάκης εγκατέλειψε πριν δύο χρόνια το στρατόπεδο Φουντά με την κρυφή ελπίδα ότι θα αναλάμβανε την προεδρία, αλλά δεν τού βγήκε!
Η γραμματεία, βέβαια, που είναι και η πιο νευραλγική θέση, δεν θα μπορούσε να πάει σε άλλα χέρια πέρα από αυτά των αδελφών Μάρκου, οι οποίοι και έμαθαν, από τη θητεία τους στα Δ.Σ. Φουντά, πώς να «χειρίζονται» το Μητρώο μελών.
ΑΝΘΡΩΠΟΣ του Φουντά ήταν επίσης και ο… βοηθός της γραμματείας, ο Γιώργος Μενίδης. Οι πιο κατάλληλοι (και έμπειροι) άνθρωποι δηλαδή στην πιο σημαντική θέση!
Η ελεύθερη πρόσβαση στο Μητρώο είναι το Α και το Ω της διατήρησης της κοινοτικής εξουσίας, αφού μόνο όσοι έχουν πρόσβαση μπορούν να ανανεώνουν (μαζικά) τις συνδρομές των δικών τους.
ΣΤΙΣ ανανεώσεις των συνδρομών άλλωστε, (και όχι τόσο στις στρατολογήσεις), οφείλουν και τα Δ.Σ. Φουντά την παντοδυναμία τους.
ΜΙΑ και οι μαζικές στρατολογήσεις (απ’ ό,τι φάνηκε στις τελευταίες εκλογές), δεν αποδίδουν τους αναμενόμενους καρπούς, στις ανανεώσεις των συνδρομών (από τους ίδιους, βέβαια), θα βασιστεί και το νέο καθεστώς που ακολουθεί κατά βήμα τις… δημοκρατικές παραδόσεις του προηγούμενου.
ΟΣΟ για την αντιπολίτευση, ούτε στα χαρτιά δεν υπάρχει πια. Σκόρπισε στους πέντε ανέμους, απ’ όπου και είχε προέλθει.
Η νέα αντιπολίτευση, που θα μπορέσει μια μέρα να διεκδικήσει με αξιώσεις την εξουσία, θα προέλθει μέσα από το Διοικητικό Συμβούλιο. Αυτό, τουλάχιστον, μάς διδάσκει η ιστορία. Τα κάστρα πέφτουν από μέσα. Ρωτήστε και τον Φουντά, αν δεν με πιστεύετε.
ΤΟ ότι εμφανίστηκε ο Δικαίος να ασκεί κριτική στο Διοικητικό Συμβούλιο που επινόησε, για λόγους εσωτερικής ισορροπίας, τη θέση του δεύτερου αντιπροέδρου (που δεν προβλέπεται από το Καταστατικό) μόνο γέλια προκαλεί σε όσους έχουν δύο δράμια μνήμης που ακόμα λειτουργούν.
ΓΙΑ τους ίδιους λόγους (ισορροπίας) ο ίδιος είχε κατεβεί στις προηγούμενες εκλογές ως… συμπρόεδρος μαζί με τον Παπαστεργιάδη παρά το γεγονός ότι δεν προβλεπόταν «συμπροεδρία» από το Καταστατικό.
ΑΣΧΕΤΟ αν ο άλλος συμπρόεδρος δεν τού έδωσε την ευκαιρία να… συμπροεδρεύσει από τη στιγμή (που αν και νεοφερμένος) στρογγυλοκάθισε στην προεδρική καρέκλα.
ΚΑΙ από τη στιγμή που κάποιος κάθεται στην καρέκλα αυτή δεν ξεκολλάει (για το… καλό της Κοινότητας!) μέχρι να τον… ξεκολλήσουν. Η κοινοτική ιστορία μιλάει από μόνη της και γι’ αυτό.
ΑΥΤΑ για την ώρα από το… νέο Δ.Σ. που έχει πέσει με τα μούτρα στη δουλειά για να διοοργανώσει το πανηγύρι του Lonsdale Street, παρά το γεγονός ότι δεν υπάρχει φράγκο στο κοινοτικό ταμείο, πέραν της επιταγής Φουντά, που και αυτή τελειώνει σιγά-σιγά.
ΚΑΙ από την Κοινότητα, ας περάσουμε στον ποντιακό πόλεμο που αρχίζει να παίρνει άγριες (και αιματηρές!) διαστάσεις.
ΛΟΙΠΟΝ, οι «κακοί» της Μελβούρνης έριξαν τις (άκαπνες) τουφεκιές, αλλά οι «καλοί» της Αδελαΐδας τις πρώτες (γερές) γροθιές!
ΤΟ πρώτο θύμα των σκληρών αντιπαραθέσεων, σύμφωνα με το ρεπορτάζ του ανταποκριτή μου στη Νότια Αυστραλία, ανήκε μέχρι πρότινος στο στρατόπεδο της ηλεκτρονικής γενιάς των νέων.
ΠΡΙΝ λίγους μήνες, όμως, διαφώνησε μαζί τους και πέρασε στο αντιμαχόμενο στρατόπεδο των «κακών» Ποντίων.
ΛΕΓΕ ο ένας λέγε ο άλλος, όμως, κατά τη διάρκεια μιας σύναξης πριν λίγες μέρες, ήλθαν στα χέρια, αντικαθιστώντας τον… πολιτισμένο διάλογο με γροθιές. Και τι γροθιές;
ΜΕΧΡΙ μούτρα και πλευρά έσπασαν, σας λέω, με αποτέλεσμα ο ένας να καταλήξει στο νοσοκομείο, όπου του προσφέρθηκαν οι πρώτες βοήθειες.
Η αστυνομία επιλήφθηκε του θέματος και, σύμφωνα με τον ανταποκριτή μου, έπεσαν και οι πρώτες μηνύσεις.
ΤΟ επεισόδιο της Αδελαΐδας, που συζητείται ακόμα από την εκεί ελληνική παροικία, είχε ως αποτέλεσμα να οξυνθούν ακόμα περισσότερο τα πράγματα μεταξύ των αντιμαχομένων.
ΤΟ τι πρόκειται να ακολουθήσει δεν γνωρίζει κανείς ακόμα. Οι «κακοί»” κρατούν το στόμα τους κλειστό και οι «καλοί» τα χέρια τους στις… τσέπες!
ΕΜΕΙΣ, πάντως, από εδώ θα παρακολουθούμε από κοντά τις εξελίξεις και θα σας ενημερώνουμε για ότι θα λαμβάνει χώρα. Στο μεταξύ, ευχόμαστε να μην επαναληφθούν παρόμοια (αιματηρά) επεισόδια.
ΚΑΙ τώρα δυο κουβέντες για το ευρωπαϊκό ανέκδοτο: την ελληνική οικονομία, που έχει γίνει πρωτοσέλιδο σε όλες τις… σοβαρές οικονομικές (και όχι μόνο) εφημερίδες του καπιταλιστικού κόσμου.
ΓΙΑ να περάσει η… ισχυρή Ελλάς (που έλεγε και ο Σημίτης) τη μεγάλη αυτή κρίση, ένας (και μόνο ένας) τρόπος υπάρχει.
ΝΑ βάλουν τέλος οι Έλληνες αγρότες στα μπλόκα, που, έτσι και αλλιώς, δεν πρόκειται να αποδώσουν, αφού «ουκ έχεις λαμβάνεις από τον μη έχοντος» και να βάλουν πλώρη για Ευρώπη!
ΑΝΤΙ να χάνουν τον καιρό τους, κλείνοντας τους δρόμους της Θεσσαλίας και της Μακεδονίας, να πάνε να κλείσουν τα γερμανο-γαλλικά σύνορα. Αντί, δηλαδή, να κόβουν τον θεσσαλικό κάμπο στη μέση, να κόψουν ολόκληρη την Ευρώπη στην μέση.
ΜΟΝΟ τότε θα μπορέσουν να πάρουν (και, μάλιστα, στο χέρι) από τους Ευρωπαίους, ό,τι απαιτούν από το ελληνικό κράτος, που αυτόν τον καιρό δεν έχει λεφτά ούτε την γραφική ύλη των υπουργείων να πληρώσει.
ΑΣΕ που, παράλληλα, μπορούν να σώσουν και την ίδια την ελληνική οικονομία, ζητώντας από τους Ευρωπαίους (για να λύσουν τα μπλόκα), όχι μόνο να μάς χαρίσει τα χρέη, αλλά να μάς δώσει και καμιά προκαταβολή να περάσουμε τον χειμώνα (που απέμεινε) και να κάνουμε Πάσχα σαν άνθρωποι, χωρίς το άγχος της χρεοκοπίας.
ΜΙΑ άλλη λύση είναι η χρεοκοπία. Τους λες δεν έχω να σας πληρώσω και τελείωσε.
ΤΑ μόνα περιουσιακά μας στοιχεία, δηλαδή τον καλό καιρό, τον ήλιο και τη θάλασσα και να θέλουν, δεν μπορούν να κατασχέσουν. Τίποτα άλλο δεν έχουμε και καλά κάνουμε.
ΟΣΟ για την αξιοπιστία μας, καλή είναι, αλλά όταν πεινάς δεν τρώγεται. Στο κάτω-κάτω της γραφής, ποτέ δεν ήταν το δυνατό μας χαρτί.
ΑΣΕ που ουδέποτε μάς εκτιμούσαν οι Δυτικοευρωπαίοι και πάντα, από ό,τι έχω διαπιστώσει, με μισό μάτι μας έβλεπαν και πίσω από τις πλάτες μας γελούσαν.
ΕΥΚΑΙΡΙΑ, λοιπόν, να στείλουμε τα τρακτέρ και να τους πάρουμε χοντρά. Γιατί, μεταξύ μας, δεν έχουν και άλλη εναλλακτική λύση.
Ή θα μας ξεχρεώσουν, θέλουν δεν θέλουν, ή θα ξευτελίσουμε και την αξία του ευρώ. Ας διαλέξουν.
ΥΠΑΡΧΟΥΝ και άλλη τρόποι να τους τα αρπάξουμε, σας λέω. Έτσι και πούμε, για παράδειγμα, ότι πουλάμε το Νομό Μεσσηνίας στους… Κινέζους, όσα θέλουμε να τους πάρουμε για να μη βάλουν πόδι οι Κινέζοι στην Ευρώπη.
ΣΤΟ μεταξύ, όσοι περιμένετε να πάρετε μέρισμα σύνταξης από την Ελλάδα, μην απελπιζόσαστε, υπάρχει και η… αιωνιότητα.
ΚΑΙ μην ξεχνάτε ότι η Ελλάδα (ακόμα και χρεοκοπημένη) ποτέ δεν πεθαίνει. Αυτά, να είστε όλοι καλά και τα λέμε από βδομάδα. Γεια χαρά.
