Η Βορειοδυτική Αυστραλία είναι ατελείωτη και (σχεδόν) ακατοίκητη.
ΣΤΟΥΣ ευθείς δρόμους της, που βλέποντάς τους σου δίνουν την αίσθηση ότι τελειώνουν στον ουρανό, μπορείς να ταξιδεύεις, 100 ή 200 χιλιόμετρα και να μη συναντήσεις ψυχή.
ΓΙΑ να πάρετε μια ιδέα, αρκεί να σας πω ότι η έκταση της Δυτικής Αυστραλίας ανέρχεται σε 2.532.400 τετραγωνικά χιλιόμετρα και ο πληθυσμός της μόλις που υπερβαίνει τα 2.000.000 κατοίκους.
ΑΥΤΟ σημαίνει, ότι σε κάθε κάτοικο αναλογεί πάνω από ένα τετραγωνικό χιλιόμετρο! Αν ήταν το ίδιο αραιοκατοικημένη η πατρίδα μας ο πληθυσμός της θα έπρεπε να ήταν 135.000 άτομα!
ΜΕ τα ίδια μέτρα και σταθμά (και τηρουμένων των αναλογιών) στην Ιαπωνία των 130.000.000, θα έπρεπε να κατοικούν μόνο 375.000 άνθρωποι!
ΓΙΑ να έχετε ένα ακόμα μέτρο σύγκρισης, να το πω και διαφορετικά: η Δυτική Αυστραλία είναι 11 φορές μεγαλύτερη από τη Βικτώρια και 19 φορές μεγαλύτερη από την Ελλάδα!
ΑΝ κοντά στα πιο πάνω προσθέσετε και το γεγονός ότι, το 90% του πληθυσμού κατοικεί στο Περθ και νοτιότερα, καταλαβαίνετε ότι η παρουσία του ανθρώπινου είδους στην ενδοχώρα (στην οποία ταξιδεύουμε) είναι από αυστηρά περιορισμένη μέχρι παντελώς ανύπαρκτη.
ΑΥΤΟ είναι που μαγεύει με αυτή τη χώρα. Το γεγονός ότι μπορείς να βρεθείς κάπου και σε ακτίνα 200 χιλιομέτρων γύρω σου να μην αναπνέει άλλος άνθρωπος!
ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ μοναδικό που μόνο στην Αυστραλία, στην παγωμένη Ανταρκτική και ενδεχομένως στη Σιβηρία, μπορείς να νοιώσεις.
ΑΣΕ που μόλις αρχίζει και βραδιάζει η έρημος μοιάζει με ωκεανό! Έτσι ακριβώς τη βλέπω τούτη τη στιγμή (που γράφω το κομμάτι που διαβάζετε), από το παράθυρο της καμπίνα του Roadhouse που μένω.
ΤΑ Roadhouses, είναι οι οάσεις της ερήμου σε τούτους τους τόπους για τους ταξιδιώτες. Εκτός από καύσιμα, διαθέτουν φαγητό (της κακιάς ώρας) και… κλιματιζόμενες καμπίνες, που ορισμένες μοιάζουν με κοντέινερ.
ΠΡΩΤΟΓΟΝΑ, βέβαια, πράγματα, αλλά τόσο απαραίτητα για την επιβίωση αυτών που ταξιδεύουν. Αν ποτέ σκεφτείτε να κάνετε ένα τέτοιο ταξίδι, ξεχάστε τις ανέσεις και ότι ξέρετε.
Η έρημος έχει τη δική της ζωή και τους δικούς της σκληρούς κανόνες. Είναι δίκαια και δεν κάνει χάρες. Τιμωρεί (χωρίς εξαιρέσεις) όλους τους παραβάτες. Απαιτεί σεβασμό.
ΔΕΝ είναι η πρώτη φορά (και συγχωρείστε μου το «κόλλημα») που αναφέρομαι στην έρημο κα, βέβαια, δεν είναι τυχαίο, αφού τα περισσότερα ταξίδια (και μόνος και με παρέα) σε αυτή τα έχω αφιερώσει.
ΕΙΝΑΙ η μεγάλη μου (ταξιδιωτική) αγάπη. Μια αγάπη που άρχισε με την πρώτη ματιά, όπως όλοι οι μεγάλοι έρωτες (πριν 35 χρόνια) και συνεχίζεται ακόμα.
ΜΕ γοητεύει η απεραντοσύνη της, η (απόλυτη) σιωπή της, ο ανελέητος ήλιος της, η νυχτερινή δροσιά της και ο πεντακάθαρος έναστρος ουρανός της.
ΜΟΥ αρέσει που είναι «άδεια» και αφιλόξενη για το απαιτητικό (και αλλοτριωμένο) ανθρώπινο είδος, που τα θέλει όλα δικά του. Ιδιοκτησία του!
Η ιδιοκτησία είναι μια έννοια που γέννησε η απληστία του πολιτισμού μας, γι’ αυτό και παραμένει ακόμα ξένη και (εντελώς) ακατανόητη για τους Αμπορίτζινις.
ΟΙ άνθρωποι (και δικαιολογημένα) δεν μπορούν να καταλάβουν ότι δεν τους ανήκει ότι επιθυμούν και βλέπουν. Δεν μπορούν να ξεχωρίσουν το «δικό τους» από τα «δικά μας».
ΔΕΝ υπάρχει (και καλά κάνει) τέτοια έννοια στο μυαλό τους. Όταν απλώνουν το χέρι και παίρνουν κάτι (που εμείς θεωρούμε ότι δεν τους ανήκει) δεν αισθάνονται καμία (απολύτως) ενοχή.
ΣΤΟΝ δικό τους πολιτισμό δεν υπήρχε ιδιοκτησία, ούτε βέβαια απαγορεύσεις και νομοθεσία που να την προστατεύει.
ΟΙ απαγορεύσεις και οι νόμοι είναι σχετικά καινούργιες επινοήσεις που επιβλήθηκαν στους ανθρώπους ανά τους αιώνες δια πυρός και σιδήρου.
ΟΙ διάφορες μυθολογίες, άλλωστε, αυτό το νόημα είχαν: να εμφυτέψουν στην ανθρώπινη ψυχή νόμους και κανόνες, που ήταν απαραίτητοι για τη δημιουργία κοινωνικής συνείδησης.
ΟΙ Ιθαγενείς της Αυστραλίας δεν είχαν προλάβει (όταν πρωτόφτασαν εδώ οι λευκοί) να περάσουν από αυτή τη διαδικασία.
ΔΕΝ είχαν (και δεν έχουν ακόμα) γραπτό λόγο. Οι παραδόσεις τους και ο πολιτισμός τους, βασίζονταν στον προφορικό λόγο, που επιδέχεται πολλές παραλλαγές και ερμηνείες.
ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΕΝΟΙ όπως ήταν, για περισσότερα από 50.000 χρόνια, από άλλους πολιτισμούς, δεν κατάφεραν να αποκτήσουν τον δικό τους Όμηρο ή Ηρόδοτο, που θα έβαζε τα πράγματα σε μια τάξη.
Ο δυτικός πολιτισμός χρειάστηκε πάνω από δέκα χιλιάδες χρόνια εξέλιξης, για να περάσουν στον ψυχισμό (και το DNA του) οι απαγορεύσεις και οι νόμοι και να φτάσει εδώ που είναι σήμερα.
ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για μια χρονοβόρα και αιματηρή διαδικασία, γεμάτη πολέμους, σφαγές, λεηλασίες, σκλαβιές και καταστροφές που οι Αμπορίτζινις της Αυστραλίας δεν εβίωσαν.
ΠΩΣ να προλάβουν να συμπληρώσουν το «κενό» χιλιετιών μέσα σε 222 χρόνια; Πώς να αποκτήσουν το συναίσθημα της ενοχής για φυσιολογικά γι’ αυτούς πράγματα.
ΔΕΝ υπάρχει η λέξη «κλοπή» στο λεξιλόγιό τους και, συνεπώς, δεν έχει η έννοια της ιδιοκτησίας, το ίδιο νήμα που έχει για εμάς τους… πολιτισμένους αποίκους.
ΠΩΣ να γίνουν (μέσα σε δύο αιώνες) από ελεύθεροι κυνηγοί, καταναλωτές βιομηχανικών προϊόντων και μάλιστα επί πληρωμή, τη στιγμή που τα χρήματα δεν εκπροσωπούν για αυτούς καμιά αξία;
ΣΤΟΝ δικό τους κόσμο, όλα αυτά ήταν (και για πολλούς) και παραμένουν άγνωστα. Ακόμα εγκαταλείπουν τα αυτοκίνητα όταν χαλάνε και πετούν τα κινητά τηλέφωνα όταν τελειώσει η… μπαταρία!
ΑΥΤΟ το γνώρισα «από μέσα», μιας και εδώ βρίσκομαι να κάνω παρέα στο γιό μου, που η εταιρία του προωθεί προπληρωμένα προϊόντα της Telstra (κινητά, κάρτες και όλα τα παρεμφερή).
ΣΤΙΣ περιοχές που ζουν Αμπορίτζινις, παρά το γεγονός ότι η λήψη σήματος είναι περιορισμένη, η κατανάλωση σε κινητά είναι τριπλάσια, απ’ ό,τι αλλού, που ζουν περισσότεροι σχετικά λευκοί.
ΜΟΝΟ σε χωριά και τόπους που βρίσκονται κοντά στα ορυχεία, που είναι διάσπαρτα σε όλη την Βορειοδυτική Αυστραλία και, κυρίως, στην περιοχή της Pilbara, λειτουργούν τα κινητά. Και τα ορυχεία είναι οι καλύτεροι πελάτες του γιού μου.
ΟΠΩΣ έγραψα και την περασμένη Πέμπτη, η περιοχή αυτή (παρά τον πλούτο της, θυμίζει έντονα τριτοκοσμική χώρα και καθόλου τη γνωστή (και… πολιτισμένη) Αυστραλία.
ΔΕΝ είναι μόνο οι φράκτες, τα συρματοπλέγματα και τα κάγκελα σε πόρτες και παράθυρα των καταστημάτων, αλλά και η κατάσταση διαβίωσης των Ιθαγενών, με τα δικά μας βέβαια μέτρα.
ΜΕΧΡΙ και φυλακή, με πανύψηλους τοίχους και διπλή σειρά συρματοπλεγμάτων, συναντήσαμε στο… πουθενά. Καταμεσής της ερήμου κοντά στο Roebourne
ΜΝΗΜΕΙΟ και αυτό του πολιτισμού μας, που φιλοδοξεί να συμβάλει στον εκπολιτισμό και (τη βίαιη) προσαρμογή των Ιθαγενών στους νόμους μας και τον δικό μας τρόπο ζωής.
ΤΟ χάσμα και ο παραλογισμός σε όλο του το μεγαλείο, ήταν εντονότερα εμφανή την ημέρα του Australia Day, όπου σε ένα μεγάλο παρκινγκ του Onslow, στην σκιά του τοίχου ενός supermarket, ήταν αραγμένοι χύμα οι Αμπορίτζινις και παρακολουθούσαν (εντελώς) ακίνητοι και (παντελώς) αμέτοχοι, τα σημαιοστολισμένα Four Wheel Drive των Αυστραλών… πατριωτών να κόβουν βόλτες.
ΜE όση καλή διάθεση και κατανόηση και να το δει κανείς (ο σημαιοστολισμός και οι γιορτές για την… «Ημέρα της Αυστραλίας»), ιδιαίτερα σε αυτούς τους τόπους δεν είναι μόνο προκλητικός αλλά γελοίος.
ΕΝΤΑΞΕΙ, όλοι εμείς γιορτάζουμε το γεγονός ότι πριν 222 χρόνια «αποκτήσαμε» πατρίδα. Από τους Αμπορίτζινις, όμως, τι ζητάμε να συνεορτάσουν μαζί μας;
ΤΟ γεγονός ότι έχασαν τη δική τους; Τη σκλαβιά που τους επιβάλαμε; Τα δεινά, τους διωγμούς και τον εξευτελισμό που ακόμα υφίστανται; Το θάνατο του δικού τους πολιτισμού και τρόπου ζωής; Τις ασθένειες που τους κληροδοτήσαμε; Τις φυλακές που χτίσαμε στις αυλές τους; Ή το γεγονός, ότι από τις πολλές τρύπες των ορυχείων μοιάζει (από ψιλά) η γη τους με κεφαλοτύρι.
ΤΟ ότι επιμένουμε να γιορτάζουμε ακόμα αυτή την ημερομηνία είναι (μεγάλη) ατιμία και (βαριά) προσβολή.
ΕΙΝΑΙ σαν να τους φτύνουμε κατάμουτρα και να τους ζητάμε να αποδεχτούν (με χειροκροτήματα και γιορτές!) τη νομιμοποίηση μιας πρωτοφανούς ιστορικής ατιμίας: τη βίαιη κλοπή της γης τους. Έτσι απλά και καθαρά.
ΑΝ έχει κάποιο (λογικό) νόημα αυτή η «γιορτή», για μένα αυτό είναι το νόημά της. Ιστορικά, μόνο ως ημέρα ντροπής μπορεί να υπάρχει. Ως μαύρη και αποφράδα μέρα, δικαιούται να μνημονεύεται.
ΠΟΥ, όμως, να τα καταλάβει όλα αυτά ο Ραντ, ο Χάουαρντ, η Γκίλαρντ, ο Άμποτ και τα άλλα δυτικο-αναθρεμμένα κέρινα ομοιώματα της Καμπέρας, που ουδεμία ουσιαστικά σχέση έχουν με την πραγματική Αυστραλία.
ΠΟΥ να καταλάβουν οι καλοπληρωμένοι Αγγλοσάξονες (και Ευρωπαίοι) στην καταγωγή γραφειοκράτες, ότι τίποτα δεν μπορεί να ξεπλύνει την ντροπή της κλοπής και τον αφανισμό ενός λαού.
ΕΔΩ που έφτασαν για τους Ιθαγενείς τα πράγματα, δεν υπάρχει ούτε επιστροφή ούτε λύτρωση. Ο ιός του λευκού πολιτισμού είναι θανατηφόρος. Δεν υπάρχει αντίθετο.
ΤΑ μέτρα, τα επιδόματα της Κοινωνικής προνοίας και το «ενδιαφέρον» μας, για την «προστασία» τους, το μόνο που καταφέρνουν είναι να επιταχύνουν τον αφανισμό τους.
ΟΣΟ προσπαθούμε να τους βοηθήσουμε να «προσαρμοστούν» (και «αφομοιωθούν») στον δικό μας τρόπο ζωής και τους δικούς μας νόμους και κανόνες συμπεριφοράς, τόσο μεγαλύτερο κακό τους κάνουμε.
ΤΙ μπορούμε να κάνουμε; Απολύτως τίποτα! Ή αν είναι να κάνουμε κάτι, είναι να αρχίσουμε να ντρεπόμαστε και να πάψουμε να υποκρινόμαστε ότι ενδιαφερόμαστε.
ΑΚΟΜΑ και να τους αφήσουμε ήσυχους, η αλλοτρίωση που έχουν υποστεί, δεν τους επιτρέπει να επανέλθουν στη ζωή που ζούσαν. Αυτή τελείωσε πριν 222 χρόνια.
ΔΕΝ ξέρω τι σκέφτονται όταν πίνουν, σνιφάρουν βενζίνη ή παίρνουν ναρκωτικά. Ίσως το κάνουν για να μη σκέφτονται. Ίσως να θέλουν με τον τρόπο αυτό να μας αφυπνίσουν και να μας εκδικηθούν.
ΙΣΩΣ πάλι το κάνουν να τελειώνουν μια ώρα αρχύτερα. Να απαλλαγούν από την καταπίεση (και σκλαβιά) του πολιτισμού μας.
ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ, λέει, οι ψυχίατροι να καταλάβουν γιατί αυτοκτονούν, (με την πρώτη ευκαιρία που τους δίνεται) όταν τους κλείνουν στη φυλακή.
ΜΑ, είναι δυνατόν να καταλάβουν, οι άνθρωποι που έχουν μεγαλώσει και σπουδάσει, περιτριγυρισμένοι από τοίχους και φράκτες, τι μπορεί να αισθάνεται κάποιος όταν του στερείς τον απέραντο ορίζοντα της ερήμου; Αδύνατον.
ΑΥΤΑ για σήμερα από την έρημο. Το ταξίδι συνεχίζεται και αν όλα πάνε καλά, στο τέλος της εβδομάδας επιστρέφουμε στο Περθ. Γεια χαρά.
