Στις 2 Φεβρουαρίου, ημέρα Τρίτη και ώρα 12 το μεσημέρι, στον ιερό ναό Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Πέρθης Δυτικής Αυστραλίας, μέσα σε μια ατμόσφαιρα θρήνων και θλίψης τελέστηκε η νεκρώσιμος ακολουθία του αείμνηστου, σεβαστού και αγαπητού πατέρα και παππού, Ηλία Μπατάλη. Την Εξόδιο Ακολουθία έψαλλαν, ο πάτερ Ελπίδιος, του ιερού ναού των αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, ο πάτερ Εμμανουήλ τού ιερού ναού του Ευαγγελισμού Πέρθης, ο ιερομόναχος πάτερ Ευάγριος και ο πάτερ Θαλάσσιος από την Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννη του βουνού. Πλήθος κόσμου, συγγενών, φίλων, συμπατριωτών και συμπαροίκων έδωσε το παρών στη Εκκλησία και συνόδεψε τον εκλιπόντα στην τελευταία του κατοικία.
Μεταξύ αυτών που παρευρέθηκαν στην Εκκλησία ήταν η νεοαφιχθήσα πρόξενος της Ελλάδας στη Πέρθη κ. Σοφία Χολή, ο υποπρόξενος κ. Ευστάθιος Μέξης, ο πρώην και νυν πρόεδροι της Ελλην. Κοινότητας Πέρθης και Δ. Α. κ. Πωλ Άφκος και Ευάγγελος Κακούλας, ο πρόεδρος της Ελλην. Κοινότητας Ευαγγελισμού Πέρθης, ιατρός Νικόλαος Τουφεξής και άλλοι. Τις συλλυπητήριες ευχές τους προς την οικογένεια του εκλιπόντος, έστειλαν ο σεβασμιότατος Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας κ.κ. Στυλιανός και οι θεοφιλέστατοι Επίσκοποι Δέρβης κ. Ιεζεκιήλ και Δορυλαίου κ. Νίκανδρος.
Θα πρέπει να είναι κανείς αρκετά δυνατός και τεχνίτης της πέννας για να μπορέσει να περιγράψει και να συνθέσει την εικόνα και την προσωπικότητα ενός ανθρώπου του αναστήματος του εκλιπόντος αείμνηστου Ηλία Μπατάλη.
Ο θάνατός του την Τετάρτη τα μεσάνυκτα της 27ης Ιανουαρίου σκόρπισε σε όλους μας συγκίνηση και οδύνη και βύθισε σε πένθος όχι μόνο την οικογένειά του, τους συγγενείς και αμέτρητους φίλους του, αλλά και όλη την παροικία της Πέρθης, της οποίας ήταν ένα από τα επίλεκτα αξιοσέβαστα και αξιοπρεπή μέλη της.
Με το θάνατο του αείμνηστου Ηλία, ο ελληνισμός της Πέρθης έχασε μια λαμπρή προσωπικότητα, η Ορθόδοξη Εκκλησία έχασε έναν καλό Σαμαρείτη, έναν υπερασπιστή της και έναν μεγάλο ευεργέτη, η Ελληνική Κοινότητα των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Πέρθης και Δυτικής Αυστραλίας έχασε μία από τις ηγετικές της μορφές, έναν από τους πιστούς υπηρέτες της που αφιέρωσε απεριόριστο χρόνο και κόπο για την πρόοδό της και, τέλος, η Ελλάδα μας έχασε έναν πραγματικό Έλληνα πατριώτη στα ξένα, που στάθηκε μπροστάρης σε όλα τα μεγάλα εθνικά μας θέματα και που το όνειρό του ήταν να δει την Βόρειο Ήπειρο στη αγκαλιά της Μητέρας Ελλάδας, να δει μια Κύπρο ενωμένη και να ακούσει το όνομα «Μακεδονία» να αναφέρεται μόνο στη δική μας Ελληνική Μακεδονία, την πατρίδα του Μεγάλου Αλεξάνδρου και του Παύλου Μελά.
Ο αείμνηστος Ηλίας Μπατάλης γεννήθηκε στη Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου το 1924. Ο πατέρας του καταγόταν από τα ιστορικά Καλάβρυτα και η μητέρα του από το ηρωικό νησάκι της Δωδεκανήσου Καστελόριζο. Στη Αυστραλία ήρθε το 1948 δια δύο λόγους. Πρώτον, για να ανταμώσει την μέλλουσα σύντροφο της ζωής του Χρυσαφίνα, την οποία γνώρισε στη Γάζα της Αιγύπτου, που είχε καταφύγει με την οικογένειά της και με όλους σχεδόν τούς Καστελοριζιούς, όταν έγινε η εκκένωση του νησιού λόγω των βομβαρδισμών που υπέστη από τους Γερμανούς, στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και, δεύτερον, για να εξασφαλίσει ένα καλύτερο μέλλον για τον ίδιο και την οικογένειά του, διότι η περίοδος της ευημερίας των Ευρωπαίων στη Αίγυπτο ήταν παρελθόν.
Λίγα χρόνια αργότερα, έφερε στη Πέρθη τους γονείς και τον μικρότερο αδελφό του, διότι τα πράγματα στη Αίγυπτο άρχισαν να πηγαίνουν απ’ το κακό στο χειρότερο για τους λευκούς. Το 1954 παντρεύτηκε το κορίτσι που ακολούθησε στην Αυστραλία την Χρυσαφίνα και απέκτησε τέσσερα παιδιά, τρία αγόρια και ένα κορίτσι και ένδεκα εγγόνια τα οποία αγαπούσε με το δικό του τρόπο.
Τα πρώτα χρόνια σ’ αυτή τη φιλόξενη χώρα, όπως τότε όλοι οι νεομετανάστες, συνάντησε δυσκολίες να βρει εργασία στο κλάδο του (ήταν ηλεκτρολόγος), όμως δεν κάμθηκε, δεν δείλιασε και δεν ολιγοψύχησε. Με το σταυρό στο χέρι στη αρχή πάλεψε, αγωνίστηκε, ταλαιπωρήθηκε, εργάστηκε σε διάφορες δουλειές και αργότερα επί πολλά χρόνια αφοσιώθηκε στις δικές του επιχειρήσεις έχοντας πάντα στο πλευρό του την αφοσιωμένη του σύζυγο και τα παιδιά του όταν δεν είχαν σχολικές εργασίες. Παρ’ όλες τις πολύωρες ασχολίες του με τις δικές του επιχειρήσεις, εντούτοις ποτέ δεν έπαψε να ενδιαφέρεται για τον συνάνθρωπό του, να προσφέρει τις υπηρεσίες του στη Κοινότητα και την Εκκλησία και να είναι παρών σε όλα τα μεγάλα εθνικά θέματα.
Υπήρξε ενεργό μέλος της Ελληνικής Κοινότητας Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Πέρθης και επί δώδεκα χρόνια ταμίας της σε μια δύσκολη από οικονομικής άποψης περίοδο, διαθέτοντας γι’ αυτήν ατέλειωτες ώρες από τον πολύτιμο χρόνο του σε βάρος πολλές φορές της οικογένειάς του και των επιχειρήσεών του.
Σε όλη του τη ζωή ήταν αφοσιωμένος στο οικουμενικό μας Πατριαρχείο και στη Ιερά μας Αρχιεπισκοπή της οποίας υπήρξε ταμίας εδώ στη Δυτική Αυστραλία πάνω από δώδεκα χρόνια. Επίσης, προσέφερε δωρεές και προσωπική εργασία σε όλες τις εκκλησίες της Πέρθης, ειδικά δε για την Ιερά Μονή του Αγίου Ιωάννου του βουνού. Ο Σεβασμός και η αγάπη του και προς τους δύο Αρχιεπισκόπους μας, τον πρώην αείμνηστο Σεβ. Ιεζεκιήλ και τον νύν Σεβ. κ.κ Στυλιανό, αλλά και προς τους Επισκόπους που πέρασαν κατά καιρούς από την Πέρθη, ιδιαίτερα για τον Θεοφ. Δέρβης κ. Ιεζεκιήλ, ήταν αμοιβαία. Το σπίτι του ήταν πάντοτε ανοικτό για τους θρησκευτικούς μας ηγέτες κάθε φορά που επισκέπτονταν την Πέρθη, πράγμα που μου έχουν ομολογήσει προσωπικά οι ίδιοι, όσο ο Αρχιεπίσκοπός μας Σεβ. κ.κ. Στυλιανός τόσο και ο Θεοφ. Επίσκοπος Δέρβης κ. Ιεζεκιήλ. Εδώ πρέπει να σημειώσω ότι επί χρόνια ήταν στο πλευρό και στη διάθεση των Προξενικών μας Αρχών προσφέροντας τις υπηρεσίες του αυθόρμητα και πάντα με το χαμόγελο και τα αστεία του.
Η αγάπη του προς τον συνάνθρωπό του δεν περιοριζόταν μόνο διαθέτοντας ώρες στην υπηρεσία της Κοινότητας και της Εκκλησίας. Όταν και όπου γνώριζε ότι υπήρχε ανάγκη οικονομικής ή προσωπικής βοηθείας, ήταν πάντα παρών μη γνωρίζοντας η Αριστερά τι ποιεί η Δεξιά.
Προσωπικά, (λόγω του ότι η οικογένειά μου είναι εγκατεστημένη στη Μελβούρνη), τον συνάντησα για πρώτη φορά το 1988, όταν η θυγατέρα μου γνωρίστηκε και παντρεύτηκε τον δεύτερο υιό του, τον γαμπρό μου Μιχάλη, και από τότε γίναμε δυο αγαπημένοι και καλοί συγγενείς και φίλοι. Στις τακτικές επισκέψεις μας στη Πέρθη για να περάσουμε λίγες ημέρες με τα παιδιά και εγγονούλες μας, ο αείμνηστος παρατούσε όλες του τις εργασίες για να μας κάνει παρέα, να μας φιλοξενήσει και να μας γυρίσει στα αξιοθέατα της πόλης και γύρω περιοχής. Είχε το χάρισμα να σου εμπνέει εμπιστοσύνη να σε σκλαβώνει με το χαρακτήρα του την εξυπηρέτηση, την καλοσύνη, το χιούμορ και την εκπληκτική του μνήμη. Συνοπτικά περιορίζομαι να δηλώσω, ότι με ανθρώπους σαν το αείμνηστο Ηλία Μπατάλη, η κοινωνία μας θα ήταν πιο καλύτερη και πιο ανθρώπινη.
Δυστυχώς, όμως, αυτή είναι η μοίρα του ανθρώπου. Ο καθένας από εμάς συμπληρώνει τον κύκλο του, διαγράφη την τροχιά του και κλείνει την τελευταία σελίδα του βιβλίου της ζωής του, ακολουθώντας το πεπρωμένο του. Το ίδιο συνέβη και στον εκλιπόντα τα μεσάνυκτα της Τετάρτης 27 Ιανουαρίου που άφησε την τελευταία του πνοή σε νοσοκομείο της Πέρθης.
Αείμνηστε και αγαπητέ μου συμπέθερε και φίλε Ηλία. Έφυγες για πάντα από κοντά μας και τώρα ευρίσκεσαι ψηλά στους ουρανούς με τη αγαπημένη σύντροφο της ζωής σου αείμνηστη Χρυσαφιά, την οποία έχασες πριν 25 χρόνια και από εκεί ψηλά παρέα, καμαρώνετε τα παιδιά και εγγόνια σας. Τώρα πια λυτρώθηκες από τις περιπέτειες και ταλαιπωρίες που είχες με την υγεία σου τα τελευταία δύο χρόνια και ευρίσκεσαι στους κόλπους του Αβραάμ, που εκεί δεν υπάρχει πόνος ούτε λύπη και στεναγμός αλλά ζωή αιώνια. Τώρα μπορεί να μην είσαι ζωντανός ανάμεσά μας αλλά θα βρίσκεσαι για πάντα μέσα στις καρδιές αυτών που σε αγαπούσαν, αυτών που σε έζησαν από κοντά, και αυτών που θα σε θυμούνται για την πλούσια παροικιακή και εκκλησιαστική σου δράση και προσφορά. Προς τα παιδιά και εγγόνια του εκλιπόντος εκ μέρους της οικογένεια μου εκφράζω τα βαθιά και ειλικρινά μου συλλυπητήρια και εύχομαι την εξ ύψους παρηγορία.
Αιωνία σου η Μνήμη αγαπητέ μου Συμπέθερε και να είναι ελαφρά η γη που σε σκεπάζει.
