Τη συναρπαστική και καθ’ όλα διδακτική περιπέτειά του με ένα κρανίο Αυστραλού ιθαγενούς, που βρίσκονταν σε περίοπτη θέση στο σπίτι του, αφηγείται με συγκινητικό και γλαφυρό τρόπο, ο συγγραφέας John Danalis, στο βιβλίο του με τίτλο «Riding the Black Cockatoo».
Ο John Danalis είναι ομογενής τρίτης γενιάς. Ο παππούς του είχε μεταναστεύσει από την Κεφαλονιά στην Αυστραλία πριν τον πόλεμο.
Στο σπίτι που μεγάλωσε, υπήρχε ένα ανθρώπινο κρανίο, το οποίο δεν το είχανε σε κάποια απόμερη ντουλάπα, αλλά μέσα στο καθιστικό, μαζί με άλλα μπιχλιμπίδια. Το λέγανε χαϊδευτικά «Μαίρη». Ο μικρός Τζων δεν έμαθε πολλά πράγματα για το κρανίο. Το είχε συνηθίσει και δεν το πολυσκεφτόταν.
Μετά, όμως, από δεκαετίες, το κρανίο αυτό άρχισε να παίζει ένα κεντρικό ρόλο στη ζωή του Τζων Δανάλη.
«Ο Δανάλης έχει γίνει γνωστός κυρίως ως συγγραφέας παιδικών βιβλίων. Όμως, το βιβλίο «Riding the Black Cockatoo» δεν είναι παιδικό. Είναι ένα βιβλίο για όλες τις ηλικίες που μοιάζει κάπως με μυθιστόρημα, αν και αφηγείται μια αληθινή ιστορία. Είναι ένα αυτοβιογραφικό χρονικό, με ενδιαφέρουσες φωτογραφίες», δήλωσε ο Δρ. Άλφρεντ Βίνσεντ.
Ο μικρός Τζων Δανάλης δεν είχε μάθει πολλά πράγματα για το κρανίο, εκτός από το ότι προήλθε από το λείψανο ενός αυτόχθονα Αυστραλού.
Το είχε φέρει στο σπίτι ο πατέρας του, ο οποίος ήταν κτηνίατρος και έκανε συνεχώς επισκέψεις σε οικισμούς και αγροκτήματα μακριά από τις μεγάλες πόλεις.
«Ήταν, κατά κάποιο τρόπο, συλλέκτης. Έβρισκε στα ταξίδια του διάφορα αντικείμενα που τον ενδιέφεραν και τα έφερνε στο σπίτι — παλαιά εργαλεία, σκυλόδοντα αγριόχοιρων, τέτοια πράγματα. Ανάμεσα σ’ αυτά ήταν το κρανίο, η «Μαίρη». Ένας θείος του Τζων, επίσης κτηνίατρος, το είχε βρει και το είχε χαρίσει στον πατέρα του συγγραφέα πριν σαράντα χρόνια, όταν ο Τζων ήταν ακόμα μωρό. Αργότερα, κάποιος τους εξήγησε ότι το κρανίο ήταν ανδρικό, αλλά είχαν πια συνηθίσει να το φωνάζουν Μαίρη και δεν αλλάξανε το όνομα», επεσήμανε ο Δρ. Βίνσεντ.
Σε ώριμη πια ηλικία, γύρω στα 40, ο Τζών Δανάλης έγινε φοιτητής και διάλεξε μεταξύ άλλων ένα μάθημα για τη λογοτεχνία των αυτοχθόνων. Ήταν μια μεικτή τάξη, με λευκούς, αλλά και αυτόχθονες φοιτητές. «Μία μέρα, ο Τζων ανέφερε στην τάξη ότι στο πατρικό του σπίτι είχαν το κρανίο ενός αυτόχθονα. Έπεσε σιωπή. Οι άλλοι φοιτητές αντέδρασαν με φρίκη, με αηδία. “Τι είπες; Ένα κρανίο.” Μέχρι τότε, το κρανίο για τον Τζων ήταν απλώς ένα αντικείμενο. Τώρα άρχισε να συνειδητοποιεί ότι ήταν κάποτε ένας ζωντανός άνθρωπος που ανήκε σε μια συγκεκριμένη φυλή, που σίγουρα θα έχει απόγονους ή άλλους συγγενείς που ζουν σήμερα», σημείωσε ο Δρ. Βίνσεντ.
Ένας αυτόχθων, μέλος του προσωπικού του Πανεπιστημίου, του εξήγησε ότι έπρεπε να τους βρει και να τους το επιστρέψει, προκειμένου να γίνει η απαραίτητη νεκρώσιμη τελετουργία. Η επιστροφή των λειψάνων που βρίσκονται μακριά από την πατρίδα τους έχει ιδιαίτερη σημασία για τους αυτόχθονες Αυστραλούς.
Στη συνέχεια, ο Τζων Δανάλης εξηγεί πώς ήλθε σ’ επαφή με τη φυλή που κατοικούσε στη συγκεκριμένη περιοχή στη Βικτώρια, όπου βρέθηκε το κρανίο, πριν 40 χρόνια.
Πρόκειται για τη φυλή Wamba Wamba, που ζούσαν κοντά στο ποταμό Murray. Ο Τζων πήγε εκεί και τους γνώρισε προσωπικά. Έμαθε ότι το ιερό τους σύμβολο, το τοτέμ τους, είναι ο μαύρος παπαγάλος, ένα πουλί που ο ίδιος βλέπει συχνά στο Brisbane, πηγαίνοντας περίπατο με το ποδήλατό του.
Σε συνεργασία με ντόπιους ιθαγενείς της περιοχής του Brisbane, κανονίζουν να έλθουν εκπρόσωποι της φυλής να το παραλάβουν σε μια επίσημη τελετή στο χώρο του Πανεπιστημίου.
«Η περιγραφή της τελετής είναι ιδιαίτερα συγκινητική, με τη συμμετοχή, βέβαια, του πατέρα του Τζων, που είχε δεχτεί να παραχωρήσει το κρανίο στους εκπροσώπους της φυλής», τόνισε ο Δρ,. Βίνσεντ και συμπλήρωσε:
«Το βιβλίο αφηγείται, παράλληλα, την πνευματική πορεία του ίδιου του Τζων, ένα ταξίδι γνωριμίας με τους παλαιότερους κατοίκους της χώρας, με τους οποίους οι σχέσεις μας είναι από εξώπετσες μέχρι ανύπαρκτες. Για τον Τζων είναι, ταυτόχρονα, ένα δύσκολο και συχνά οδυνηρό ταξίδι αυτογνωσίας, ένα ταξίδι που είναι απαραίτητο για μας, τους σχετικά νεοφερμένους κατοίκους της Αυστραλίας, προκειμένου να αναμετρηθούμε με την πραγματική ιστορία του τόπου. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να δημιουργήσουμε ένα σύνθετο πολιτιστικό σύνολο στο οποίο οι πολιτισμοί των αυτοχθόνων δεν θα είναι πια γραφικό φολκλόρ, αλλά θα έχουν τη σωστή τους θέση δίπλα στα δημιουργήματα των λευκών. Αισθάνομαι λοιπόν ευγνωμοσύνη στον Τζων Δανάλη που σ’ αυτή την συναρπαστική ιστορία μοιράστηκε μαζί μας, με απόλυτη ειλικρίνεια, τις εμπειρίες αυτού του δύσκολου, οδυνηρού ταξιδιού».
Ο ίδιος ο συγγραφέας σε συνέντευξη που μας παραχώρησε είπε ότι «το βιβλίο αυτό μου έδωσε την ευκαιρία να μάθω για τον πολιτισμό και τις παραδόσεις των Αυστραλών Ιθαγενών, που πριν αγνοούσα. Τα μέσα ενημέρωσης, ιδίως τα εμπορικά, προβάλλουν αρνητικά στερεότυπα και παραπληροφορούν, σε ό,τι έχει να κάνει με τους αυτόχθονες».
«Όλοι οι Αμπορίτζινις που γνώρισα», είπε, «ήταν καλόκαρδοι και πρόσχαροι».
«Η οικογένειά μου νόμιζε ότι οι ιθαγενείς θα μας αποδοκίμαζαν μόλις θα μάθαιναν ότι είχαμε το κρανίο ενός ομοεθνούς τους. Αντ’ αυτού, όμως, μας αγκάλιασαν και μας ευχαρίστησαν.
«Σ’ αυτή την διαδρομή μου, είδα και πόσα κοινά στοιχεία υπάρχουν στις αρχές και αξίες των Ιθαγενών και των Ελλήνων. Πρώτα απ’ όλα, είναι ο θεσμός της οικογένειας, αλλά και η προσήλωση στην κοινότητα. Είναι επίσης οι προτεραιότητες, που μπαίνουν πολύ πιο πάνω από τα όποια υλικά αγαθά».
Ο κ. Δανάλης είπε ότι συνεχίζει να γράφει παιδικά βιβλία και το πιο πρόσφατο εμπνέεται από έναν ποιητή και σανδαλοποιό της Αθήνας.
Ο κ. Δανάλης, μας είπε ότι ο παππούς του είχε έρθει από την Κεφαλονιά και εγκαταστάθηκε στο Τέξας, που βρίσκεται στα σύνορα της Ν.Ν.Ουαλία με το Κουίνσλαντ. Εκεί άνοιξε καφεστιατόριο. Επίσης προσέφερε απασχόληση και στέγη σε νεοφερμένους μετανάστες από την Ελλάδα, μέχρι να ορθοποδήσουν οι ίδιοι.
Ο ίδιος ο κ. Δανάλης δεν γνώρισε τον παππού του. Απεβίωσε σε τροχαίο δυστύχημα, όταν ο πατέρας του ήταν 16 ετών. Μας είπε επίσης ότι δεν έχει πάει ποτέ στην Ελλάδα, όπως και ότι δεν μιλάει Ελληνικά.
«Όμως μετά από αυτό το βιβλίο, αναζωπυρώθηκε μέσα μου η επιθυμία να μάθω περισσότερα για την ελληνική καταγωγή μου, αλλά και για το ταξίδι και την πορεία του παππού μου», μας είπε ο κ. Δανάλης.
* Ο Θέμης Καλλός, είναι δημοσιογράφος του Ελληνικού Προγράμματος της Ραδιοφωνίας SBS.
