Έγινε απότομα και σ’ αυτό έβαλε το χεράκι της και η οικονομική κρίση, που μπορεί, μεν, να μη «γονάτισε» την Αυστραλία, ένα κουνηματάκι, όμως, όσο να πεις, το ’κανε.
Αποτέλεσμα, πολλά από τα «κιτς» που παρήλαυναν την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, όπως π.χ. πελώριες λευκές αρκούδες, σε φυσικό σχεδόν μέγεθος, μ’ ένα πλαστικό τριαντάφυλλο παραμάσχαλα, να πάνε περίπατο. Να μπουν στις αποθήκες των ανθοπωλείων και από εκεί στους τενεκέδες των σκουπιδιών εν ευθέτω χρόνω, όπως θα έλεγε ο πατέρας μου. Κάτι, όπως το φαγητό που περισσεύει, κι ενώ ξέρουμε εκ των προτέρων ότι δεν πρόκειται να φαγωθεί, το περνούμε μια βόλτα από το ψυγείο.
Τα ανθοπωλεία, γεγονός, κοντεύουν να τα βάψουν, από κόκκινα, μαύρα γιατί οι παραγγελίες είναι… υπό το μηδέν.
«Τέτοιο πράγμα δεν έχουμε ξαναδεί, μέσα στα είκοσι χρόνια που έχουμε την επιχείρηση», θα πει ιδιοκτήτης ανθοπωλείου που τέτοια μέρα έβγαζε, όπως είπε, το ενοίκιο της μισής χρονιάς. Που λέει ο λόγος, θα συμπληρώσει, γιατί τα ενοίκια εκεί που είναι, καίνε πολύ.
Η ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΣΤΟ ΡΑΦΙ
Ο Θήο, φοβερός επαγγελματίας, πάντα έβρισκε τρόπους να ελκύει τους λεφτάδες, για το λόγο ότι εκτός από εισαγόμενα δίμετρα κόκκινα τριαντάφυλλα διαθέτει και μεγάλη φαντασία ο άνθρωπος.
Ακόμη, πέρυσι, τέτοιες μέρες, ήταν μέσα στην τρελή χαρά, γιατί οι ιδέες και οι πρωτοτυπίες του ενθουσίαζαν τους παλιούς πελάτες που πάντα, ας είναι καλά οι άνθρωποι, του έφερναν και καινούριους.
Μια φορά, είπε, είχε φέρει γαϊδουράκι από το Benalla για να το φορτώσει κόκκινα τριαντάφυλλα, μέσα σε χρυσά καλάθια (βαμμένα δηλαδή) και να τα στείλει στο ζευγάρι που μόλις είχε γυρίσει από γαμήλιο ταξίδι στη Ρόδο και ο γαμπρός ζήτησε κάτι με χρώμα ελληνικό. Είχε ανέβει στη Λίνδο με γαϊδουράκι και δεν μπορούσε να το ξεχάσει με τίποτε. «Μην υπολογίζεις το κόστος. Θέλω κάτι πολύ μοναδικό», είπε. (Τώρα, σκέφτομαι εγώ, το ‘πολύ’ τί το θέλει ο Χριστιανός. Κάτι ή είναι μοναδικό ή δεν είναι).
Το γαϊδουράκι, όντως ενθουσίασε, άσχετα που μετά από λίγο άρχισε να γκαρίζει μέσα, στο χωλλ που του άνοιξαν και μπήκε και να κάνει πράγματα που μόνο στα χωράφια γίνονται…
Ο Θήο, συνεχίζει σήμερα, σε μια άλλη περίπτωση, έστειλε ολόκληρη βάρκα σε τροχούς με λευκά δίχτυα γεμάτα – όχι ψάρια – αλλά κόκκινα τριαντάφυλλα.
Και πόσο χρέωνες τους γαϊδάρους και τις βάρκες; ρωτώ η αφελής και παίρνω μια αόριστη κίνηση, εις απάντηση, που σήμαινε «όσα ήθελα».
ΠΑΛΙΑ ΜΕΓΑΛΕΙΑ
Παλιά όμως μεγαλεία και διηγώντας τα να σκας, γιατί φέτος μαύρες πλερέζες…
Την εξήγηση θα τη δώσει μόνος του και θα με βγάλει και μένα από τη δύσκολη θέση να σκαλίζω πληγές και μάλιστα τόσο νωπές.
«Κοίταξε, αυτή η οικονομική κρίση δεν χτύπησε εσένα και μένα. Χτύπησε τους μεγάλους λεφτάδες. Όσο πιο πολλά είχε κανείς τόσο πιο πολλά έχασε, με την πανωλεθρία στα χρηματιστήρια, πολλοί τρελάθηκαν. Γνωστοί μου τους έβλεπα στο δρόμο να παραμιλούν. Τους υπενθύμιζα επετείους, όπως μου είχαν δώσει εντολή να κάνω και μ’ έβριζαν. Φέτος, ειλικρινά, δεν έχουν δώσει σημεία ζωής. Και δε φτάνει αυτό, έχω και τους προμηθευτές μου να με ζαλίζουν γιατί δεν δίνω ακόμη παραγγελίες. Τι να τις κάνω τις παραγγελίες; Εδώ κοντεύω να κλείσω το μαγαζί. Έχουμε καταντήσει να πιάνουμε κουβέντα με τους περαστικούς, μη φιλοτιμηθούνε και πάρουν κανένα ντόπιο κρίνο».
Μαύρισε η ψυχή μου από την απελπισία του Θήο, κάτι ψιθύρισα που ούτε νομίζω ότι άκουσε και έφυγα σχεδόν αθόρυβα, από έναν χώρο που γνώρισε μεγάλες δόξες τη μέρα των ερωτευμένων.
ΟΥΔΕΙΣ ΑΤΡΩΤΟΣ
Από τον λουλουδά, προχωρώ σε μπουτίκ εσωρούχων που η ιδιοκτήτρια τέτοιες μέρες δεν πρόφταινε να τυλίγει σε μεταξωτά χαρτιά γαλλικά τζι – στρινκς και λιζεζ ολομέταξες. «Δεν υπάρχει κίνηση», μου λέει κοφτά. «Κόπηκαν με το μαχαίρι τα πάντα. Έριξα τις τιμές για να διώξω μερικά, αλλά ούτε κι’ αυτό έπιασε. Δεν μπορώ να καταλάβω. Πληρώνω μεγάλα ενοίκια για να είμαι ανάμεσα στους έχοντες και να μη φοβάμαι ανεργίες και κρίσεις οικονομικές. Να όμως, που κανείς δεν είναι άτρωτος», θα πει μοιρολατρικά, εκφράζοντας μια δική μου σκέψη.
Αρκετές όμως οι επί τόπου έρευνες. Πάμε στο διαδίκτυο να δούμε τι γίνεται γενικώς.
Όρεξη που την είχα, να όμως που βγήκε σε καλό.
Σύμφωνα με την ιστοσελίδα TrueLocal, 54% των συμπολιτών μας σχεδιάζουν να ξοδέψουν κάτω από $150 για να γιορτάσουν τον Άγιο Βαλεντίνο.
Ένα πέμπτο δεν θα κάνουν τίποτε ιδιαίτερο είπαν. Το πολύ–πολύ κανένα πικνίκ στη θάλασσα. 17%, είπαν ότι δεν θέλουν να γιορτάσουν. Ούτε καν να βγουν έξω. Θα μείνουν σπίτι τους να δούνε κανένα DVD και να φάνε πίτσα! Συμφορά που βρήκε και τους εστιάτορες! Φαντάζεστε;
Μιλάμε για την κατρακύλα μιας γιορτής που κόντευε να ξεπεράσει και τα Χριστούγεννα σε εμπορικότητα!
Εγώ να ευχηθώ «και του χρόνου» σε όλους τους ερωτευμένους με ή χωρίς Βαλεντίνο…