Στην Ελλάδα, ένα είναι γεγονός: Πρώτα πρέπει να θρηνήσουμε θύματα και μετά να λάβουμε μέτρα.

Μπορεί αλήθεια κανείς να φανταστεί το μέγεθος της απελπισίας που έχει νιώσει ένα 17χρονο παλικάρι, για να αποφασίσει να βάλει τέρμα στη ζωή του; Στην ηλικία που ένας νέος ξεχειλίζει από ενθουσιασμό για τη ζωή που ξετυλίγεται μπροστά του, ο Σπύρος Αδάμος από το Βόλο, έβλεπε τη ζωή σαν ένα δυσβάσταχτο μαρτύριο, που δεν μπορούσε να υπομείνει πλέον. Μ’ ένα μπουκαλάκι χάπια δίπλα στο κρεβάτι του, τον βρήκε νεκρό η μητέρα του. Αυτοκτονία; Όχι φυσικά! Δολοφονία εν ψυχρώ! Ηθικός αυτουργός, η Ελληνική Πολιτεία!

 Ο Σπύρος, παιδί πολύτεκνης οικογένειας με πολλά προβλήματα, φιλοξενείτο για πολλά χρόνια στη Στέγη Φιλοξενίας Ανηλίκων Βόλου, μαζί με άλλα δώδεκα παιδιά κι έτσι, έχοντας εξασφαλίσει διαμονή και διατροφή, αλλά και ένα ήρεμο περιβάλλον για την καθημερινότητά του, κατάφερνε να διαπρέπει στα μαθήματα. Τα δεκατρία όμως αυτά παιδιά, πετάχτηκαν στο δρόμο στις αρχές του περασμένου Νοεμβρίου, όταν η Στέγη έκλεισε. Γιατί έκλεισε; Μα γιατί απλούστατα το κράτος είχε πολύ σοβαρότερα προβλήματα να ασχοληθεί! Στις 4 Οκτωβρίου 2009 είχαμε εκλογές. Δεν το θυμάστε; Πάνω στη φούρια για την εκλογή της Βο(υ)λής των τριακοσίων Εθνοπατέρων, ποιος είχε τώρα μυαλό να σκεφτεί τα δεκατρία παιδιά της Στέγης του Βόλου;

 Κατά συνέπεια, λόγω των εκλογών, αλλά και λόγω της αλλαγής της ηγεσίας των αρμόδιων Υπουργείων, δεν πραγματοποιήθηκε η έγκριση – η οποία γινόταν πάντα κάθε Σεπτέμβριο – για την κάλυψη των θέσεων του προσωπικού διαφόρων ειδικοτήτων ορισμένου χρόνου για τη στελέχωση της Στέγης, με αποτέλεσμα την άρση της λειτουργίας της. Ας σημειωθεί εδώ, ότι το προσωπικό προσλαμβάνεται με οκτάμηνες συμβάσεις, οι οποίες είχαν λήξει. Οι αρμόδιοι έκαναν προσπάθειες να βολέψουν τα παιδιά από δω κι από κει. Ο Σπύρος γύρισε στο σπίτι του. Η Στέγη άρχισε και πάλι να λειτουργεί την περασμένη εβδομάδα, αλλά το κακό είχε κιόλας γίνει.
 Ακριβώς το ίδιο πρόβλημα αντιμετώπισε και η Στέγη Φιλοξενίας Ανηλίκων Κοζάνης, όπου για τους ίδιους λόγους, δεν εκδόθηκε έγκαιρα η υπουργική απόφαση για την ανανέωση της Σύμβασης Εργασίας των επτά εργαζομένων, αλλά και η Στέγη της Καρδίτσας. Έτσι κι αλλιώς πάντως, οι Στέγες Ανηλίκων λειτουργούν με υποτυπώδη κρατική χρηματοδότηση – βασιζόμενες κατά μεγάλο μέρος σε δωρεές – και ανειδίκευτο προσωπικό (σωφρονιστικοί υπάλληλοι με εμπειρία σε φυλακές!). Ο Συνήγορος του Παιδιού Γ. Μόσχος, άλλωστε, παρατηρεί: «Δεν μπορείς να έχεις φυλακτικό προσωπικό γιατί δεν είναι χώρος κράτησης. Πρέπει να αναπτύσσονται συναισθηματικοί δεσμοί γιατί τα παιδιά έχουν απόλυτη ανάγκη απ’ αυτούς. Ακόμη και η επίλυση συγκρούσεων που είναι κάτι σύνηθες ειδικά στην εφηβεία χρειάζεται εξειδικευμένο προσωπικό».

 Με την πεποίθηση ότι η φροντίδα των ευαίσθητων κοινωνικών ομάδων αποτελεί δείκτη πολιτισμού μιας χώρας, η Ελλάδα εξακολουθεί να παραμένει ουραγός της Ευρώπης στα θέματα κοινωνικής μέριμνας. Κι αναρωτιέται κανείς: Σε μια πολιτεία κοινωνικής αναλγησίας, όπου τα κρατικά και κοινοτικά κονδύλια πηγαίνουν στις τσέπες των επιτήδειων, δεν περισσεύει τίποτα πια για τη μέριμνα ανήλικων παιδιών που στερούνται κατάλληλου οικογενειακού περιβάλλοντος; Αντί το ελληνικό κράτος να σκύψει από πάνω τους και να τα αγκαλιάσει, τους δίνει μια ακόμα κλωτσιά στον κατήφορο; Κι αργότερα, όταν πιθανότατα θα παρανομήσουν, θα τα σύρει στα δικαστήρια και θα τα καθίσει στο εδώλιο σαν αμείλικτος κριτής, ρίχνοντάς τα, ελαφρά τη καρδία, σε κάποια φυλακή.

Κάποιοι όμως είναι υπόλογοι για όλα αυτά τα παιδιά – πολλά από τα οποία εν δυνάμει παραβάτες – κάποιοι πρέπει να καθίσουν στο σκαμνί σαν εγκληματίες για την αυτοκτονία του άτυχου Σπύρου, κάποιοι πρέπει επιτέλους να αναλογιστούν τις ευθύνες τους κι αν δεν μπορούν ή δεν θέλουν να τα βγάλουν πέρα να πάνε στα σπίτια τους ή ακόμα καλύτερα στη φυλακή για την εγκληματική αμέλειά τους.

*Η Χριστιάννα Λούπα είναι δικηγόρος και συγγραφέας christiannaloupa.wordpress.com