ΤΟ ζητούμενο για την πατρίδα δεν είναι οι κοινωνικές αντιδράσεις, όταν τα μέτρα θα «κλειδώσουν», αλλά κατά πόσο θα αποδώσουν.
ΠΟΛΥ φοβάμαι ότι σε κανένα εξάμηνο, τόσο οι εταίροι μας όσο και η κυβέρνηση, θα αντιληφθούν ότι δεν γίνεται τίποτα, γιατί ουσιαστικά έχει (εδώ και χρόνια) καταρρεύσει ο κρατικός μηχανισμός.
ΜΕ δύο κουβέντες, δεν υπάρχει κράτος για να διαχειριστεί μια, τόσο πολύπλοκη και απαιτητική σε πρωτοβουλίες και κοινωνική συναίνεση, οικονομική κρίση.
ΤΟ πρόβλημα, δηλαδή, υπερβαίνει (κατά πολύ) τις αντικειμενικές δυνατότατές μας. Αυτό σημαίνει ότι όσο πιο γρήγορα συνειδητοποιήσουμε ότι άλλο δρόμο πρέπει να πάρουμε είναι καλύτερα για όλους.
ΣΤΟ λάκκο που βρισκόμαστε δεν πέσαμε ξαφνικά γιατί παραπατήσαμε, κατεβαίναμε σταθερά (και με βήμα ταχύ) για περισσότερα από 30 χρόνια.
ΚΑΙ εμείς το ξέραμε και οι Ευρωπαίοι το έβλεπαν, αλλά κανείς δεν μιλούσε, γιατί όλοι βολεύονταν.
ΜΕΡΟΣ των επιχορηγήσεων και των δανείων που μάς έδιναν, μάς τα έπαιρναν αμέσως πίσω με τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς και τα βιομηχανικά είδη πολυτελείας που μάς πουλούσαν, στα οποία είχαμε αδυναμία.
ΣΥΓΚΡΗΤΙΚΑ με τον πληθυσμό της, η Ελλάδα ήταν η πρώτη χώρα του κόσμου σε αγορά πολυτελών γερμανικών αυτοκινήτων. Δεν προλάβαινε η Porsche να βγάζει Cayenne (το 4Χ4 που στοιχίζει 150.000!) για την ελληνική αγορά. Πουθενά αλλού στον κόσμο δεν κυκλοφορούν τόσα πολλά Cayenne!
ΟΥΡΕΣ έκαναν οι Έλληνες νεόπλουτοι έξω από τα μεγάλα καταστήματα του Παρισιού και του Λονδίνου, αγοράζοντας τις καλύτερες «δημιουργίες» των διάσημων Ευρωπαίων σχεδιαστών «μόδας». Μετά τους Άραβες Εμίρηδες, οι Έλληνες για δυο δεκαετίες (1980 και 1990) ήταν οι καλύτεροι πελάτες.
ΟΙ εταίροι μας δεν κατέβηκαν από άλλο πλανήτη. Τα έβλεπαν όλα αυτά. Ζεστό χρήμα έμπαινε στις τσέπης τους. Και ο πιο ανίδεος στα οικονομικά θα πρέπει να καταλάβαινε ότι πρόκειται για μαύρο (και φοροκλεμμένο χρήμα). Παρ’ όλα αυτά, κανείς δεν ζητούσε εξηγήσεις για τις επιχορηγήσεις. Σιωπούσαν γιατί οικονομούσαν.
ΤΩΡΑ, όμως, που οι αγορές έχουν επινοήσει καινούργια κόλπα (και… προϊόντα!) και τα πράγματα αρχίζουν να σφίγγουν για τους εταίρους, επιλέχθηκε το «κακό πρόβατο» της Ευρώπης να παίξει και τον ρόλο του αποδιοπομπαίου τράγου και του πειραματόζωου (για να σφυγμομετρήσουν τις κοινωνικές αντιδράσεις προκειμένου να εφαρμοστεί και αλλού η ίδια συνταγή).
ΕΤΣΙ, βλέποντάς μας στο βάθος του λάκκου, αντί να μάς βοηθήσουν να βγούμε, μάς δίνουν εντολή να σκάβουμε ακόμα πιο πολύ, αν θέλουμε μια μέρα να βγούμε. Και εμείς, σκάβοντας κάτω από την επιτήρησή τους, μπαίνουμε όλο και πιο βαθιά μέσα.
ΜΙΛΑΜΕ ότι το χρέος της χώρας ανέρχεται σε περισσότερο από μισό τρισεκατομμύριο δολάρια! Μόνο τους τόκους να πληρώνουμε, χρειαζόμαστε μερικές δεκάδες δισεκατομμύρια το χρόνο!
ΑΝ κοντά σε όλα αυτά προσθέσετε το ότι κάθε χρόνο θα πρέπει να δανειζόμαστε (όπως άλλωστε και οι περισσότερες χώρες του κόσμου) μερικές δεκάδες δις, για να τα βγάζουμε πέρα, εύκολα μπορείτε να αντιληφθείτε τη δεινή θέση της χώρας και το βάθος του λάκκου μ’ εμάς να συνεχίζουμε να σκάβουμε για να βγούμε… έξω!
ΑΣ μετριάσουμε, όμως, τα μεγέθη για να καταλάβουμε το πραγματικό διακύβευμα της χρεοκοπημένης αυτής ιστορίας. Είναι σαν να έχεις ένα μαγαζί, που ως ακίνητο, μαζί με το εμπόρευμα και τον τζίρο, κάνει μισό εκατομμύριο και να χρωστάς στην τράπεζα πέντε εκατομμύρια!
ΤΑ χρήματα που βγάζει το μαγαζί δεν σε φτάνουν ούτε για να ζήσεις. Πόσο μάλλον να πληρώνεις τους τόκους του δανείου στην τράπεζα και να δανείζεσαι επιπλέον για να αγοράζεις εμπόρευμα για το μαγαζί.
Η τράπεζα, επειδή η δουλειά της είναι να «νοικιάζει» λεφτά, δεν σε διώχνει από πελάτη, αλλά σού λέει ότι επειδή η «κατάστασή σου» είναι δύσκολη και το μαγαζί σου από τα χειρότερα στην πιάτσα, θα σού δανείζω όχι με $4%, που δανείζω τους άλλους, αλλά με 8%, γιατί η επιχείρησή σου είναι επισφαλής και κινδυνεύουν τα λεφτά μου. Άσε που είσαι και μικροαπατεώνας και συνεχώς μάς δουλεύεις για να παίρνεις μεγαλύτερα δάνεια…
ΕΣΥ από την πλευρά σου, ξέρες ότι το μαγαζί είναι ερείπιο και μπάζει από παντού νερό όταν βρέχει, ότι οι υπάλληλοι όχι μόνο δεν αποδίδουν, αλλά σε κλέβουν και από πάνω, ότι το στοκ που έχεις είναι απαρχαιωμένο, το λογιστήριο δεν δουλεύει και οι εισπράξεις δεν φτάνουν για τα στοιχειώδη λειτουργικά έξοδα και σκέπτεσαι τι μπορείς να κάνεις.
ΠΡΟΣΘΕΣΗ μόνο να ξέρες, το πρώτο πράγμα που θα σκεφτείς είναι να δηλώσεις πτώχευση και να το αφήσεις να το κατασχέσει η τράπεζα. Με αυτό τον τρόπο, μπορείς να γλυτώσεις μόνο από τον εφιάλτη του δανείου και των τόκων.
ΕΛΑ, όμως, που εκτός από επιχειρηματίας, ζεις και για ένα «όνομα» και έχεις αισθήματα, γνωριμίες, παρελθόν και άλλες υποχρεώσεις. Άσε που επειδή το μαγαζί είναι προγονική κληρονομιά, θέλεις για συναισθηματικούς λόγους να το κρατήσεις ανοιχτό, πάση θυσία.
ΕΤΣΙ και δηλώσεις πτώχευση, μέχρι να δεις τι θα κάνεις, θα αποτραβηχτείς και εντελώς από την πιάτσα που εκτός από οικονομικές παίρνονται και άλλες αποφάσεις που σε αφορούν. Τα σκέφτεσαι όλα αυτά και δεν ξέρες την να κάνεις.
ΣΤΗΝ προκείμενη περίπτωση και επειδή βρίσκεσαι στο βάθος του λάκκου, δεν ισχύει ούτε «το μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα». Τα πράγματα είναι ακόμα πιο χειρότερα. Πρόκειται για αιώνια καταδίκη σε καταναγκαστικά έργα!
ΜΠΡΟΣ σε μια τέτοια πρωτοφανή συγκυρία, είσαι υποχρεωμένος να τα παίξεις όλα για όλα. Αν ήμουν στη θέση του Γιωργάκη, αντί των ισόβιων καταναγκαστικών έργων (για να είμαι συνεπής στις δώσεις του δανείου) θα επέλεγα τον δρόμο της χρεοκοπίας. Θα το έκλεινα το μαγαζί!…
ΞΕΡΩ ότι το «κανόνι» θα επιβάρυνε την αξιοπιστία και το όνομά μου στην πιάτσα. Επειδή, όμως, γνωρίζω, ότι λέγονται πολύ χειρότερα τώρα πίσω από την πλάτη μου, δεν θα λάμβανα υπόψη μου την «αξιοπιστία» μου. Το πρώτο μέλημά μου θα ήταν να πάψω να σκάβω και να βγω από τον λάκκο.
ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΩΣ, μια τέτοια επιλογή να οδηγούσε το βιοτικό επίπεδο του λαού πίσω στη δεκαετία του 1960. Τότε που ακόμα ζούσαμε χωρίς επιχορηγήσεις, Μερσεντές, σκάφη, βίλες, εξοχικά και διακοπές.
Η μόνη επιλογή, όμως, που εμπεριέχει ψήγματα ελπίδας. Η μόνη ελπίδα για μια καινούργια (αιματηρή) αρχή. Για ένα νέο ξεκίνημα. Για μια άλλη Ελλάδα. Για τη δημιουργία ενός λειτουργικού και αξιόπιστου κράτους, όχι για τους εταίρους (και τις αγορές τους) αλλά για εμάς τους ίδιους.
ΚΑΤΙ τέτοιο, βέβαια, τη δεδομένη στιγμή, που όλοι επιδιώκουν να περνά η λύση μέσα από τους κόλπους της Ευρώπης, των αγορών και διεθνών κανονισμών, θα ήταν μια πραγματικά επαναστατική πράξη τις οποίας τις συνέπειες και ευθύνες πρέπει να αναλάβουμε, πέρα για πέρα οι ίδιοι.
ΓΙ’ αυτό κανείς δεν ομιλεί προς την κατεύθυνση αυτή. Ούτε η αριστερά. Προτιμούν όλοι τα καταναγκαστικά έργα (υπό ευρωπαϊκή επίβλεψη), παρά να βρεθούν αντιμέτωποι με το… άγνωστο.
ΑΝ οι εταίροι μας και οι αγορές είχαν πειστεί, ότι είμαστε αποφασισμένοι να κόψουμε τον ομφάλιο λώρο και να ρίξουμε «κανόνι», βάζω στοίχημα ότι θα μάς έδιναν όχι άτοκα δάνεια, αλλά βοήθεια για να παραμείνουμε στην Ένωση και να συνεχίσουμε να χορεύουμε (σαν αρκούδες) στον ρυθμό που θα μας έπαιζαν οι αγορές.
ΜΙΑ πτώχευση της Ελλάδας δεν χαλούσε μόνο την «αρμονική» συνύπαρξη της Ευρώπης που σχεδιάστηκε να υπηρετεί τα συμφέροντα των οικονομικά ισχυρών, αλλά θα έθετε σε δοκιμασία το ήδη «εξαντλημένο» διεθνές οικονομικό σύστημα.
ΣΤΗ θέση της Ελλάδας βρίσκονται και δεκάδες άλλες χώρες. Αν το παράδειγμά της το ακολουθούσαν και οι υπόλοιπες χώρες που είναι πνιγμένες στα δάνεια, θα κλονιζόταν συθέμελα ο τοκογλυφικός παράδεισος των ισχυρών.
ΘΑ τούς έμεναν αμανάτι τα χρήματα των μεγάλων συνταξιοδοτικών ταμείων, τα τρισεκατομμύρια των ιδιωτικών επενδυτικών κεφαλαίων και όλα τα μοντέρνα χρηματιστηριακά «προϊόντα» που ψάχνουν απελπισμένα να βρουν πελάτες. Η σπέκουλα που δημιουργεί κέρδη (χωρίς να παράγει τίποτα) θα πέρναγε στα αζήτητα.
ΑΝ τα ταμεία δεν βρουν χώρες, όπως η Ελλάδα, να δανείζουν με υψηλούς τόκους τα λεφτά μας, δεν πρόκειται τα τελευταία να αρκέσουν για να ζήσουμε στα γεράματά μας. Ο καπιταλισμός, πάνω απ’ όλα, είναι κανιβαλικός. Δεν διστάζει να τρώει και τις ίδιες του τις σάρκες.
Η Ελλάδα και χώρες σαν την πατρίδα μας (που είναι και η μεγάλη πλειοψηφία), είναι απαραίτητες για να μπορέσει το σύστημα να λειτουργήσει. Αν, για παράδειγμα, ήταν όλες οι χώρες αυτάρκεις και δεν είχαν ελλείμματα, ο καπιταλισμός θα είχε πεθάνει από μαρασμό.
ΕΙΝΑΙ σαν να έχεις μια τράπεζα γεμάτη λεφτά και να μη βρίσκεις πελάτες να τα δανείζεις. Πάει το μαγαζί. Χωρίς να εισπράττει τόκους, δεν έχει λόγους ύπαρξης. Άσε που «ακίνητο» το χρήμα χάνει με τον καιρό (και τον πληθωρισμό) την αξία του.
ΓΙΑ να κάνεις, όμως, μια τέτοια «μπλόφα» και να γίνεις πιστευτός, θα πρέπει να βάλεις και τα «ρέστα σου» στο τελευταίο χαρτί. Και, βεβαίως, κανείς δεν παίρνει τέτοιο «ρίσκο», τη στιγμή που ο ίδιος την έχει «δεμένη τη βάρκα του». Και, συνήθως, όσοι παίρνουν τέτοιες αποφάσεις τις έχουν προ πολλού «δεμένες».
ΓΙΑ να «δέσουν» όλα τα πιο πάνω (και να «κλειδώσουν» όπως τα… μέτρα), σκεφτείτε τούτο το πολύ απλό: οι αγορές (δηλαδή, οι οικονομικά ισχυροί που είναι και οι δανειστές μας), μάς λένε ότι διπλασίασαν το επιτόκιο στα χρήματα που μάς δανείζουν, γιατί «κινδυνεύουν» τα λεφτά τους σε περίπτωση που δεν μπορούμε να αποπληρώσουμε το δάνειο.
ΕΝΤΑΞΕΙ μέχρι εδώ; Πάμε πιο κάτω: Το ερώτημα που γεννά ο πιο πάνω συλλογισμός είναι πώς είναι δυνατόν να μην κινδυνεύουν τα χρήματά τους όταν μας δανείζουν με 8% και να κινδυνεύουν όταν μας δανείζουν με 4%…
ΔΗΛΑΔΗ (και συγχωρήσετε με αν κάνω λάθος), όσο περισσότερο επιβαρύνεται (με τόκους) ένα δάνειο (με τη λογική και πρακτική τους) τόσο πιο ακίνδυνο γίνεται;
ΣΥΓΝΩΜΗ, αδελφοί, αλλά οι τύποι μάς δουλεύουν ψιλό γαζί. Μάς εκβιάζουν ξεδιάντροπα και κανείς δεν διαμαρτύρεται. Όλοι λίγο-πολύ έχουν αποδεχτεί τα μέτρα ως τη μόνη λύση Μια νέα σκλαβιά καταναγκαστικών έργων για να πληρώνουμε τους τόκους στους τοκογλύφους.
ΓΙΑ να διατηρηθεί αυτή η «σκλαβιά» (και για να «μην κουνήσει κανείς τη βάρκα») ο πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων καλεί και τους απόδημους να κάνουν… έρανο! Μιλάμε για την απόλυτη ηθική χρεοκοπία. Γεια χαρά.
