Ο τραγικός μας ποιητής Ευριπίδης έλεγε ότι «όλβιος όστις της ιστορίας έσχε μάθησιν» που σημαίνει «Ευτυχισμένος είναι όποιος κατέκτησε τη γνώση». Στα χρόνια του (480-407 π.Χ.) πρωτοχρησιμοποιήθηκε ο όρος «Ιστορία» από τον Ηρόδοτο (484-410 π.Χ.) που σημαίνει γνώση ή κρίση από το ρήμα οίδα = γνωρίζω. Σήμερα η Ιστορία ως Historia υπάρχει σε όλες τις γλώσσες του κόσμου. Ο δε συνομήλικός του ιστορικός Θουκυκίδης (470 – 394 π.Χ.) στο δικό του ιστορικό έργο λέει πως «πρώτο καθήκον του ιστορικού είναι να αναζητεί την αλήθεια με πείσμα και επιμονή». Μέσα στο πλαίσιο αυτό θα κινηθεί το σημερινό μου «Σκεπτόγραμμα».
Η έμπνευση του Διονύσιου Σολωμού (1798 – 1857) για το ποιητικό του δημιούργημα «Ύμνος εις την Ελευθερίαν», ήρθε από μία πληγή που δεν είχε κλείσε ποτέ. Ο πόνος αυτός έφερε στην επιφάνεια κάτι πολύ προσωπικό και αυτό γιατί πάντοτε η «ποιητική πληγή» προηγείται από το ποίημα. Είναι ο πρώτος που φέρνει και πάλι στην επιφάνεια μετά από πολλούς αιώνες «τα κόκκαλα των Ελλήνων τα ιερά». Επιπλέον, μέσα από τα αίματα της πληγής αυτής αναδύθηκε και ξεπρόβαλε η ματωμένη Ελευθερία όπως η Αφροδίτη από τα κύματα της Ελληνικής θάλασσας.
Στο αναπάντεχο αυτό όνειρο – όπως στην εποχή του ονείρου των Αβοριγίνων της Αυστραλίας – ο ποιητής μας Διονύσιος Σολωμός τρίβει τα μάτια του και μόλις βλέπει την Ελληνίδα Ελευθερία, σηκώνει και τα δυο του χέρια και με δάκρυα στα μάτια την χαιρετά: Χαίρε, ω χαίρε Ελευθερία! Μέσα σε αυτή την ποιητική έμπνευση ολοκληρώθηκε ο σημερινός μας Εθνικός Ύμνος:
Σε γνωρίζω από την κόψη
του σπαθιού την τρομερή,
σε γνωρίζω από την όψη
που με βία μετράει τη γη.
Απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη
των Ελλήνων τα ιερά,
και σαν πρώτα ανδρειωμένη,
χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!
Στ’ αλήθεια, στις παραμονές της Επανάστασης του 1821 δεν υπήρχε πουθενά Ελλάδα, αλλά δεν υπήρχαν ούτε και Έλληνες. Η χώρα ονομαζόταν Ρούμελη, Μοριάς, Ρωμανία και οι κάτοικοι των πάλαι ποτέ Ελληνικών περιοχών ήταν μόνο ραγιάδες και Ρωμιοί. Κατά τη λεγόμενη σήμερα «Βυζαντινή Αυτοκρατορία» η λέξη Έλληνας είχε κηρυχθεί με νόμο ως αδίκημα «επί ελληνισμώ». Ο Θεοδόσιος που τον ονομάσαμε και «Μέγα», είχε δημεύσει όλες τις περιουσίες των Ελλήνων, έθεσε σε αχρηστία τον αθλητισμό και κατήργησε τους Ολυμπιακούς Αγώνες το 393. Αργότερα ο Ιουστινιανός – που καταγόταν από την περιοχή των Σκοπίων – ως Βυζαντινός Αυτοκράτορας το 529 μ.Χ. έκλεισε την Ακαδημία του Πλάτωνα – το αρχαιότερο εκπαιδευτικό ίδρυμα του κόσμου – και κατέστρεψε κάθε τι ελληνικό. Αυτόν τον κάναμε άγιο.
Από τότε πού να ακουστεί η Ελλάδα και ο Έλληνας! Ενδόμυχα όμως ο Έλληνας περίμενε την ελευθερία του! Αυτό ακριβώς ο Σολωμός το περιγράφει:
Άργειε να ‘λθει εκείνη η μέρα
και ήταν όλα σιωπηλά,
γιατί τά ‘σκιαζε η φοβέρα
και τα πλάκωνε η σκλαβιά.
Ακολουθούν άλλα 1500 χρόνια μαύρα και κατάμαυρα για τον ελληνισμό όπου οι κάτοικοι της αυτοκρατορίας ενώ μιλάνε ελληνικά, ονομάζονται με «βυζαντινή» λογική Ρωμιοί! Ο Ελληνισμός εξαφανίστηκε από την επίσημη ορολογία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Κανένας αυτοκράτορας δεν ονομάστηκε αρχηγός των Ελλήνων. Τότε πώς μπορεί το Βυζάντιο να λέγεται «Ελληνικό»;
Το 1821 φέρνει ένα ανέλπιστο ιστορικό αποτέλεσμα. Σύμφωνα με την αλήθεια της ιστορίας είναι το καταπληκτικότερο κατόρθωμα. Γίνεται η θριαμβευτική επανασύνδεση με το αρχαίο ελληνικό παρελθόν και ζωντανεύουν οι λέξεις Ελλάδα και Έλληνας. Η Ελευθερία η ίδια με σπαθί της «ξέπλυνε» το συμπαγή και τεράστιο όγκο της λάσπης κάτω από τον οποίο είχε θάψει το Βυζάντιο τις λέξεις: ΕΛΛΑΣ και ΕΛΛΗΝ. Οι ενδόμυχες αυτές λέξεις που δεν είχαν πεθάνει ποτέ, γίνονται συνείδηση σε όλους τους αγωνιστές του Εικοσιένα. Ο γνήσιος Έλληνας ξαναγεννήθηκε και είναι αυτός που έδωσε αντοχή και θάρρος να συνεχιστεί ο απελευθερωτικός αγώνας εναντίων τριών αυτοκρατοριών: Ρωμαϊκή, Βυζαντινή και Οθωμανική. Το 1821 οι Έλληνες ψήλωσαν αυτομάτως και θυμήθηκαν το ένδοξο παρελθόν τους. Ο εθνικός μας ποιητής το περιγράφει:
Ω τρακόσιοι σηκωθείτε
και ξανάλθετε σε μας
τα παιδιά σας θελ’ ιδείτε
πόσο μοιάζουνε με σας.
Δυστυχώς και σήμερα όμως πολλοί προσπαθούν να εισάγουν εκ νέου τις λέξεις Ρωμιός, Ρωμιοσύνη, Ρωμανία και το αποτέλεσμα είναι οικτρό και άκρως κωμικό. Ακόμη και η λέξη Έλληνας επανέρχεται ως βρισιά με τις λέξεις ειδωλολάτρης και ειδωλολατρία και λέγεται από μισαλλόδοξους «έλληνες» που όντως πιστεύουν στα είδωλα. Τι κρίμα! Δυστυχώς δεν ακούγεται ούτε ο παραινετικός στίχος του Παλαμά: «Μεθύστε με το αθάνατο κρασί του Εικοσιένα». Και ολόκληρος ο κόσμος μας περιμένει τον Ελληνισμό του Λόγου να κάνει το θαύμα του, γιατί αυτό το θαύμα είναι η μόνη ελπίδα για το μέλλον όλης της ανθρωπότητας.
