Ένα αναπάντητο «γιατί», θλίψη και απόγνωση γεμίζει την 45χρονη μητέρα του νεαρού παιδιού από το Αφγανιστάν, που σκοτώθηκε τόσο άδικα στην Ελλάδα και που η φουκαριάρα αυτή μάνα, έζησε το βράδυ της περασμένης Κυριακής.
Τραγική ειρωνεία: Όπως αποκάλυψε η ίδια σε τηλεοπτική εκπομπή, πριν πάει στην Ελλάδα, είχε χάσει τον άνδρα της, πάλι από βόμβα, αλλά αυτή την φορά, στον πόλεμο του Αφγανιστάν!
Χωρίς να μιλούν, λοιπόν, γρι ελληνικά, η μητέρα και τα δύο μικρά παιδιά της, έφτασαν στην Ελλάδα πριν από μερικούς μήνες μέσω Τουρκίας, ελπίζοντας σε ένα καλύτερο μέλλον. Η φτώχεια και η ανέχεια τούς ανάγκασε να αναζητούν τροφή και ό,τι άλλο μπορούσε να εξασφαλίσει την επιβίωσή τους μέσα στα σκουπίδια στις γειτονιές των Πατησίων, ένα προάστιο στην καρδιά του πολιτισμού, στο κέντρο της Αθήνας, λίγο πιο κάτω από τους πρόποδες της Ακρόπολης.
Για όσους δεν έχουν καταλάβει ή νομίζουν ότι είναι… ταινία επειδή το είδαν στην τηλεόραση, ένα παιδί 15 χρονών διαμελίστηκε στο κέντρο της Αθήνας και η 11χρονη αδερφή του, τραυματίστηκε σοβαρά και κινδυνεύει να χάσει την όρασή της…
Αυτά τα παιδιά, μαζί με την μάνα τους, έψαχναν για ζωή στα σκουπίδια, αλλά εν τέλει βρήκαν τον θάνατο, από μία βόμβα, που κάποιοι «ιδεολόγοι-επαναστάτες» τοποθέτησαν για να κάνουν κακό στο σύστημα…
Ένα άλλο σύστημα, μεγαλύτερο από αυτό που πολεμούν αυτοί οι ιδεολόγοι του… κώλου, είχε διώξει αυτή την οικογένεια από την πατρίδα της, το Αφγανιστάν. Η τραγική πράγματι αυτή μάνα, πήρε τα παιδιά της αγκαλιά και έφυγε από την χώρα της, θέλοντας να τα προστατέψει από τις βόμβες…
Και τα έφερε στην «ασφαλή» Ελλάδα, με στόχο όχι ένα καλύτερο αύριο αλλά απλά για να ζήσουν. Να κερδίζουν τη ζωή τους κάθε μέρα ακόμη και μέσα στα σκουπίδια…
Να μην σκοτωθούν από καμιά βόμβα… Τι ειρωνεία Θεέ μου…
Αυτό το παιδί την ψυχή του οποίου πήραν κάποιοι δήθεν «επαναστάτες» με το έτσι θέλω, είναι το ίδιο παιδί που άκουγε όλους αυτούς τους… χαρτογιακάδες υπερφασίστες, τους πατριώτες μιας πατρίδας που λέγεται «τσέπη», να τον φωνάζουν «λαθρομετανάστη»!
Ένα παιδί που ήξερε μέσα του πως δεν είχε ούτε χθες, ούτε σήμερα, ούτε αύριο…
Μια λαθραία ψυχή που πήρε τον δρόμο για τον παράδεισο, αφήνοντας την κόλαση, που όλοι εμείς τον αναγκάσαμε να ζει από γεννησιμιού του…
Μεγάλε, εκεί πάνω που πήγες τουλάχιστον δεν θα ψάχνεις το φαΐ σου μέσα στα σκουπίδια… Θα είσαι ίσος μεταξύ ίσων… Ψυχή ανάμεσα σε ψυχές… Και που ’σαι αδερφέ, αν μπορείς πες στον Θεό να προσέχει την αδερφή σου… Μην την αφήσεις στα χέρια μας… Θα την φάμε ζωντανή… Όπως εσένα παλικάρι μου…
Και που, ως συνήθως, για μερικές ημέρες, όλοι αυτοί οι παντογνώστες αναλυτές, θα μας κάνουν πλύση εγκεφάλου προκειμένου να μας αποδείξουν τι έφταιξε που το δεκαπεντάχρονο αυτό αγόρι είχε τέτοιο τέλος.
Και θα μιλάνε με αυτό το περίλυπο ύφος μπροστά στις κάμερες, κάνοντας αναλύσεις επί αναλύσεων στο όνομα της δικαιοσύνης. Έτσι χωρίς ίχνος ντροπής στο πρόσωπό τους.
Γιατί οι νεκροί δεν μιλάνε και αυτό το φουκαριάρικο μεταναστόπουλο, από εκεί ψηλά που θα βρίσκεται θα κοιτάει με απορία και θα αναρωτιέται: Γιατί Θεέ μου τόση υποκρισία. Γιατί στον βωμό του κέρδους να γίνονται τέτοια εγκλήματα; Ποιος θα του απαντήσει άραγε;
