Την γνώρισα το 1977, δασκάλα τότε σε σχολική μονάδα της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης και Βικτωρίας, επί προεδρίας Χρήστου Μουρίκη και διεύθυνσης των Σχολείων του κ. Διονύση Τσουκαλά.
Η επαφή μας ήταν τυπική, όπως αυτή αναπτύσσεται ανάμεσα σε συναδέλφους, στις συνεδριάσεις των εκατό και πλέον δασκάλων που γίνονταν μια φορά τον μήνα στον τρίτο όροφο της Κοινότητας.
Θυμάμαι ότι η συμβολή της στις συζητήσεις ήταν δυναμική. «Ο ρόλος μας είναι ιερός», έλεγε. «Εκτός από το να μάθουμε στα παιδιά τη γλώσσα, να τούς μεταδώσουμε την αγάπη για την Ελλάδα και να μεταλαμπαδεύουμε τα ήθη και έθιμα της πατρίδας μας, θα πρέπει να διαμορφώσουμε χαρακτήρες, με αξίες, σύμφωνα με τα ελληνικά ιδεώδη, ώστε να στηρίξουν μεθαύριο τις οικογένειες τους», υποστήριζε με πάθος.
Έξι χρόνια μετά, μέσα από την εργασία μου στην εφημερίδα, καθιερώσαμε ένα άτυπο εβδομαδιαίο ραντεβού. Με την υπευθυνότητα για τις δημόσιες σχέσεις του Greek Society for the Care of the Elderly, επισκεπτόταν τα γραφεία μας κάθε Δευτέρα, πάντα οργανωμένη, αυτό και λέγεται και γράφεται, για να κάνει γνωστό στην παροικία, τα τελευταία νέα του Οργανισμού.
Ένας Οργανισμός που άρχισε δειλά-δειλά να αναπτύσσει σχέδια για βοήθεια, στήριξη και περίθαλψη, σε νέες «δικές μας» κτιριακές εγκαταστάσεις, άτομα της τρίτης ηλικίας.
ΣΤ’ ΑΠΑΝΕΜΟ ΛΙΜΑΝΙ
Ο λόγος, για την αείμνηστη, την καλότατη φίλη Άννα Μάθιους, που στις 23 του περασμένου Δεκέμβρη, αποχαιρέτησε τα εγκόσμια.
Αν και η υγεία της αγαπητής Άννας τελευταία δεν ήταν η καλύτερη, το τηλεφώνημα με το θλιβερό μαντάτο από την ανιψιά της, χτύπησε σαν κεραυνός εν αιθρία.
Ήταν γύρω στις 8.10 το βράδυ, μέρα Τετάρτη, ώρα που η εφημερίδα είναι λεπτά προ του πιεστηρίου. Γι’ αυτό, μόλις και καταφέραμε να στριμώξουμε μια μονόστηλη είδηση, πέντε σειρές όλες κι όλες και μια φωτογραφία της, για να ενημερώσουμε την παροικία.
Δυστυχώς, τα θλιβερά νέα ταξίδεψαν νυχτιάτικα και ξημερώνοντας, ένα βαρύ πέπλο σκέπασε την παροικία. Η Άννα, δεν ήταν πια μαζί μας.
Η αείμνηστη, ήταν από τα ιδρυτικά στελέχη της Αυστραλοελληνικής Κοινωνικής Πρόνοιας. Διορατική και με πολλές ανησυχίες για το μέλλον των ηλικιωμένων, έθεσε ως στόχο την εδραίωση υπηρεσιών για τις ανάγκες τους και το κτίσιμο ενός απάνεμου λιμανιού για να ξεκουραστούν οι γέροντες, όπως έλεγε, στα γηρατειά τους.
Έτσι, στο τέλος της δεκαετίας του ‘60, μαζί με άλλους ομοϊδεάτες και συνεργάτες, ίδρυσαν το Care of the Elderly, στο οποίο, κατά κοινή ομολογία κατέθεσε την ψυχούλα της.
Σπάνια μιλούσε για τον εαυτό της και τις ρίζες της, που έφταναν σε παλιά αριστοκρατική οικογένεια της Αθήνας. Έβαλε στο χρονοντούλαπο τα δύσκολα χρόνια της κατοχής και του εμφύλιου που έζησε, τον θάνατο του συζύγου της και τάχτηκε με ταπεινότητα στην υπηρεσία της παροικίας. Για την Άννα, όλα άρχιζαν και τελείωναν στα «γεροντάκια». Αυτοί, μετά τη θυγατέρα της Σούλα και τα εγγόνια της, ήταν η δεύτερη κι αγαπημένη της οικογένεια.
ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΠΡΟΣ ΜΙΝΗΣΗ
Η Άννα μάς δίδαξε πολλά. Με την ευγένεια που την διέκρινε και τη γλυκύτητα των λόγων της, δεν περίμενε αντάλλαγμα. «Το αγαθόν υπέρ του αγαθού», φιλοσοφούσε.
Αν και το πολυσχιδές έργο της τιμήθηκε επάξια με πολλές διακρίσεις από την αυστραλιανή Πολιτεία, η ίδια έλεγε ότι ένιωσε την μεγαλύτερη ικανοποίηση όταν το 2004 φόρεσε τη στολή της λαμπαδηδρόμου και μετέφερε την Ολυμπιακή Δάδα, από το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη στο Ελληνοαυστραλιανό Μνημείο στη St. Kilda. «Στιγμές μοναδικές, η μέγιστη τιμή», σημείωνε.
Καλή μου Άννα, αρχόντισσά μου εσύ. Πιστή στους παλμούς της καρδιάς σου, άνοιξες δρόμους ανθρωπιάς και μας δίδαξες, ι σημαίνει εθελοντής και τι θα πει ελπίδα.
«Ο εθελοντής παράγει έργο χωρίς να προβάλλεται και το αριστείο το λαμβάνει μέσα από το χαμόγελο και τη ζεστή αγκαλιά που προσφέρει», αυτά είναι δικά σου.
Το λαμπερό σου άστρο, με τις ασημένιες ακτίνες από την φροντίδα και την μέριμνα για τους καλούς σου φίλους τους γέροντες και τους συνεργάτες σου, θα φωτίζει εσαεί όλους εμάς που είχαμε την τύχη να σε γνωρίσουμε, και, ο λιτός τρόπος που έζησες, παράδειγμα προς μίμηση.
Οι γέροντες, όσοι από αυτούς σού κρατάνε τώρα συντροφιά εκεί που αναπαύεσαι κι εμείς που σε αγαπήσαμε, ραίνουμε ταπεινά τη μνήμη σου με κρίνα και τριαντάφυλλα και υποσχόμαστε ότι θα σε θυμόμαστε για πάντα!
Με την ευκαιρία της μεγάλης και ευφρόσυνης ημέρας του Πάσχα, εύχομαι σε όλους Καλή Ανάσταση και Έτη Πολλά.