Φταίει η Γαλλική Επανάσταση που χώρισε τον κόσμο σε αριστερούς και δεξιούς. Από τότε μέχρι σήμερα όλοι μας ανήκουμε σε μία από αυτές τις κατηγορίες. Άλλοτε πάλι μπορεί να είσαι αριστερός και άλλος να σε θεωρεί δεξιό, αλλά και το αντίθετο. Άλλοι το έχουν καμάρι που είναι αριστεροί και άλλοι λένε ότι είναι βέροι δεξιοί. Για άλλους οι αριστεροί έγιναν κομμουνιστές και οι δεξιοί φασίστες. Παρατείναμε τον όρο και λέμε μέχρι σήμερα ότι κάποιος ανήκει στην άκρα αριστερά και άλλοι πάλι στην άκρα δεξιά.
Μόλις ριχτεί η λάσπη σήμερα ότι είσαι αριστερός ή δεξιός, αυτομάτως ο άλλος σε κατατάσσει σε καλούπια που επηρεάζουν τη σκέψη, τα αισθήματα, την κρίση και αυτομάτως γίνεσαι καλός ή κακός, φίλος ή εχθρός, χωρίς εσύ να ευθύνεσαι γι’ αυτό. Οι αριστεροί με το πολύ κατηχητικό (σημ. ο Μαρξ και ο Ένγκελς το «Μανιφέστο» τους ήθελαν να το ονομάσουν κατήχηση) αυτο-ονομάστηκαν προοδευτικοί και οι δεξιοί με το να μην θέλουν να αλλάξουν, ονομάστηκαν συντηρητικοί. Όλα αυτά δεν θα τα είχαμε εάν δεν τα έφερνε η προοδευτική για τους μεν, ή η καταραμένη για τους δε Γαλλική Επανάσταση του 1789.
Η αυθαίρετη αυτή ονομασία δεν έχει να κάνει τίποτε με το τι εννοούσαμε πριν τη Γαλλική Επανάσταση ως αριστερό ή δεξιό. Μία επανάσταση φέρνει αλλαγές σε όλα και περισσότερο στη γλώσσα ως όργανο επικοινωνίας. Οι λέξεις δημιουργήθηκαν από τους ανθρώπους και μας χρειάζονται για να μπορούμε να συνεννοούμαστε. Συνεννόηση σημαίνει αμοιβαία κατανόηση, συμφωνία. Εδώ η ίδια η γλώσσα μάς οδηγεί και μάς υπαγορεύει τι είναι σωστό και τι είναι λογικό. Η γλώσσα δεν έγινε για να μας χωρίζει. Εξάλλου, με τη γλώσσα συνεννοούνται μόνο οι άνθρωποι.
Μετά τη Γαλλική Επανάσταση, ο αριστερός και ο δεξιός πήραν τις «τιμητικές» τους διακρίσεις. Οι αντιπρόσωποι όλων των Γάλλων μετά το 1789 πήραν τη θέση τους στο νέο Κοινοβούλιο (σημαίνει κοινή θέληση) – αφού είχαν εκλεχτεί από το λαό. Οι θέσεις ήταν σε ένα ημικυκλικό τρόπο ώστε οι βουλευτές και ο πρόεδρος να αλληλοβλέπονται. Στην πρώτη αυτή Συντακτική Συνέλευση, οι μοναρχικοί κατέλαβαν το δεξιό μέρος των εδράνων του Κοινοβουλίου και οι δημοκράτες το αριστερό. Έτσι αυτομάτως όλοι οι βουλευτές έγιναν δεξιοί ή αριστεροί. Οι πιο «συντηρητικοί» έγιναν οι δεξιοί, αυτοί που δεν ήθελαν αλλαγές. Από την άλλη μεριά, αυτοί που ήθελαν την αλλαγή αυτο-ονομάστηκαν «προοδευτικοί» και αριστεροί.
Ο διαχωρισμός αυτός συνεχίστηκε σε άκρα δεξιά και άκρα αριστερά. Αυτοί που δεν συμφωνούσαν με αυτούς τους τέσσερις χαρακτηρισμούς κατέλαβαν το κέντρο και έγιναν οι κεντρώοι. Αριστερά έρχονται αργότερα οι σοσιαλιστές και πιο αριστερά οι κομμουνιστές. Δεξιά ακολουθούν οι καπιταλιστές και οι φασίστες.
Μέχρι σήμερα το φαινόμενο του αυτοπροσδιορισμού συνεχίζεται. Έτσι δημιουργήθηκαν κόμματα όπως: σύγχρονη δημοκρατική και ριζοσπαστική αριστερά, οι διανοούμενοι αριστεροί, η διεθνής επαναστατική αριστερά, αλλά έχουμε και την εξωκοινοβουλευτική αριστερά και πάει λέγοντας. Αναλόγως και τα κόμματα της δεξιάς δημιούργησαν τα λεγόμενα δεξιά κόμματα με πολλά και διάφορα ονόματα περιγράφοντάς τα ως κλασική δεξιά, δυναμική δεξιά, δεξιά παράταξη, πολιτική δεξιά και τόσο άλλα που όλοι σας γνωρίζετε.
Ο πολιτικός διαχωρισμός, όμως, συνοδεύεται μέχρι σήμερα από τον άκριτο φανατισμό που είναι το μελανό σημείο στο σημερινό μας πολιτισμό. Ευτυχώς που η Ελληνική δημοκρατία βάζει κάποιο φραγμό με τις συχνές εκλογές στην αυθαιρεσία. Γιατί, όμως, ο κόσμος μας «κομματιάστηκε» σε τόσα κόμματα; Δυστυχώς, το σύστημα αυτό μας ήρθε από την Ανατολή όπου οι θρησκείες ήταν τα καλύτερα οργανωμένα κόμματα εξουσίας και το δόγμα δέσποζε και έτσι οργανώθηκαν όλα τα κόμματα.
