Το …πείραμα γινόταν πίσω απ’ τον πίσω φράχτη του σπιτιού μου στην Αυστραλία, όπου υπάρχει μια τεράστια αλάνα. Ήταν τα «χρόνια δίσεχτα», όταν οι γελοίοι συνταγματάρχες βαρούσαν και έδερναν στην κατακαημένη πατρίδα (το ότι επρόκειτο για γελοία ανθρωπάρια, πρόσθετε στο όνειδος του ελληνικού λαού).

Ο «Νίκος», οικονομολόγος και μέλος της αντιστασιακής οργάνωσης «Δημοκρατική Άμυνα», έφυγε με μικρό πλεούμενο απ’ την Ελλάδα για την Ιταλία. Πέρασε και από την Αυστραλία όπου μας είπε ότι η αντίσταση αντιμετώπιζε σοβαρό πρόβλημα με τους ωρολογιακούς πυροδοτικούς μηχανισμούς για βόμβες. Μιλούσε για πρόχειρα κατασκευάσματα με ρολόγια του χεριού, για το ατύχημα που ακρωτηρίασε τον Σάκη Καράγιωργα κ.λπ. Μάς φάνηκε απίστευτο ότι δεν βρισκόταν ένας δεξιοτέχνης ανάμεσα στους χιλιάδες Έλληνες φοιτητές που σπούδαζαν στο εξωτερικό, να φτιάξει τον μηχανισμό.

Τέλος πάντων, αναλάβαμε εμείς, αγοράσαμε τα απαραίτητα εξαρτήματα, τα συναρμολογήσαμε, βρήκαμε καψούλια από συνδικαλιστές μεταλλωρύχους, πειραματιστήκαμε, γράψαμε σχολαστικά ασφαλείς οδηγίες χρήσης….

Άραγε, λοιπόν, είχαν δίκιο οι ασφαλίτες της χούντας, που συμπεριλάμβαναν το όνομά μου στο έγγραφο της Υποδιεύθυνσης Ασφαλείας Αθηνών, Υπηρεσία Πληροφοριών, με την ένδειξη «άκρως απόρρητο-προσωπικό» και ημερομηνία 6/12/79 (!!!) (Μετά την κατάρρευση της χούντας!) Πρόκειται για έναν κατάλογο 251 Ελλήνων πολιτών, οι οποίοι αναφέρονται ως… «ύποπτοι αναμίξεως εις εξτρεμιστικός ενεργείας» (Η «Ε», 6/12/95, τον ονόμασε «λίστα της ντροπής»). Ο «Συκιώτης ή Σκιώτης Διον. (1931)» της λίστας ήταν τρομοκράτης ή αντιστασιακός»;

Η απάντηση εξαρτάται από το ποια είναι η θεσμοθετούσα Αρχή που μεταχειρίζεται τους χαρακτηρισμούς «τρομοκράτης» και «αντιστασιακός». Ένας χουντικός μπορεί να ισχυριστεί ότι «επαναστατικώ (!!) δικαίω» ή χούντα είχε κάθε δικαίωμα να με χαρακτηρίσει «τρομοκράτη». Κι ότι ήταν… φυσικό η δεξιά της μεταπολίτευσης να μην αναθεωρήσει τις λίστες των «τρομοκρατών», αφού επρόκειτο για πολιτικούς της αντιπάλους (ή κάνω λάθος και υπήρχαν και δεξιοί ανάμεσα στους 251;).
Εμείς, όμως, θεωρήσαμε τη χούντα παράνομη απ’ την πρώτη στιγμή, και ότι όχι μόνο είχαμε το δικαίωμα, αλλά και την υποχρέωση, να «αντισταθούμε» στην ακραία κρατική «τρομοκρατία» που άσκησε εις βάρος του ελληνικού λαού.

Για μας ήταν ξεκάθαρο ότι αυτοί ήταν οι «τρομοκράτες» και εμείς οι «αντιστασιακοί».

Το ότι τα όργανά τους δεν μεταχειρίστηκαν ωρολογιακές βόμβες αλλά τανκς, φυλακές, στρατόπεδα συγκεντρώσεως, βασανιστήρια κ.λπ. δεν αλλάζει τίποτε. Κι αν το κράτος της δεξιάς, όταν έγινε θεσμοθετούσα Αρχή, δεν είχε εφεύρει το «στιγμιαίο», θα σάπιζαν στην φυλακή χιλιάδες απ’ το σκυλολόι που υπηρέτησε την χούντα.
Ας γενικεύσουμε πηγαίνοντας στην κορυφή της πυραμίδας, μια πασίγνωστη κρατική τρομοκρατία («πρώτους διδάξαντες» τους απεκάλεσα σε ανοιχτή μου επιστολή προς τον υπουργό Δημοσίας Τάξεως), την CIA.

Κατάπληξη και οδύνη μού προξένησε το συμπαθές πορτραίτο που σκιαγράφησε για τον αρχηγό της CIA, γενίτσαρο Τένετ, ο συνήθως προοδευτικός Χρήστος Μιχαηλίδης στην στήλη του «Πρόσωπα και Προσωπεία» («Ε» 14/6). «Αν αποκαλεί την Σουάντ Σρούρ Αλ Μερεχέ, θύμα του χασάπη Αριέλ-Σαρόν, persona non grata («Ε» 20/6), το λιγότερο που θα έπρεπε να αποκαλέσει τον Τένετ είναι persona non grata. Και όχι εκείνο το απαράδεκτο μελό για τον σπουδαγμένο γιο των φτωχών μεταναστών από την Χειμάρρα και δεν συμμαζεύεται!

Οι Μιλόσεβιτς του κόσμου ετούτου είναι «παναγίες παρθένες» σε σύγκριση με τους εκάστοτε αρχηγούς της CIA. Και μόνο από τα σχετικά λίγα εξακριβωμένα ιστορικά γεγονότα που έχουν βγει στην φόρα, γνωρίζουμε ότι χιλιάδες αθώοι έχουν σφαγεί από φασιστικά καθεστώτα που γέννησε και στήριξε η CIΑ. Ποιος δεν θυμάται την λουμπίνα τον Κλίντον να ζητάει συγνώμη (έχουν γίνει πολύ της μόδας οι συγνώμες τώρα τελευταία) από τον λαό μιας των χωρών της Ν. Αμερικής, που κατασφαγιάστηκε από τα όργανα της CIΑ; Μέχρι και εκπαιδευτές βασανιστών έστελνε η CIΑ σ’ αυτές τις χώρες.

Αυτός λοιπόν ο Τένετ, είχε το απερίγραπτο θράσος να πει, σε άπταιστα ελληνικά, στον υπουργό Δημοσίας Τάξεως εκλεγμένης κυβέρνησης: «Γιατί δεν κάνετε κάτι για την τρομοκρατία στην Ελλάδα, γαμώ το στανιό σας;» Όταν οι αρχιτρομοκράτες μιλάνε για καταστολή της τρομοκρατίας, προσπαθούν να φέρουν τα πάνω-κάτω. Και μάς δίνουν κάθε δικαίωμα να ξεσκεπάζουμε την υποκρισία τους. Αυτό και έπραξα στο παρελθόν στην προαναφερόμενη ανοιχτή επιστολή στον υπουργό Δημοσίας Τάξεως («ΕΜΠΡΟΣ» 11/11/99), ομολογουμένως με τρόπο που ξεπέρναγε σε χυδαιότητα και αυτόν του γραικύλου Τένετ. Ο τίτλος της επιστολής ήταν η πρώτη φράση που, κατά την γνώμη μου, έπρεπε να απευθύνει ο υπουργός στον Τένετ: «Της μάνας σου ο κ……ς αρχιτρομοκράτη της CIΑ».

Φυσικά, με κριτήριο κάποια «δεδομένη νομιμότητα», είναι αρκετά απλό να αποφανθεί κανείς για το ποιος είναι ο παρανομών τρομοκράτης. Αλλά είναι πάντα δεδομένη η νομιμότητα; Η χούντα μιλούσε για «”επανάσταση», εμείς, βάσει του μέχρι τότε ελληνικού Συντάγματος, ονομάζαμε την αρπαγή της εξουσίας πραξικόπημα, αντεπανάσταση. Οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ βασίζονται ουσιαστικά στο δίκαιο του ισχυρότερου, εμείς διαμαρτυρόμαστε και ονομάζουμε τις πράξεις της CIΑ κρατική τρομοκρατία, γιατί παραβαίνουν τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ.

Ας αναφερθούμε και σε μια πιο πολύπλοκη περίπτωση: Η Θάτσερ με νόμιμες εκλογές σχημάτισε κυβέρνηση και εξασκεί εξουσία. Αμέσως εφαρμόζει την πολιτική της γραμμή που καταλήγει στην κοινωνία των 2/3 (οι… βολεμένοι αποτελούν τα 2/3 του πληθυσμού, το 1/3 υποφέρει, μερικοί κυριολεκτικά πεινάνε).

Τι κάνουν οι πεινασμένοι; (Έχω δει Άγγλους να τρώνε από τα σκουπίδια, όπως στην κατοχική Ελλάδα). Απευθύνονται στην θεσμοθετούσα Αρχή, την Θάτσερ (ή την κάθε Θάτσερ) με «αίτηση μετά χαρτοσήμου;» Θα είναι τρομοκράτες αν σχηματίσουν ομάδες ανταρτών της πόλης-Τουπαμάρος; Το παιδί του πεθαίνει της πείνας και έχουμε εμείς την απαίτηση να μην παραβεί την νομιμότητα της… δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης της Θάτσερ; (Ας θυμηθούμε ότι και ο Χίτλερ εξελέγη).

Διαπιστώνουμε, λοιπόν, ότι τα κριτήρια της «νομιμότητας» δεν μπορεί να είναι απόλυτα ούτε πάντα αποδοτικά. Η δημοκρατική αριστερά πρέπει να έχει τα δικά της κριτήρια. Η αριστερά είναι ξεκάθαρη για το τι αποτελεί επαναστατική ενέργεια και το τι αντεπαναστατική, ποιος είναι ο τρομοκράτης και ποιος είναι ο αγωνιστής… Τα κριτήριά της είναι ταξικά. Αυτό που προωθεί τα συμφέροντα του κοινωνικού συνόλου είναι «προοδευτικό», «επαναστατικό», σε τελευταία ανάλυση «θεμιτό»…

Ένα άλλο κριτήριο για την αριστερά πρέπει να είναι η αποτελεσματικότητα. Απορρίπτω την «17 Νοέμβρη» και τις ενέργειές της γιατί είναι αναποτελεσματικές. Μάλιστα, με τον τρομονόμο να περνάει στην Βουλή, θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι οι ενέργειες αυτές αποδείχτηκαν όχι μόνο αναποτελεσματικές, αλλά και αρνητικές. Γι’ αυτό και δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν ότι πίσω απ’ αυτές τις ενέργειες μπορεί και να κρύβεται κάποιος… Τένετ!

*Το άρθρο αυτό γράφτηκε πριν δημοσιοποιηθεί η τελευταία προκήρυξη της «17 Νοέμβρη». Συμπεριλαμβάνεται στο βιβλίο του Διονύση Συκιώτη «Θίγοντας τα κακώς κείμενα», Μυτιλήνη 2009, (σελ. 129-132).